13 Ιουν 2020

Ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ χῶρος τῶν Ἁγίων Πάντων

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων (Ἑβρ. ια' 33-Ιβ' 2)
7/6/2015.
Ἂς ἔχει δόξα ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, διότι ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων. Τῶν προσωπικοτήτων ἐκείνων ποὺ ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὸ καθ' ὁμοίωσιν, περνώντας ἀπὸ τὴν κάθαρση στὰ ἐπίπεδα το φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως. Οἱ Ἅγιοι εἶναι ὄχι ἁπλῶς πολλοί, ἀλλὰ ἑκατομμύρια καὶ πλῆθος ἀμέτρητον τούς ὁποίους τιμᾶ ὁ Θεός, ἀφοῦ ἐμεῖς γνωρίζουμε ὀλιγότερους σὲ σχέση μὲ τοὺς ἀγνώστους ποὺ ἐνώπιον το ἐπουρανίου θυσιαστηρίου δοξολογοῦν καὶ πρεσβεύουν ὑπὲρ ἠμῶν. Καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει αὐτὸ τὸ “νέφος τῶν μαρτύρων καὶ τῶν ἁγίων” γνωστῶν καὶ ἀγνώστων, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ἔχει ὁρίσει τὴν συγκεκριμένη Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων νὰ ἑορτάζουμε ὅλες αὐτὲς τὶς ψυχὲς ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ εὐαρέστησαν τὸν Κύριο, εὐρισκόμενοι τώρα “εἰς τὰς μονὰς τοῦ Παραδείσου”.
Θὰ χρειάζοταν τοῦ κόσμου τὰ βιβλία γιὰ νὰ καταγραφεῖ ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τῶν “φίλων το Θεο”. Ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντα συναξάρια κατανοεῖ κανεὶς τὸν πλοῦτο τῆς ἁγιότητος καὶ τὸν θησαυρὸν τῆς χάριτος ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀποκομίσει μελετώντας ἀλλὰ κυρίως μιμούμενος τὰ μυρίπνοα αὐτὰ ἄνθη τοῦ Παραδείσου”.
Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε στὴ λατρευτική μας σύναξη, μὲ μία φράση περιγράφει αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τόσο...
τοῦ ἀγῶνος, ὅσο καὶ τοῦ ἀποτελέσματος τῶν μεγάλων μας προστατῶν. “Ο ἅγιοι πάντες, τονίζει, διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιν” (Ἑβρ. ια' 33).
Φυσικὰ ἐδῶ γίνεται λόγος γιὰ τὶς μορφὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τὰ ὅσα ἀναφέρονται ἰσχύουν ἀπολύτως καὶ γιὰ τὸν χῶρο τῆς Καινῆς. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας ποὺ μέσω τῶν αἰώνων καρποφορεῖ διὰ πάντων τῶν Ἁγίων τούς παραδείσιους καρποὺς τῆς ἁγιότητος. Ἡ ὅλη Ἀποστολικὴ περικοπὴ γίνεται ἄκρως συγκινητικὴ μὲ τὴν ζωντανή της περιγραφή. Ἄλλωστε ἐὰν ἀφαιρεθοῦν οἱ διαστάσεις τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου, οἱ ἅγιοι παρελαύνουν ἔμπροσθέν μας ὡς νικητὲς καὶ τροπαιοῦχοι. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ἰδίως ποὺ τοὺς ἐνώνει εἶναι ὅτι διὰ τῆς χάριτος λατρεύουν τὸν ἴδιο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόσο στὴν Π. Διαθήκη ὡς ἄσαρκον Λόγον, ὅσο καὶ στὴν Καινὴ τὸν σαρκωθέντα Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ.
Οἱ Ἅγιοι λοιπὸν “κατηγωνίσαντο βασιλείας”. Ποιὲς ὅμως εἶναι αὐτὲς οἱ βασιλεῖες; Εἶναι ἐκεῖνα τὰ ἔθνη καὶ τὰ ποικίλα πολιτικοθρησκευτικο-κοινωνικὰ συστήματα ποὺ δὲν θέλησαν καὶ ἐπιμένουν νὰ ἀρνοῦνται νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἐπιπλέον δὲ οἱ εἰδωλολατρικὲς – σατανικὲς δυνάμεις ποὺ στὸ πρόσωπο τῶν πιστῶν, ἐπιχειροῦσαν νὰ χτυπήσουν Αὐτὸν τὸν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστόν.

Μία ματιὰ ἐὰν ρίξει κανεὶς στὴν Ἱστορία ἐπιβεβαιώνεται τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Διαφαίνεται καθαρὰ ὅτι πάντοτε ἕως καὶ σήμερα, ὁ διάβολος μέσω τῶν ὀργάνων του κτυποῦσε καὶ θὰ συνεχίζει ἕως τέλους νὰ κτυπᾶ καὶ νὰ λυσσᾶ ἐναντίον τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐναντίον τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας. Βεβαίως κατὰ καιροὺς ὁ ἐχθρὸς ἀλλάζει τακτικὴ. Ἀπὸ τὴ φάση τῆς βίας καὶ τοῦ θανάτου περνᾶ σὲ ἐκείνη τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων γιὰ νὰ φθάσει τώρα μὲ τὸν διάτρητο μανδύα τοῦ οἰκουμενισμοῦ νὰ βεβηλώσει τὰ ἅγια τῶν ἁγίων. Πάντως, ὅπως καὶ νὰ σχεδιάζει, νὰ ἐνεργεῖ καὶ νὰ ἐφαρμόζει ἡ “βασιλεία τοῦ κόσμου τούτου”, πάντοτε μπροστά της θὰ βρίσκει τοὺς γενναίους καὶ ἀτρόμητους προασπιστὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς πιστεῶς μας, δηλ. τοὺς ἁγίους τς Ἐκκλησίας μας.

Ναί, ἐκεῖ ποὺ διηνεκῶς δίνεται ἡ μεγάλη μάχη καὶ κερδίζονται οἱ λαμπρότερες νίκες· ἐκεῖ ποὺ στήνονται τὰ ὑψηλὰ τρόπαια, δὲν εἶναι γιὰ θέματα ἐπίγεια καὶ γιὰ ἐδαφικὲς ἢ ἰμπεριαλιστικὲς διεκδικήσεις. Οἱ μεγάλες μάχες ποὺ συνέχουν καὶ προάγουν τὴν ἀνθρωπότητα συντελοῦνται στὸ πνευματικὸ πεδίο. Ἐκεῖ ποὺ ὁ ἄνθρωπος συμπλέκεται μετὰ τῶν δαιμονίων παρατάξεων καὶ διὰ τῆς χάριτος ἐξέρχεται νικητής. Καὶ οἱ ἅγιοι ἀντιμετωπίζουν κυρίως τὴν ἐξουσία τοῦ ἄρχοντος τοῦ σκότους, τοῦ λυσσαλέου ἀλλὰ τελικῶς νικηθέντος διαβόλου, ἀφοῦ ὁ ἀρχηγός μας καὶ Κύριός μας “ἐξῆλθε  νικῶν καὶ ἴνα νικήση” (Ἀποκ. στ' 2).

Φυσικὰ ὁ ἀγώνας αὐτῶν τῶν ἁγίων καὶ τῶν ὅπου γς πιστῶν εἶναι ἰσόβιος καὶ ἀκατάπαυστος. Περνοῦν τὴ ζωὴ τους ὄχι μὲ τὴν ἐπηγγελμένη καλοπέραση τῆς “Νέας Ἐποχής” καὶ τὴν ἐμετικὴ χλιαρότητα τῶν οἰκουμενιστικῶν ξεπεσμένων διδασκαλιῶν (Ἀποκ. γ' 16), ἀλλὰ “ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι”, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία μας  εἶναι ἀσκητικὴ – ἡσυχαστικὴ – ὁμολογιακὴ – μαρτυρική!
Καὶ ναὶ μὲν μπορεῖ νὰ σημειωθοῦν καὶ οἱ ἐκ συναρπαγῆς πτώσεις, ὅμως ἡ ἄμεση μετάνοια καλύπτει τὸ κενὸν καὶ ἐπαναφέρει στὴν τροχιὰν τοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς ἀληθείας. Ἄψευστος μάρτυρας περὶ τούτου ὁ προφητάναξ Δαυίδ, ὁ Πέτρος, ὁ Παῦλος, τόσοι ἄλλοι ἄνδρες ποὺ μᾶς διδάσκουν καὶ ἀπὸ τὰ λάθη τους. Λόγω τῆς Μεγάλης Συνόδου τοῦ 2016, γιὰ ὅσους ὑπερέβησαν τὰ ἐσκαμμένα, παράδειγμα μετανοίας καὶ ἐν ἐπιγνώσει ὁμολογίας ἂς εἶναι ὁ Ἅγιος Γεννάδιος. Ὁ πρῶτος πατριάρχης μετὰ τὴν πτώση τῆς Κων/πόλεως, ὁ ὁποῖος καίτοι ὑπέγραψε εἰς τὴν Φερράραν-Φλωρεντίαν, τελικῶς μετενόησε καὶ κατέστη ὁ ἡγέτης τοῦ ἀνθενωτικοῦ – οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ Ἐθνικοῦ ἀγῶνος, κηρύττοντας ὅτι στὴν Σύνοδον ἐκείνην “Ὅλα ἤσαν σαφὴς προδοσία τῆς ἀληθείας καὶ καταφρόνησις Θεοῦ καὶ “παίγνια ἐν οὐ παικτοίς”.
Καὶ ἂς τὰ προσέξουν καλῶς τὰ διδάγματα αὐτὰ ὅσοι ὁρκίσθηκαν νὰ φυλάττουν τὴν “παρακαταθήκην” καὶ ὅσοι ἑτοιμάζονται νὰ “διαβοῦν τὸν ρουβίκωνα”.

Οἱ Ἅγιοι λοιπὸν ἀφοῦ “κατηγωνίσαντο  βασιλείας” ταυτοχρόνως “εἰργάσαντο δικαιοσύνην” καὶ τέλος “ἐπέτυχον ἐπαγγελιν”. Δὲν ὑπάρχει ἀρετὴ ποὺ νὰ μὴν ἔγινε πραγματικότης στὴ ζωή τους. Ἀνέδειξαν τὴν Εὐαγγελικὴ ἀρετή, δείχνοντας ταυτοχρόνως καὶ τὸ πῶς αὐτὴ κατορθώνεται ἀλλὰ καὶ ποιὰ ἀξία ἔχει.
Στὸ πρόσωπό τους ὁ κόσμος  εἶδε ὅτι ἡ Χριστιανικὴ πίστη δὲν εἶναι μία θεωρία, οὔτε ἕνα φιλοσοφικὸ ἢ κοινωνικὸ σύστημα, ἀλλὰ τρόπος ζωῆς. Βίωμα μετανοίας ἑξαγιαστικόν. Ταυτοχρόνως δὲ οἱ Ἅγιοι ἀποτελοῦν τὴν ἀπόδειξη ὅτι δὲν ὑφίστανται “πολλές” καὶ “σώζουσες Ἐκκλησίες”, ἀλλὰ πλάνες καὶ αἱρέσεις, ἀφοῦ ἐκήρυξαν καὶ μαρτύρησαν γιὰ τὴν αὐθεντικότητα καὶ τὴν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι λοιπόν, οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι καὶ ὄχι οἱ διεστραμμένοι, κατανοοῦν πόσο ἀναγκαῖο εἶναι γιὰ τὸν κόσμο νὰ ὑπάρχει ἡ Ὀρθοδοξία ἀμόλυντη, ὥστε νὰ παράγει τὸν καρπὸ τῆς ἁγιότητος. Νὰ καταρτίζει Ἁγίους οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν τὰ ἔθνη καὶ καθοδηγοῦν τοὺς λαοὺς στὸν ὑψηλὸ προορισμὸ τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς σωτηρίας. Αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς Ἁγίους ἂς παρακαλέσουμε νὰ μᾶς εὐλογοῦν ὥστε  ἀμετακινήτως στὰ τοῦ δόγματος καὶ μὲ ἐνθουσιασμὸ νὰ πορευόμαστε στὸν δρόμο ποὺ οἱ ἴδιοι πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς ἐβάδισαν.
Ἀμήν.

2 σχόλια:

  1. Ούτε ο π. Ιωήλ Κωνσταντάρος συμφωνεί με την πλάνη της υποχρεωτικής αποτείχισης!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.