Τὸ ὀρθόδοξο δόγμα ὡς θεραπευτικὸ μέσο

Τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, ἀπὸ τὸ Βιβλίο "Ἐμπειρικὴ Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας"

Ἔχουν ἐμφανισθῆ μερικοὶ σπουδαῖοι θεολόγοι σήμερα στὴν Ἑλλάδα, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τοὺς ξένους, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ μεταφράσουν τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα, τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία ἀκόμα, σὲ κοινωνικὸ Χριστιανισμό, μὲ κύρια μέριμνα τὴν κοινωνικὴ δράση. Μεταξὺ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ὑπάρχουν καὶ τινὲς Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποίοι μένουν τυπικὰ στὴν παράδοση πιστοί. Δέχονται ὅλα τα δόγματα. Μερικὲς φορὲς εἶναι πάρα πολὺ συντηρητικοί, ἀλλὰ τὰ δόγματα δὲν τὰ βλέπουν πλέον ὡς θεραπευτικὰ μέσα, δὲν ἔχουν πλέον καμμία σχέση τὰ δόγματα μὲ τὴν θεραπεία.

Νομίζουν ὅτι τὰ δόγματα εἶναι νὰ τὰ βάλλουμε σ' ἕνα ντουλάπι καὶ νὰ τὰ βγάζουμε κάποτε-κάποτε νὰ τὰ προσκυνᾶμε, τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅταν ἑορτάζουμε καμμία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἢ κανέναν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας. Τότε, βγάζουμε τὰ δόγματα, τὰ ξεσκονίζουμε, δηλαδὴ καὶ τὰ ἐμφανίζουμε λειτουργικά. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει βέβαια ὡραῖες ἀκολουθίες καὶ τὰ προσκυνᾶμε. Καὶ μόλις τελειώσει ἡ προσκύνηση, τότε τὰ ξαναβάζουμε πάλι στὸ ντουλάπι, γιὰ νὰ μαζέψουν πάλι σκόνη, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ τὰ ξαναβγάλουμε τοῦ χρόνου, νὰ τὰ ξεσκονίσουμε πάλια καὶ πάλι νὰ τὰ προσκυνᾶμε.

Καὶ δὲν βλέπουν καμμία σχέση μεταξὺ δόγματα καὶ θεραπείας, ποὺ φθάσαμε μέχρι τέτοιου σημεῖο ποὺ κάποιος Ἀρχιεπίσκοπος, ὄχι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σὲ ἕνα συνέδριο μᾶς εἶπε ὅτι....

ὁ Ἄρειος ἦταν... ἅγιος ἄνθρωπος. Μείναμε μὲ ἀνοικτό το στόμα. Εἶπε "ἅγιος ἦταν, ἀλλὰ εἶχε πέσει ἔξω στὰ δογματικὰ θέματα, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἦταν ὅμως ἅγιος". Καὶ βέβαια, ἐταύτιζε τὴν ἁγιότητα μὲ τὸ ὅτι ἦταν ἐνδεχομένος καλὸς ἄνθρωπος.