Ὁδὸς (ἐπ)ἀναστάσεως...

Ὅποιο δάχτυλο κι ἄν σου κόψουν, θὰ φωνάξεις ἀπὸ τὸν πόνο. Ὅταν σου κομματιάζουν τὴν πατρίδα, πῶς μπορεῖς νὰ σωπαίνεις;
Αὐτὸς ὁ λαὸς δὲν θέλει ἄλλους περισπούδαστους σωτῆρες ἀνεπάγγελτους χαρτογιακάδες πού ζοῦνε στὸν δικό τους κόσμο, γιὰ νὰ ὁρίσουν τὸ αὔριο καὶ τὴν μοίρα τῆς πατρίδας… Αὐτὸς ὁ λαὸς θέλει Κολοκοτρωναίους καὶ Καραϊσκάκηδες νὰ σταθοῦν ὄρθιοι δίπλα του, νὰ τὸν πάρουν ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ τὸν τραβήξουν στὸν δρόμο τῆς λευτεριᾶς… Αὐτὸς ὁ λαὸς δὲν θέλει στὴν κεφαλὴ τοῦ ἄλλους ἀπάτριδες καὶ ἄθεους, πιστούς του μαμωνᾶ καὶ ὑποτακτικοὺς δαιμόνων… Αὐτὸς ὁ λαὸς δύο πράγματα μονάχα θέλει. Τὸ δίκιο του καὶ τὴν πατρίδα του…
Τί σὲ κάνει νὰ πιστεύεις πώς θὰ σωθεῖς ἀπὸ τὸν καλοσχεδιασμένο ὄλεθρό σου;  Μήπως οἱ ψευδοσωτῆρες πού ἐμφανίζονται πρόθυμοι νὰ σὲ σώσουν; Μήπως οἱ μισὲς ἀλήθειες ποῦ σου προτάσσουν γιὰ νὰ τοὺς ἀκολουθήσεις;  Δὲν ξέρεις πώς ἡ μισὴ ἀλήθεια εἶναι χειρότερη καὶ ἀπὸ τὸ ψέμα, ἐπειδὴ κατορθώνει νὰ σὲ παραπλανᾶ καὶ νὰ σὲ ὁδηγεῖ τελικὰ σὲ λάθος δρόμο; Μὲ αὐτούς, λοιπόν, θὰ σωθεῖς; Μὲ αὐτοὺς θὰ βρεῖς τὴν Ἰθάκη; Μὲ αὐτοὺς θὰ βγεῖς ἀπὸ τὸ σκοτάδι ποῦ σὲ βασανίζει καὶ θὰ πλησιάσεις τὸ φῶς ποῦ θὰ σὲ λυτρώσει; Εἶσαι σίγουρος πῶς δὲν γίνεσαι -καὶ πάλι- θύμα μαγειρεμένων σωτήρων;
Ἐτοῦτες τὶς ἡμέρες πού ζοῦμε, βλέπουμε ὅλοι μας πώς ὁ στόχος τους δὲν εἶναι τὸ χρῆμα, ἀφοῦ τὸ εἴχανε ἀπὸ πάντα. Ὁ στόχος τοὺς εἶναι ἕνας λαός, πού ποτὲ δὲν τοὺς ἀνέχθηκε, ἕνας λαὸς πού πάντοτε βρῆκε τὰ κουράγια καὶ....

 τὶς δυνάμεις ἐκεῖνες γιὰ νὰ σηκώσει τὸ κεφάλι του καὶ νὰ βροντοφωνάξει τὸ δίκιο, νὰ παλέψει γιὰ τὰ αὐτονόητα, ἀκόμη καὶ νὰ πεθάνει κραυγάζοντας "ὄχι".
Τώρα, λοιπόν, πού οἱ εἰσβολεῖς ἔγιναν γνωστοί, τώρα ποῦ φεύγει ἡ ὁμίχλη, τώρα πού ἑτοιμάζονται οἱ δειλοὶ γιὰ τὸ ὁλοκληρωτικό τους χτύπημα, ἐμεῖς πρέπει νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸν φυσιολογικὸ ἀνθρώπινο φόβο, πρέπει νὰ ὑποτάξουμε καὶ νὰ διαγράψουμε τὴν «λογικὴ» πού μᾶς βάλανε οἱ ἐπιτήδειοι, πρέπει νὰ κάνουμε τὸ δικό μας ἅλμα καὶ νὰ γράψουμε τὴν ἱστορία ξεγράφοντας τὰ ἀποβράσματά της, ἀποτινάσσοντας τὶς ἁλυσίδες ποῦ πασχίζουν νὰ μᾶς φορέσουν...
Ἐτοῦτοι βάζουνε σὰν ὅπλο τοὺς τὸν μαμωνὰ καὶ ὁμολόγησαν πώς κάνανε συμμαχία μὲ τὸν ἴδιο τὸν διάολο γιὰ νὰ μᾶς πολεμήσουν…
Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε τίποτε ἄλλο νὰ κάνουμε ἀπὸ τὸ νὰ προτάξουμε τὴν πίστη μας καὶ τὸν Θεό μας πού ἀπὸ πάντα μᾶς στάθηκε ὅποτε τοῦ τὸ ζητήσαμε.
Ὁ θερισμὸς σιμώνει, λοιπόν... Καὶ θέλει πολλὴ δουλειά... Ἐτούτη ἡ πατρίδα ἔθρεψε καὶ ἀνέχτηκε πολλὰ σκουπίδια, σκιὲς καὶ ὑπηρέτες τῶν δαιμόνων... Γιὰ ἐτούτη τὴν πατρίδα ξανάρθε ἡ στιγμὴ νὰ δοξάσει καὶ νὰ δοξαστεῖ. Γι' αὐτὸν τὸν λαὸ ὑπάρχει ὁ μονόδρομος τῆς ἀξιοπρέπειας καὶ τῆς λευτεριᾶς, πού χαράχτηκε ἀνεξίτηλα σὲ χώματα, σὲ πέτρες καὶ σὲ μάρμαρα ἀπὸ νέους καὶ νέες πού δὲν ἤξεραν γιὰ τί ἄλλο νὰ ζήσουν, πέρα ἀπὸ τὴν λευτεριά...
Ἄντε, τὸ λοιπόν, ἀδέρφια.  Οἱ ὧρες, οἱ μέρες, οἱ καιροί, μᾶς θέλουν ἀδελφωμένους καὶ συνοδοιπόρους. Ἂς ἑτοιμαζόμαστε νὰ γιορτάσουμε καὶ νὰ τιμήσουμε τὴν πατρίδα, τοὺς προγόνους καὶ τοὺς Ἁγίους, χορεύοντας μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ κάνοντας γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ τὸν χάρο νὰ μᾶς σεβαστεῖ...
Ἄντε τὸ λοιπὸν ἀδέρφια. Γιατί ἂν δὲν διώξουμε σύντομα ἐτοῦτο τὸ σκοτάδι, δὲν θὰ φύγει ποτὲ γιὰ νὰ δώσει τὴν θέση του στὸ φῶς..., δὲν θὰ μπορέσουμε ποτὲ νὰ βαδίσουμε στὸν δρόμο τοῦ δικοῦ μας μαρτυρίου, τῆς δικῆς μας (επ)ἀνάστασης...
ΥΓ: Δύσκολη ἡ πορεία τοῦ Γολγοθά, ποῦ φέρνει στὴν φρικώδη σταύρωση καὶ τὴν βέβαιη ἀνάσταση. Τὸ δυσκολοτερο ὅλων ὅμως εἶναι ἡ ἀπόφαση νὰ βιώσεις τὸ μαρτύριο τοῦ κόστους τῆς λευτεριᾶς σου. Αὐτὴ ἡ ἀπόφαση πρέπει νὰ παρθεῖ ἀπ' ὅλους, ἀφοῦ ὑπάρχει ἡ βεβαιότητα τῆς δικαίωσης, στὰ λόγια του γέρου τοῦ Μοριά, τοῦ Θόδωρου Κολοκοτρώνη: "Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν ὑπόγραφή του γιὰ τὴν λευτεριὰ τῆς Ἑλλάδας καὶ δὲν τὴν παίρνει πίσω"...
kostasxan