Ὅσο ξεμπαζώνουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες, τόσο νιώθουμε τὴν βοήθεια καὶ παρουσία τοῦ Θεοῦ

Ἀνάλυση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς στὴν θεραπεία τῆς συγκύπτουσας 

 Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ

Ἡ διήγηση τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, μᾶς περιγράφει τὴ θεραπεία τῆς συγκύπτουσας, μίας γυναίκας ποὺ λόγω δαιμονικῆς ἐπήρειας, ἦταν κυρτωμένη καὶ ταλαιπωροῦνταν ἐπὶ δεκαοκτὼ ἔτη. Ὅταν τὴν εἶδε ὁ Χριστός, ἕνα Σάββατο ποὺ δίδασκε στὴ Συναγωγή, τὴν σπλαγχνίστηκε, μᾶς λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, καὶ μὲ ἕνα Του λόγο, χωρὶς αὐτὴ νὰ τὸ ζητήσει, τὴ θεράπευσε. Ὡστόσο τὸ θαῦμα αὐτὸ ἀντὶ νὰ κάνει τοὺς σκληρόκαρδους φαρισαίους νὰ θαυμάσουν μαζὶ μὲ ὅλο τὸ λαὸ τὰ μεγαλεία τοῦ Θεοῦ, κίνησε τὴν ἀγανάκτηση τοῦ ἀρχισυναγώγου, ποὺ τοὺς κάλεσε νὰ προσέρχονται τὶς ἄλλες μέρες γιὰ νὰ θεραπεύονται, καὶ νὰ μὴ “καταλύουν” τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου. “Υποκριτές”, ἀπαντᾶ ὁ Χριστός μας, “ὁ καθένας σας δὲν λύνει τὸ Σάββατο τὸ βόδι του ἢ τὸ γαϊδουράκι του γιὰ νὰ πάει νὰ τὸ ποτίσει; καὶ αὐτὴ ἡ γυναίκα, πού δὲν εἶναι ζωντανό, ἀλλὰ παιδὶ τοῦ Ἀβραάμ, δὲν ἔπρεπε λοιπὸν νὰ λυθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ πού ἐπὶ δεκαοχτὼ χρόνια τὴν εἶχε δέσει ὁ διάβολος, ἐπειδὴ σήμερα εἶναι Σάββατο;”

Καὶ ἐμεῖς σήμερα, ἀδελφοί μου, εἴμαστε καμπουριασμένοι πνευματικὰ καὶ δὲν μποροῦμε πραγματικὰ νὰ ὀρθοποδήσουμε, διότι χάνουμε τὴν μάχη μὲ τοὺς ἀόρατους δαίμονες ἐξαιτίας τῆς μὴ ὀρθῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. 

Ὅλοι μας ἔχουμε πειρασμούς, δυσκολίες, ἀποτυχίες. Βλέποντας ὅμως...

τὸ παράδειγμα τῆς θεραπευμένης γυναίκας παίρνουμε θάρρος καὶ διδασκόμαστε τὰ ἑξῆς: Τὸ πρῶτο, στὸν ἀγώνα μας χρειαζόμαστε ὑπομονή.

Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἴμαστε ὁπλισμένοι μὲ τὴν ὑπομονή, νὰ περιμένουμε ἀκόμη καὶ γιὰ 18 χρόνια, ὥστε νὰ βροῦμε τὴ λύση σ΄ ἕνα πρόβλημα. Δὲν ὑπάρχουν μαγικὲς καὶ αὐτόματες λύσεις στὰ προβλήματά μας. Χρειάζεται πάλη μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τοὺς δαίμονες. Ὅσο ξεμπαζώνουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τῆς ἀδυναμίες, τόσο νοιώθουμε τὴν βοήθεια – τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς μας ἔρχεται ξανὰ σὲ κάθε λειτουργία, γεννιέται, διδάσκει, σταυρώνεται καὶ ἀνασταίνεται. Πάντα εἶναι δίπλα μας καὶ μέσα μας. Ὅταν θὰ δεῖ ὅτι εἴμαστε ἔτυμοι νὰ δεχτοῦμε τὸ δῶρο τῆς θεραπείας Του, ἁπλὰ θὰ μᾶς τὸ χαρίσει. Τότε θὰ νοιώσουμε πιὸ αἰσθητὰ τὴν παρουσία Του, θὰ Τὸν δοῦμε νὰ κάνει τὰ βουνὰ πεδιάδες.

Τὸ δεύτερο ποὺ μᾶς διδάσκει ἡ τεθεραπευμένη γυναίκα εἶναι ὅτι ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς μας γίνεται μὲ τρόπο γνήσιο καὶ ἁπλό.

Ἡ Γυναίκα αὐτὴ δὲν ἔμεινε στὴν τυπολατρικὴ αὐτάρκεια, ἀλλὰ μπόλιασε τὸ δέντρο τῶν ἀρετῶν της μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀγάπη, μὲ τὴ φιλοτιμία. Ἡ συμμετοχή της στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ δὲν ἦταν γι΄ αὐτὴν ἕνα ξερὸ καθῆκον, μία τυπικὴ κοινωνικὴ ὑποχρέωση. Ὅ,τι ἔκανε δὲν τὸ ἔκανε γιὰ τὸν ἑαυτό της, οὔτε γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, ἀλλὰ γιὰ τὸ Θεό. Ἡ ἀρετή της δὲν γύριζε στὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ ἤτανε θυσία – δῶρο πρὸς τὸν Θεό.

Καὶ ἕνα τρίτο. Τὸ ὅτι ἡ συγκύπτουσα ἀγάπησε τὸν κόπο καὶ τὸν πόνο σηκώνοντας ἔτσι τὸ σταυρὸ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, χωρὶς φιλοπερίεργα νὰ ἀναζητᾶ πνευματικὲς ἀπολαύσεις καὶ σωματικὲς διευκολύνσεις. 

Ἡ γυναίκα αὐτὴ λόγω τῆς δοκιμασία, μαλάκωσε, ἐξαγιάστηκε, ἔμαθε νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ κινεῖται χωρὶς ἰδιοτέλεια. Δὲν ζήτησε ἀπὸ τὸ Χριστὸ οὔτε τὴ θεραπεία της. Ἀπέκτησε ἀρχοντιὰ ποὺ ἐξαφανίζει τὴν γκρίνια. Ἀγάπησε τὸ μαρτύριο ποὺ τόσο παράξενα καθαρίζει τὴν καρδιά, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Ἅγ. Λουκᾶς τῆς Κριμαίας. Συνειδητοποίησε τὸ περιεχόμενο τῆς φράσης τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Κρεῖσσον εὐημερίας κακοπάθεια», ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ κακοπάθεια εἶναι καλύτερη καὶ προτιμότερη ἀπὸ τὴν εὐημερία.

Ἡ γυναίκα αὐτὴ πήγαινε ἀνελλιπῶς στὴν συναγωγὴ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ νὰ ἀκούσει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, παρακινούμενη ἀπὸ τὴν σφοδρή της ἐπιθυμία καὶ ὄχι ἀπὸ κάποια ὑποχρέωση. Ὡς γυναίκα καὶ μάλιστα ἄρρωστη δὲν εἶχε ὑποχρέωση ἀπὸ τὸν Μωσαϊκὸ νόμο νὰ παρευρίσκεται στὴν συναγωγή, ἀλλὰ ἀντίθετα εἶχε κάθε δυνατότητα ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση αὐτή. Ὁ Κύριός μας μὲ τὴν θαυμαστὴ θεραπεία Του, ἐπιβραβεύει τὴν πίστη, τὴν εὐλάβεια, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπιμονὴ τῆς γυναίκας αὐτῆς νὰ συμμετέχει, παρὰ τὶς δυσκολίες της, στὴν κοινὴ προσευχὴ στὴν συναγωγή.

Τὸ περιστατικὸ

Σήμερα ἡ καλοπέραση μᾶς ἔχει ἰσοπέδωση πνευματικὰ καὶ ἔτσι ἔχουμε μετατρέψει τὴν πίστη σὲ ἰδεολογία, τὴν γνήσια πνευματικότητα σὲ ἐθιμικὴ συνήθεια, τὴν ἀγάπη σὲ ὑποχρέωση, τὴν πνευματικὴ ζωὴ σὲ ἀνάγκη αὐτοεπιβεβαίωσης καὶ ἐπαίνου ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι πάντα ἐπίκαιρο καὶ θεραπευτικό. Μᾶς ξυπνᾶ ἀπὸ τὴ νάρκη τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι ὁ ὁδοδείκτης μας.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα θὰ μπορούσαμε νὰ τὸ συμπυκνώσουμε σὲ πέντε λέξεις τοῦ Κυρίου μας: «ἔλεον θέλω καί ου θυσίαν». Ὁ Χρίστος μας μᾶς λέει: Θέλω τὴν γλύκα σου καὶ ὄχι τὴν ξερή σου ἄσκηση. Ἐσένα προτιμῶ ἀπὸ τὰ ἄψυχα ἔργα σου. Τὰ λόγια αὐτὰ περιέχουν ὅλο τὸ νόημα τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Ἡ σωτηρία – ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς μας δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν τυφλὴ ἐφαρμογὴ τυπικῶν διατάξεων καὶ νόμων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν κοπιαστικὴ καὶ ἔμπονη θυσιαστικὴ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον καὶ πρὸς τὸν Θεό. ΑΜΗΝ!

Ἱερομ. Κοντογλορωμανίδης