Τὴ μνήμη τοῦ νεομάρτυρα Γεώργιου, «τῶν ἐν Ἰωαννίνοις μαρτυρήσαντος», τιμᾶ κάθε χρόνο, μὲ τὴ δέουσα λαμπρότητα ἡγενέτειρά του ὁ Ἅγιος Γεώργιος Γρεβενῶν (τὸ παλιὸ Τσούρχλι), χωριὸ τὸ ὁποῖο πῆρε τὸ 1927, πρὸς τιμὴν τοῦ ἁγίου, τὸ ὄνομά του.
Ἡ 17η Ἰανουαρίου, ἡμέρα ποὺ ἡ ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, ἦταν καὶ ἡ ἡμέρα ποὺ ὁ νεομάρτυρας Γεώργιος, σὲ ἡλικία 30 ἐτῶν, τὸ 1838, βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο διὰ ἀπαγχονισμοῦ στὴν πόλη τῶν Ἰωαννίνων. Ἡ ἀγχόνη εἶχε στηθεῖ μπροστὰ στὴν τότε πολυσύχναστη πλατεία τῶν Ἰωαννίνων, «Κουρμανιό», ποὺ βρίσκεται ἀπέναντι ἀπὸ τὴ μεγάλη πύλη τοῦ Κάστρου καὶ ἡ ὁποία φέρει σήμερα τὸ ὄνομα τοῦ νεομάρτυρα.
Ἡ 17η Ἰανουαρίου, ἡμέρα ποὺ ἡ ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, ἦταν καὶ ἡ ἡμέρα ποὺ ὁ νεομάρτυρας Γεώργιος, σὲ ἡλικία 30 ἐτῶν, τὸ 1838, βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο διὰ ἀπαγχονισμοῦ στὴν πόλη τῶν Ἰωαννίνων. Ἡ ἀγχόνη εἶχε στηθεῖ μπροστὰ στὴν τότε πολυσύχναστη πλατεία τῶν Ἰωαννίνων, «Κουρμανιό», ποὺ βρίσκεται ἀπέναντι ἀπὸ τὴ μεγάλη πύλη τοῦ Κάστρου καὶ ἡ ὁποία φέρει σήμερα τὸ ὄνομα τοῦ νεομάρτυρα.
Ὁ νεομάρτυρας Γεώργιος ὑπῆρξε ἕνα ἀπὸ τὰ τελευταία θύματα τοῦ παιδομαζώματος ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 12 χρονῶν, ἀλλὰπαρόλα αὐτὰ κατάφερε νὰ διατηρήσει ἄσβεστη μέσα τοῦ τὴ χριστιανικὴ πίστη, γιὰ τὴν ὁποία καὶ μαρτύρησε, παρὰ τὸ γεγονὸςὅτι τὸ τουρκογιαννιώτικο περιβάλλον τὸν θεωροῦσε Τοῦρκο καὶ τὸν προσέλαβε στὸν τουρκικὸ στρατὸ ὡς ἱπποκόμο, μὲ τὸὄνομα «Γκιαοὺρ Χασᾶν».
Ο νεομάρτυρας Γεώργιος, ποὺ ἦταν σεμνὸς στοὺς τρόπους του, φοροῦσε πάντα τὴν πατροπαράδοτη μακριὰ φουστανέλα τοῦχωριοῦ του καὶ κεντητὸ γιλέκο, μὲ τὸ...
ὁποῖο μάλιστα ἀπεικονίζεται καὶ στὶς εἰκόνες.
Ἡ νέα φάση τῆς ζωῆς τοῦ ἀρχίζει τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1836, ὅταν ἀποφασίζει νὰ ἀρραβωνιαστεῖ καὶ στὴ συνέχεια νὰ παντρευτεῖτὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου μία Χριστιανὴ Γιαννιώτισσα, τὴν Ἑλένη μὲ τὴν ὁποία ἀποκτοῦν τὸν Δεκέμβριο τοῦ1837 ἕνα γιό, ποὺ τὸν βαπτίζει, τηρώντας τὴ χριστιανικὴ παράδοση τὴν 7η Ἰανουαρίου 1838 χαρίζοντάς του τὸ ὄνομα Ἰωάννης.
Ὅλα αὐτά, ὅπως ἦταν φυσικὸ προκάλεσαν τὴ δίωξή του καὶ στὴ συνέχεια τὸ μαρτυρικό του θάνατο, καθὼς παρὰ τὰβασανιστήρια τῶν Τούρκων, γιὰ νὰ ἀπαρνηθεῖ τὴ χριστιανικὴ πίστη, ὁ ἴδιος μὲ θάρρος ὁμολογοῦσε ὅτι «οὐδέποτε ὑπῆρξε Τοῦρκος, ἀλλ' ἀείποτε Χριστιανός», ἀκόμη καὶ ὅταν ἔφθασε ἡ ὥρα τοῦ ἀπαγχονισμοῦ του, τὴν ὁποία ἀντιμετώπισε νηφαλιότητα καὶ γενναιότητα.
Χαρακτηρίστηκα εἶναι καὶ τὰ τελευταία του λόγια ὅταν οἱ Τοῦρκοι βασανιστὲς τοῦ τὸν ρώτησαν «τί εἶσαι σύ», πρὶν τραβήξουν τὴν ἀγχόνη.
Τότε ὁ νεομάρτυρας Γεώργιος ποὺ ζήτησε νὰ τοῦ λύσουν τὰ χέρια, ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ ἀπάντησε: «Χριστιανὸς εἶμαι καὶΧριστιανὸς θὰ ἀποθάνω, προσκυνῶ τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Δέσποινά μου Θεοτόκον» καὶ ἀπευθυνόμενος στοὺς Χριστιανοὺς ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ τους εἶπε: «Συγχωρέσατε μοί, ἀδελφοὶ καὶ ὁ Θεὸς συγχωρέσει σας».
Τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου παρέμεινε κρεμασμένο στὴν ἀγχόνη γιὰ τρεῖς ἡμέρες χωρὶς ὅμως νὰ ἀλλοιωθεῖ, γεγονὸς ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι οἱΤοῦρκοι στὴ συνέχεια παραδέχτηκαν τὴν ἁγιότητά του καὶ ἔδωσαν τὴν ἄδεια νὰ ἐνταφιαστεῖ μὲ τὶς μεγαλύτερες τιμές.
Ὁ νεομάρτυρας Γεώργιος ἀναγνωρίστηκε ἐπίσημα ὡς Ἅγιος, στὶς 19 Σεπτεμβρίου τοῦ 1839, ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τοῦΠατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τὸν Πατριάρχη Γρηγόριο καὶ ἀπὸ ἕντεκα συνοδικοὺς ἐπισκόπους, ἐνῶ ἤδη ἀπὸ τὸθάνατό του εἶχε γίνει ἀποδεκτὸς γιὰ τὴν ἁγιότητά του ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τῆς περιοχῆς καὶ μάλιστα, σύμφωνα μὲ κάποιες μαρτυρίες, ἀκόμη καὶ ἀπὸ πολλοὺς μουσουλμάνους ποὺ ζοῦσαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὰ Ἰωάννινα.
Γιὰ τὸ νεομάρτυρα Γεώργιο γράφτηκαν πολλὲς βιογραφίες καὶ Ἀκολουθίες, ἀνάμεσά τους καὶ αὐτὴ τοῦ μοναχοῦ Γεράσιμου Μικρογιαννίτη, ἡ ὁποία ἀναφέρει μεταξὺ τῶν ἄλλων:
«Οὕτως ὁ περιφανὴς νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, Γεώργιος, υἱὸς ὑπῆρξεν γονέων εὐσεβῶν καὶ ἐναρέτων, Κωνσταντίνου καὶΒασίλως, ἐκ τινὸς χωρίου, τῆς ἐπαρχίας Γρεβενῶν ὁρμωμένων, ὀνομαζομένου κοινῶς «Τσούρχλι» νῦν δὲ Ἅγιος Γεώργιος,ἀνθρώπων ἐνδεῶν καὶ ποριζομένων τὰ πρὸς τὸ ζεῖν, διὰ γεωργίας, οἵτινες γεννήσαντες τὸν Γεώργιον καὶ ἐν εὐσεβείαἀναθρέψαντες, οὐκ ἠδυνήθησαν δὶ' ἀπορίαν ἐκπαιδεῦσαι αὐτόν.
Ἄπειρος δὲ γραμμάτων ὡς ἐκ τούτου διαμείνας καὶ ἀπορφανισθεῖς τῶν γονέων αὐτοῦ, ἐν νεαρὰ ἡλικία, διέμενε πρὸς καιρὸνὑπὸ τοὺς ἀδελφούς. Τηνικαύτα μεταβὰς εἰς Ἰωάννινα, ἐπορίζετο τὰ πρὸς τὸ ζεῖν ὑπομίσθιος, ἁπλῶς ὑπάρχων τὸν τρόπον καὶσεμνὸς τοῖς ἤθεσι καὶ πράος, καὶ μὴ ἀπολειπόμενος τοῦ θαυμάζειν εἰς τὸν οἶκον Κυρίου ἐν ταῖς εὐκαιρίας αὐτοῦ».
Ἡ πρώτη εἰκόνα τοῦ Ἁγίου φιλοτεχνήθηκε στὶς 30 Ἰανουαρίου τοῦ 1838, λίγες μόνο ἡμέρες ἀπὸ τὸ μαρτυρικό του θάνατο, μετὰἀπὸ παραγγελία τοῦ ἱερομόναχου Χρύσανθου Λαϊνᾶ, ὁ ὁποῖος φέρεται ὡς ὁ πνευματικός του καθοδηγητής.
Στὴν εἰκόνα αὐτὴ ὁ Ἅγιος εἰκονίζεται μὲ τὴν παραδοσιακή του στολή, κρατώντας στὸ δεξί του χέρι ἕνα σταυρὸ καὶ στὸ ἀριστερὸἕνα κλωνάρι φοίνικα καὶ εἰλητάριο μὲ τὴν ἐπίκληση : «Μὴ χωρίσεις μὲ τῆς δόξης τῶν μαρτύρων σου, γλυκύτατε Ἰησοῦ, ὅτι τέτρωμαι τῆς σῆς ἀγάπης ἐγώ, ἀλλὰ ἐνίσχυσον μὲ διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος, Χριστέ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου