Ἡ «ἁμαρτία» τοῦ γερο-Αὐγουστίνου

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Θαύματα καὶ Ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία (Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου - Ωρωπού Ἀττικῆς)

Ἀττικῆς)

ΕΝΑΣ εὐλογημένος ἁγιορείτης μοναχός, ὁ γερο Αὐγουστῖνος ὁ Ρῶσος (1882-1965), ἦταν πολὺ ἐνάρετος, πολὺ ταπεινὸς καὶ πολὺ ἀγωνιστής.

Κάποτε παρουσιάστηκε ὁ διάβολος μέσα στὸ κελί του σὰν σκύλος φοβερός.

Πετοῦσε φωτιὲς ἀπὸ τὸ στόμα καὶ ὅρμησε πάνω στὸ γέροντα γιὰ νά τὸν πνίξει, ἐπειδή, ὅπως τοῦ εἶπε, καιγόταν ἀπὸ τὶς προσευχές του.

Ὁ γερο-Αὐγουστῖνος τὸν ἅρπαξε καὶ τὸν πέταξε στὸν τοῖχο φωνάζοντας:

Κακὲ διάβολε, γιατί πολεμᾶς τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ;

Ὁ διάβολος, κατατρομαγμένος ἀπ' τὴν ἀναπάντεχη ὑποδοχή, ἔγινε ἄφαντος.

Ὕστερα ὅμως ὁ ἀγαθότατος καὶ ἁπλούστατος γέροντας εἶχε τύψεις, ἐπειδή... χτύπησε τὸ διάβολο !

Περίμενε μὲ ἀγωνία πότε νά φωτίσει, γιὰ νά πάει στὸν πνευματικὸ τοῦ νά ἐξομολογηθεῖ τὸ "ἁμάρτημά" του.

Πραγματικά, μόλις φώτισε πῆγε στὴν Προβάτα (μιάμιση ὥρα ἀπόσταση ἀπὸ τὸ κελί του), ὅπου ἦταν ὁ πνευματικός του, καὶ ἐξομολογήθηκε.

Ό πνευματικός μου ὅμως...
ἦταν πολὺ συγκαταβατικός "διηγιόταν ἀργότερα ὁ γέροντας" καὶ δὲν μοῦ ἔβαλε κανένα κανόνα, ἀλλὰ μοῦ εἶπε νά κοινωνήσω.

Ἐγώ, ἀπὸ τὴ χαρά μου, ὅλη τὴ νύχτα ἔκανα κομποσχοίνι, καὶ μετὰ πῆγα στὴ θεία λειτουργία καὶ κοινώνησα.

Ὅταν ὁ παπᾶς ἔβαζε τὴν άγία λαβίδα στό στόμα μου, εἶδα τὴν άγία Κοινωνία κομμάτι κρέας καὶ αἷμα! ...καὶ τή μασοῦσα γιὰ νά την καταπιῶ! Παράλληλα ἔνιωθα καὶ μία μεγάλη ἀγαλλίαση, πού δὲν μποροῦσα νά την ἀντέξω.

Ἀπὸ τὰ μάτια μου ἔτρεχαν γλυκὰ δάκρυα, καὶ τὸ κεφάλι μου φώτιζε σὰν λάμπα.

Ἔφυγα γρήγορα γιὰ νά μὴ μὲ δοῦν οἱ πατέρες, καὶ τὴν εὐχαριστία γιὰ τὴ θεία μετάληψη τὴ διάβασα μόνος μου στὸ κελί μου".

panagia40ek