Ὅ,τι κάμομε θὰ τὸ κάμομε μοναχοὶ καὶ δὲν ἔχουμε καμμιὰ ἐλπίδα ἀπὸ τοὺς ξένους

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Ὡς πότε ὀφρικιάλιος σὲ ξένους βασιλεῖς.

Ἔλα νὰ γίνεις στύλος δικῆς σου τῆς φυλῆς

Κάλλιο γιὰ τὴν Πατρίδα κανένας νὰ χαθεῖ

ἢ νὰ  κρεμάσει φούντα γιὰ ξένον στὸ σπαθὶ»

(Ρήγας Φεραῖος)

Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ ’21, πολλοὶ Ἕλληνες κλεφταρματολοί, τρέφοντας φροῦδες καὶ μάταιες ἐλπίδες, συμμετέχουν, ὡς μισθοφόροι στοὺς ναπολεόντειους πολέμους, ζωντας μὲ τὴν ψευδαίσθηση, τὴν σολωμικὴ εὐκολοπιστία, ὅτι θὰ ἔρθει καὶ γιὰ τὸ ταλαίπωρον Γένος τὸ Ποθούμενο. 

Ὅτι οἱ Φράγκοι, ὡς ἀντίδωρο, θὰ τοὺς ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὴν φρικτὴ σκλαβιὰ τῶν Τούρκων. (Βεβαίως οἱ «Εὐρωπαῖγοι» ὑποδαύλιζαν τὸ ὅραμα, χρησιμοποιώντας τοὺς Ἕλληνες ὡς ἀντιπερισπασμό). Στὴν «Διήγησιν συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς», (ἐπ. Γ.Βαλέτα, σέλ. 35), ὁ Κολοκοτρώνης διηγεῖται: «Ὁμιλῶ μὲ τὸν ἀρχηγὸν τῶν ρωσικῶν στρατευμάτων (στὴ Ζάκυνθο) καὶ μὲ λέγει ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ τὸν διέταξε νὰ παραδεχτεῖ εἰς τὴν δούλευσιν ὅσους θέλουν νὰ ἔμβουν καὶ νὰ....

ὑπάγουν νὰ χτυπήσουν τὸν Ναπολέοντα. Τοῦ ἀποκρίνομαι: -Ὅσον διὰ τὸ μέρος μου δὲν ἐμβαίνω εἰς τὴν δούλευσιν. Τί ἔχω νὰ κάμω μὲ τὸν Ναπολέοντα; Ἂν ὅμως τὴν πατρίδα μας σᾶς ὑπόσχομαι καὶ πέντε καὶ δέκα χιλιάδες στρατιῶται».

Καὶ θὰ ὁμολογήσει παρακάτω ὁ Γέρος τοῦ Μοριὰ τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ἀφοῦ γνώρισε τὶς κακουργίες, τὰ ψεύδη καὶ τὶς ἀτιμωτικὲς συναλλαγὲς τῶν Μεγάλων Δυνάμεων: «Εἶδα τότε ὅτι, ὅ,τι κάμομε θὰ τὸ κάμομε μοναχοὶ καὶ δὲν ἔχουμε καμμιὰ ἐλπίδα ἀπὸ τοὺς ξένους».

Ὁ θυμόσοφος λαὸς μας ἔχει μία παροιμία: «Ὅταν μαλώνουν τὰ βουβάλια τὴν πληρώνουν τὰ βατράχια». Ὅσα, βεβαίως, ἀνόητα βατράχια δὲν φρόντισαν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν στίβο της... βουβαλομαχίας.

Τούτη τὴν παρανοϊκὴ ἐποχὴ ποὺ νιώθουμε τὶς μυλόπετρες τῆς ἱστορίας καὶ πάλι νὰ μᾶς ἀλέθουν συμβαίνει τὸ ἑξῆς: ἡ ἀνίκανη καὶ ξεπουλημένη ἡγεσία ἀκολουθεῖ ἔρποντας καὶ γλείφοντας τὴν δυτικὴ σήψη καὶ ἀθλιότητα, ἔχοντας κατὰ νοῦ νὰ περισώσει τὸ παλιοτόμαρό της καὶ ὁ λαὸς προσβλέπει εἰς τὸ ξανθὸ γένος, καρυκεύοντας τὶς προσδοκίες του, μὲ χρησμοὺς καὶ προφητεῖες.

Τὴν ἀπάντηση, ἐκτός του Κολοκοτρώνη, τὴν βρίσκουμε καὶ πάλι στὸν ἱστορικό μας βίο. Τὸν ΙΖ’ αἰώνα, ὁ μητροπολίτης Ματθαῖος Μυρέων προτρέπει τοὺς σκλάβους νὰ μὴν πιστεύουν σὲ μωρολογήματα, ἀλλὰ ὅτι μόνο μὲ τὶς δικές τους δυνάμεις θὰ ἀποτινάξουν τὸν ζυγό.

«Ἐλπίζομεν κ’ εἰς τὰ ξανθὰ γένη νὰ μᾶς γλιτώνουν. Νὰ ἔλθουν ἀπὸ τὸν Μόσκοβον νὰ μᾶς ἐλευθερώσουν. Ἐλπίζομεν εἰς τοὺς χρησμοὺς σταῖς ψευδοπροφητείαις. Καὶ τὸν καιρὸν μας χάνομεν σταῖς ματαιολογίαις. Εἰς τὸν Βορρᾶν τὸν ἄνεμον, ἔχομεν τὴν ἐλπίδα. Νὰ πάρουν ἀπὸ πάνω μας τοῦ Τούρκου (σ.σ. ἢ τοῦ Μνημονίου) τὴν παγίδα».

Αἰσθανόμαστε, καὶ δικαίως, πλησιέστερά τους Ρώσους ὡς ὁμοδόξους. Θαυμάζουμε καὶ τὸν πραγματικὰ ἡγέτη καὶ ἐθνάρχη Βλαδίμηρο Πούτιν. Ἡ Ρωσία ὅμως εἶναι παγκόσμια δύναμη. Καὶ ὅπως ὅλες οἱ μεγάλες δυνάμεις συναγάγει συμπεράσματα καὶ προσαρμόζει τὴν πολιτική της, ὄχι μὲ κριτήριο τὴν ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων ψοφοδεῶν πολιτικάντηδων, ἀλλὰ μὲ κριτήριο τὴν ἰσχὺ καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα τῶν κυβερνήσεων νὰ ὑπερασπίσουν τὰ ἐθνικά τους συμφέροντα καὶ τὸ εἰδικὸ γεωπολιτικό τους βάρος. Τὴν παροῦσα στιγμὴ μὲ τὴν συγκεκριμένη τάχα καὶ ἡγεσία, οὐδεὶς μᾶς ὑπολήπτεται καὶ μᾶς θέλει. Εἴμαστε μόνον ἄξιοι οἴκτου καὶ ἐπαιτείας.

Μόνον ἂν ἀποτινάξουμε καὶ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ τὸν παλαιοκομματικὸ μνημονιακὸ ζυγὸ θὰ δώσουμε σαφῆ δείγματα σοβαρότητας. Τοῦτες τὶς ἡμέρες παρακολουθούσαμε τὴν βατροχομυομαχία τῶν περισσευμάτων τοῦ ΠΑΣΟΚ. Πρῶτο θέμα στὰ σαπιοκάναλα. Θόλωμα τῶν νερῶν, ἡ γνωστὴ τακτική. Θυμήθηκα καὶ ἀναζήτησα ἕνα μύθο τοῦ Αἰσώπου, ποὺ ἀριστοτεχνικῶς τὶς δόλιες μεθόδους τῶν μαϊστόρων τῆς παραπολιτικῆς καὶ τῆς ἐξαπάτησης τῶν μαζῶν. Τίτλος «ἁλιεὺς» (ψαράς).

«Ἁλιεὺς ψάρευε σ’ ἕνα ποτάμι. Τέντωσε τὰ δίχτυα τοῦ φράζοντας τὸ ρεῦμα ἀπὸ τὴ μία ὄχθη ὡς τὴν ἄλλη καὶ ὕστερα, ἀφοῦ ἔδεσε μιὰ πέτρα σ’ ἕνα γερὸ σκοινί, ἄρχισε νὰ χτυπάει τὸ νερό, ἔτσι ὥστε, φεύγοντας τὰ ψάρια, χωρὶς νὰ φυλάγονται, νὰ πέφτουν καὶ νὰ πιάνονται στὰ δίχτυα. Κάποιος ποὺ καθόταν ἐκεῖ κοντὰ τὸν εἶδε νὰ τὸ κάνει αὐτὸ καὶ τὸν κατηγόρησε (ἐμέμφετο) ὅτι θόλωσε τὸ ποτάμι καὶ δὲν ἄφηνε τοὺς ἀνθρώπους νὰ πιοὺν καθαρὸ νερό. Καὶ τότε ὁ ψαρὰς ἀποκρίθηκε: ἂν δὲν ταραχτεῖ ἔτσι τὸ ποτάμι, ἐγὼ πρέπει νὰ πεθάνω τῆς πείνας (λιμώττοντα ἀποθανεῖν)». Καὶ τὸ ἐπιμύθιον: «Οὕτω καὶ τῶν πόλεων οἱ δημαγωγοὶ τότε μάλιστα ἐνεργάζονται, ὅταν τὰς πατρίδας εἰς στάσεις περιάγωσιν».

Ἐν ὀλίγοις οἱ δημαγωγοί, δημοπίθηκοι, οἱ δημοβόροι, ἐπιβιώνουν, ὅταν διχάζουν τὴν πατρίδα τους.

Παρένθεση. Ἂν εἴχαμε ὑπουργεῖο ἐθνικῆς καὶ ὄχι νεοταξικῆς Παιδείας, θὰ διδάσκαμε στὸ Δημοτικό, στς δύο τελευταῖες τάξεις, ἀρχαία ἑλληνικά. Ἡ πατρίδα μας εἶναι λίκνο τοῦ πολιτισμοῦ καὶ θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ὁ ὀμφαλὸς τῶν κλασσικῶν καὶ «βυζαντινῶν» σπουδῶν. Ἀπὸ ἑλληνικὲς πανεπιστημιακὲς σχολὲς ἔπρεπε νὰ ἀποφοιτοῦν οἱ ἐλλογιμότεροι ἑλληνιστὲς-κλασσικοὶ φιλόλογοι καὶ ἱστορικοί. Τὰ πανεπιστήμια (ἢ πανεπιζήμια) ὅμως εἶναι αἰχμάλωτα, κυρίως οἱ ἕδρες τῶν ἀνθρωπιστικῶν σπουδῶν, ἀπὸ ἐθνοαποδομητὲς καὶ ἡμιμαθεῖς ψευτοαριστερούς των βορείων προαστείων.

Ἡ αἰτία ποὺ σήμερα χάσκουμε δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ καὶ ἀνεχόμαστε τὴν δήωση καὶ τὴν καταστροφὴ τῆς πατρίδας εἶναι ἡ ἔλλειψη ἑδραίας, στερέμνιας καὶ στιβαρῆς Παιδείας.

Πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ Εἰκοσιένα, στὰ Κρυφὰ καὶ φανερὰ Σχολειὰ τοῦ Γένους, ἐν μέσω δουλείας, «ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους ἀγρυπνοῦσε. Φτωχοὶ παπάδες καὶ δάσκαλοι, ποὺ ἐτρέφοντο μὲ λίγο ψωμὶ εἶχαν τὸ σθένος εἰς τὸ βάθος τῆς ψυχῆς των, σθένος ποιητῶν. Καταλάβαιναν τὴν εὐθύνην ποὺ τοὺς ἐβάρυνε νὰ συνεχίσουν τὴν ἑλληνικὴν παράδοσιν. Διηγοῦντο εἰς τὰ Ἑλληνόπουλα ποιὰ ἦτο ἄλλοτε ἡ πατρίδα τους καὶ τοὺς ἐδίδασκαν δύο ὀνόματα: Ἑλλὰς καὶ Ἐλευθερία». («Ἡ Παιδεία στὴν Τουρκοκρατία» ἄρχ. Ἰω. Ἀλεξίου, ἔκδ. «Ζωῆς», σέλ. 180. Κείμενο τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Σ. Μενάρδου).

Μὲ τέτοια Παιδεία φτάσαμε στὸ «ὅ,τι κάμομε θὰ τὸ κάμομε μοναχοί» τοῦ Κολοκοτρώνη. Ἡ ἄδολη φιλοπατρία καὶ ἡ ἱστορικὴ γνώση παιδαγωγοῦν τοὺς λαοὺς καὶ τοὺς θωρακίζουν μὲ τὴν τόσο ἀπαραίτητη ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια. Ἰδίως γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες. Λιμοκτονοῦμε πνευματικὰ ἐνῶ ἔχουμε ἐνώπιον μας τὸ κελάρι τοῦ πατρογονικοῦ μας σπιτιοῦ γεμάτο καλούδια καὶ μαλάματα. Ψάχνουμε ἐναγωνίως προστάτες καὶ δανειστές, ὅταν δὲν προστρέχουμε στὸ δωροδάνειο ποὺ μᾶς προσφέρει ἡ ἔξοχος παράδοσή μας.

Μόνον ὅταν κατανοήσουμε ὅτι ἡ ἔσχατη γραμμὴ ἄμυνας εἶναι ἡ Παιδεία, θὰ ὑπάρχουν ἐλπίδες γιὰ ἐθνικὴ καὶ ἠθικὴ ἀναγέννηση. Εἰδάλλως ἰσχύουν αὐτὰ ποὺ ἔγραφε ὁ Δ.Βερναρδάκης τὸ 1874 στὸ βιβλίο του «Καποδίστριας καὶ Ὄθων» (εκδ. «Πέλλα», σέλ. 115). «Ἡ ἀνωτέρα παιδεία πρὸς ἄλλον σκοπὸν εἰσαχθεῖσα εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀπέβη προϊόντος τοῦ χρόνου καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ συνταγματικοῦ πολιτεύματος καθαρὰ κηφηνοτροφία ὅπως ἦτο ἑπόμενον. Ὅθεν καὶ τὰ ἐν Ἑλλάδι ἐκπαιδευτήρια μετεβλήθησαν βαθμηδὸν εἰς κηφηνοκομεία». Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ σύνθεσις τοῦ νῦν ὑπουργικοῦ συμβουλίου...

aktines