Ὁ θρίαμβος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ

Γράφει ὁ πατήρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα 

Κυριακῆς τοῦ Πάσχα

(Πράξ. Ἀποστ. Α΄1-8)

Πάσχα! Πάσχα Κυρίου Πάσχα, ἀδελφοί! Ἀνάστασις Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ!

Καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἡ χαρὰ μας εἶναι ἀσυγκράτητη. Τὴν διαλαλοῦμε δὲ καὶ τὴν κηρύσσουμε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Συμψάλλουμε μὲ τὴν θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία τὸν παιάνα τῆς Νίκης «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος»!

Γι' αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ θεμελιῶδες γεγονὸς τῆς πίστεώς μας, κάνει λόγο καὶ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Γράφει ὁ Ἕλληνας Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς, πρὸ τῆς Ἀναλήψεώς του στοὺς οὐρανοὺς «παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις», στοὺς μαθητές του. (Πράξ. Ἀποστ. Α΄3).

Δηλ. ὁ Ἀναστᾶς Κύριος, τοὺς παρουσίασε τὸν ἑαυτὸν του ζῶντα μετὰ τὸ πάθημα τοῦ Σταυροῦ. Καὶ τὸ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι αὐτὸ ἔγινε μὲ πολλὲς ἀποδείξεις. Ἐμφανιζόταν ὁ Κύριος «δι΄ ἡμερῶν τεσσαράκοντα». 

Ἐπὶ σαράντα ἡμέρες, κατὰ διαλείμματα τοὺς ἔλεγε περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καὶ τοὺς ἐτόνιζε ὅτι «οὐ μετὰ πολλᾶς ταύτας ἡμέρας» θὰ βαπτισθοῦν «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». (Πράξ. Ἀπ. Α΄5). Θὰ λάβουν δηλ. τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, καὶ ἀφοῦ δὲν εἶναι δικό τους θέμα τὸ νὰ...

γνωρίζουν τοὺς «χρόνους ἢ τοὺς καιροὺς οὖς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τὴ ἴδια ἐξουσία» (Πράξ. Ἀπ. Α΄7), δηλ. περὶ τῶν ἐσχάτων, τοὺς δίνει τὴν εὐλογημένη ἐντολὴ νὰ γίνουν «μάρτυρες ἐν τὲ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάση τῇ Ἰουδαία καὶ Σαμαρεία καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. Ἀπ. Α΄8). Δηλαδὴ τοὺς εἶπε ὅτι θὰ λάβετε ἐνίσχυση καὶ δύναμη, ὅταν ἔλθει ἐπάνω σας ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ θὰ εἶστε μάρτυρες τοῦ βίου μου καὶ τῆς διδασκαλίας μου καὶ στὸν χῶρο τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς Ἰουδαίας καὶ Σαμαρείας, ἀλλὰ καὶ ἕως τὸ ἔσχατον καὶ τὸ πλέον ἀπομεμακρυσμένο σημεῖο τῆς γῆς.

Φυσικὰ ὅλ' αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ Ἀναστᾶς Κύριος πραγματοποιήθηκαν, ἀλλὰ καὶ θὰ πραγματοποιοῦνται πρὸς δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἕως τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας. Οὐδέποτε θὰ παύσει νὰ κηρύσσεται ἡ ἔνδοξος Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», πρὸς πεῖσμα τῶν δαιμόνων.

Τί κι ἂν κατὰ καιροὺς φαίνεται ὅτι σὲ ὁρισμένα σημεῖα τοῦ κόσμου κυριαρχοῦν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ Ἅδου; Ὄχι μόνο δὲν ἐμποδίζουν τὴν ἀλήθεια τῆς Εὐαγγελικῆς διδαχῆς καὶ τὴν πραγματικότητα τῆς Ἀναστάσεως, ἂλλ΄ ὅλως ἀντιθέτως, ἡ ἴδια ἡ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι δίχως νὰ τὸ θέλουν, κατορθώνουν τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο.

Κλασσικὸ πλέον παραδειμα τούτου, γιὰ τὴν γενεά μας τὴν «μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὸν» ἀποδείχθηκε ὁ θρίαμβος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στὰ πρώην κουμουνιστικὰ κράτη.

Ἐκεῖ ποὺ φαινόταν ὅτι εἶχε τὸν θρόνο του, τὸ αἱμοβόρο θηρίο τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ τοῦ ἀπαίσιου καὶ ξεπερασμένου πλὲον μαρξισμοῦ, στὴν Μόσχα, ἐκεῖ δηλαδὴ ἀκριβῶς ποὺ φαινόταν νὰ κυριαρχοῦσε ἡ ἄρνηση τῆς Ἀναστάσεως, ἐκεῖ ἦταν ποὺ ὑπέστη καὶ τὸν ἐξευτελισμόν του. Διαλύθηκε εἰς τὰ ἐξ' ὧν συνετέθη, καὶ στοὺς ἴδιους χώρους τώρα κτίστηκε ἀπὸ τὴν ἐπίσημη Ρωσικὴ κυβέρνηση ὁ μεγαλοπρεπὴς Ὀρθόδοξος Ναὸς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ!

Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἀνόητοι ἀντίχριστοι ἐτύπωναν τὸ περιοδικὸ «Ἄθεος» γιὰ νὰ χτυπήσουν τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν, ἐκεῖ τώρα οἱ Ἀρχὲς καὶ οἱ ἐξουσίες τὴ νύκτα τῆς Ἀναστάσεως θὰ κοινωνήσουν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ! Ἐκεῖ ποὺ ὑπῆρχε ὁ πάγος καὶ ἡ βουβαμάρα τοῦ διωγμοῦ, τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, καὶ ὄχι μόνον, οἱ πελώριες καμπάνες τοῦ Κρεμλίνου θὰ μεταφέρουν πανηγυρικῶς τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως, ἕως τὶς ἐσχατιὲς τῆς ἀχανοῦς αὐτῆς χώρας. Θὰ μεταφέρεται τὸ ζεστὸ καὶ γλυκό, συνάμα δὲ καὶ λαμπρὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ἕως ἐκεῖ ποὺ μέχρι προσφάτως ὑπῆρχαν τὰ ἀλήστου μνήμης γκουλάγκ. Τὰ πλέον σκληρὰ καὶ φρικτὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στὰ ὁποῖα ἐγκλείονταν τὰ τέκνα τοῦ φωτὸς καὶ τῆς Ἀναστάσεως, γιὰ νὰ περάσουν ἀπὸ κεῖ στὸ φωτεινὸ χῶρο τῶν Ἁγίων, καὶ γιὰ νὰ ἱκετεύσουν τὸν Θεὸ ὑπὲρ τῶν δεινῶς χειμαζομένων καὶ δεδιωγμένων ἀδελφῶν τους (Ἀποκάλυψις ΣΤ΄10).

Ἀλλὰ τί νὰ πρωτοπεῖ κανεὶς γιὰ τὶς ἱστορικὲς καὶ ἀδιαμφισβήτητες πλεὸν αὐτὲς ἀλήθειες; Ποῦ νὰ πρωτοσταθοῦμε, καὶ ποῦ νὰ ἑστιάσουμε τὸ βλέμμα μας; Νὰ ἀνοίξουμε τὴν τραγική, συνάμα δὲ καὶ τόσο λαμπερὴ σελίδα, ὅσον ἀφορᾶ τὴ δύναμη τῆς Ἀναστάσεως; Νὰ ἀνοίξουμε τὴν μαύρη βίβλο τῆς γειτονικῆς μας Ἀλβανίας, ἢ μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα νὰ ἀτενίσουμε σὲ τόσα ἄλλα μέρη τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης, καὶ τῆς ὅπου γῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τῆς Ὀρθοδοξίας μας;

«Ἐπιλήψει με διηγούμενον ὁ χρόνος».

Ἀναμφιβόλως, γιὰ ὅσους διαθέτουν τὸν κοινὸν νοῦν καὶ θέλουν νὰ εἶναι ἐλεύθερες προσωπικότητες, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀκαταμάχητες ἀλήθειες, «ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις». Ἀλήθειες γιὰ τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἴνα νικήση»! (Ἀποκάλ.ΣΤ΄2).

Καὶ τονίζουμε ἀδελφοί μου τὸν «κοινὸν νοῦν» καὶ τὸ «ἐλεύθερον τῆς προσωπικότητος», κυρίως δὲ τῆς ὀρθοδόξου καὶ δὴ Ἑλληνικῆς Χριστιανικῆς προσωπικότητας.

 

Ἂς μὴ λησμονοῦμε δὲ ὅτι τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως γιὰ ὅσους συνειδητὰ τὸ ἀρνοῦνται ἢ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ «παίξουν» μὲ τὸν Ἰησοῦ, γίνεται «πῦρ καταναλίσκον» ἀφοῦ «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος» κατὰ τὸν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἴδια ἡ ζωὴ ποὺ εἶναι ἡ ἀδιάψευστη πραγματικότητα.

Ἀδελφοί μου. Ζοῦμε καὶ θὰ ζοῦμε πρὸς δόξαν Θεοῦ, πάντα καὶ γιὰ πάντα, τὸ φῶς, τὴν χαρά, τὴν εὐωδία, τὸν θρίαμβο καὶ τὴν αἰώνια νίκη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!

Χριστὸς Ἀνέστη-Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ἀμήν.