Ἡ εὐκαιρία στὴν πανδημία

τῆς Μαρίας Κορνάρου 

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοί, δὲν ἀνήκουμε σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο. Δὲν μετέχουμε στὴ φθορά του, δὲν εἴμαστε εὐπρόσδεκτοι ἀπὸ τὸ ψέμα του. Ποτὲ δὲ θὰ μπορούσαμε νὰ τοῦ ἀρέσουμε, μονάχα ἂν ἀφήναμε τὸν Χριστὸ καὶ μόνο τότε, θὰ γινόμασταν φίλοι του κόσμου. Ὁ Κύριός μας τὸ ἔκανε γνωστὸ στὴ διδασκαλία του, «εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει, ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστὲ … διὰ τοῦτο μισεῖ ἠμᾶς ὁ κόσμος.» Ὁ Χριστιανὸς δὲν ἔφταιξε σὲ τίποτα γιὰ νὰ τὸν μισήσουν, μόνο τόλμησε νὰ εἶναι υἱὸς τῆς ἀληθείας σὲ ἕναν κόσμο ψεύδους. Ὁμοιάζει ἔτσι στὸν Κύριο, τὸν Ἐσταυρωμένο ἕνεκεν τοῦ τυφλοῦ μίσους τῶν Ἰουδαίων, γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ γραφὴ ἐμαρτύρει «ὅτι ἐμίσησαν μὲ δωρεάν». 

Γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ κόσμου γιὰ ἐμᾶς. Ὅσο πιὸ κοντὰ εἴμαστε στὴν καθεστηκυΐα τάξη τῆς ἀδικίας, ὅσο πιὸ ἀρεστοὶ γινόμαστε σὲ...
αὐτοὺς ποὺ διώκουν τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὴν ἐκμετάλλευσή τους, τόσο πληθαίνουν οἱ ἀνησυχίες ὅτι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τοῦ πνεύματος. Οἱ δὲ πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νὰ Τὸν ὁμολογοῦν μὲ τὸ στόμα. Μέλη τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νὰ εἶναι, καὶ ὁ λόγος τοὺς ἀκόμη μπορεῖ νὰ εἶναι γεμάτος ἀπὸ ὑψηλὲς θεολογίες. Μὲ τὴ ζωή τους, ὅμως, θὰ γεμίζει ὁ κόσμος θεολογία ἢ θὰ πληθαίνει ἡ ἁμαρτία; Πόσες φορὲς γνωρίσαμε ἀνθρώπους νὰ σαρκώνουν τὴν Εὐαγγελικὴ μομφή, «τοῦτος ὁ λαὸς τοῖς χείλεσι μὲ τιμᾶ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ». Διότι τὸν κόσμο, δὲν τὸν ἐνοχλεῖ ἡ ἰδεολογία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Μάλιστα, τοῦ εἶναι καὶ χρήσιμες οἱ λέξεις ἀδειανὲς ἀπὸ νόημα, γιὰ νὰ τὶς πλάσει μαζὶ σὲ παραλογισμοὺς καὶ ἀέρινα λόγια ποὺ πλανοῦν τοὺς ἀνθρώπους. Σήμερα πιὸ πολὺ ἀπὸ παλαιά, ὁ διάβολος δὲν τὸ ἄφησε νὰ κρυφτεῖ αὐτό, ἀλλὰ ἔβαλε τοὺς ἀνθρώπους ὡς ὄργανά του νὰ μᾶς πείσουν στὴν προδοσία τοῦ Χριστοῦ, μὲ ἐπιχείρημα τὰ ἴδια τὰ λόγια του Εὐαγγελίου! 

Σήμερα, δὲν ἐνοχλεῖ τὸν κόσμο νὰ ἀκούσουμε μία ψυχωφελῆ ὁμιλία καὶ νὰ ἀναλύσουμε τὰ πατερικὰ χωρία. Ὁ Χριστὸς ὡς ἰδεολογία, ὡς κοσμικὸ σύστημα λογικῆς, δὲν τὸν ἀποθαρρύνει, γιατί δὲν μπορεῖ νὰ νικήσει τὸ θάνατο. Τὸν ἐνοχλεῖ νὰ κοινωνήσουμε! Γιὰ αὐτὸ λυσσᾶ καὶ ποιὸς ξέρει τί πονηρεύεται γιὰ νὰ μᾶς κρατήσει μακριά. Διότι ὅταν κοινωνήσουμε, ἡ πίστη μας θὰ γίνει πράξη. Ἀποδεσμευθεῖσα ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς λογικῆς, ποὺ εἶναι φθαρτὴ καὶ αἰώνια δὲν θὰ μείνει, μέσα στὸν κόσμο τῆς αἰωνίας ἀληθείας, ποὺ εἶναι πνεῦμα καὶ μετοχὴ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς θὰ γίνει ζῶσα πραγματικότητα, θὰ ξεκινήσουμε τὸ ταξίδι τῆς ἀφθαρσίας. Ὅταν ζεῖ μέσα μας ὁ Χριστός, ἀναχωρήσαμε ἀπὸ τὸν κόσμο. Μᾶς ἔχασε τὸ ψεῦδος τοῦ κόσμου καὶ ὁ πατὴρ τοῦ ψεύδους. Δοθήκαμε ὅλοι Χριστῷ. Αὐτὴ τὴν ἕνωση ποὺ ξεπερνᾶ τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἑνώνοντας τὸν μὲ τὸν θεανθρώπινο νοῦ τοῦ Χριστοῦ, δὲν τὴ βρίσκουμε οὔτε στὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες ποὺ κατήντησαν ψυχρὴ ἰδεολογία, οὔτε στὶς μάταιες ἀπολαύσεις, οὔτε φτάνει ποτὲ σὲ δόξα ἡ ἀνθρώπινη φήμη τὴν δόξα ποὺ κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς μεταλήψεως μᾶς ντύνει ὁ Χριστός. 

Αὐτὴ τὴν δόξα ὁ κόσμος δὲν μπορεῖ νὰ τὴν συγχωρέσει, δὲν μπορεῖ νὰ τὴν δεχτεῖ, ἀρνεῖται νὰ τὴν δοκιμάσει. Τὴν ἐμίσησε δωρεάν. Κι ἐμᾶς, μαζί. Ἐρχόμαστε στὰ λόγια του Κυρίου στὴν ἐπὶ τοῦ ὅρους ὁμιλία, «μακάριοι ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι». Αὐτό, δὲν γίνεται γιὰ νὰ πληρωθεῖ ἡ Γραφή, μὰ ἡ Γραφὴ τὸ λέει, διότι συμβαίνει. Εἴμαστε ἀληθινὰ μακάριοι σὲ τέτοιους καιροὺς ὅπου θὰ μισηθοῦμε καὶ θὰ διωχθοῦμε γιατί εἴμαστε ζῶντες ναοὶ τοῦ Θεοῦ. Καιροὶ τοῦ Ἀντίχριστου, εἶπαν πολλοί. Καλοὶ καιροί, εὖ-καιρία. Καιροὶ ὁμολογίας!

enromiosini