Πᾶρθεν ἡ Ρωμανία

Ἕναν πουλίν, καλὸν πουλὶν ἐβγαῖν' ἀπὸ τὴν Πόλην·

οὐδὲ στ' ἀμπέλια κόνεψεν οὐδὲ στὰ περιβόλια,

ἐπῆγεν καὶ-ν ἐκόνεψεν ἅ σου Ἠλὶ' τὸν κάστρον.

Ἐσεῖξεν τ' ἕναν τὸ φτερὸν σὸ αἷμα βουτεμένον,

ἐσεῖξεν τ' ἄλλο τὸ φτερόν, χαρτὶν ἔχει γραμμένον,

Ἀτὸ κανεὶς κι ἀνέγνωσεν, οὐδ' ὁ μητροπολίτης·

ἕναν παιδίν, καλὸν παιδίν, ἔρχεται κι ἀναγνώθει.

Σίτ' ἀναγνὼθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει τὴν καρδίαν.

"Ἀλὶ ἐμᾶς καὶ βάι ἐμᾶς, πᾶρθεν ἡ Ρωμανία!"

Μοιρολογοῦν τὰ ἐκκλησιᾶς, κλαῖγνε τὰ μοναστήρια

κι ὁ Γιάννες ὁ Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,

-Μὴ κλαῖς, μὴ κλαῖς Ἀϊ-Γιάννε μου, καὶ δερνοκοπισκᾶσαι

-Ἡ Ρωμανία πέρασε, ἡ Ρωμανία 'πάρθεν.

-Ἡ Ρωμανία κι ἂν περασεν, ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο.

(Δημοτικὸ τραγούδι τοῦ Πόντου)