Ἔθνη καὶ Ἐκκλησία

Κατὰ τὴ νέα ἐποχή, ἡ ὁποία κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν «ἰδεολογία» τῆς παγκοσμιοποίησης ἡ κάθε θρησκευτικὴ πίστη προβάλλεται ὡς ἰσόκυρη μὲ τὶς ὑπόλοιπες πίστεις στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Μὲ ἐξαίρεση τὴ χώρα μας στὴν ὁποία ὁ ὄψιμος ἐκδυτικισμὸς ἐξαναγκάζει τοὺς ὀπαδοὺς τῆς νέας τάξης πραγμάτων, ἐνσυνείδητους ἢ ἀφελεῖς νεροκουβαλητές, νὰ διεξέλθουν σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα τοὺς αἰῶνες τῆς δυτικῆς νεωτερικότητας, ἡ λοιπὴ Δύση ἐκδηλώνει ἀνάσχεση τῆς ἐπιθετικότητας κατὰ τῆς θρησκευτικῆς πίστης. Προβάλλει ὅμως κατὰ κόρο στὴν κοινὴ γνώμη τὸ θεμελιῶδες καὶ μοναδικὸ ἴσως θρησκευτικὸ δόγμα της: Δὲν ὑπάρχει ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια. Ὅποιος ἰσχυρίζεται τὸ ἀντίθετο εἶναι ἐπικίνδυνος καὶ ἐχθρός τῆς παγκόσμιας εἰρήνης! Προϊὸν αὐτοῦ τοῦ δαιμονιώδους δόγματος εἶναι ὁ οἰκουμενισμός, στὸν χῶρο τοῦ χριστιανισμοῦ, ὁ συγκρητισμὸς στὸν χῶρο τῶν διαθρησκειακῶν συνεδρίων.

Μετὰ τὴν Ἐκκλησία ἐμφανέστατος στόχος ἔχουν κατασταθεῖ καὶ τὰ ἔθνη. Ἐντολὲς γιὰ τὴν ἀποδόμηση αὐτῶν καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς φιλοπατρίας ἔχουν δοθεῖ σὲ ἱστορικούς, γνωστοὺς ὡς ἀναθεωρητὲς ἤ, τὸ ὀρθότερο, ἀποδομητὲς τῆς ἱστορίας, οἱ ὁποῖοι ἐπιχειροῦν διεθνῶς κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες σφοδρότατη ἐπίθεση κατὰ τοῦ ἔθνους, τὸ ὁποῖο ἀμφισβητοῦν ὡς ὀντότητα σχετιζόμενη μὲ τὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι καὶ ὑποβιβάζουν αὐτό σε....

ἰδεολόγημα τῆς ἀστικῆς τάξης, τῆς μητέρας τῆς νέας τάξης πραγμάτων. Καταλήγουν διδάσκοντας, ὄχι μόνο στὴ χώρα μας, ὅπως ἐσφαλμένα πιστεύουμε, ἀλλὰ παντοῦ ὅτι τὸ ἔθνος εἶναι δημιούργημα τοῦ κράτους!

 Τὴν ἀνιστόρητη αὐτὴ ἄποψη θὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ καταγγείλουμε στὸ παρὸν ἄρθρο μὲ βάση τὶς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ κατὰ τὴ γενέθλια ἡμέρα της, αὐτὴ τῆς Πεντηκοστῆς ψάλλει τὸ ἀκόλουθο κοντάκιο:

  Ὄτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε

  διεμέριζεν ἔθνη ὁ Κύριος.

  Ὄτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένεμε

  εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε

  Καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ Πανάγιον Πνεῦμα

Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὴν ἀποκαλυμμένη Ἀλήθεια τὰ ἔθνη εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀνθρώπινη ἀλαζονεία κατὰ τὴν οἰκοδόμηση τοῦ πύργου τῆς Βαβὲλ προκάλεσε τὴν τιμωρία ἀπὸ μέρους τοῦ Δημιουργοῦ μὲ τὴ σύγχυση τῶν γλωσσῶν. Τότε δὲν ὑπῆρχαν οὔτε κράτη οὔτε ἀστικὴ τάξη. Ἡ ἀλαζονεία τῆς σύγχρονης Δύσης συρρικνώνει τὴ μακραίωνη ἀνθρώπινη ἱστορία στὴν περίοδο τῆς νεωτερικότητας, ἐνῶ τὸ ἀντίθεο πάθος τῆς ἐπιμηκύνει ἄμετρα τὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, ὡς βιολογικοῦ ὄντος, ἐπιχειρώντας τὴ γεφύρωση τοῦ χάσματος ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὰ ὑπανθρώπινα πρωτεύοντα! Συνεπῶς, ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ὅτι ἡ νέα τάξη κατάγει νίκες θριάμβου κατὰ τῶν ἐθνῶν, αὐτὰ δὲν πρόκειται νὰ ἀφανιστοῦν, ὥστε νὰ μετατραποῦν οἱ ἄνθρωποι σὲ πολιτιστικὸ χυλὸ ἀφομοιωμένοι ἀπὸ τὴν ἄθλια ὑποκουλτούρα, τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖ αὐτὴ νὰ ἐπιβάλει, μὲ τὰ μέσα ποὺ διαθέτει, σ’ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ πλανήτη.

 Κύλισαν αἰῶνες ἀνθρώπινης ἱστορίας καὶ ὁ Θεὸς ὁλοκλήρωσε τὸ προαιώνιο σχέδιό του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἐνανθρώπισή του στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖο καὶ τὴν Ἐκκλησία του μὲ ἰδιαίτερο μένος καταπολεμᾶ ἡ σατανικὴ νέα τάξη. Κατὰ τὴν Πεντηκοστή, γενέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὶς πύρινες γλῶσσες, τὶς ὁποῖες τὸ Ἅγιον Πνεῦμα διένειμε στοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς λοιποὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, κάλεσε ὅλους τους ἀνθρώπους σὲ ἑνότητα. Τὸ ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ἡ ἑνότητα αὐτὴ δὲν προϋπέθετε οὔτε προϋποθέτει τὸν ἀφανισμὸ τῶν ἐπὶ μέρους ἐθνῶν, στὰ ὁποῖα ἀνῆκαν ἢ ἀνήκουν οἱ προσελθόντες καὶ προσερχόμενοι σήμερα στὴν Ἐκκλησία. Ὁ πιστὸς εἰσερχόμενος στὴν Ἐκκλησία ἀποτάσσεται τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ὄχι τὸ ἔθνος του. 

Γι’ αὐτὸ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἤσαν φιλοπάτριδες καὶ ὀφείλουν νὰ παραμείνουν. Βέβαια κάθε πιστὸς ὁμολογεῖ πίστη στὴ «μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία». Μὲ τὴν ὁμολογία αὐτὴ καθίσταται οἰκουμενικός, ὅπως οἰκουμενικὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Μὲ τὴ βοήθεια τῆς ἀληθοῦς, ὡς ἐξ ἀποκαλύψεως, πίστεως ὁ πιστὸς ἀποφεύγει τὰ ὀλισθήματα πρὸς τὸν ἐθνικισμό, ἀσθένεια τῆς δυτικῆς νεωτερικότητας. Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πατριδολάτρες, ποὺ διακηρύσσουν «πρῶτα ἡ πατρίδα καὶ μετὰ πίστη», τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀναφωνοῦν «πρῶτα ἡ πίστη καὶ μετὰ ἡ πατρίδα». 

Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο αἰσθάνονται, ὡς μέλη τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, πιὸ κοντὰ τὸν ὁμόδοξό τους ἁπανταχοῦ τῆς γῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσιώδης ἑνότητα ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν βλάπτονται τὰ ἔθνη, καθὼς οὐδεὶς πιστὸς ἐπιτρέπεται νὰ στραφεῖ κατὰ ἔθνους οὔτε βέβαια, πολὺ περισσότερο, νὰ προδώσει τὸ ἔθνος του! Ὅλες οἱ ἄλλες ἑνώσεις, συμμαχίες ἢ ἑταιρεῖες εἶναι ψευτοενώσεις ὑπὸ δαιμονικὴ καθοδήγηση, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν διαρκοῦν ἐπὶ πολύ. Σύντομα θὰ δοῦμε τὴν διάλυση τῶν σήμερα ὑπαρχουσῶν, ἂν καὶ φαντάζουν στὰ μάτια μας ὡς πανίσχυρες.

Καὶ ἐνῶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κάλεσε ὅλους τούς προσερχομένους στὴν Ἐκκλησία σὲ ἑνότητα, τὸ μικρόβιο τοῦ ἐθνικισμοῦ, ἔχει προσβάλει κατὰ τρόπο ὀδυνηρὸ τὶς κατὰ τόπους ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὥστε νὰ πρυτανεύει τὸ κακῶς ἐννοούμενο ἐθνικὸ συμφέρον ἀντὶ τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ συγκληθεῖσα πανορθόδοξη Σύνοδος ἔδειξε περίτρανα τὶς βαθειὲς ἀδυναμίες τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι μόνο ἡ μὴ προσέλευση κάποιων Ἐκκλησιῶν στὴ Σύνοδο (ὁ Θεὸς θὰ ἐπιμερίσει τὶς εὐθύνες), εἶναι ἡ ἐμμονὴ στὸ ἐθνικὸ χρῶμα κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἔλλειψη διάθεσης νὰ λυθεῖ τὸ χρονίζον ζήτημα τῆς πολλαπλῆς ἐκπροσώπησης τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν στὴ διασπορὰ τῶν ἐθνῶν, ποὺ προκαλεῖ ἐξαιρετικὰ ἄσχημη ἐντύπωση στοὺς ἐπιστρέφοντες στὴν Ὀρθοδοξία. 

Καὶ αὐτοὶ αὐξάνουν, μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετὰ ἀπὸ μακρὰ μοναχικὴ καὶ πολλὲς φορὲς ἐπώδυνη πορεία ἀναζήτησης. Ἀσφαλῶς δὲν εἶναι οἱ οἰκουμενιστικὲς συνάξεις ποὺ τοὺς βοηθοῦν, καθὼς μέσω αὐτῶν οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες τῶν διαφόρων προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν ἐπιδιώκουν τὸ ἰσόκυρο μὲ τὴν «μία ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία». Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Πάπας, φορέας τοῦ «ἀλαθήτου», ποὺ προβάλλεται ὡς ὁ μελλοντικὸς θρησκευτικὸς ἡγέτης τοῦ ἑνωμένου χριστιανισμοῦ, κατὰ τὸ ἀνάλογό τῆς ΕΕ, ἐμμένει μὲ πεῖσμα στὴν ὑποστήριξη τῆς κατοχῆς τῆς πλήρους ἀλήθειας, ἄσχετα ἂν ἐλάχιστη ἀξία προσδίδει στὰ δόγματα, ὅπως φαίνεται στὴν ὀργάνωση τῆς οὐνίας, μέσω τῆς ὁποίας ἐπιχειρήθηκε ὁ διεμβολισμὸς τῶν «σχισματικῶν» τῆς Ἀνατολῆς. Καὶ εἶναι ἡ νέα τάξη πραγμάτων, ἡ ἄκρως ἐχθρικὴ πρὸς τὴν ἀποκαλυμμένη Ἀλήθεια, ποὺ ὑποστηρίζει τὶς οἰκουμενιστικὲς καὶ τὶς διαθρησκειακὲς συνάξεις.

Ἡ ὅποια ἑνότητα ἐπιτευχθεῖ ἢ θὰ εἶναι ἐν ἀληθεία ἤ, στὴν περίπτωση ποὺ θὰ εἶναι ψευδής, δὲν θὰ διαρκέσει πολύ, ὅπως συνέβη καὶ κατὰ τὸ παρελθόν. Γιατί ὅσοι κόπτονται σήμερα ὑπὲρ τῆς ἑνότητας στὸ ὄνομα τῆς Ἀγάπης, δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ, λησμονοῦν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι καὶ Ἀλήθεια. 

       «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»