Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τίμησε τόν Ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα μαζὶ μὲ τὸν Καρδινάλιο Κοὺρτ Κόχ, ἀναφερόμενος και στὴν ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν

Σὲ πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τίμησε τὴ μνήμη τοῦ ἰδρυτοῦ του, Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου.

Την Πέμπτη, 30 Νοεμβρίου, τελέστηκε Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Θεία Λειτουργία στὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος χειροτόνησε στὸ βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ χειροθέτησε σὲ Μέγα Πρωτοσύγκελλο τὸν π.Ἀνδρέα Σοφιανόπουλο. Στην ὁμιλία του, πρὶν ἀπὸ τὴ χειροτονία τοῦ νέου Πρεσβυτέρου, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀναφέρθηκε στὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος, τὴν ἀφοσίωση, τὴν ἀποτελεσματικότητα καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοθυσίας ποὺ ἐπέδειξε ὁ π.Ἀνδρέας. «Εἰς τὴν διακονίαν σου ἐξετιμήθη ἡ σεμνότης, ἡ σιωπή, ἡ ἐχεμύθεια, ἡ σοβαρότης καὶ ἡ ὑπομονὴ εἰς τὰς δυσκόλους περιστάσεις, διότι πάντες γνωρίζομεν ὅτι ἡ διακονία εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ δὴ εἰς τὸ κάθ’ ἠμᾶς Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, εἶναι ὁδὸς στενὴ καὶ ἀνηφορική. Ἄλλ’ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πάντα εὐλογεῖ καὶ ἐνδυναμοὶ τὸν βαδίζοντα, μέχρι νὰ φθάση εἰς τὸν τελικὸν προορισμόν, εἰς τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος».

Ἀπευθύνοντάς του πατρικοὺς λόγους καὶ νουθεσίες ὁ Πατριάρχης τόνισε: «Εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τὰ πάντα εἶναι χάρις καὶ ἀποστολή...
Ὀφείλεις λοιπὸν νὰ ἀναζωπυροῖς τὴν ἐκκλησιαστικήν σου ὑπόστασιν εἰς τὸ μυστήριον τῆς χάριτος, ὅπερ σημαίνει νὰ ἐπανευρίσκης καὶ νὰ ἀναγεννᾶς ὁλόκληρον τὸν ἑαυτόν σου, τὴν κλῆσιν σου, τὴν ζωήν σου, τὴν ὑψηλὴν διακονίαν σου ἐντός της καινῆς πραγματικότητος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὔτη ἐνσαρκοῦται ἐν τὴ Ἐκκλησία διὰ τῆς κενώσεως καὶ τῆς ἀγάπης· τῆς ἐν ἐπιγνώσει καὶ ἀληθευούσης ἀγάπης, τῆς ὁποίας «ὁ νόμος καὶ πρὸς τὰ ὑπὲρ δύναμιν ἐκβιάζει» (Ἰωάννης Σιναΐτης, Κλίμαξ, Λόγος Γ’). Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπάντησις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γενικῶς, καὶ δὴ τοῦ κάθ’ ἠμᾶς πανιέρου καὶ ἀειφεγγοὺς Φαναρίου, εἰς τὴν ἀγχώδη καὶ ἀγωνιώδη προσπάθειαν ὠρισμένων ὅπως καταστήσουν τὰ πάντα ἐν τὴ Ἐκκλησία νόμον. Ἐὰν ὁ νόμος τῆς Ἐκκλησίας ἐφαρμόζεται ἄνευ ἀγάπης, τότε ὁμιλοῦμεν διὰ μίαν θρησκείαν ἐκ τῶν πολλῶν του κόσμου τούτου, ἄλλ’ ἀσφαλῶς ὄχι διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἤτις ἐθεμελιώθη ἐπὶ τῆς θυσίας Του, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐκχυθέντος αἵματός Του «ὑπὲρ τῆς κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας» […] Ἡ ἀγάπη θὰ σὲ καταστήση σύγχρονόν τοῦ Θεοῦ καὶ συνεργάτην τῶν ἐπαγγελιῶν Του. Ἐὰν ὁ κληρικὸς δὲν ἀγαπᾶ τὸν Θεὸν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ πλησίον καὶ τὸν πλησίον εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Θεοῦ, τότε δὲν θὰ δυνηθῆ νὰ ἀγαπήση τὸν ἴδιον τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ περὶ τὸν ἄνθρωπον, ἑλκυόμενος ἀπὸ ἐπιπλάστους ἰδιότητας ἢ ἀξιώματα, τὰ ὁποῖα καλύπτουν τὸ προσωπικὸν χάρισμα. Τὸ χάρισμα τοῦ Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου εἶναι νὰ διακρίνη τὰ χαρίσματα τῶν ἄλλων καὶ μάλιστα νὰ τὰ ἀναδεικνύη καὶ οὐχὶ νὰ τὰ ἀποκρύπτη, νὰ ἀξιοποιῆ τὴν κλῆσιν τοῦ κάθε ἀνθρώπου διὰ τὸ καλὸν καὶ τὴν πρόοδον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας».

Κατά τὴν Θεία Λειτουργία παρέστη ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ὑπὸ τὸν Καρδινάλιο Κοὺρτ Κόχ, Πρόεδρο τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Χριστιανικὴ Ἑνότητα.
Συμπροσευχήθηκαν Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου καὶ ἄλλων Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, Κληρικοί, Μοναχοὶ καὶ Μοναχὲς ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ τὴν Ἑλλάδα.
Επίσης, ἐκκλησιάστηκαν, ὁ Ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδας κ. Ἰωάννης Ἀμανατίδης, ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, οἱ ἐν Ἀγκύρα Πρέσβεις τῆς Ἑλλάδος, κ. Πέτρος Μαυροειδὴς καὶ τῆς Οὐκρανίας, κ. Andrii Sybiha, οἱ Γενικοὶ Πρόξενοι τῆς Ἑλλάδος, Πρέσβης κ. Εὐάγγελος Σέκερης, τῆς Οὐκρανίας, κ. Oleksander Gaman, τῆς Γεωργίας, κυρία Inga Kikvadze, διπλωμάτες, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ πλῆθος πιστῶν.
Μετὰ τὴν ἀπόλυση ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης χειροθέτησε τὸ νέο Πρεσβύτερο π.Ἀνδρέα σὲ Μέγα Πρωτοσύγκελλο καὶ ἀκολούθως προσφώνησε τὴν ἐπίσημη Ἀντιπροσωπεία τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀναφερόμενος στὴν πορεία τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε πρὶν ἀπὸ περίπου σαράντα χρόνια, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τόνισε ὅτι στὸ ἐπίκεντρό του βρέθηκαν ὅσα μᾶς ἑνώνουν. «Φαίνεται ὅμως ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα νὰ ἀσχοληθῶμεν ἐπιμελῶς καὶ μὲ τὰ ἐμπόδια εἰς τὴν ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν ἠμῶν, ὄχι διὰ νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὰς ἀγόνους ἀντιπαραθέσεις τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ διὰ νὰ ἀναλύσωμεν ὁμοὺ τὰ ζητήματα αὐτὰ καὶ νὰ ὁδηγηθῶμεν εἰς λύσεις, ἀποδεκτᾶς ἑκατέρωθεν».
«Ἡ Ἐκκλησία ἦτο ἐπὶ χιλιετίαν ὅλην ἡνωμένη ἐν τὴ πίστει, ἐν τῷ Ἁγίω Ποτηρίω τῆς Εὐχαριστίας, ἐν τὴ εὐσεβεία, ἐν τὴ ἁγιότητι τοῦ βίου καὶ ἐν τὴ διακονία. Αὐτὴν τὴν ἑνότητα ἀγωνιζόμεθα νὰ ἐπανεύρωμεν διὰ τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας ἐν ἀγάπη, ὁ ὁποῖος ἤρξατο, εὐλογημένη πρωτοβουλία τῶν ἀοιδίμων Προκατόχων ἠμῶν, ἐκαρποφόρησεν ἤδη ποικιλοτρόπως καὶ συνεχίζεται ἐν πνεύματι ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης, χωρὶς οἰκουμενιστικᾶς ἐξάρσεις, αἳ ὁποῖαι δὲν ὑπηρετοῦν τὸ ἔργον τῆς ἑνότητος», τόνισε ὁ Πατριάρχης σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του καὶ ὑπενθύμισε ὅτι ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὴν Κρήτη τὸ 2016, ὑπογράμμισε τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ διαχριστιανικοῦ θεολογικοῦ διαλόγου: «Ὁ διάλογος αὐτὸς πρέπει νὰ συνοδεύηται πάντοτε «ὑπὸ τῆς ἐν τῷ κόσμω μαρτυρίας διὰ πράξεων ἀμοιβαίας κατανοήσεως καὶ ἀγάπης», καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν προσπάθειαν, «ὅλοι οἱ χριστιανοί, ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου … νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου, μίαν ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν, βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπόν του ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου» (ὁ. π., § 23). Ἡ κοινὴ μαρτυρία καὶ αἳ κοιναὶ πρωτοβουλίαι, ἔναντι τῶν πολλῶν προκλήσεων τοῦ συγχρόνου κόσμου, εἶναι πάντοτε παρέμβασις ὑπὲρ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς εἰρήνης τοῦ κόσμου του, καὶ ἐνισχύουν τὴν πορείαν ἠμῶν πρὸς τὴν ἑνότητα».
Στὴ συνέχεια ὁ Καρδινάλιος Κοὺρτ Κὸχ ἀνέγνωσε μήνυμα τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου μὲ τὸ ὁποῖο ἐξέφρασε τὶς θερμὲς εὐχές του πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ προστάτη του, Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέα, ἐνῶ ἀναφέρθηκε καὶ στὴ σημασία προώθησης τοῦ διαλόγου μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. «Θὰ ἤθελα νὰ ἐνθαρρύνω ἐκ νέου αὐτὸν τὸν θεολογικὸ διάλογο. Ἡ συναίνεση ποὺ ἐπετεύχθη ἀπὸ τοὺς Καθολικοὺς καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους ἐπὶ ὁρισμένων θεμελιωδῶν θεολογικῶν ἀρχῶν ποὺ ρυθμίζουν τὴ σχέση ἀνάμεσα στὸ πρωτεῖο καὶ τὴ συνοδικότητα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία μπορεῖ νὰ χρησιμεύσει στὴν ἀξιολόγηση, ἀκόμη καὶ κριτικά, ὁρισμένων θεολογικῶν κατηγοριῶν καὶ πρακτικῶν ποὺ ἐξελίχθηκαν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δεύτερης χιλιετίας σύμφωνα μὲ αὐτὲς τὶς ἀρχές. Αὐτὴ ἡ συναίνεση μπορεῖ νὰ μᾶς ἐπιτρέψει νὰ ἐξετάσουμε ἕναν κοινὸ τρόπο κατανόησης τῆς ἄσκησης τῆς διακονίας τοῦ Ἐπισκόπου της Ρώμης, στὸ πλαίσιο τῆς συνοδικότητας καὶ στὴν ὑπηρεσία τῆς κοινωνίας τῆς Ἐκκλησίας στὴ σημερινὴ πραγματικότητα. Αὐτὸ τὸ εὐαίσθητο ἔργο πρέπει νὰ ἐπιδιώκεται σὲ μία ἀτμόσφαιρα ἀμοιβαίας ἀνοιχτότητας καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, ὑπακούοντας στὶς ἀπαιτήσεις ποὺ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία»*.
Ακολούθως στὴν Αἴθουσα τοῦ Θρόνου τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἴκου πραγματοποιήθηκε ἡ ἀντιφώνηση τοῦ νεοχειροτονηθέντος Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου, π. Ἀνδρεά. «Εἰς τὴν ἀφοσίωσιν ἑνὸς κληρικοῦ πρὸς τὸν Προεστώτα, πρὸς τὸν Ἡγούμενον, πρὸς τὸν Δεσπότην καὶ Αὐθέντην, ἀναπαύεται ὁ Κύριος του ἐλέους, ο, δὶ’ ἄκραν ὑπακοὴν πρὸς τὸν Πατέρα, σάρκα λαβῶν. Διότι εἰς τὴν ἐν τὴ Πατριαρχικὴ Αὐλὴ διακονίαν, ὡς κατενόησα βιωματικῶς καθ’ ὅλον τὸν διαρρεύσαντα χρόνον, τὸ μεγαλύτερον ἐφόδιον διὰ τὴν, ἀπὸ Θεοῦ, εὐλογίαν καὶ ὑπομονὴν καὶ συνέχισιν τοῦ ἀγῶνος εἶναι ἡ ἀπόλυτος, ἡ ἀναντικατάστατος, ἡ ἄνευ λογισμῶν καὶ γογγυσμῶν καὶ κυρίως ἡ ἀγαπητικὴ ἀφοσίωσις πρὸς τὸν Πατριάρχην. Αὐτὴν τὴν ἀφοσίωσιν, μοῦ ἐκαλλιέργησαν ἀπὸ νεαρᾶς ἡλικίας πνευματικοὶ Πατέρες καλοὶ καγαθοὶ οἱ ὁποῖοι, ἐλθόντες μακρόθεν, σήμερον συνευφραίνονται ἐν τὴ χαρμοσύνω διὰ τὴν ἐλαχιστότητά μου ἡμέρα. Αὐτὴν τὴν ἀφοσίωσιν ἐνστερνισθεῖς ἐξ ὅλης της ψυχῆς καὶ διανοίας, κατέλιπον τὴν ζωήν μου εἰς τὰς χείρας τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Μὲ αὐτὴν τὴν ἀφοσίωσιν καὶ περισσότερον αὐτῆς ἐπιθυμῶ νὰ ἀξιοποιήσω τὸν χρόνον τῆς παρ’ Ὑμὶν διακονίας μου», εἶπε, μεταξὺ ἄλλων, ὁ νέος Μέγας Πρωτοσύγκελλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

trikalavoice.gr