22 Νοε 2013

Προβληματικὲς – Μεταπατερικὲς θέσεις τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος στὴν παπικὴ ἡμερίδα

Συνταχθὲν ὑπὸ τῶν διαχειριστῶν τοῦ Ἰστολογίου katanixis
Οἱ προβληματικὲς - μεταπατερικὲς τοποθετήσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου στὴν παπικὴ ἡμερίδα «Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος Βατικανού: 50 χρόνια πίστης καὶ ἐλπίδας». (Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013 - Λεόντειο Λύκειο Πατησίων) 
Σχετικὰ μὲ τὴν ἡμερίδα ἐν συντομία. 
Διαβάζουμε σύμφωνα μὲ τὸ ρεπορτάζ: «Πραγματοποιήθηκε ἡ ἡμερίδα Β΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ» μὲ μεγάλη ἐπιτυχία τὸ Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013, στὸ Λεόντειο Λύκειο Πατησίων. Προσκεκλημένοι εἰσηγητὲς ἤσαν ὁ Ἐκλαμπρότατος Καρδινάλιος κ. Domenico Calcagno, ὁ Σεβασμιότατος Ἀρχιεπίσκοπος Καθολικῶν Ἀθηνῶν κ. Νικόλαος, ὀ Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ κ. Ἰγνάτιος, ὁ αἰδεσιμότατος π. Μάρκος Φώσκολος καὶ ἡ δρ. Βασιλικὴ Μαυροσκά, ἐπίκουρη καθηγήτρια στὴν Ἀνώτατη Ἐκκλησιαστικὴ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν. Ἀναπτύχθηκαν θέματα ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ σχετικὰ μὲ τὴν Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ, τὰ διατάγματα, τὶς παραινέσεις καὶ τὴν ἐφαρμογή τους στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο καὶ προβλήθηκε σχετικὸ βίντεο παραγωγὴ τῆς Γ.Ι.Ε.Ι.Ε. …»1.
Δὲν δικαιολογοῦνται οἱ ὕμνοι τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος γιὰ τὴ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδο.
Ἀνήμερα λοιπὸν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἕνας Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος, παρέστη ὡς ἰσότιμος συνομιλητὴς μὲ ἐκπροσώπους τῆς ρωμαιοκαθολικῆς «ἐκκλησίας» στὸ...
προαναφερθὲν συνέδριο, γνωρίζοντας κυριολεκτικὰ τὴν ἀποθέωση ἀπὸ ὅλους τούς παπικοὺς παρισταμένους, δεδομένου ὅτι οἱ τοποθετήσεις του γιὰ τὴ Β΄ ΒατικανήΣυνοδο ὑπῆρξαν ὑμνητικὲς στὸ ἔπακρο. Μὲ στοχαστικὴ μέθοδο, ὅπως ὁ ἴδιος παραδέχεται στὴν ἀρχὴ τῆς εἰσήγησής του, ἐνθουσιωδῶς μέν, ἀλλὰ ἐντελῶς ἀντιεπιστημονικὰ δέ, χωρὶς παραπομπὲς καὶ βιβλιογραφία, ἐξωράισε παραπλανητικὰ τὴν εἰκόνα τῆς ἐν λόγω «συνόδου». Εἶναι ἄραγε δικαιολογημένοι οἱ ὕμνοι ποῦ ἐξέπεμψε ὁ ἅγιος Δημητριάδος γιὰ τὴν 24η –κατὰ τοὺς Λατίνους- «οἰκουμενικὴ» σύνοδο, ἄλλως Β’ Βατικάνειο; 

Πρὶν ἀπαντηθεῖ τὸ καίριο αὐτὸ ἐρώτημα, ἂς σταχυολογήσουμε δειγματοληπτικὰ ὁρισμένες προβληματικὲς τοποθετήσεις τοῦ γνωστοῦ ἱεράρχη, καθότι, ὅπως θὰ ἀποδειχθεῖ λίαν συντόμως, αὐτὲς ἀνατρέπουν συθέμελα τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία καὶ Δογματικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων:

1. Κατὰ τὸν κ. Ἰγνάτιο ξεκάθαρα, ἡ ρωμαιοκαθολικὴ παρασυναγωγὴ δὲν ἀποτελεῖ αἵρεση, ἀλλὰ ἐκκλησία μὲ χάρη καὶ μυστηριακὴ ζωή, καίτοι ἔχει καταδικαστεῖ ἐπανειλημμένα ἀπὸ δεκάδες Ὀρθόδοξες Συνόδους2, μὲ πρώτη αὐτὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 879-880 ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου! Ἐρωτηθεῖς ἐπὶ τούτου ἀπήντησε ἀνερυθριάστως καὶ ἐπὶ λέξει ὅτι «ὄντως φιλοξενήσαμε (πρόσφατα) ἕνα συνέδριο τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων στὴν πόλη τοῦ Βόλου καὶ στὸ συνεδριακό μας Κέντρο, φιλοξενούμενοι τῆς Μητροπόλεώς μας. Ὅμως αὐτὴ ἡ Ἐπιτροπὴ ἀσχολεῖται μὲ τις αναγνωρισμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία αἱρέσεις καὶ δὲν συμπεριλαμβάνονται σὲ αὐτὲς οἱ Καθολικοὶ ἀδελφοί μας, οὔτε ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία». Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος «καθησυχάζει» τοὺς πλανεμένους ἀδελφούς μας τοῦ ρωμαιοκαθολικισμού πώς δὲν εἶναι αἵρεση, καὶ ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση μὲ τὸ σύνολο τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ χαρακτηρίζουν τὸν ρωμαιοκαθολικισμὸ μὲ τὸν ὄρο αὐτό, μὲ πρῶτο τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμά, ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ «σατανοκίνητη αἵρεση»3! Μὲ βάση λοιπὸν αὐτὴ τὴν ἐσφαλμένη καὶ κατεδαφιστικὴ θέση του, θὰ παρακαλούσαμε τὸν κ. Ἰγνάτιο νὰ μᾶς ὑποδείξει ἕναν Ἅγιό τς Ὀρθοδοξίας ποὺ νὰ θεωρεῖ τὸ ρωμαιοκαθολικισμὸ ὡς ἐκκλησία καὶ ὄχι ὡς αἵρεση!

2. Ἀπὸ τὸ ἀνωτέρω γίνεται ἐξίσου ἐμφανὲς πὼς ὁ Μητροπολίτης τοῦ Βόλου θεωρεῖ πὼς ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ διηρημένη, κάτι ποὺ ἀποτελεῖ ἀντίφαση ἐν τοῖς ὄροις. Διότι, πὼς εἶναι δυνατόν, ἡ Ἐκκλησία ποὺ περιλαμβάνει ἐννοιολογικὰ τὸ «ὅλον», ὡς «μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολική», ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ταυτοχρόνως νὰ βρίσκεται «ἐν ἑτέρα μορφὴ» καὶ κάπου ἀλλοῦ; Ἄραγε «μεμέρισται ὁ Χριστὸς»4; Μήπως ἔχει διαιρεθεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ σὲ κομμάτια καὶ δὲν τὸ γνωρίζουμε;

3. Σὲ ὁλόκληρη τὴν εἰσήγηση τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος ἐπαινεῖται, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, διθυραμβικὰ ἡ σημασία τῆς Β’ Βατικανής Συνόδου, ἑξαιρέτως δὲ τὸ περίφημο «διάταγμα περὶ οἰκουμενισμοῦ» (UnitatisRedintegratio)5, τὸ ὁποῖο ἀνοίγει τὶς πόρτες στὴ συνεργασία καὶ στὸ διάλογο μὲ τὶς ἄλλες χριστιανικὲς «ἐκκλησίες», κάτι ποὺ ἀποτελεῖ ἐξέλιξη στὴν καθολικὴ ἐκκλησιολογία, ἐφόσον αὐτὴ ἀναγνωρίζει πὼς ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ ἐνεργεῖ καὶ στὶς ἄλλες χριστιανικὲς «ἐκκλησίες». Ὁ κ. Ἰγνάτιος δὲν ἀπορρίπτει τούτη τὴν αἱρετικὴ προσέγγιση, ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴν «θεωρία τῶν κλάδων» ποὺ προωθεῖ τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν», ἀντιθέτως τὴν υἱοθετεῖ πανηγυρικῶς, ἀφοῦ κατὰ τὴν ἐκτίμησή του ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ πρέπει νὰ χαιρόμαστε κι ἀπὸ πάνω, ἐπειδὴ «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζεται ὡς ‘Ἐκκλησία’ μὲ πλήρη ἐκκλησιολογικὴ ἔννοια», ἀπὸ τὴ Β΄ Βατικανή Σύνοδο! Αὐτὸ βεβαίως ποὺ ἀποφεύγει ἐν προκειμένω νὰ θίξει ὁ ἅγιος Δημητριάδος εἶναι ὅτι γιὰ τὸ Βατικανὸ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως διακηρύχθηκε urbietorbi τὸν Ἰούνιο τοῦ 2009 ἀπὸ τὸν Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄, ναὶ μὲν χαρακτηρίζεται ὡς ἐκκλησία, πλὴν ὅμως ὡς ἐλλειμματική, ἐνόσω χρόνο δὲν ἀποδέχεται τὸ «πέτρειο πρωτεῖο» τοῦ Πάπα!

4. Συμπληρωματικὰ στὸ ἀνωτέρω, ὁ Σεβασμιότατος δὲν τόλμησε νὰ ἀναλύσει σὲ πλήρη ἔκταση τὸ «διάταγμα περὶ οἰκουμενισμοῦ» (UnitatisRedintegratio), τὸ ὁποῖο δὲν στέκεται ἁπλὰ καὶ μόνο στὸ «διαχριστιανικὸ ἄνοιγμα», ἀλλὰ ὅτι τό άνοιγμα αὐτὸ καὶ ὁ διάλογος ἐπεκτάθηκε καὶ πρὸς τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ἰδιαίτερα πρὸς τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ Ἰσλάμ, παρὰ τὴν ἔντονη ἀντίδραση μίας μειοψηφίας στὴ Σύνοδο. Πρακτικὰ αὐτὸ σημαίνει πὼς στὴ συγκεκριμένη σύνοδο, τὸ Βατικανὸ ἔθεσε ἐπισήμως καὶ γιὰ πρώτη φορὰ τὰ θεμέλια πρὸς ἕνα «πανθρησκειακὸ μοντέλο», ὅπου κάθε χριστιανικὴ ὁμολογία καὶ θρησκεία θὰ κρατήσει τὰ δικά της (unityindiversity), μὲ τὴν ἕνωση νὰ περιορίζεται μόνο στὴν ἀναγνώριση τοῦ Πάπα, ὡς πνευματικοῦ ἡγέτη αὐτῆς τῆς διαθρησκειακῆς πυραμίδας. Τὸ σχῆμα αὐτὸ θυμίζει ἐπακριβῶς τὶς προφητεῖες τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ ὁμιλοῦν γιὰ τὸν Ἀντίχριστο, ὁ ὁποῖος θὰ ἐπιτρέψει μία φαινομενικὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία, ὁ καθένας νὰ κρατήσει τὰ δικά του, ἀρκεῖ νὰ προσκυνηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα!

5. Ἕνα ἀκόμη «ἐπίτευγμα» τῆς Β΄ Βατικανῆς, κατὰ τὸν ἅγιο Δημητριάδος, εἶναι ἡ ἐνίσχυση τῆς «συλλογικότητας τῶν ἐπισκόπων», διότι σὰν ὅρος πλησιάζει στὴ συνοδικότητα, καθὼς καὶ ἡ ἐνίσχυση τῆς ἔννοιας «τοπικὴ ἐκκλησία». Βεβαίως καὶ ἐδῶ ἀποκρύπτεται εὐσχήμως ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, τὸ ἀδιαμφισβήτητο γεγονὸς πὼς ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὄροι ποὺ «ἐνίσχυσε» ἡ σύνοδος εἶναι λεκτικὰ πυροτεχνήματα, ἀφοῦ πάντοτε τὸν τελευταῖο λόγο στὴ ρωμαιοκαθολικὴ παρασυναγωγὴ τὸν ἔχει ὁ Πάπας, κάτι ποὺ δὲν ἀμφισβητεῖται ποτὲ κι ἀπὸ κανένα στὸν ρωμαιοκαθολικὸ κόσμο.

6. Ἐμφανίζεται ἀνακουφισμένος ὁ κ. Ἰγνάτιος διότι «ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη νὰ συγκροτήσει σύνοδο. Μετὰ τὴν Α΄ Βατικανή Σύνοδο πολλοὶ πίστεψαν ὅτι ἀρκεῖ ὁ Πάπας γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴ διδασκαλία τῆς ἐκκλησίας, καὶ μάλιστα ἀλάθητα! Νὰ ὅμως πού, εὐτυχῶς(sic), τὰ πράγματα δὲν ἦταν ἔτσι. Ἡ ἐκκλησία ἐκφράζεται σὲ ὕψιστο βαθμὸ μόνον συνοδικῶς…». Βέβαια τὸ ἐρώτημα πρὸς τὸ Μητροπολίτη Δημητριάδος εἶναι, πότε καὶ σὲ ποιὰ σημεῖα ἡ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος ἀνασκεύασε τὶς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Βατικανῆς, καὶ κυρίως τὸ δόγμα «περὶ ἀλαθήτου» excathedra; Μήπως ἀπεμπόλησε ὁ Πάπας τὸν τίτλο τοῦ Vicarius Christi, ἤτοι ἀντι-πρόσωπος τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴ γῆ, καὶ δὲν τὸ γνωρίζουμε κι αὐτό;

7. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν λεγομένη «οἰκουμενικὴ κίνηση» καὶ τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», στὸ ὁποῖο οἱ Ὀρθόδοξοι ἐγκαταβιοῦν παρέα μὲ ἄλλες 300 περίπου αἱρετικὲς παραφυάδες τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου, ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος, ἀφοῦ ἐπαινεῖ πρωτίστως «τοὺς ἑαυτούς μας» ποὺ ἀποτελοῦμε ἰδρυτικὰ μέλη αὐτοῦ το ἀνοσιουργήματος, ἐν συνεχεία ἀποδίδει καὶ πάλι τὰ εὔσημα στὴ Β΄ Βατικανή Σύνοδο, διότι πρὶν ἀπὸ τὴ σύγκλησή της «τὸ Βατικανὸ ἀπέρριπτε κατηγορηματικὰ κάθε συμμετοχὴ τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας στὴν οἰκουμενικὴ κίνηση». Αὐτὸ ποὺ δὲν ἀναφέρει ἐδῶ ὁ κ. Ἰγνάτιος εἶναι πὼς οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ ἀκόμη καὶ μέχρι σήμερα, πρὸς τιμήν τους, δὲν συμμετέχουν στὸ «θέατρο σκιῶν» τοῦ Π.Σ.Ε. ὡς πλήρη μέλη, ἀλλὰ ὡς ἁπλοὶ παρατηρητές, κάτι ποὺ συνέβη κι αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὶς ἐργασίες τῆς Ι΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε., ποῦ διεξήχθη στὴν πόλη Πουσᾶν τῆς Νότιας Κορέας. Ἔχει ἄραγε ἀναρωτηθεῖ ὁ ἅγιος Δημητριάδος, γιατί ἐπιλέγουν μέχρι σήμερα τὸ ρόλο τοῦ παρατηρητῆ οἱ ρωμαιοκαθολικοί; Ἁπλούστατα διότι οἱ ἴδιοι, σὲ ἀντίθεση μὲ ἐμᾶς ποὺ μειοδοτοῦμε καὶ ὑποχωροῦμε συνεχῶς, θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς τὴ «μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ ἐκκλησία» καὶ δὲν καταδέχονται νὰ καθίσουν ὡς ὁμοτράπεζοι ἐπὶ ἴσοις ὄροις μὲ «ἐλλειμματικὲς ἐκκλησίες»! Ἐκμεταλεύονται δηλαδή, αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς, ὡς γνήσια Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπεμπολοῦμε!

8. Τέλος, ἀλγεινὴ ἐντύπωση προκάλεσε ἡ προσωπικὴ ἄποψη τοῦ κ. Ἰγνατίου, γιὰ ὅσους θεωροῦν τὸ ρωμαιοκαθολικισμὸ ὡς αἵρεση, ἢ ἐπιδεικνύουν ἕνα «ἀντιοικουμενιστικὸ πρόσωπο». Ὁ Μητροπολίτης διαπιστώνει ἰσοπεδωτικὰ καὶ μὲ ἕναν πρωτοφανῆ ὁλοκληρωτισμὸ ὅτι «πίσω ἀπὸ τέτοιες συμπεριφορὲς ὑπάρχουν ψυχικὰ τραύματα, ποὺ ἴσως τὰ ξέρει μόνο αὐτὸς ποὺ φτάνει σὲ ἀκραῖες ἐκδηλώσεις καὶ ὁ Θεός». Αὐτὴ ἡ θέση ἐμφανίζει μία συνέπεια μὲ τὸ αἱρετικὸ δόγμα τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας», κι αὐτὸ διότι, ἐφόσον ἰσχύει ὑποθετικὰ ἡ διαπίστωση αὐτὴ τοῦ Σεβασμιοτάτου, τότε στὴν κατηγορία αὐτή, ὡς ψυχοπαθεῖς δηλαδή, περιλαμβάνονται ὅλοι οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν 9ο αἰώνα καὶ ἐντεῦθεν, μὲ πρῶτο τὸν Μέγα Φώτιο, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμά, τὸν Ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό, τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη καὶ ὅλους τούς Ἁγίους Κολλυβάδες Πατέρες, τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, τὸν Ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς καὶ ἄλλους πολλούς. Ταπεινῶς λοιπὸν θὰ τολμήσουμε νὰ ἐρωτήσουμε, μήπως ὁ ἅγιος Δημητριάδος κρίνει ἐξ΄ ἰδίων τὰ ἀλλότρια;
Ὅτι δὲν πέτυχε ἡ Οὐνία στὸν ὀρθόδοξο χῶρο, τὸ πετυχαίνει ἡ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος.

Εἶναι πάντως ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονός, πὼς στὴν εἰσήγησή του ὁ Δεσπότης τοῦ Βόλου, ἐμφανίζεται σὲ ἀρκετὰ σημεῖα νὰ ἐπιτίθεται στὸ ἀρχέγονο ζήτημα τῆς Οὐνίας (unia=ἕνωση), ἀναγνωρίζοντας πὼς «ἀποτελεῖ τροχοπέδη στὶς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς, καὶ ποὺ πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὁπωσδήποτε». Ἐν πολλοῖς δὲν θὰ ὑπῆρχε διαφωνία ὡς πρὸς τὴν ἀνωτέρω θέση, ἐφόσον ὁ ἅγιος Δημητριάδος καὶ ἀρκετοὶ ὁμόφρονές του στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, δὲν ἀναγνώριζαν τὸ κράτος τοῦ Βατικανοῦ ὡς κανονικὴ ἐκκλησία. Πλέον ὅμως, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ παπισμός, ὁ ὁποῖος σημειωτέον ἀποτελεῖ τὴ μήτρα ὅλων τῶν δυτικῶν αἱρέσεων, ἀναγνωρίζεται ὡς ἐκκλησία, ἡ παραπάνω θέση τοῦ Δημητριάδος «περὶ διευθετήσεως τοῦ ζητήματος τῆς Οὐνίας» ἀποτελεῖ πλεονασμό, καθότι οὐσιαστικὰ ἡ οὐνιτοποίηση διεξάγεται νομοτελειακὰ μέσω τῆς ἀποδοχῆς τῶν πορισμάτων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου καὶ τῆς ἐμφυτεύσεως αὐτῆς τῆς καινοτόμου, πλὴν ὅμως αἱρετικῆς, ἐκκλησιολογίας στὸν ἑλλαδικὸ Ὀρθόδοξο χῶρο. Μὲ αὐτὴ τὴν θεολογικὴ «τέχνη τῆς πανουργίας», καλλιεργεῖται ἐπισταμένως στὰ ὑψηλὰ κλιμάκια τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἡ αἴσθηση τῆς «ἑνότητας μέσα ἀπὸ τὴ διαφορετικότητα», μὲ συνέπεια τὸ πράγμα νὰ ἀποκτᾶ θεσμικὴ ὑπόσταση. Σὲ μία τέτοια περίπτωση, ὁ κίνδυνος γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀπείρως μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς Οὐνίας, καὶ τὸ μόνο πλέον ποὺ θὰ ἀπομένει εἶναι ὁ τρόπος ποὺ θὰ σερβιριστεῖ αὐτοῦ το εἴδους ἡ «ἑνότητα» στὸν λαό.

Νὰ διακηρύξει δημοσίως στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος, τὶς θέσεις ποὺ κατέθεσε στὴ Λεόντειο Σχολή.
Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ «σερβίρισμα» στὸ λαὸ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ φρενάρει τὸν φιλελεύθερο-οὐμανιστικὸ ἐνθουσιασμὸ τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐκδηλωθεῖ μὲ τὴν ἴδια ζέση, ὅπως συμβαίνει σὲ ἀκροατήρια τύπου «Λεοντείου Σχολῆς», ἀπέναντι πρὸς τοὺς ἁπλοὺς (καὶ «ἀνώριμους» ἀκόμη) πιστούς, ὑπὸ τὸν προφανῆ φόβο ἀντιδράσεων καὶ σχισμάτων στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸς ἀσφαλῶς εἶναι καὶ ὁ κύριος λόγος ποὺ ἐξηγεῖ γιατί ὑποκρίνεται καὶ δὲν ἀποκαλεῖ δημοσίως, κατὰ τὴν ὥρα τοῦ κηρύγματος π.χ., τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς ὡς ἐκκλησία, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀποδεδειγμένα αὐτὸ φρονεῖ καὶ διδάσκει σὲ οἰκεία ἀκροατήρια. Ἔχοντας ἑπομένως αὐτὴ τὴν παρασκηνιακὴ καὶ κρυφὴ δραστηριότητα, δὲν δείχνει νὰ ἐνοχλεῖται, ἀλλὰ μᾶλλον δείχνει ἐπικοινωνιακὰ νὰ ἐκμεταλλεύεται τὶς ἀποτειχίσεις μεμονωμένων πιστῶν ἐντὸς τῶν διοικητικῶν του ὁρίων (καὶ ὄχι μόνο), πολὺ δὲ περισσότερο δὲν ἔχει καμία συναίσθηση πὼς οὐσιαστικῶς αὐτὸς ἀποτελεῖ τὸν ἠθικὸ αὐτουργὸ ὅλων αὐτῶν τῶν κινήσεων. 

Ἐπίλογος - Ἡ ἀλήθεια μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς σχετικοποίησης.
Ἐπιλογικά, θὰ σταθοῦμε σὲ μία φράση ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Δημητριάδος κατὰ τὴν εἰσήγησή του, τὸ «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπη». Σὲ μία ἡμερίδα πού, κατὰ τὴν ταπεινή μας ἐκτίμηση, κυριάρχησε τὸ ψέμα καὶ ἡ ὑποκρισία, μᾶς ἔκανε τρομερὴ ἐντύπωση ἡ διαστρέβλωση τοῦ παύλειου αὐτοῦ λόγου6 ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου. Ἐδῶ, στὸ σημεῖο αὐτό, διακρίνουμε καὶ τὸ φρόνημα τῶν ὅσων διαλέγονται στὸ ὄνομα τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους: εἶναι ξεκάθαρο πώς ς ἀλήθεια γιὰ αὐτοὺς νοεῖται ἡ σχετικοποίηση τῆς ἀλήθειας, κι ὄχι αὐτὴ καθεαυτὴ ἡ ἀλήθεια.
Η Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος, ὄχι μόνο σχετικοποιεῖ καὶ νοθεύει τὴν ἀλήθεια, ποὺ εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἀλλὰ τὸ ἐκριζώνει θὰ λέγαμε ἐκ βάθρων, προβάλλοντας ἕναν ἀνθρωποκεντρισμὸ-οὐμανισμό, ποὺ ἔχει τὶς βάσεις του στὸν δογματικὸ μινιμαλισμὸ κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ «θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης»7, πάνω στὸ πνεῦμα τῆς ὁποίας κινήθηκε τὸ Βατικανὸ καθ’ ὅλη τὴν δεκαετία τοῦ ’60, γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ «θεολογία τῆς ὑποδούλωσης», μέσα ἀπὸ διατάγματα καὶ ὅρους τύπου “GaudiumetSpes” (=«Ἡ Ἐκκλησία μέσα στὸ σύγχρονο κόσμο»), τὰ ὁποία ὅσο σαγηνευτικὰ κι ἂν ἀκούγονται, δὲν ἔχουν καμία ἀπολύτως θέση στὴν ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ζωή. Ὅπως πολὺ ὡραία καὶ κομψὰ τὸ διασαφηνίζει ὁ Ἅγιος Πόποβιτς, «οἱ πραγματικοὶ καὶ συνεπεῖς Ὀρθόδοξοι σὲ καμία περίπτωση καὶ μὲ κανένα ἀντάλλαγμα δὲν κάνουν μικτοὺς γάμους, δὲν συμπεθεριάζουν μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀπίστους. Τὸ τέρμα καὶ ὁ σκοπός, ποὺ ἐπιδιώκουμε ἐμεῖς, εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ αἰώνια μακαριότης, ἐνῶ γι΄ αὐτοὺς εἶναι ἡ γῆ καὶ ἡ εὐδαιμονία πάνω σ΄ αὐτήν. Προκειμένου νὰ ἐπιτύχει τὸ συνοικέσιο, σ΄ ἕνα μικτὸ γάμο, εἶναι ἀνάγκη κάποιος νὰ ἀρνηθεῖ τὸ πιστεύω καὶ τὶς ἀρχές του, νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του. Και αὐτὸς γιὰ κανένα λόγο δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς»8. 
Ἰστολόγιο Κατανυξις 
________________________________________ 
1 http://cen.gr/index.php/news/catholic-archdiocese-athens/756-hmerida-2013 
2 Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ ὁρισμένες ἐξ αὐτῶν: α) Σύνοδος 1170, ἐν Κωνσταντινουπόλει , β) Σύνοδος 1450, ἐν Κωνσταντινουπόλει , γ) Σύνοδος 1722, ἐν Κωνσταντινουπόλει , δ) Σύνοδος 1838 ἐν Κωνσταντινουπόλει, Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, 1848 , ἐ) Σύνοδος 1895, ἐν Κωνσταντινουπόλει. 
3 Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Λόγος Α’, στὸ Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀπαντᾶ τὰ ἔργα, ΕΠΕ, τόμ. 1, Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 74 
4 Α΄ Κόρ. α΄ 13 
5 Βλ. σχετικὰ περιοδικὸ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ, Η Β’ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀνοίγει τὴν Ἐκκλησία στὸ μέλλον, τ. 1028, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2005 
6 Ἐφεσ. δ΄ 15 
7 Ἡ κίνηση πῆρε τὸ ὄνομα «Θεολογία τῆς Ἀπελευθέρωσης» ἀπὸ τὸ ὁμότιτλο βιβλίο (1972) τοῦ περουβιανοῦ κοινωνικοῦ ἐπιστήμονα καὶ θεολόγου Γκουστάβο Γκουτιέρες. 
8 Ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 19-10-2012, ρ. φύλλου 1946

7 σχόλια:

  1. Μεστό θεολογικής εμβρίθειας κείμενο που ευτελίζει τη στρεβλή συλλογιστική του παραπαίοντος μητροπολίτου.
    Ο τελευταίος, δεν αρκέστηκε μονάχα στη διατύπωση των διεστραμμένων, θεολογικά και εκκλησιολογικά, απόψεών του, αλλά προσπάθησε να "ψυχιατρικοποιήσει", τη διατύπωση και εκφορά ουσιώδους αντιρρητικού, στα φληναφήματά του, λόγου, αποδίδοντας, ζηλώσας και δόξαν ψυχο-ανατόμου, "ψυχικά τραύματα" στους προς αυτόν διαφωνούντες!
    Εννοείται, βεβαίως, πως οι τελευταίοι γράφουν στα καττύματα των υποδημάτων τους τα περί "ψυχικών τραυμάτων" δεσποτικά "μαργαριτάρια".
    Λ.Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προβληματικες απλα ;;; Τι δουλεια εχει ενας ορθοδοξος ιερεας με τους φραγκους ;; Θα μας τρελλανετε τελειως ;; Αιρετικες ειναι οι θεσεις του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν...

    Ήθελα νά'ξερα τι μας ενδιαφέρει εμάς σήμερα η Β' Οικουμενική (;;;;) σύνοδος του Βατικανού.....!!!!!

    Εδώ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ και ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ Ελληνορθόδοξοι στην Συρία, και ο Δημητριάδος .....χτενίζεται με τους παπικούς - για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερη έκφραση.

    Αντί να είναι ΟΛΟΙ οι Μητροπολίτες μπροστά στους Εθνικούς Αγώνες, αντί να οργανώσουν συγκεντρώσεις ΧΙΛΙΑΔΩΝ Πιστών και να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ να σταματήσει το ξεπούλημα της Πατρίδας, αντί να ΦΩΝΑΞΟΥΝ για τους Ρωμιούς αδελφούς μας που ΕΞΟΝΤΩΝΟΝΤΑΙ στην Συρία, οι Ιεράρχες μας ασχολούνται με την.....θεολογία της απελευθέρωσης του ....Περού !!!!

    Τόση τύφλωση πια, τόση προδοσία ;;;

    Ας μην συνεχίσω, διότι θα χρησιμοποιήσω βαριές εκφράσεις και δεν πρέπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανυπόφορα πράγματα αδελφοί μου, πρέπει να βγούμε από τα ρούχα μας, που λέει ο λόγος, να δείξουμε αγανάκτηση στο έπακρο. Και ο Χριστός αγανακτούσε λέει η Γραφή. Λοιπόν, και να αρχίσουμε αγώνα εναντίον αυτών των αναξίων. Να διαμαρτυρόμεθα συνεχώς και να τους λέμε ότι δεν τους υποληπτόμεθα και δεν τους σεβόμεθα πλεον.
    http://niksothropoulos.wordpress.com/2013/08/22/a-359/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχει σκανδαλίσει και σκανδαλίζει πολλές φορές το ποίμνιο, με τις αντίθετες προς την ορθόδοξη πίστη,θέσεις του.Αν δεν τον εκφράζει η ορθοδοξία,να μη γινόταν ορθόδοξος ιερέας,αλλά παπικός!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΑΙΣΧΟΣ!ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ!Ο ΜΙΣΟΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΓΕΛΑ,ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΕΙ ΨΥΧΕΣ,ΚΑΙ ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΕΤΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΑΓΙΕ ΝΕΚΤΑΡΙΕ...ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ... ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΑΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.