Φωτογραφία: Ἡ Ἐρμιόνη Πρίγκου δίπλα
στὸν τάφο ἑνὸς στρατιώτη τοῦ '40 ποὺ εἶναι θαμμένος προσωρινὰ ἔξω ἀπὸ τὸ
φτωχικό της στὰ Ριζὰ τῆς Χειμάρρας
Τοῦ Θεοφάνη Μαλκίδη
Τὸ ἔπος τοῦ 1940-1941, ἀποτελεῖ μία ξεχωριστὴ στιγμὴ στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία ἔχοντας καὶ παγκόσμιες διαστάσεις. Ἡ ἀντίσταση τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἑλληνίδων στὴ φασιστικὴ Ἰταλία, ὑπῆρξε μία καθοριστικὴ πράξη ἡ ὁποία μαζὶ μὲ τὴν ἀνάλογη ἀντίσταση στὴ Ναζιστικὴ Γερμανία, ἐκτιμήθηκε ὡς ἀρχὴ τοῦ τέλους τοῦ φασισμοῦ, μὲ τὴν ἐλευθερία γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πρωτεύουσα νὰ ἔρχεται σὰν σήμερα τὸ 1944.
Οἱ Ἕλληνες ὅμως στρατιῶτες ποὺ ἀντιστάθηκαν στοὺς φασίστες εἰσβολεῖς καὶ παρέδωσαν ψυχὴ καὶ σῶμα γιὰ τὴν Ἐλευθερία, ξεχάστηκαν ἀπὸ τοὺς ζῶντες καὶ τοὺς ἔχοντες τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν περισυλλογὴ τῶν ὀστῶν τους.
Μὲ ἐξαίρεση τοὺς θαρραλέους Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες τῆς Βορείου Ἠπείρου ποὺ φύλαξαν τὰ ὀστᾶ τῶν στρατιωτῶν σὲ λιγοστὰ καὶ κρυφὰ κοιμητήρια, στὴ Χιμάρα γνώρισα μία ἐξ΄αὐτῶν, ἡ πραγματικότητα ἐκφράζεται ἀπὸ τὴν «Ἕνωση Τέκνων -Συγγενῶν Πεσόντων κατὰ τὸ Ἔπος 1940-41».
Ἡ Ἕνωση ζητᾶ «νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ μεγάλη ἐθνικὴ καὶ ἀνθρωπιστικὴ ἐκκρεμότητα μὲ τοὺς πεσόντες κατὰ τὸ Ἔπος τοῦ 1940, ποὺ παραμένουν....
ἄταφοι ἢ προσωρινὰ θαμμένοι ἐπὶ 75 χρόνια. Πέρα ἀπὸ τὴ Συνθήκη Φιλίας καὶ Συνεργασίας, ποὺ ὑπεγράφη στὶς 21 Μαρτίου τοῦ 1996, ἡ ὑποχρέωση αὐτὴ ἀπορρέει καὶ ἀπὸ τὴν Συμφωνία ποὺ ὑπεγράφη μεταξύ των δύο χωρῶν καὶ κυρώθηκε ἀπὸ τὴ Βουλὴ τῆς Ἀλβανίας, στὶς 24 Μαρτίου 2010 καὶ προβλέπει τὴν περισυλλογὴ τῶν ὀστῶν καὶ τὸν τιμητικὸ καὶ εὐπρεπῆ ἐνταφιασμὸ τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν. Ἐπιτέλους πρέπει νὰ συνεδριάσει ἡ Διακρατικὴ Ἐπιτροπὴ Ἑλλάδας – Ἀλβανίας ποὺ συνεδρίασε μόνο μιὰ φορὰ τὸ 2012 καὶ νὰ ὑλοποιηθοῦν τὰ ὅσα συμφωνήθηκαν καὶ συμπεριελήφθησαν στὸν Κανονισμὸ Λειτουργίας».
Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ συμφωνία μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ Ἀλβανίας γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ποὺ δὲν ὑλοποιήθηκε ἀκόμη, ὑπάρχει καὶ διεθνὴς νομολογία καὶ ἀνθρωπιστικὴ πρακτικὴ γιὰ τοὺς νεκροὺς πολέμου.
Στὴ διάρκεια τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου σκοτώθηκαν ἐπὶ τοῦ ἀλβανικοῦ ἐδάφους 7.948 Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες (ἀναλυτικὸς κατάλογος στὸ τέλος τοῦ κειμένου). Λίγοι πεσόντες εἶναι ἐνταφιασμένοι στὸ νεκροταφεῖο στὸ Βουλιαράτι, ἐνῶ διάσπαρτοι τάφοι Ἑλλήνων στρατιωτῶν, ὑπάρχουν στὴν Τρεμπεσίνα καὶ τὸ Πόγραδετς, στὸ 731 καὶ στὴν Κλεισούρα στὰ ὑψώματα τοῦ Μπουμπίβι καὶ στὴν πεδιάδα τοῦ Βούρκου,στὸ Μάλι Σπὰτ καὶ τὴν Κορυτσά, σὲ πλαγιές, βουνὰ καὶ δάση.
Σὰν νὰ μὴν ἔφταναν ὅλα τα παραπάνω μὲ τὴν παγκοσμίως γνωστὴ ἀδιαφορία τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους γιὰ τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἀντιστάθηκαν καὶ σκοτώθηκαν, ὁ πρόεδρος τοῦ κόμματος τῶν συνεργατῶν τῶν Ναζὶ στὴν κατοχὴ , Τσάμηδων καὶ ἀντιπρόεδρος τῆς Ἀλβανικῆς Βουλῆς Σπετὶμ Ἰντρίζι δήλωσε ὅτι «...ὁποιαδήποτε ἐνέργεια γιὰ τὸν ἐντοπισμὸ καὶ τὴν ἐκταφὴ τῶν Ἑλλήνων πεσόντων στρατιωτικῶν του ἔπους 1940-41, θὰ κατασταλεῖ βίαια ἀπὸ δυνάμεις τοῦ κόμματός του!!!».
Κι ας σπεύσουν οι Έλληνες πολιτικοί που εκμηδενίζουν το Έθνος κι όλα τα ιερά και όσια προδίδουν, ας σπεύσουν πρώτοι,όπως πάντα να υπογράψουν για τν ένταξι αυτής της Χώρας στους Διεθνείς Οργανισμούς, μια χώρα που δεν σέβεται τους νεκρούς πολέμου κι απαξιοί θεσμούς και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή