Ἄνθρωποι κοιτᾶνε στὰ σκουπίδια γιὰ λίγα ἀποφάγια, ἄλλοι βγαίνουν στοὺς δρόμους χτυπώντας πόρτες ζητώντας τὰ πρὸς τὸ ζεῖν. Χιλιάδες στέκονται οὐρὲς σὲ ἕνα συσσίτιο, παιδιὰ λιποθυμᾶνε ἀπὸ τὴν πείνα. Δεκάδες χιλιάδες οἰκογένειες εἶναι ἄνεργες, φῶς, τηλέφωνο, βασικὲς ἀνάγκες ἔχουν ἐπιστρέψει στὴν ἐποχὴ τοῦ μεσοπολέμου. Οἱ νέοι μπαίνουν σὲ ἕνα ἀεροπλάνο καὶ ἀλὰ φεύγουν….ἴσως νὰ μὴ γυρίσουνε ποτέ. Οἱ μεγαλύτεροι κάνουν οὐρὲς γιὰ τὰ βασικὰ φάρμακα..τὰ λεφτὰ δὲν φτάνουν καὶ πρέπει νὰ ἐπιλέξουν μεταξύ της τροφῆς καὶ τῆς ἴασης. Συνταξιοῦχοι κλαῖνε, ἄρρωστοι πονᾶνε, κλαῖνε…παρηγοριὰ καμιά!
Κάπου ἀλλοῦ κάποιος κοιτάει ὡς τελευταία του πράξη ἕνα κομμάτι σχοινὶ γράφοντας τὸ τελευταῖο του γράμμα. Προτιμᾶ τὴν ἡρωικὴ ἔξοδο ἀπὸ τὸν πόνο τῆς παραμονῆς, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ κάποιος ἄλλος πεισμώνει καὶ λέει «ὄχι, δὲν θὰ τοὺς περάσει».
Ὑπάρχουν Σπαρτιάτες ἀνάμεσά μας, ὑπάρχουνε καὶ Σουλιώτισσες. Λίγοι ὅμως εἶναι, χάνονται μέσα στὴν τρικυμία τῆς ζωῆς, αὐτῆς ποὺ τὰ τελευταία 40 χρόνια δομήθηκε ἔντεχνα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ φωνάζανε «Ψωμί, Παιδεία, Ἐλευθερία». Καὶ σήμερα, αὐτοὶ ποὺ βγαίνανε στοὺς δρόμους γιὰ Ψωμί, στερήσανε καὶ τὸ ἀλεύρι. Αὐτοὶ ποὺ βγαίνανε στοὺς δρόμους γιὰ Παιδεία, χτίζουνε κούτσουρα ποὺ δὲν ξέρουν τί ἐστὶ Ἑλλάδα, Συνείδηση καὶ Πατρίδα. Αὐτοὶ ποὺ τραγουδούσανε Ἐλευθερία, παραδόσανε καὶ τὰ τελευταία κλειδιὰ στοὺς Ἐχθρούς.
Καὶ οἱ νέοι ἀκόμα πίνουνε καφὲ στὶς πλατεῖες. Ἀκόμα, στέκονται ὄρθιοι μὲ ἕνα.... ποτὸ στὸ χέρι μέχρι τὰ ξημερώματα. Ἀκόμα ὀνειρεύονται καρέκλες διευθυντὴ μὲ ἕνα blackberry στὸ χέρι καὶ ἕνα καλὸ οὐίσκι στὸ ντουλάπι. Ἀκόμα γυαλίζει τὸ μάτι τους γιὰ ἕνα τζίπ, ἕνα γρήγορο αὐτοκίνητο καὶ ἕνα ἀκριβὸ ροῦχο.
Ἀκόμα μιλᾶνε γιὰ τὴ γκόμενα ποὺ κάθεται ἀπέναντι καὶ τὶς διακοπὲς στὴ Μύκονο. Συζητᾶνε γιὰ tattoo, καλοπέραση καὶ μαγκιά.
Ἂχ μωρὲ νιάτα…ἂχ μωρὲ νιάτα!
Τόση δύναμη καὶ τόση ἀνοησία! Σὲ ποτίσανε ρέ, σὲ ποτίσανε μὲ κόμματα, μὲ star channel, life style καὶ μούσια!
Αὐτὰ ποὺ χτενίζεις ἢ ξυρίζεις γιὰ νὰ ἀρέσεις, αὐτὰ σὲ ταΐσανε μωρὲ παλικάρι! Ἐσὺ ποὺ ἀντέχεις 2 ὧρες γυμναστήριο κάθε μέρα, μία βδομάδα ξενύχτι στὰ κλαμπάκια καὶ πλακώνεσαι γιὰ ἕνα φανάρι, ἐσὺ κοτᾶς νὰ μιλήσεις. Τῆς φακῆς παλικάρι εἶσαι μωρέ, σὲ κάνανε λαπὰ ποὺ φοβᾶσαι νὰ μιλήσεις, νὰ καταλάβεις τί γίνεται. Γιὰ ἕνα iphone καὶ ἕνα φραπὲ πούλησες τὸν ἀντρισμό σου! Σορτσάκια σου βάλανε ἀντὶ γιὰ παντελόνια καὶ νομίζεις ὅτι παίρνεις καὶ ἀέρα μωρέ! Χριστὸ καὶ Μάνα καὶ Πατρίδα καὶ Περηφάνεια ἀντρικὴ τί τὰ ‘κάνες μωρέ… χαϊμαλιά, playstation, συνταγὲς μαγειρικῆς καὶ φωσφοριζὲ προφυλακτικά;
Ἔτσι μωρὲ θὰ χαίρεσαι τοὺς γιοὺς καὶ τὶς κόρες ποὺ θὰ κάνεις ποὺ σὲ μάθανε σύμφωνο συμβίωσης καὶ νὰ ‘ναὶ φυσιολογικὸ νὰ κουνιέσαι καὶ νὰ κουνιοῦνται καὶ οἱ ἄλλοι; Ποῦ ναὶ ἡ λεβεντιά σου ρὲ παλικάρι τῆς φακῆς, σὲ πιὸ νησὶ καὶ σὲ ποιὰ καφετέρια τὴν πούλησες ὅταν πεθαίνει ὁ γείτονάς σου ἢ ὅταν σὲ κοροϊδεύουνε καὶ σὲ ποδοπατᾶνε καθημερινά, ὅταν σου ξεφτιλίζουνε τὴν γυναίκα καὶ τὴν μάνα καὶ ὅταν σὲ κάνουνε σκλάβο στὰ ὄνειρα καὶ στὰ σχέδιά τους;
Κι ἐσένα ποὺ γένναγες Σπαρτιάτες, καὶ σὲ λέγανε Μπουμπουλίνα καὶ ἔπεφτες μὲ ἕνα μωρὸ στὸ γκρεμὸ γιὰ τὴν τιμή, καὶ κουβάλαγες ὄπλα μέσα στὰ χιόνια, ποῦ πήγανε τὰ φουστάνια σου τὰ τιμημένα; Ποῦ πῆγαν ρὲ τὰ στήθια σου ποὺ ταΐζανε ἄντρες καὶ σπρώχνανε τοὺς ἐχθροὺς στὴ θάλασσα; Ποῦ πήγανε ρὲ κοπελιὰ τὰ μάτια ποὺ πετάγανε φωτιὲς καὶ ἡ φωνὴ ποῦ ἔτρεμε ἡ γῆ; Τὰ ‘χασὲς μωρὲ … τὰ ‘χασὲς στοὺς σοφάδες καὶ στὰ spa; Τοῦβλο σὲ κάνανε καὶ σὲ ἀσπρίζουνε μὲ μπογιές. Ἀντὶ νὰ σὲ σέβονται, γελᾶνε μὲ τὰ μπούτια σου καὶ τὰ στήθη σου κι ἐσὺ μοστράρεις ρὲ κακομοίρα καὶ ὀνειρεύεσαι νὰ γίνεις τραγουδίστρια καὶ χορεύτρια. Ἀντὶ νὰ σηκώνεις τὸ χέρι σου γιὰ νὰ τραβᾶς χαστούκια, τοῦ μεγαλώνεις νύχια καὶ τὰ βάφεις καὶ τὸ χεῖς μόνο γιὰ νὰ ξεφυλλίζεις κανὰ περιοδικὸ μόδας! Ἀντὶ νὰ γεννᾶς, σκοτώνεις καὶ ἀντὶ νὰ μεγαλώνεις, θάβεις!
Πῶς θὰ σηκωθεῖτε ρὲ ἀπὸ τὴν ξάπλα ποῦ ὅλο κάποιον ἄλλον περιμένετε νὰ σηκωθεῖ γιὰ σᾶς; Ανάθεμα στὸ μέλλον σας ποὺ νομίζετε ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι τηλεόραση καὶ αὐτὸ ποὺ βλέπετε εἶναι σειρὰ τοῦ Antenna καὶ εἰδήσεις ἀπὸ τὸ MEGA γιὰ μία ἄλλη χώρα!
Ποῦ 'σαὶ ρὲ Ἕλληνα κρυμμένος πίσω ἀπὸ τὸν ὑπολογιστή;
Ὄχι μωρέ, δὲν θὰ ‘ρθεῖ μὲ mail ἡ ζωή σου οὔτε θὰ τὴν διαβάσεις σὲ κανὰ blog!
Ὁ γείτονάς σου εἶναι ρὲ ἀντίχριστε, ὁ ἀδελφός σου ρέ! Ἡ Μάνα σου εἶναι ποὺ πεθαίνει καὶ ὁ πατέρας σου ποὺ δούλευε μία ζωὴ γιὰ νὰ σὲ κάνει ἄνθρωπο! Ὄχι ρέ, δὲν σὲ βρίζω!
Ἐμένα βρίζω ποὺ ἔφτασα 40 καὶ λὲς καὶ λὲς καὶ εἶμαι μὲ ἀλτχάιμερ καὶ δὲν ξέρω τί ἄλλο νὰ πῶ στὰ παιδιά μου. Ποῦ βλέπω τὸν πατέρα μου νὰ χάνεται καὶ τὴν μάνα μου νὰ ὑποφέρει. Ἐμένα βλέπω στὸ πρόσωπό σου καὶ μοῦ φωνάζω στὸν καθρέφτη!
Εἶμαι ἐσὺ ρὲ ἄχρηστε…σήκω ἐπιτέλους, πέσε στὰ γόνατα νὰ μᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεὸς ποὺ τὸν ἔκανες κοινωνικὸ πάρτυ σὲ γάμους καὶ βαφτίσια καὶ τὸν βρίζεις καθημερινά. Σήκω ρὲ κηφήνα, νὰ κάνεις κανὰ σταυρὸ ποὺ θυμᾶσαι τὸ Θεὸ μόνο ὅταν ἀρρωσταίνεις, ὅταν πονᾶς καὶ ὅταν εἶναι νὰ πεθάνεις! Τώρα πεθαίνεις ρὲ βλάκα…δὲν τὸ καταλαβαίνεις ἀκόμα; ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ!!
Καὶ μαζί σου πεθαίνει καὶ ἡ Ἑλλάδα ρέ…πεθαίνει σὰν κακὸ σκυλὶ ποὺ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες της δὲν τῆς βγαίνει ἡ ψυχὴ γαμῶτο γιατί οὔτε ὁ Διάολος δὲν τὴν θέλει ἔτσι ποὺ γίνε!
Σήκω ρὲ τεμπέλη σου ἀπὸ τὴν κωλοκαρέκλα καὶ χτύπα τὸ σπίτι τοῦ διπλανοῦ σου μήπως ἔχει ἀνάγκη. Μίλα ρὲ ἠλίθιε στὸν γείτονά σου, ὁ ἀδελφός σου εἶναι!
Δὲν γίνεται ρὲ Ἑλλάδα χωρὶς ἀγάπη ρέ! Μάθε ρὲ νὰ ἀγαπᾶς γιὰ νὰ σὲ ἀγαπήσουνε! Εἶσαι Ἕλληνας ρὲ καὶ ὄχι ἀναίσθητος Γερμαναρᾶς. Δὲν εἶσαι κτῆνος ρέ, κτῆνος καὶ τεμπέλη σὲ κάνανε!
Σπίτι – Σπίτι, γειτονιὰ – γειτονιά, ἐνορία – ἐνορία θὰ ξαναχτίσουμε Ἑλλάδα ρέ!
Ἀκόμα γράφεις ρέ;
Σήκω ρὲ τεμπέλη, σήκω νὰ προσευχηθεῖς, σήκω νὰ ἀγαπήσεις ….
Σήκω γιατί ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΡΕΕΕΕ!!
Ὑπάρχουν Σπαρτιάτες ἀνάμεσά μας, ὑπάρχουνε καὶ Σουλιώτισσες. Λίγοι ὅμως εἶναι, χάνονται μέσα στὴν τρικυμία τῆς ζωῆς, αὐτῆς ποὺ τὰ τελευταία 40 χρόνια δομήθηκε ἔντεχνα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ φωνάζανε «Ψωμί, Παιδεία, Ἐλευθερία». Καὶ σήμερα, αὐτοὶ ποὺ βγαίνανε στοὺς δρόμους γιὰ Ψωμί, στερήσανε καὶ τὸ ἀλεύρι. Αὐτοὶ ποὺ βγαίνανε στοὺς δρόμους γιὰ Παιδεία, χτίζουνε κούτσουρα ποὺ δὲν ξέρουν τί ἐστὶ Ἑλλάδα, Συνείδηση καὶ Πατρίδα. Αὐτοὶ ποὺ τραγουδούσανε Ἐλευθερία, παραδόσανε καὶ τὰ τελευταία κλειδιὰ στοὺς Ἐχθρούς.
Καὶ οἱ νέοι ἀκόμα πίνουνε καφὲ στὶς πλατεῖες. Ἀκόμα, στέκονται ὄρθιοι μὲ ἕνα.... ποτὸ στὸ χέρι μέχρι τὰ ξημερώματα. Ἀκόμα ὀνειρεύονται καρέκλες διευθυντὴ μὲ ἕνα blackberry στὸ χέρι καὶ ἕνα καλὸ οὐίσκι στὸ ντουλάπι. Ἀκόμα γυαλίζει τὸ μάτι τους γιὰ ἕνα τζίπ, ἕνα γρήγορο αὐτοκίνητο καὶ ἕνα ἀκριβὸ ροῦχο.
Ἀκόμα μιλᾶνε γιὰ τὴ γκόμενα ποὺ κάθεται ἀπέναντι καὶ τὶς διακοπὲς στὴ Μύκονο. Συζητᾶνε γιὰ tattoo, καλοπέραση καὶ μαγκιά.
Ἂχ μωρὲ νιάτα…ἂχ μωρὲ νιάτα!
Τόση δύναμη καὶ τόση ἀνοησία! Σὲ ποτίσανε ρέ, σὲ ποτίσανε μὲ κόμματα, μὲ star channel, life style καὶ μούσια!
Αὐτὰ ποὺ χτενίζεις ἢ ξυρίζεις γιὰ νὰ ἀρέσεις, αὐτὰ σὲ ταΐσανε μωρὲ παλικάρι! Ἐσὺ ποὺ ἀντέχεις 2 ὧρες γυμναστήριο κάθε μέρα, μία βδομάδα ξενύχτι στὰ κλαμπάκια καὶ πλακώνεσαι γιὰ ἕνα φανάρι, ἐσὺ κοτᾶς νὰ μιλήσεις. Τῆς φακῆς παλικάρι εἶσαι μωρέ, σὲ κάνανε λαπὰ ποὺ φοβᾶσαι νὰ μιλήσεις, νὰ καταλάβεις τί γίνεται. Γιὰ ἕνα iphone καὶ ἕνα φραπὲ πούλησες τὸν ἀντρισμό σου! Σορτσάκια σου βάλανε ἀντὶ γιὰ παντελόνια καὶ νομίζεις ὅτι παίρνεις καὶ ἀέρα μωρέ! Χριστὸ καὶ Μάνα καὶ Πατρίδα καὶ Περηφάνεια ἀντρικὴ τί τὰ ‘κάνες μωρέ… χαϊμαλιά, playstation, συνταγὲς μαγειρικῆς καὶ φωσφοριζὲ προφυλακτικά;
Ἔτσι μωρὲ θὰ χαίρεσαι τοὺς γιοὺς καὶ τὶς κόρες ποὺ θὰ κάνεις ποὺ σὲ μάθανε σύμφωνο συμβίωσης καὶ νὰ ‘ναὶ φυσιολογικὸ νὰ κουνιέσαι καὶ νὰ κουνιοῦνται καὶ οἱ ἄλλοι; Ποῦ ναὶ ἡ λεβεντιά σου ρὲ παλικάρι τῆς φακῆς, σὲ πιὸ νησὶ καὶ σὲ ποιὰ καφετέρια τὴν πούλησες ὅταν πεθαίνει ὁ γείτονάς σου ἢ ὅταν σὲ κοροϊδεύουνε καὶ σὲ ποδοπατᾶνε καθημερινά, ὅταν σου ξεφτιλίζουνε τὴν γυναίκα καὶ τὴν μάνα καὶ ὅταν σὲ κάνουνε σκλάβο στὰ ὄνειρα καὶ στὰ σχέδιά τους;
Κι ἐσένα ποὺ γένναγες Σπαρτιάτες, καὶ σὲ λέγανε Μπουμπουλίνα καὶ ἔπεφτες μὲ ἕνα μωρὸ στὸ γκρεμὸ γιὰ τὴν τιμή, καὶ κουβάλαγες ὄπλα μέσα στὰ χιόνια, ποῦ πήγανε τὰ φουστάνια σου τὰ τιμημένα; Ποῦ πῆγαν ρὲ τὰ στήθια σου ποὺ ταΐζανε ἄντρες καὶ σπρώχνανε τοὺς ἐχθροὺς στὴ θάλασσα; Ποῦ πήγανε ρὲ κοπελιὰ τὰ μάτια ποὺ πετάγανε φωτιὲς καὶ ἡ φωνὴ ποῦ ἔτρεμε ἡ γῆ; Τὰ ‘χασὲς μωρὲ … τὰ ‘χασὲς στοὺς σοφάδες καὶ στὰ spa; Τοῦβλο σὲ κάνανε καὶ σὲ ἀσπρίζουνε μὲ μπογιές. Ἀντὶ νὰ σὲ σέβονται, γελᾶνε μὲ τὰ μπούτια σου καὶ τὰ στήθη σου κι ἐσὺ μοστράρεις ρὲ κακομοίρα καὶ ὀνειρεύεσαι νὰ γίνεις τραγουδίστρια καὶ χορεύτρια. Ἀντὶ νὰ σηκώνεις τὸ χέρι σου γιὰ νὰ τραβᾶς χαστούκια, τοῦ μεγαλώνεις νύχια καὶ τὰ βάφεις καὶ τὸ χεῖς μόνο γιὰ νὰ ξεφυλλίζεις κανὰ περιοδικὸ μόδας! Ἀντὶ νὰ γεννᾶς, σκοτώνεις καὶ ἀντὶ νὰ μεγαλώνεις, θάβεις!
Πῶς θὰ σηκωθεῖτε ρὲ ἀπὸ τὴν ξάπλα ποῦ ὅλο κάποιον ἄλλον περιμένετε νὰ σηκωθεῖ γιὰ σᾶς; Ανάθεμα στὸ μέλλον σας ποὺ νομίζετε ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι τηλεόραση καὶ αὐτὸ ποὺ βλέπετε εἶναι σειρὰ τοῦ Antenna καὶ εἰδήσεις ἀπὸ τὸ MEGA γιὰ μία ἄλλη χώρα!
Ποῦ 'σαὶ ρὲ Ἕλληνα κρυμμένος πίσω ἀπὸ τὸν ὑπολογιστή;
Ὄχι μωρέ, δὲν θὰ ‘ρθεῖ μὲ mail ἡ ζωή σου οὔτε θὰ τὴν διαβάσεις σὲ κανὰ blog!
Ὁ γείτονάς σου εἶναι ρὲ ἀντίχριστε, ὁ ἀδελφός σου ρέ! Ἡ Μάνα σου εἶναι ποὺ πεθαίνει καὶ ὁ πατέρας σου ποὺ δούλευε μία ζωὴ γιὰ νὰ σὲ κάνει ἄνθρωπο! Ὄχι ρέ, δὲν σὲ βρίζω!
Ἐμένα βρίζω ποὺ ἔφτασα 40 καὶ λὲς καὶ λὲς καὶ εἶμαι μὲ ἀλτχάιμερ καὶ δὲν ξέρω τί ἄλλο νὰ πῶ στὰ παιδιά μου. Ποῦ βλέπω τὸν πατέρα μου νὰ χάνεται καὶ τὴν μάνα μου νὰ ὑποφέρει. Ἐμένα βλέπω στὸ πρόσωπό σου καὶ μοῦ φωνάζω στὸν καθρέφτη!
Εἶμαι ἐσὺ ρὲ ἄχρηστε…σήκω ἐπιτέλους, πέσε στὰ γόνατα νὰ μᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεὸς ποὺ τὸν ἔκανες κοινωνικὸ πάρτυ σὲ γάμους καὶ βαφτίσια καὶ τὸν βρίζεις καθημερινά. Σήκω ρὲ κηφήνα, νὰ κάνεις κανὰ σταυρὸ ποὺ θυμᾶσαι τὸ Θεὸ μόνο ὅταν ἀρρωσταίνεις, ὅταν πονᾶς καὶ ὅταν εἶναι νὰ πεθάνεις! Τώρα πεθαίνεις ρὲ βλάκα…δὲν τὸ καταλαβαίνεις ἀκόμα; ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ!!
Καὶ μαζί σου πεθαίνει καὶ ἡ Ἑλλάδα ρέ…πεθαίνει σὰν κακὸ σκυλὶ ποὺ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες της δὲν τῆς βγαίνει ἡ ψυχὴ γαμῶτο γιατί οὔτε ὁ Διάολος δὲν τὴν θέλει ἔτσι ποὺ γίνε!
Σήκω ρὲ τεμπέλη σου ἀπὸ τὴν κωλοκαρέκλα καὶ χτύπα τὸ σπίτι τοῦ διπλανοῦ σου μήπως ἔχει ἀνάγκη. Μίλα ρὲ ἠλίθιε στὸν γείτονά σου, ὁ ἀδελφός σου εἶναι!
Δὲν γίνεται ρὲ Ἑλλάδα χωρὶς ἀγάπη ρέ! Μάθε ρὲ νὰ ἀγαπᾶς γιὰ νὰ σὲ ἀγαπήσουνε! Εἶσαι Ἕλληνας ρὲ καὶ ὄχι ἀναίσθητος Γερμαναρᾶς. Δὲν εἶσαι κτῆνος ρέ, κτῆνος καὶ τεμπέλη σὲ κάνανε!
Σπίτι – Σπίτι, γειτονιὰ – γειτονιά, ἐνορία – ἐνορία θὰ ξαναχτίσουμε Ἑλλάδα ρέ!
Ἀκόμα γράφεις ρέ;
Σήκω ρὲ τεμπέλη, σήκω νὰ προσευχηθεῖς, σήκω νὰ ἀγαπήσεις ….
Σήκω γιατί ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΡΕΕΕΕ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου