Δὲν εἶναι ἀγράμματοι οἱ δάσκαλοι. Ἀγράμματοι εἶναι οἱ συνδικαλιστὲς καὶ τὸ κράτος.

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκὶς 

«Ὅταν οἱ ἐχθροί σου θὰ ἔχουν ξεμάθει τὴν ὀρθογραφία τους, νὰ ξέρεις ὅτι ἡ νίκη πλησιάζει» 

Βλαντιμὶρ Βολκόφ, Ρῶσος λογοτέχνης 

Ἐντόπισαν οἱ δημοσιογραφικὲς κάμερες δύο ὀρθογραφικὰ λάθη σὲ συνδικαλιστικὲς πορεῖες ἐκπαιδευτικῶν -σὲ πανὸ- καί, κατὰ τὸ συνήθειό τους, στὰ πρωτοσέλιδα τῶν τηλεφημερίδων κυρίως καὶ σὲ πηχυαίους τίτλους, διαβάζουμε: "ἀγράμματοι οἱ δάσκαλοι". "Ἐκπαιδευτικοὶ γιὰ κλάματα". "Κόλαση στὸ τουίτερ γιὰ τοὺς ἀγράμματους δασκάλους". Τὸ τίμιο καὶ σωστὸ θὰ ἦταν νὰ γραφεῖ "ἀγράμματοι συνδικαλιστές", ὅμως στὴν χώρα μᾶς ἐπιβιώνει ὁ λεγόμενος αὐριανισμός, συνώνυμό του κιτρινισμοῦ, φαινόμενο ποὺ πρωτοφανερώθηκε τὴν μαύρη δεκαετία τοῦ "80. Στὴν τότε ἔφ. "Αὐριανὴ"- μακαρίτισσα πιὰ- ναυαρχίδα τοῦ ΠΑΣΟΚ, ποδοπατήθηκαν οἱ ὅποιες ἀξίες, τσαλακώθηκε ἀνεπανόρθωτα ἡ πολιτική, καταρρακώθηκαν λειτουργήματα. "Κλεφταράδες δικαστές", διάβαζες στὸ πρωτοσέλιδο καὶ ἀπὸ κάτω, στὴν ἀκριβῆ περιγραφὴ τοῦ γεγονότος, διαπίστωνες ὅτι πρόκειται γιὰ ἕνα ἢ δύο πρόσωπα. Ὅμως ἡ ζημιὰ γινόταν. Ἡ πηχυαία διατύπωση συμπαρέσυρε στὴν ἀπαξίωση τρόπον τινὰ καὶ τὸ ἴδιο τὸ κύρος τοῦ θεσμοῦ. ("Ὅπου γενικότης ἐκεῖ ἐπιπολαιότης" ἔλεγε... ὁ Παπαδιαμάντης). 

Κάτι παρόμοιο ἰσχύει καὶ μὲ τὰ προαναφερόμενα πανὸ τῶν συνδικαλιστῶν. Τὸ τέχνασμα πέτυχε. Τσίμπησαν οἱ ἀφελεῖς, οἱ ἐπιπόλαιοι. 

Βρῆκαν εὐκαιρία ὅλες οἱ κυρὰ-Κατίνες τῆς γειτονιᾶς καὶ οἱ καρπαζωμένοι τούτης τῆς ζωῆς, ποὺ τὸ πιὸ πρόσφατο ἀνάγνωσμά τους εἶναι τὸ προστυχόλογο κουτσομπολιὸ κάτω ἀπὸ μία γυμνοφωτογραφία τῆς τάδε ἐπώνυμης ὀδαλίσκης, νὰ ξεράσουν χαιρέκακα τὴν ἀνοησία τους. Εἶναι ἡ γνωστὴ φιλοθεάμονα μάζα, τὸ ἀποχαυνωμένο τηλεοπτικὸ ἀσκέρι, ποὺ εἰσπνέει ἀναθυμιάσεις καὶ παιδαγωγεῖται ἐδῶ καὶ χρόνια στὴν βορβορώδη εὐτέλεια ποὺ τοῦ σερβίρουν τὰ λεγόμενα "πρωινάδικα". 

Ποιὰ ἦταν τὰ λάθη τῶν συνδικαλιστῶν καὶ ὄχι τῶν δασκάλων; Ἡ προστακτικὴ "ἀπέσυρε", τὸ σωστὸ "ἀπόσυρε", καὶ τὸ πανὸ τοῦ Συλλόγου Ἐκπαιδευτικῶν Πρωταβάθμιας Ἐκπαίδευσης Ἰωαννίνων, στὸ ὁποῖο ἡ λέξη "Ἐκπαίδευσης" καμάρωνε ὡς "Ἐκπαίδευσεις". 

"Ἐνδέχεται καὶ ἄλλως ἔχειν" (Ἀριστοτέλης), τὰ πράγματα, ὅμως… 

Πρῶτον: Οἱ συνδικαλιστὲς δὲν εἶναι δάσκαλοι. Ὅσοι ἔχουν νὰ πατήσουν τὸ ποδάρι τους σὲ αἴθουσα ἀπὸ τὴν μέρα ποὺ διορίστηκαν, ἀνήκουν στὴν γνωστὴ κατηγορία τῶν κρατικοδίαιτων κηφήνων. Ὁ συνδικαλισμός, ὁμοὺ μὲ διεφθαρμένους πολιτικούς, δημοσιογράφους καὶ ὅλους ὅσοι δορυφοροῦσαν τὴν σκυβαλοκρατία-φαυλοκρατία, ἀνήκει στὰ καρκινώματα ποὺ λεηλάτησαν καὶ κατέστρεψαν τὴν πατρίδα μας. (Ἐδῶ καὶ 20 χρόνια ἔχω διαγραφεῖ ἀπὸ κάθε συνδικαλιστικὸ ὄργανο. Ντρέπομαι νὰ μὲ ἐκπροσωποῦν ἄνθρωποι ἄσχετοι μὲ τὴν Παιδεία, ποὺ ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὴν κομματική τους ἀνέλιξη). 

Δεύτερον: Διαπομπεύονται οἱ συνδικαλιστές, καὶ ὄχι οἱ δάσκαλοι, γιὰ τὴν ἀνορθογραφία τους ἀπὸ δημοσιολόγους ποὺ κάνουν ὀρθογραφικὰ λάθη ἀκόμη καὶ στὴν …προφορική τους γλώσσα. Ἀγνοοῦν ὅμως τὸ τί ἰσχύει στὴν ἐκπαίδευση. Γνωρίζουν ὅτι καταργήθηκε ἡ ὀρθογραφία στὰ σχολικὰ βιβλία; Ὅτι δὲν προβλέπεται τετράδιο ὀρθογραφίας; Ὅτι πολλοὶ δάσκαλοι, παρὰ τὶς σχετικὲς συστάσεις καὶ ἀπαγορεύσεις, προσπαθώντας νὰ περισώσουν ὅ,τι μπορεῖ νὰ περισωθεῖ, φροντίζουν νὰ μαθαίνουν καὶ νὰ γράφουν "Ὀρθογραφία" οἱ μαθητές τους, νὰ συμπληρώνουν τὰ ἐγχειρίδια μὲ μία παραδοσιακότερη διδασκαλία τῆς Γραμματικῆς, νὰ δίνουν κατ' οἶκον σχολικὲς ἐργασίες, νὰ διατηροῦν τὸ μάθημα τῆς Ἐκθέσεως καὶ νὰ διορθώνουν καὶ μὲ κόκκινο στυλὸ -ὤ! τί ἔγκλημα- τὰ ὀρθογραφικὰ λάθη; 

(Σύνθημα τῆς δεκαετίας τοῦ '80: "Κάτω τὰ ματωμένα γραπτά"). 

Τρίτον: Ὀρθογραφία μαθαίνεις μὲ δύο τρόπους. Ἢ μὲ τὴν πολλὴ μελέτη, πράγμα ἀντιπαθὲς σὲ μία γενιὰ κυριολεκτικὰ ὑποτελῆ στὶς νέες τεχνολογίες καὶ αἰχμάλωτή της εἰκόνας, ἢ μὲ τὴν "παντερπνὴ" ἐτυμολογία, τὴν γοητευτικὴ περιήγηση στὰ γενέθλια τῶν λέξεων. Εἶναι γνωστὸ πὼς ἕνα πολὺ μεγάλο μέρος τῆς νεοελληνικῆς, ὅλες σχεδὸν οἱ σύνθετες λέξεις, εἶναι καθαρὰ ἀρχαῖες ἑλληνικές. Χωρὶς τὴν ἐτυμολογία πῶς νὰ καταλάβει τὸ παιδὶ λέξεις τῆς γλώσσας του σὰν τὸ ὑδραγωγεῖο, τὸ ἀρτοποιεῖο, τὸ ναυπηγεῖο, τὸ ἀπορρυπαντικό, ὁ πύραυλος; 

Στὸ τελευταῖο νομοσχέδιο τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας διαβάζουμε ὅτι προωθεῖ τὰ ἀγγλικὰ ἀκόμη καὶ στὸ νηπιαγωγεῖο. Πρὶν ἀκόμη τὰ νήπια προσλάβουν τὴν μητρική τους γλώσσα καὶ κατανοήσουν τοὺς κανόνες ποὺ τὴν διέπουν, βραχυκυκλώνονται μὲ τὴν εἰσαγωγὴ μίας ξένης γλώσσας. (Νομίζω πουθενὰ δὲν γίνεται αὐτὸ παγκοσμίως). 

Ἂν ὑπῆρχε φιλότιμο καὶ μεράκι γιὰ τὴν ἀνοξείδωτη γλώσσα μας, θὰ μποροῦσε νὰ γραφτεῖ ἕνα ἁπλὸ καὶ εὔχρηστο ἐτυμολογικὸ λεξικὸ γιὰ παιδιὰ Δημοτικοῦ, νὰ ἐξηγεῖς, γιὰ παράδειγμα, τὸ ὑδραγωγεῖο ἀπὸ τὸ ὕδωρ+αγωγος (ἄγω) καὶ- αὐτὸ κι ἂν εἶναι ἐπανάσταση- νὰ εἰσαχθοῦν τὰ ἀρχαία ἑλληνικὰ στὴν Ε' καὶ Στ' τάξεις σὲ παιγνιώδη μορφὴ μὲ κείμενα ὅπως οἱ ὡραιότατοι μύθοι τοῦ Αἰσώπου. 

Τέταρτον: ἔχουν ρίξει ἔστω καὶ μία ματιὰ ὅλοι οἱ ντελάληδες τῆς δημοσιογραφίας στὰ σχολικὰ βιβλία Γλώσσας; Μὲ τί κείμενα παλεύουμε νὰ διδάξουμε τὴν ὀμορφότερη γλώσσα τοῦ κόσμου; Ὅτι πετάχτηκαν τὰ δημοτικὰ τραγούδια, τὰ ὁποῖα συντηροῦν τὴν ἐθνικὴ συνείδηση, ἀπὸ τὰ βιβλία γιὰ νὰ ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ συνταγὲς μαγειρικῆς; (Στὸ ἐξαιρετικὸ βιβλίο "τὸ ἐθνικό μας τραγούδι", τοῦ Β. Περσείδη, σημειώνεται τὸ ἑξῆς ἀποκαλυπτικὸ γιὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ἀπὸ διήγηση περιηγητή: "Συνήντησα ἐν Μικρὰ Ἀσία κώμην, ἀριθμοῦσαν μόλις εἴκοσι οἰκογενειῶν καὶ στερουμένη διδασκάλου καὶ ἱερέως. Καὶ ὅμως δὲν ἔλειπον ἐξ αὐτῆς τὰ δημοτικὰ τραγούδια, ἀναπληροῦντα παρὰ τῷ λαῶ τὴν ἔλλειψιν τοῦ σχολείου καὶ τῆς ἐκκλησίας"). (σέλ. 37). 

Πῶς διδάσκεται ἡ προστακτική, γιὰ παράδειγμα, στὴν Στ' δημοτικοῦ, ποῦ φέτος ὅσο πρόλαβα δίδαξα; Μὲ κείμενο ποὺ τιτλοφορεῖται "Ὁδηγίες χρήσης καφετιέρας", ὅπου διαβάζουμε φράσεις τοῦ τύπου "ἀφαιρέστε τὸ φίλτρο καὶ πλύνετε τὸ στὸ χέρι". Τὸ "πλύνετε τὸ" τί εἶναι; (Βιβλίο Γλώσσας, β' τεῦχος, σελίδα 43). Δὲν ἄκουσα κανένα μεγαλόσχημο δημοσιογράφο νὰ διαμαρτυρηθεῖ γι' αὐτὰ ἢ γιὰ τὴν περιφρόνηση τῶν σπουδαίων Ἑλλήνων λογοτεχνῶν ποῦ εἶναι προγραμμένοι ἀπὸ τὰ βιβλία; Δὲν βρίσκεις στὰ 10 βιβλία Γλώσσας Ε' καὶ Στ' δημοτικοῦ οὔτε ἕνα κείμενο τῶν: Παπαδιαμάντη, Βαλαωρίτη, Πολέμη, Δροσίνη, Καρκαβίτσα, Κρυστάλλη, Βιζυηνό. Γιὰ ἀρχαίους συγγραφεῖς ἢ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας οὔτε λόγος). Θὰ βρεῖς ὅμως κρανιοκενεῖς ἐμπνεύσεις ὅπως "γράψε μία ἱστορία στὴν ὁποία πρωταγωνιστοῦν ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, ὁ Καραγκιόζης καὶ ἡ Κοκκινοσκουφίτσα", " Οἱ Ἰταλοὶ μᾶς κήρυξαν τὸν πόλεμο καὶ ἐμεῖς κρυφτήκαμε στὸ ὑπόγειο", "Ἡ Σόνια ἡ γάτα" ποὺ ἐπαινεῖται γιὰ τὸν ἡρωισμό της, "Τότε ποὺ πήγαμε βόλτα τὸν Ἐπιτάφιο" καὶ ἄλλα πολλὰ ποὺ μᾶς προσβάλλουν ὡς λαό, ποὺ μαγαρίζουν "ὅσια καὶ ἱερά". 

Ὅσοι μὲ περισσὴ εὐκολία κατηγοροῦν τοὺς δασκάλους γιὰ ἀγραμματοσύνη, ἂς στραφοῦν πρῶτα στὴν ἀρχέκακο κεφαλή, τὸ κράτος. Ὅσοι μᾶς χαρακτηρίζουν τεμπέληδες, ἂς ἔλθουν ἕνα πρωινὸ στὴν αἴθουσα, ὅταν μὲ τὸ καλὸ ἀνοίξουν τὰ σχολεῖα, νὰ ἀφουγκραστοῦν τὸν ζῆλο, τὴν προθυμία, τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ προσφέρουμε, ἡ πλειονότητα, στὰ παιδιά τους, τὰ ὁποία ἔχουν πολὺ διαφορετικὴ γνώμη, ἀπὸ αὐτούς, γιά μας….