"Ἐνῶ ἕνας ἄνδρας γυάλιζε τὸ νέο αὐτοκίνητό του, ὁ ἡλικίας 4 ἐτῶν γιός του, πῆρε μία πέτρα καὶ γρατσούνισε μὲ γραμμὲς μέρος τοῦ αὐτοκινήτου. Στὸ θυμὸ τοῦ ἀπάνω, ὁ ἄνδρας αὐτὸς πῆρε τὸ χέρι τοῦ παιδιοῦ του καὶ χρησιμοποιώντας ἕνα γαλλικὸ κλειδί, τὸ χτύπησε πολλὲς φορὲς. Στὸ νοσοκομεῖο, τὸ παιδὶ ἔχασε ὅλα τὰ δάχτυλά του λόγω τῶν πολλαπλῶν σπασιμάτων. Ὅταν τὸ παιδὶ εἶδε τὸν πατέρα του μὲ τὰ παραπονεμένα μάτια τοῦ γεμάτα πόνο τὸν ρώτησε: " Μπαμπά... πότε τὰ δάχτυλά μου θὰ μεγαλώσουν πάλι; " Ο πατέρας βουβός, πῆγε πίσω στὸ αὐτοκίνητό του καὶ τὸ κλώτσησε πολλὲς φορὲς . Σκεπτόμενος αὐτὸ ποὺ ἔκανε, βρισκόμενος μπροστὰ στὸ αὐτοκίνητό του καὶ βλέποντας ξανὰ τὶς γρατζουνιές, ἀντιλήφθηκε ὅτι τὸ παιδὶ τοῦ εἶχε γράψει μὲ τὴν πέτρα....
"ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ". Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ὁ ἄνδρας αὐτὸς αὐτοκτόνησε .
Συμπέρασμα: Ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἀγάπη δὲν ἔχουν κανένα ὅριο. Ἐπιλέξτε τήν τελευταία γιὰ νὰ ἔχετε μίαν ὄμορφη, καλὴ ζωή.Τὰ πράγματα ὑπάρχουν γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦνται,
ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι νὰ γιὰ νὰ ἀγαπηθοῦν.
Ο αββάς Ζωσιμάς [...] έπαιρνε ό,τι έβρισκε, άχυρο ή κουρέλι ή κάποιο άλλο ασήμαντο πράγμα, κι έλεγε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος είναι αυτός που αγωνίζεται ή τσακώνεται ή μνησικακεί ή θλίβεται για τούτο 'δω, αν δεν έχει στ' αλήθεια χάσει το μυαό του; Λοιπόν, ο άνθρωπος του Θεού, προκόβοντας και προχωρώντας πνευματικά, θεωρεί όλο τον κόσμο σαν και τούτο το άχυρο, έστω κι αν είναι ολόκληρος δικός του. Γιατί, καθώς λέω, δεν βλάπτει το να έχεις, αλλά το να είσαι προσκολλημένος σ'αυτά που έχεις.
[...]
Θυμήθηκε τότε τον αδελφό που είχε τα λάχανα κι έλεγε:
Μήπως δεν έσπειρε, δεν κοπίασε, δεν τα φύτεψε και δεν τα καλλιέργησε; Μήπως τα ξερίζωσε και τα πέταξε; Όχι. Κι όμως, τα είχε σα να μην τα είχε.
Γι'αυτό, όταν τον επισκέφθηκε ο γέροντας εκείνος, που ήθελε να τον δοκιμάσει, κι άρχισε να τα καταστρέφει, ο αδελφός κρύφτηκε και δεν φανερώθηκε καθόλου μπροστά του. Κι όταν απόμεινε μιά ρίζα μόνο, τότε (φανερώθηκε και) του είπε:
-Αν θέλεις, πάτερ, άφησέ την αυτή τη ρίζα, για να σου κάνω το τραπέζι.
Τότε ο άγιος γέροντας κατάλαβε πώς ο αδελφός ήταν γνήσιος δούλος του Θεού -όχι δούλος των λαχάνων- και του λέει:
-Το Πνεύμα του Θεού έχει αναπαυθεί σε εσένα, αδελφέ!
Αν είχε προσπάθεια ( =εμπαθή προσκόλληση σε πρόσωπα, πράγματα ή ιδέες/αναμνήσεις) στα λάχανα, θα φανερωνόταν αμέσως με τη θλίψη και την ταραχή του. Εκείνος όμως έδειξε ότι τα είχε σα να μην τα είχε.
(αββά Ζωσιμά - Κεφάλαια Ωφέλιμα, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου - Ωρωπός Αττικής)