Κραυγή ἀγωνίας ἀπό τήν Βόρειο Ήπειρο…

Καλησπέρα σας

Ξεσκονίζοντας τό ἀρχεῖο μου βρῆκα μία ἔκθεση πού εἶχα στείλει ὡς μαθητής στήν Βουλή τῶν Ἐφήβων τήν περίοδο 2008 – 2009 γιά νά πάρω μέρος στήν ΙΔ’ σύνοδο (ἄν καί ποτέ δέν ἐπιλέχτηκα διότι τά ὅσα “ἐθνικιστικά” ἀναφέρονται στό κείμενό μου θά ἐνόχλησαν προφανῶς κάποιους στό τότε Ὑπουργεῖο Παιδείας…)

Σήμερα, ἀφοῦ ἔχουν περάσει τρία χρόνια, τήν διαβάζω καί τήν ξαναδιαβάζω καί νιώθω πώς εἶναι πιό ἐπίκαιρη ἀπό ποτέ.

Σήμερα 19 Μαΐου τιμοῦμε τήν μνήμη τῆς γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τούς τούρκους καί τούς μπολσεβίκους καί εὔχομαι σέ λίγα χρόνια γιά νά μήν θρηνήσουμε ἄλλη 

μία χαμένη πατρίδα, τήν Βόρειο Ἤπειρό μας!

Σᾶς τήν στέλνω μέ τήν πεποίθηση πώς ἀξίζει νά δημοσιευτεῖ.

Κραυγή Ἀγωνίας ἀπό τή Βόρειο Ἤπειρο

Ἡ Βόρειος Ἤπειρος περνάει ἴσως τή μεγαλύτερη δοκιμασία στήν ἱστορική διαδρομή της.

Ὁ κίνδυνος τοῦ...

ἀφανισμοῦ διαγράφεται πιό ἀπειλητικός ἀπό κάθε ἄλλη φορᾶ. Στ’ ἀλήθεια, ἴδιος μ’ αὐτόν πού ξεπηδοῦσε μέσα ἀπ’ τά τραγικά δρώμενα μέ τίς λεηλασίες, τίς δολοφονίες, τίς πυρκαγιές καί τόν ὕπουλο καί ἀθόρυβο ἀποικισμό τοῦ τόπου μας στόν ἐπίλογο τοῦ προηγούμενου αἰώνα μέ τό σωτήριο κομμουνιστικό ναυάγιό του. Μέ τή μόνη διαφορά πώς ὅλα αὐτά τά ἔκτροπα τώρα γίνονται στή σκιά τῶν πανηγυρισμῶν γιά τήν ἔνταξη τῆς Ἀλβανίας στό ΝΑΤΟ καί ὅπου νά ’ναι, ὅπως λένε, καί… στήν εὐρωπαϊκή οἰκογένεια. Τί τραγική εἰρωνεία!

Τό θέμα εἶναι περίπλοκο καί σηκώνει πολλή συζήτηση. Θά ἐπικεντρώσω μόνο σέ μία του πτυχή, αὐτή τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, πού, ἐνῶ παραβιάζονται κατάφωρα, πλασάρονται προκλητικά ὡς πρότυπο καί γιά ἄλλες χῶρες ἀπ’ τούς πολιτικούς τῶν Τιράνων. Τά πράγματα ὅμως εἶναι πολύ ἁπλά. Ἐν ἔτει 2009 ἀρνοῦνται στούς Βορειοηπειρῶτες, ἀπ’ τήν Κορυτσά μέχρι τή μαρτυρική Χιμάρα, πόσω μᾶλλον σ’ αὐτούς τῆς διασπορᾶς ἀνά τήν ἀλβανική ἐπικράτεια, τό αὐτονόητο δικαίωμα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τους ὡς Ἑλλήνων αὐτοχθόνων στίς πατρογονικές τους ἑστίες. Οἴ ὡροδεῖκτες τῶν αὐτόκλητων δημοκρατῶν τῶν Τιράνων ἔχουν κολλήσει στίς «μειονοτικές ζῶνες» τοῦ καθεστῶτος Χότζα σέ Ἀργυροκάστρο καί Ἁγίους Σαράντα, μέ τά 99 χωριά τους!!

Τί ζητοῦμε ὅμως ἐμεῖς οἴ «ἀχάριστοι»; Αὐτά πού καί ἡ ἴδια ἡ Ἀλβανία ζήτησε καί ζητάει γιά τούς Ἀλβανούς τοῦ Κοσσυφοπεδίου καί τῶν Σκοπίων. Γιατί ὅμως κωφεύει, γιατί δύο μέτρα καί δύο σταθμά;

Τό θέμα μέ τήν Ἀλβανία δέν εἶναι ἡ ὑπογραφή της, πού δέν λείπει σχεδόν ἀπό καμία διεθνῆ σύμβαση: Ἀπ’ αὐτή γιά τά Ἀτομικά καί Πολιτικά Δικαιώματα, τό Διεθνές Σύμφωνο γιά τά Οἰκονομικά, Κοινωνικά καί Πολιτιστικά Δικαιώματα, μέχρι τήν Σύμβαση-πλαίσιο γιά τίς Ἐθνικές Μειονότητες, τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, πού ἀναγνωρίζει τό δικαίωμα τῆς ἀτομικῆς προσφυγῆς στό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο τοῦ Στρασβούργου κ.α. Τό θέμα εἶναι ὁ σεβασμός αὐτῶν πού ὑπογράφει. Ποῦ, στ’ ἀλήθεια, στήν περίπτωση τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ τά ἀγνοεῖ καί μάλιστα μέ τρόπο προκλητικό.

Ἐπ’ εὐκαιρία, νά ἀναφέρω πώς πρόσφατα σημειώθηκαν δύο προσφυγές κατά τοῦ ἀλβανικοῦ κράτους: Ἡ μία ἀπ’ τά ἡρωικά παιδιά τῆς Χιμάρας πού καταδικάστηκαν τελεσίδικα σέ τριετῆ κάθειρξη ἀπ’ τό Ἀνώτατο Ἀλβανικό Δικαστήριο γιατί τόλμησαν καί σήκωσαν τή γαλανόλευκη προκειμένου νά ἐκφράσουν τήν ἀντιθεσή τους στήν ἐκτεταμένη νοθεία τῶν ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων ἐκ μέρους τοῦ ἀλβανικοῦ κράτους καί παρακράτους.

Αὐτό ὅταν τήν ἡμέρα τῆς ἐπετείου τῆς ἔναρξης τοῦ αὐτονομικοῦ μας ἀγώνα, τήν 17η Φεβρουαρίου, χιλιάδες Ἀλβανοί στήν Ἀθήνα πανηγύρισαν ἀνεμπόδιστα ἀνεμίζοντας τή σημαία τούς –ἄσε πού ὁ φακός τοῦ CNN ἐπίασε καί πανό πού ἔλεγε «Χωρίς Κόσοβο καί Τσαμουριά δέν ὑπάρχει Ἀλβανία». Οἴ Βορειοηπειρῶτες, ὅμως, γι’ αὐτούς δέν ἔχουν αὐτό τό δικαίωμα τήν ἴδια ἡμέρα πού ἡ ἱστορία –τί σύμπτωση καί αὐτή!- θέλησε νά ὁρίσει ὡς ἐπετειακή της αὐτονομίας τους.

Ἡ δεύτερη προσφυγή ἔγινε στό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης καί ἀφορᾶ τήν κατάφωρη καταπίεση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῆς Ἐθνικῆς Ἑλληνικῆς Μειονότητας στήν Ἀλβανία. Εἶναι ὀφθαλμοφανές πώς ἡ διαχρονική ἀνθελληνική πολιτική πού ἐκπορεύεται ἀπό ἐθνικιστικούς κύκλους καί ἐφαρμόζεται τεχνηέντως ἀπό τήν ἑκάστοτε ἀλβανική κυβέρνηση μέσω τῶν ἐκτελεστικῶν της ὀργάνων (ἀστυνομία, παρακράτος κλπ.) ἔχουν ἀλλοιώσει τόν δημογραφικό χάρτη τῆς Βορείου Ἠπείρου καί ἔχουν ἀλλάξει τήν ἐθνολογική σύνθεση τοῦ πληθυσμοῦ. Στίς

προσπάθειες ἀντίδρασης καί αὐτοπροστασίας τῶν Ἑλλήνων Βορειοηπειρωτῶν τό κράτος δέν διστάζει νά καταφύγει στή μαζική βία. Ἀρκεῖ ἕνα παράδειγμα, ἀπ’ τά ἑκατοντάδες, γιά νά ἀντιληφθεῖ κανείς τό μέγεθος αὐτῆς τῆς μεθοδευμένης γενοκτονίας: Πέρασαν χειροπέδες σέ 500 ἄτομα, ἔστειλαν στή φυλακή πέντε ἱστορικά στελέχη τῆς Ὁμόνοιας καί ἔστησαν τή γνωστή δίκη-παρωδία. Ἀπέτυχαν ὅμως νά ἐκφοβίσουν τούς Βορειοηπειρῶτες πού εἶχαν στό πλευρό τούς τόν Ἑλληνισμό ἁπανταχοῦ της γής.

Προϊόν ἴδιας ἔμπνευσης καί πολιτικῆς εἶναι καί ἡ ἀπέλαση τοῦ ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Μαϊδώνη ἀλλά ἀκόμη καί αὐτή ἡ 20ετή ἄρνηση ἀπόδοσης τῆς ἀλβανικῆς ὑπηκοότητας στόν ἀρχιεπίσκοπο Τιράνων καί Πάσης Ἀλβανίας, κ.κ. Ἀναστάσιο Γιαννουλάτο, πού θά ἦταν ἐλάχιστη ἀναγνώριση τῆς πολύτιμης συμβολῆς του στήν ἐκ βάθρου ἀναστήλωση τῆς Ἀλβανικῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τή γενικότερη ἀναμόρφωση τῆς μετακομμουνιστικῆς Ἀλβανίας φτιάχνοντας παντοῦ ὑδραγωγεῖα, νοσοκομεῖα, σχολεῖα καί δρόμους. Ἡ τιμή σέ ἕναν Ἅγιο ἐν ζωή θά

περιποιοῦσε τιμή στήν ἴδια τήν Ἀλβανία καί θά ἦταν ἕνα καλό διαβατήριο γιά τίς εὐρωπαϊκές της φιλοδοξίες.

Ἀντί αὐτοῦ, ὅμως, ἀκόμη καί στήν ἐθνική μας ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου, γιά τήν ἀκρίβεια τήν παραμονή, ἐπέλεξαν μέ τρόπο προκλητικό ὡς τήν κατάλληλη ἡμέρα νά δικάσουν τόν δήμαρχο Χιμάρας Βασίλη Μπολάνο Ποῦ; Ποῦ ἀλλοῦ, στήν περιοχή τῆς δικαιοδοσίας του, ἐντός τῶν ὁρίων τοῦ δήμου μέ τό 95 % τῶν δημοτῶν τοῦ Βορειοηπειρῶτες.

Αὐτό πού θέλουμε ἀπ’ τήν Ἑλλάδα εἶναι νά σταθεῖ δίπλα μας, διότι πολύ ὑποψιαζόμαστε πώς στήν ἄλλη πλευρά ἔχουν γίνει λάθος ὑπολογισμοί καί περισσεύει τό θράσος. Ἡ Ἑλλάδα μπορεῖ καί πρέπει νά χρησιμοποιήσει τή δημοκρατική της ἰσχύ καί νά διαμηνύσει πρός τά Τίρανα πώς ὁ δρόμος πρός τήν Εὐρώπη περνάει ἀπ’ τήν Ἀθήνα, δηλαδή ἀπ’ τόν πλήρη καί ἀδιαπραγμάτευτο σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Μειονότητας.

Θέλω νά πιστεύω πώς θά εἰσακουστεῖ αὐτή ἡ κραυγή ἀγωνίας γιά νά μήν θρηνήσουμε ἄλλη μία χαμένη πατρίδα.

Θά κλείσω ὑπενθυμίζοντας μία φράση τοῦ ἀείμνηστου Μακρυγιάννη: «Ἄς μετατρέψουμε τά πολλά μονοφωνικά Ἐγώ σέ ἕνα πολυφωνικό ΕΜΕΙΣ!». Καλό ἀγώνα καί λευτεριά σέ κάθε ὑπόδουλο κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ!

Γιῶργος Θανάσης

Τό ἄρθρο γράφτηκε τό 2009 γιά τήν Βουλή τῶν Ἐφήβων