Ἔναρξη Διεθνοῦς Συνεδρίου μὲ θέμα τὴν ἀνθρωπολογία τοῦ Λουθήρου (7 καὶ 8 Δεκεμβρίου 2017)

Σχολιάζει ὁ Ἠλιάδης Σάββας - Δάσκαλος – Κιλκὶς

Ἰδοὺ ἡ εἴδηση:

Τὸ Μεταπτυχιακὸ Ἰνστιτοῦτο Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ ἐν Σαμπεζὺ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, σὲ συνεργασία μὲ τὸ Τμῆμα Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γενεύης καὶ τὸ Ἐλβετογαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο Συστηματικῆς Θεολογίας καὶ Ἠθικῆς (IRSE)

……………………………………...................................................................................

Ἀκολούθησε ὁ Χαιρετισμὸς τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἐλβετίας κ. Ἱερεμίου, Προϊσταμένου τοῦ ἐν Σαμπεζὺ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ ὁποῖος μεταξὺ ἄλλων εἶπε: «Τὸ Συνέδριον ἀναφέρεται εἰς τὴν συμβολὴν τοῦ Λουθήρου, ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρὸς καὶ μοναχοῦ του 16ου αἰῶνος (1519), ἐπὶ τὴ συμπληρώσει πέντε ὁλόκληρων αἰώνων ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς Μεταρρυθμίσεως».

Διοργανώνεται μὲ τὴν κοινὴν συναίνεσιν τοῦ ἡμέτερου Μεταπτυχιακοῦ Ἰνστιτούτου Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ ἐν Σαμπεζὺ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γενεύης. Εἶναι δὲ καὶ ἐπιθυμία τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος...

κατὰ τὴν ἀνέκαθεν ἰσχύουσαν παράδοσιν ὡς γνωστόν, παρακολουθεῖ, προγραμματίζει καὶ ἐνισχύει κάθε σύγχρονον προσπάθειαν συναντήσεως, διαλόγου καὶ καλλιεργείας τῶν σχέσεων τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, πάντοτε ἐν τῷ πνεύματι τῆς ποθητῆς ἀληθείας, διὰ τὴν κατανόησιν καὶ τὴν οἰκειοποίησιν τῆς ἀνάγκης ἀπαλείψεως τῶν ἐπὶ αἰώνας ὁλοκλήρους δημιουργηθησῶν διαφορῶν, διαιρέσεων διὰ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον “πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον”· διὰ τὴν ὀφειλετικὴν ἀνταπόκρισιν εἰς τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου “ἴνα πάντες ἓν ὤσιν” καὶ ἴνα, ὅπως ὁραματίζεται καὶ προσεύχεται μάλιστα πρὸς τὸν Πατέρα ὁ Κύριος, δὶ’ ὅλους ἐκείνους ποῦ μὲ τὸ κήρυγμα τῶν θὰ πιστεύσουν εἰς Αὐτὸν (Ἰω. 17, 20-21)».

Τέλος, ὁ Σεβασμιώτατος εὐχήθηκε καὶ αὐτὸς ἀπὸ καρδίας «ὅπως τὸ Συνέδριον τοῦτο προσφέρη τὸν κατάλληλον τρόπον, διὰ νὰ προαχθῆ ἡ θεολογικὴ κοινὴ σκέψις καὶ νὰ ἐξαχθοῦν νέα, κοινὰ συμπεράσματα, ἴνα ἡ ἀνθρωπολογία κατὰ Λούθηρον προαχθῆ εἰς τὴν προσέγγισιν τῆς παγκοσμίου ἀνθρωπολογίας, ἡ ὁποία ἀπασχολεῖ σήμερον ὅλους τους ἀνθρώπους, ἀπασχολεῖ τὸ πολύπλευρον πρόσωπον τῆς ἀνθρωπότητος».

Πηγή είδησης: romfea.gr

Αὐθορμήτως ἀπορρέοντα ἐρωτήματα μετὰ σχολίων, ἐκ τοῦ ἀνακοινωθέντος, ἀπὸ ὀρθοδόξου θέσεως:

1. «…τοῦ Λουθήρου, (χαρακτηριζομένου ὡς) ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός …»: Ὁ Προτεσταντισμὸς δὲν εἶναι Ἐκκλησία. Ἀφοῦ δὲν εἶναι, ὁ Λούθηρος ὄχι μόνο δὲν τυγχάνει ἐκκλησιαστικὸς ἀνήρ, ἀλλὰ εἶναι μέγας αἱρεσιάρχης.

2. «…κατὰ τὴν ἀνέκαθεν (!) ἰσχύουσαν παράδοσιν…»: Ἡ ἀνέκαθεν ἰσχύουσα Παράδοσις τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι μία: Αὐτὴ αὔτη ἡ Παράδοσις τῶν Ἁγίων Συνόδων καὶ τῶν Πατέρων ἠμῶν, τῶν ἐν Ἁγίω Πνεύματι καὶ διὰ τῆς ἀκτίστου Χάριτος θεοθέντων. Ὅλες οἱ ἄλλες «παραδόσεις» «ἐν τῷ πονηρὼ κεῖνται».

3. «…ἐνισχύει (ὁ Πατριάρχης) κάθε σύγχρονον προσπάθειαν συναντήσεως, διαλόγου καὶ καλλιεργείας τῶν σχέσεων τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν…»: Ὑπάρχουν ἄλλες Ἐκκλησίες πλὴν τῆς Ὀρθοδόξου; Ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν ἐκκλησίαν…». Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία. Τί γίνεται τελικά; Ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι ποιμένες, ποῦ ἔχουν ἄλλη γνώμη ἀπ` αὐτὴν τῶν ἁγίων μας; Βαφτίζουν ὡς ἐκκλησίες, μετὰ ἀπὸ «συγχρονισμένες προσπάθειες», ὅποιον αὐτοὶ νομίζουν;

4. «…ἐν τῷ πνεύματι τῆς ποθητῆς ἀληθείας…»: Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς κατέχουσα «πάσαν τὴν Ἀλήθειαν», δὲν ἀναζητᾶ καὶ δὲν ποθεῖ καμιὰ ἄλλη ἀλήθεια. Δὲν νοσταλγεῖ τὴν Ἀλήθεια. Δὲν ἔχει πόθο Ἀληθείας. Διότι, εἶναι ἡ Ἀλήθεια, εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνες. Μέσα σ` αὐτήν, οἱ βαπτισμένοι Χριστιανοὶ ποθοῦν τὴν Ἀλήθεια, τὴν ἀναζητοῦν καὶ τὴν προσεγγίζουν, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν προαίρεσή του ὁ καθένας. Ἄρα ἡ ὡς ἄνω φράση ἀποτελεῖ ὕβριν καὶ ἀσέβεια κατὰ τῆς Ἐκκλησίας.

5. «…διὰ τὴν κατανόησιν καὶ τὴν οἰκειοποίησιν τῆς ἀνάγκης ἀπαλείψεως τῶν ἐπὶ αἰώνας ὁλοκλήρους δημιουργηθεισῶν διαφορῶν, διαιρέσεων…»: Ὁλόκληρη ἡ φράση εἶναι ἕνα ψέμα καὶ ὑποτιμᾶ τοὺς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σὲ θέματα πίστεως, δὲν διαλέγεται ἐπὶ ἴσοις ὄροις. Ποτὲ καὶ ἐπ` οὐδενὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ὑπῆρξε αἴτιος καὶ δημιουργὸς διαφορῶν καὶ διαιρέσεων. Αὐτὴ στάθηκε πάντα μέσα στὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ πλανεμένοι καὶ τεθέντες αὐτοπροαιρέτως ἐκτὸς Ἐκκλησίας αἱρετικοὶ δημιούργησαν καὶ δημιουργοῦν διαιρέσεις.

6. «…διὰ νὰ προαχθῆ ἡ θεολογικὴ κοινὴ σκέψις…»: Γιὰ νὰ προαχθεῖ ἡ «κοινὴ θεολογικὴ σκέψις», ἕνα μόνο χρειάζεται. Ἡ μετάνοια τῶν πλανεμένων καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὴν Πατερικὴ Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ἡ εἴσοδός τους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μὲ ἀνθρώπινα καὶ ἀκαδημαϊκὰ «θεολογικὰ» διανοήματα καὶ χονδροειδῆ ἐγκεφαλικὰ κατασκευάσματα, δὲν προάγεται θεολογία ἀλλὰ πλάνη καὶ αἵρεση.

7. «…νὰ ἐξαχθοῦν νέα, κοινὰ συμπεράσματα…»: Μὲ τοὺς Προτεστάντες, νέα, κοινὰ συμπεράσματα μποροῦν νὰ βγοῦν μόνο σὲ ἐπίπεδο ἀνθρωπίνων σχέσεων. Μὲ τοὺς Προτεστάντες δὲν ὑπάρχει κοινὴ βάση στὴν πίστη, διότι εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ δὲν ὑπάρχει κοινὴ ἀφετηρία. Συζήτηση μπορεῖ νὰ γίνει, ἀλλὰ κοινὰ συμπεράσματα γιὰ τὴν Ἀλήθεια, δὲν μποροῦν νὰ βγοῦν. Ἐκτὸς καὶ ἂν τὰ νέα συμπεράσματα εἶναι ἀντιπατερικὰ καὶ ἀντορθόδοξα, δηλαδὴ οἰκουμενιστικά. Ή, ἂν μετανοήσουν καὶ ἀσπαστοῦν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη.

8. «…ἴνα ἡ ἀνθρωπολογία κατὰ Λούθηρον προαχθῆ εἰς τὴν προσέγγισιν τῆς παγκοσμίου ἀνθρωπολογίας…»: Εἶναι δυνατόν, ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος νὰ ἀγωνίζεται, ὥστε νὰ προαχθεῖ, τουτέστιν νὰ μεταδοθεῖ, πνευματικὴ ἀσθένεια σὲ ὅλον τὸν κόσμο; Ἡ αἵρεση εἶναι βαριὰ ἀρρώστια καὶ ἡ διδασκαλία τῶν αἱρετικῶν μέσο διάδοσης αὐτῆς. Ἔκανε ἀνάλογη προσπάθεια καὶ συνεχίζει ἀδιαλείπτως, ὡς ἔχει χρέος νὰ κάνει, γιὰ τὴν προαγωγὴ τῶν Ὀρθοδόξων πατερικῶν κειμένων σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα; Ἀντὶ νὰ προσκαλεῖται ὁ κόσμος πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, πρὸς τὸν ὑγιῆ καὶ πεντακάθαρο λόγο τῶν Ἁγίων της, ὠθεῖται πρὸς τὴν πλάνη καὶ μάλιστα ἀπὸ ὀρθοδόξους ποιμένες!

Σάββας Ἠλιάδης

Δάσκαλος
Κιλκίς, 9-12-2017