«Ἐγὼ εἶμαι ἡ γενιὰ τοῦ ’40 καὶ τώρα πολεμᾶνε τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια μου. Δὲν κάνω πίσω!»

Ἦταν μία μέρα τῆς γυναίκας ἀλλιώτικη ἀπὸ τὶς ἄλλες. Καμιά τους δὲν εἶχε ὄρεξη γιὰ γιορτές: τῆς μίας ὁ ἄντρας πέρασε τὴ νύχτα του στὸ τμῆμα, τῆς ἄλλης τὸ παιδὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀνασάνει, τῆς τρίτης τὸ μωρὸ γαντζωνόταν στὸ λαιμό της καὶ οὐρλίαζε κάθε φορᾶ ποὺ τὸ πλησίαζε ξένος. Παρ” ὅλα αὐτά, μὲ τὶς ντουντοῦκες τους, τὰ πανό τους καὶ τὰ μπλουζάκια «ὄχι στὸ χρυσὸ» ποὺ δὲν βγάζουν ποτὲ ἀπὸ πάνω τους, οἱ γυναῖκες τῆς Χαλκιδικῆς ἦταν πάλι χτὲς στὸ δρόμο: ἄλλες ἔξω ἀπὸ τὰ δικαστήρια, ἄλλες προετοιμάζοντας τὴ σημερινὴ πορεία στὴ Θεσσαλονίκη.

Πρώτη πρώτη ἡ σούπερ γιαγιά, ποὺ ἔκανε τὸν γύρο τοῦ Διαδικτύου ὅταν στὴν προχθεσινὴ εἰσβολὴ τῶν ΜΑΤ στὴν Ἱερισσὸ βγῆκε στὴν πρώτη γραμμὴ τραγουδώντας. «Τί νὰ γιορτάσουμε παιδάκι μου ἐμεῖς τώρα; Ἐμεῖς μόνο νὰ φωνάξουμε μποροῦμε. Θὰ γιορτάσουμε ὅταν νικήσουμε», λέει ἡ κυρία Καίτη, ἑτοιμοπόλεμη καὶ σήμερα μὲ τὰ ἀθλητικά της παπούτσια, «γιὰ νὰ τρέξω ἅμα χρειαστεῖ πάλι, πουλάκι μου». Ἡ κυρία Καίτη, μὲ μάσκα καὶ κασκόλ, βγῆκε μπροστὰ στοὺς ΜΑΤατζήδες: «Ἐλᾶτε νὰ σᾶς πῶ ἐγώ, ποὺ εἶμαι ἡ γενιὰ τοῦ ’40». Ἡ γιαγιὰ ἄρχισε νὰ τραγουδάει: «Δὲν μᾶς φοβίζουν μάνα μου οἱ σφαῖρες καὶ τὰ κανόνια». Πῶς τὸ βρῆκες τόσο θάρρος γιαγιά; τὴ ρωτήσαμε. «Ἐμεῖς ζήσαμε πόλεμο καὶ Κατοχή, τέτοιο πράγμα δὲν ξανάδα. Ἐπίτηδες μπῆκα μπροστὰ καὶ....

τοὺς φώναζα «δὲν ἔχετε μάνες, βρέ». Λέω, γριὰ εἶμαι, θὰ μὲ σκοτώσουν; Ε, ἂς μὲ σκοτώσουν. Καθόλου, μὰ καθόλου δὲν φοβήθηκα κι αὔριο ἅμα ξανάρθουν πάλι θὰ βγῶ. Τί νομίζουν; Ὅτι θὰ ρίχνουν μποὺμ μποὺμ καὶ θὰ κάνουμε πίσω; Ἐγὼ εἶμαι ἡ γενιὰ τοῦ ’40 καὶ τώρα πολεμᾶνε τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια μου. Δὲν κάνω πίσω».

antigold