Πῶς μπορεῖ νά συντελεσθεῖ ἡ κάθαρση τῶν σκανδάλων στήν παπική "ἐκκλησία";

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Ἐν Πειραιεῖ τή 1η Ιουλίου 2019

Ἡ ἠθική σήψη καί ἡ πνευματική κατάπτωση τῆς ἀνθρωπότητας εἶναι ὀφθαλμοφανῆ φαινόμενα στήν τραγική ἐποχή μας. 

Οἱ ἄνθρωποι ὡς πρόσωπα, ὡς κοινωνικές ὁμάδες, ὡς πολιτικοί σχεδιασμοί, ὡς κράτη, ὡς παγκόσμια κοινότητα, βιώνουν πρωτοφανῆ ἔκπτωση ἀπό τήν αὐθεντικότητά τους, τήν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργημένους (Γέν. 1,26). Ἡ ἠθική κατάπτωση ἔχει φτάσει σέ ἀκραῖες μορφές, θυμίζοντάς μας τήν περιγραφή τῶν ἐσχάτων καιρῶν ἀπό τόν ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Θεοῦ καί τίς θεόπνευστες προρρήσεις τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό χορό τῆς ἀνηθικότητας καί τῆς παγίωσης ἀποδοχῆς τοῦ κακοῦ ὡς καλοῦ, σέρνουν οἱ ἀνά τόν κόσμο κυβερνήσεις, νομοθετώντας, κατά παραγγελία σκοτεινῶν κέντρων. Ὅσο καί ἄν ψάξουμε στό διεθνές πολιτικό σκηνικό, δέν θά μπορέσουμε νά βροῦμε κρατικές ὀντότητες ὡς φορεῖς τῶν παραδεδομένων προαιώνιων ἠθικῶν ἀρχῶν. Πικρή εἶναι ἡ ἐμπειρία μας καί στή χώρα μας, γιά τή θεσμοθέτηση νομοθετημάτων, τά ὁποία...

ἐκθεμελιώνουν τήν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας καί τήν παραδοσιακή οἰκογένεια καί προάγουν περιθωριακές μορφές κοινωνικῆς συμβίωσης καί συμπεριφορᾶς, στό ὄνομα μίας ἀρρωστημένης ὑπεράσπισης δῆθεν ἀτομικῶν δικαιωμάτων. 

Μοναδικό ἀνάχωμα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ ὁποία πλέει στό τρικυμισμένο πέλαγος τῆς ἱστορίας, ὡς πλοῖο κλυδωνιζόμενο καί μηδέποτε βυθιζόμενο καί φέρει τό λαό τοῦ Θεοῦ στή σωτηρία. Ὑπάρχει στόν κόσμο, ἀλλά δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου. Τήν ἀγγίζει ἡ κοσμική ἀποστασία καί ἡ ἀνηθικότητα, ἀλλά δέν τήν λερώνει, διότι εἶναι ἀπό τή φύση της «ἁγία καί ἄμωμος», «μή ἔχουσα σπίλον ἤ ρυτίδα ἤ τί τῶν τοιούτων», διότι εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διότι Ἐκεῖνος τήν ἁγίασε καί τήν καθάρισε «τῷ λουτρῶ τοῦ ὕδατος ἐν ρήματι» (Ἔφ. 5,26-27). 

Τό κρατικό μόρφωμα, τοῦ Βατικανοῦ, θλιβερό ἀπολίθωμα τοῦ μεσαιωνισμοῦ καί κατάλοιπο τοῦ φράγκικου φεουδαρχισμοῦ, δέν θά μποροῦσε νά ἀποτελέσει ἐξαίρεση. Ἀφότου ἀποκόπηκε ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ (1054), ὑποβιβάστηκε σέ θρησκευτική κοινότητα, ἀναιροῦσα πλειάδα σωζουσῶν ἀληθειῶν τῆς Ἐκκλησίας καί προσθέτουσα δεκάδες καινοφανεῖς αἱρέσεις. Ὁ Παπισμός ἀποτελεῖ σύστημα κακοδοξιῶν, οἱ ὁποῖες τόν ὁρίζουν ὡς αἵρεση καί μάλιστα ὡς τήν μήτρα τῶν σύγχρονων κακοδοξιῶν. Δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπό τήν ἐπέλαση τοῦ βάρβαρου καί κακόδοξου φραγκισμοῦ, ὁ ὁποῖος κατέλαβε τήν Δυτική Ἐκκλησία καί τήν ἐξαφάνισε. Ὅπως εἶναι γνωστό, οἱ Φράγκοι εὐγενεῖς φεουδάρχες καί τιτλοῦχοι διακατέχονταν ἀπό ἔσχατη ἠθική κατάπτωση. Οἱ βάρβαροι καταληψίες τοῦ σεβασμίου Πατριαρχείου τῆς Ρώμης δέ θά μποροῦσαν νά ἀποτελέσουν ἐξαίρεση, συνεχίζοντας τήν ἠθική κατάπτωση. Ἄλλωστε πιά, εἶναι γνωστό σέ ὅλους τους εἰδήμονες, πώς ὁ Παπισμός εἶναι ἀκριβής ἔκφανση τοῦ φραγκισμοῦ. Ὁ «πάπας» εἶναι ὁ αὐτοκράτορας καί οἱ καρδινάλιοί του οἱ παρακοιμώμενοι εὐγενεῖς του, οἱ ὁποῖοι σφετερίζονται καί τήν ἱερατική ἐξουσία. 

Μία ἀπό τίς κύριες ἰδιότητες τῆς παπικῆς ἐξουσίας εἶναι καί ἡ κρατική ὀντότητα. Υἱοθετώντας δουλικά τήν θεωρία του Ι. Αὐγουστίνου, περί τῆς«Πολιτείας τοῦ Θεοῦ» καί ἐκμεταλλευόμενη τίς ἱστορικές συγκυρίες καί πλαστογραφώντας μεσαιωνικά κείμενα (π.χ. Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Πιπίνειος Δωρεά, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, κλπ), ἀνήγαγε τόν Παπισμό σέ ἐγκόσμιο κρατικό ὀργανισμό. Ἀπό τό ἔτος το 1929 το Βατικανό, μέ νόμο του τότε φασιστικοῦ Ἰταλικοῦ κράτους, ἔγινε κράτος, μέ τίς ἐξουσίες καί τίς δομές μίας κρατικῆς ὀντότητας. Ὅπως λοιπόν, ὅλα τά σύγχρονα κράτη βρίσκονται σέ ἠθική καί πνευματική κατάπτωση, τό κράτος τοῦ Βατικανοῦ δέν θά μποροῦσε νά ἀποτελέσει ἐξαίρεση, ἀφοῦ ἡ κοσμική ἐξουσία ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σέ ἐκφυλιστικές καταστάσεις καί ἠθική φθορά. Βρίσκεται δέ στόν ἀντίποδα τῆς διακονίας πού δίδαξε ὁ Χριστός καί ἡ ὁποία, ἀντί νά φθείρει, ἀνυψώνει τόν ἄνθρωπο! 

Ἡ ἐδῶ καί δέκα αἰῶνες ἱστορία τοῦ Παπισμοῦ εἶναι μία συνεχής πορεία πρός τήν πτώση. Θηριωδίες, θρησκευτικοί πόλεμοι, σταυροφορίες, γενοκτονίες, δολοφονίες, Ἱερή Ἐξέταση, βασανιστήρια καί φρικτοί θάνατοι στούς μή ὑποτασσόμενους στήν παπική ἐξουσία, νύχτες ἁγίου Βαρθολομαίου, φεουδαρχία, καλλιέργεια δεισιδαιμονίας, αὐθαιρεσία, οἰκονομική ἐκμετάλλευση, ἠθική κατάπτωση, συνεργασία μέ ἀντιχριστα καθεστῶτα (ἀποικιοκρατία, φασισμός, ναζισμός, Οὐστάσι τῆς Κροατίας, κλπ), συνθέτουν τήν ἐφιαλτική ἱστορική πορεία του. Καί μόνο νά σκεφτεῖ κανείς τίς παπικές «βοῦλες» γιά τίς θανατώσεις τῶν «αἱρετικῶν», διά ἀνείπωτων βασανιστηρίων καί τῆς πυρᾶς, ἀφαιρεῖ κάθε ἴχνος ἐκκλησιαστικότητας ἀπό τόν Παπισμό. Κι’ αὐτό διότι, ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν μισεῖ, δέν ἐκδικεῖται, δέν βασανίζει, δέν φονεύει κανέναν. Μόνο ἀγαπᾶ καί φροντίζει γιά τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὅσο καί νά ψάξει ὁ οἱοσδήποτε δέν θά βρεῖ οὔτε μία καταδικαστική ἀπόφαση γιά δίωξη, βασανισμό, ἐξόντωση αἱρετικοῦ, ἤ ἀθέου στήν Ὀρθοδοξία μας, τήν ἀληθινή καί μοναδική Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, σέ ἀντίθεση μέ τά ἀρχεῖα τοῦ σκοτεινοῦ Βατικανοῦ, τά ὁποία εἶναι γεμάτα ἀπό τέτοιες ἀποφάσεις. 

Μία ἀπό τίς πλέον φρικτές πτυχές τοῦ Παπισμοῦ εἶναι καί ἡ διαχρονική ἀχαλίνωτη ἀνηθικότητα. Μετά τό σχίσμα, σπανίζουν τά ἠθικά πρότυπα στόν Παπισμό. Ἀντίθετα ἡ ἱστορία ἔχει καταγράψει ἀνείπωτες ἠθικές παρεκτροπές τοῦ παπικοῦ «κλήρου», μή ἑξαιρουμένων τῶν «παπῶν», ὅπως λ.χ. οἱ διαβόητοι ἀνήθικοι Βενεδικτος Θ΄(1032-1048), Οὐρβανός Β΄ (1088-1099), Βονιφάτιος Ἡ΄ (1294-1303), Ἰωάννης ΚΓ΄ (1410-1415), Στέφανος ΣΤ΄(1492-1503), καί ἄλλοι πολλοί, παρ’ ὅλο πού ὁ Παπισμός τούς θέλει «ἀλάθητους»! 

Ἀφορμή γιά τό παρόν σχόλιό μας πήραμε ἀπό δημοσίευμα στό περιοδικό τῶν ἐν Ἀθήναις Ἰησουιτῶν «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τ.118), τοῦ «π.» Θ. Κοντίδη, μέ τίτλο: «ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑΣ». Ὁ Ἰησουίτης «κληρικός» πῆρε ἀφορμή ἀπό τήν ἔκτακτη Σύνοδο στή Ρώμη, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στή Ρώμη, ὑπό τόν «πάπα» Φραγκίσκο, γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ μείζονος προβλήματος τῆς παιδοφιλίας καί παιδοφθορίας τοῦ παπικοῦ «κλήρου». Ἕνα πρόβλημα τό ὁποῖο ἔχει πάρει ἐπιδημικές διαστάσεις γιά τόν Παπισμό. 

Μέ ἔκπληξη διαβάσαμε στό ἄρθρο αὐτό, πώς ὁ κ. Θ. Κοντίδης εἰκονίζει τήν παπική «ἐκκλησία» ὡς τήν ἀνήθικη κόρη, τήν πόρνη, ὅπως τήν περιγράφει ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ στό 16 κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του! Γράφει τά ἑξῆς: «Στό βιβλίο τοῦ προφήτη Ἰεζεκιήλ στήν παλαιά Διαθήκη, στό κεφάλαιο 16 διαβάζουμε τή φοβερή σκηνή ὅπου ὁ Θεός ἐλέγχει τόν λαό του. Συνοπτικά λέει τά ἑξῆς: Σέ βρῆκα νεογέννητο ἐγκαταλειμμένο στήν ἔρημο, σέ σπλαχνίστηκα, καί σέ πῆρα κοντά μου. Σέ φρόντισα, σέ μεγάλωσα καί ἔγινες κοπέλα πανέμορφη. Σέ στόλισα καί σέ πλούτισα σάν βασίλισσα. Ἀλλά ἐσύ μέ ἐγκατέλειψες καί ἐκπορνεύτηκες μέ τόν κάθε περαστικό. Τώρα ἀηδίασα ἀπό τίς πράξεις σου, θά παρουσιάσω τή γύμνια σου σέ ὅλα τά ἔθνη, θά σέ παραδώσω στούς ἴδιους τους ἐραστές σου πού θά σέ χλευάσουν. Μέσα ἀπό τήν ταπείνωσή σου θά σέ καθαρίσω. Αὐτά τά λόγια του προφήτη εἰκονίζουν τήν κατάσταση μέσα ἀπό τήν ὁποία περνᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία»! Δέν ἔχουμε παρά νά κρίνουμε ὡς θετική τήν αὐτοσυνειδησία τοῦ κ. Θ. Κοντίδη, νά παραβάλλει τήν «ἐκκλησία» του μέ τήν πόρνη τοῦ ἁγιογραφικοῦ προφητικού κειμένου. Εἶναι ὡς πρός τοῦτο εἰλικρινέστερος τῆς «ἐκκλησίας» του, ἡ ὁποία ἐδῶ καί δεκαετίες συγκάλυπτε τίς φρικτές πράξεις παιδοφιλίας καί παιδοφθορίας, μίας ἀπίστευτα μεγάλης μερίδας τοῦ παπικοῦ «κλήρου»! 

Ὁ κ. Θ. Κοντίδης κάνει λεπτομερῆ ἀναφορά στήν παπική «σύνοδο» καί στά λεγόμενα καί πραττόμενα σ’ αὐτή. Ἀναφέρει πως «Σκοπός τῆς συνόδου ἦταν νά δώσει μία συνολική ἀπάντηση καί νά προκαλέσει μία γενική κινητοποίηση ἀπέναντι στά σκάνδαλα τῆς παιδοφιλίας». Δέν γνωρίζουμε τί εἴδους «συνολική ἀπάντηση» ἔδωσε ἡ παπική «σύνοδος» γιά τό αἴσχιστο κατάντημα χιλιάδων φραγκοπαπάδων νά ἐγκληματοῦν στά ἀθῶα καί ἀνυπεράσπιστα παιδικά κορμιά. Δέν γνωρίζουμε ἄν ἡ «καθολική ἐκκλησία» ἔκανε τήν αὐτοκριτική της, γιά τίς δικές της εὐθύνες γι’ αὐτό τό διαχρονικό καί φρικῶδες ἔγκλημα, τό ὁποῖο γιά ἐμᾶς εἶναι ἐξηγήσιμο: ἡ ὡς τώρα ἠθική καταβαράθρωση τοῦ Παπισμοῦ, μέ ἀποκορύφωμα τά χιλιάδες ἐγκλήματα τῆς παιδεραστίας καί παιδοφθορίας εἴναι αποτοκά της ὑποχρεωτικῆς ἀγαμίας τοῦ παπικοῦ «κλήρου». Η γενική ἀγαμία στόν Παπισμό καθιερώθηκε τό 1059, σέ ἀντίθεση μέ τήν ἱεροκανονική τάξη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀφήνει τούς κληρικούς στήν ἐλεύθερη ἐπιλογή τους, νά ἀκολουθήσουν τόν ἄγαμο ἤ τόν ἔγγαμο βίο, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τήν ρήση τοῦ Κυρίου: «οὐ πάντες χωρούσι τόν λόγον τοῦτον, ἀλλ’ οἶς δέδοται … ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω» (Μάτθ.19,11-12). Οἱ παπικοί «κληρικοί», στερημένοι τῆς Θείας Χάριτος καί οἱ πολλοί ἀπό αὐτούς ἔχοντας ἀδυναμία στήν ἐγκράτεια, ἐνδίδουν σέ ἠθικές παρεκτροπές καί φτάνουν ὡς τήν ἔσχατη κατάντια νά διαφθείρουν ἀθώα, ἀνυπεράσπιστα καί ἐν πολλοῖς ἀνάπηρα παιδιά! Τέτοιος λόγος, τέτοια αὐτοσυνειδησία, προφανῶς δέν ἔγινε στήν παπική «σύνοδο», διότι θά τήν ἀνέφερε ὁ κ. Θ. Κοντίδης. 

Ἀκολούθως ἀναφέρει πώς οἱ παπικοί «ἐπίσκοποι» πού ἔλαβαν μέρος στήν «σύνοδο», μέ ἐπικεφαλῆς τόν κ. Φραγκίσκο «ἀποκαλύπτουν ὅτι ἡ σεξουαλική κακοποίηση δέν εἶναι μόνο σκόρπιες, σποραδικές παρεκτροπές, ἀλλά ἐνδημικό πρόβλημα ἐντός της Ἐκκλησίας». Πως «ἡ ροή τῶν ἀποκαλύψεων εἶναι ἀσταμάτητη καί ἀγγίζει ὅλο καί ἀνώτερα ἐκκλησιαστικά στελέχη» καί ὅτι «χρειάζεται μία γενική κινητοποίηση, μία ἀλλαγή νοοτροπίας καί θεσμῶν σέ βάθος». Θεωροῦμε ὡς θετικό τό γεγονός ὅτι ἐπίσημα πιά ἡ «καθολική ἐκκλησία» ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ ἠθική της κατάπτωση ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα «ἐνδημικό πρόβλημα» στά σπλάχνα της. Ὅτι ὁ ἠθικός ξεπεσμός, αὐτῆς τῆς ἀκραίας μορφῆς, δέν ἀφορᾶ μεμονωμένες περιπτώσεις «κληρικῶν» της, ἀλλά ἀγγίζει καί τίς κορυφές τῆς παπικῆς ἱεραρχίας. Ἀλλά ὅμως νομίζουμε ὅτι αὐτή ἤ «αὐτοσυνειδησία» της καί ἡ κινητοποίηση ἔγινε «κατόπιν ἑορτῆς». Οἱ φοβερές ἀποκαλύψεις ἔγιναν ἐδῶ καί χρόνια ἀπό τά μυριάδες θύματά της καί ἀπό κοσμικές ὑπηρεσίες (δημοσιογράφοι, δικαιοσύνη, ὀργανώσεις, κλπ), ἐνῶ αὐτή, γιά δεκαετίες,«ἔχωνε τό πρόβλημα κάτω ἀπό τό χαλί». Τώρα δυστυχῶς ἀναγκάστηκε νά τό πράξει, διότι «ἔφτασε ὁ κόμπος στό χτένι», δέν μποροῦσε πιά νά συγκαλύπτει τέτοιου μεγέθους ἐγκλήματα, ἀφοῦ ἡ σεξουαλική ἐκμετάλλευση ἀποτελεῖ, κατά τόν κ. Θ. Κοντίδη «μία πληγή στό σῶμα ὅλης της ἀνθρωπότητας»! 

Ἡ «σύνοδος» τῶν παπικῶν «ἐπισκόπων» διαπίστωσε ὅτι ὑπάρχει ἀνάγκη για «γενική κινητοποίηση, μία ἀλλαγή νοοτροπίας καί θεσμῶν σέ βάθος». Ἀλλά, ἀπ’ ὅτι διαπιστώνει καί ὁ ἴδιος ὁ κ. Θ. Κοντίδης δέ μπορεῖ νά γίνει πιστευτή ἡ «αὐτοσυνειδησία» τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», ἀφοῦ«ὁρισμένες ὀργανώσεις θυμάτων παιδεραστίας ἀπό ἱερεῖς ἐξέφρασαν τήν ἀπογοήτευσή τους ὡς πρός τά ἀποτελέσματα τῆς συνόδου, γιατί περίμεναν πιό συγκεκριμένα μέτρα καί στοχευμένες ἀποφάσεις». Κατά τή γνώμη μᾶς ἔχουν δίκιο, ἄν διαβάσουμε τήν συνέχεια τοῦ ἄρθρου: «Τό ἐρώτημα πού θέτουν πολλοί εἶναι τό ἑξῆς: μπορεῖ ἄραγε ἡ Ἐκκλησία νά καθαρθεῖ καί νά ἀνασηκωθεῖ ἀπό αὐτή τήν κατάσταση στήν ὁποία περιέπεσε; Μπορεῖ νά θεραπευτεῖ καί νά ἀνακτήσει τήν ἀξιοπιστία της; Ἡ ἀπάντηση εἶναι: ἀσφαλῶς ναί. Πρῶτον, γιατί ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός ποιμένας πού καθοδηγεῖ τήν Ἐκκλησία καί αὐτός θά τήν θεραπεύσει … ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κοσμικός θεσμός, ἀλλά εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»! Ἀρχίζουμε ἀπό τό τελευταῖο, ἄν ἡ παπική «ἐκκλησία» εἶναι ἤ δέν εἶναι κοσμικός θεσμός, ἄς ψάξει ὁ κ. Θ. Κοντίδης, τήν ἐδῶ καί χίλια χρόνια πίστη τοῦ Παπισμοῦ νά διαπιστώσει, ὄτι «διαχειρίζεται»καί «ἀσκεῖ» ὅλες τίς ἐξουσίες τοῦ κόσμου, «ἐλέω Θεοῦ» ὄ «βικάριος τοῦ Χριστοῦ», ὁ φράγκος ὑπερηγεμόνας τού «κράτους τούς Θεοῦ». Ἄς πληροφορηθεῖ γιά τή νομική μορφή τοῦ Βατικανοῦ, τό ὁποῖο ἀπό τίς 11 Φεβρουαρίου 1929, εἶναι κανονικό κράτος, ἀναγνωρισμένο ἀπό ὅλες σχεδόν τίς κυβερνήσεις τοῦ κόσμου. Κατά δεύτερον θά θέλαμε νά πληροφορήσουμε τόν ἀρθρογράφο πώς ὁ Χριστός «δέν μπορεῖ» νά καθαρίσει την «κόπρο τοῦ Αὐγείου» της «καθολικῆς ἐκκλησίας», διότι δέν εἶναι παρών σ’ αὐτή, ἀφοῦ θεσμικά, ἄφησε τον «ἀντιπρόσωπό» του νά τήν κυβερνᾶ καί νά τήν διαχειρίζεται. Εἶναι πολύ ἁπλό νά τό καταλάβουμε, ὁ ἀντιπρόσωπος ἀντιπροσωπεύει τόν ἀπουσιάζοντα, αὐτόν πού δέν εἶναι παρών! Ἄρα λοιπόν ὁ Χριστός δεν «εἶναι ὁ ἀληθινός ποιμένας πού καθοδηγεῖ τήν Ἐκκλησία καί αὐτός θά τήν θεραπεύσει», ὅπως ἔγραψε ὁ κ. Θ. Κοντίδης, ἀλλά ὁ πραγματικός ποιμένας εἶναι ὄ «ἀντιπρόσωπός» του, ὄ «πάπας», ὁ ὁποῖος ἀδυνατεῖ νά κάμει κάθαρση στήν «ἐκκλησία» του, πρίν κάμει κάθαρση στόν ἑαυτό του καί τόν ἁμαρτωλό θεσμό, πού ἐνσαρκώνει! 

Ὁ «πάπας», σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ, ἐνσαρκώνει τήν«καθολική ἐκκλησία» καί ἤ «καθολική ἐκκλησία» φανερώνεται καί ὑπάρχει χάρις σ’ αὐτόν! Χωρίς αὐτόν, τον «διάδοχό του ἁγίου Πέτρου, τοῦ πρίγκιπα τοῦ κολλεγίου τῶν Ἀποστόλων» δέν ὑφίσταται ἡ «ἐκκλησία» καί γιά τοῦτο ἐφεῦρε καί καλλιεργεῖ καί προβάλλει μέ ἀπίστευτη μανία τά ἀντιχριστα δόγματα τού «πρώτου» καί τού «ἀλάθητου», τά ὁποία ἀνήκουν στό Χριστό καί τά σφετερίζεται ὁ ἴδιος, παίρνοντας στήν οὐσία τή θέση τοῦ Χριστοῦ στήν Ἐκκλησία! Ἄρα λοιπόν ὁ Χριστός «ἀδυνατεῖ» νά «σώσει» τήν «καθολική ἐκκλησία», ὡς ἀπῶν. Ἐκεῖνος πού ἀπομένει νά τή «σώσει» εἶναι ὁ «ἀντιπρόσωπός» του, ὁ «πάπας». Πῶς θά τή σώσει; Πῶς θά τήν ἀπαλλάξει ἀπό τήν διαχρονική της κατάπτωση καί κακοδαιμονία; Μέ ἕναν ἁπλό καί δοκιμασμένο τρόπο: τή μετάνοια! Νά κατανοήσει ὅτι ἡ «ἐκκλησία» πού «ἐνσαρκώνει» καί «ποιμαίνει» δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μία χριστιανική θρησκευτική κοινότητα, μεγάλη βεβαίως, ἀλλά ὄχι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία. Ὅτι ἀπέρριψε θεμελιώδεις ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας καί πρόσθεσε δεκάδες κακοδοξίες, οἱ ὁποῖες ἄνοιξαν μέγα χάσμα μέ τήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ἐκτός της Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἐκ τούτου ἡ θρησκευτική του κοινότητα στερεῖται τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, μέ ὁρατά ἀποτελέσματα τή διαχρονική κατάπτωσή της καί μέ ἀποκορύφωμα τά ἐγκλήματα παιδεραστίας καί παιδοφθορίας τῶν χιλιάδων «κληρικῶν» της, ὅλων τῶν βαθμῶν. Αὐτή θά εἶναι ἡ εὐλογημένη ἀρχή γιά τήν πραγματική κάθαρση τῆς «καθολικῆς ἐκκλησίας» καί ἡ ποθητή πορεία της νά ἐνταχθεῖ στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τήν ὁποία ἀποκόπηκε. 

Κλείνοντας τό σχόλιό μας θά θέλαμε νά διαβεβαιώσουμε πώς σέ καμιά περίπτωση δέν χαιρεκακοῦμε γιά τήν ὁλοσχερῆ κατάπτωση τοῦ Παπισμοῦ, γιά τίς ὀδυνηρές, γιά ὁλόκληρη τήν χριστιανοσύνη, ἀποκαλύψεις τῶν φρικωδῶν παπικῶν σκανδάλων. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι σῶμα μας, καί γιά τοῦτο πονᾶμε ἀπό τίς δικές τους πληγές. Προσευχόμαστε, πρέπει νά προσευχόμαστε, μέ θέρμη ψυχῆς, γιά τά πλήθη τῶν πλανεμένων ἀδελφῶν μας, νά συνειδητοποιήσουν τά τρομερά ἀδιέξοδα πού βαδίζουν καί νά στραφοῦν πρός τήν ἀγκαλιά τῆς Μητέρας μᾶς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, μόνη Αὐτή, μπορεῖ νά μᾶς θεραπεύσει ἀπό τά ἄλγη τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς, τά ὁποία, σύμφωνα μέ τόν οὐρανοβάμονα Παῦλο, ὁδηγοῦν ἀναπόφευκτα στό θάνατο (Ρώμ.6,23)! Ἡ κάθαρση πού ἀποζητᾶ ἀπεγνωσμένα καί χωρίς ἀποτέλεσμα ὁ Παπισμός θά συντελεστεῖ μόνον, ὅταν ἐπιστρέψει στήν ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί πουθενά ἀλλοῦ! Κάθε προσπάθεια κάθαρσης σέ ἄλλη κατεύθυνση θά εἶναι μάταια καί τό πρόβλημα, ὄχι μόνο δέν θά αἴρεται, ἀλλά θά διαιωνίζεται καί θά γιγαντώνεται! 

Εκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί τῶν Παραθρησκειῶν