Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικὸς Ἐπιστήμων
Ὅταν διάβασα τὴν εἴδηση ὁμολογῶ ὅτι δὲν ἐξεπλάγην. Ἀλβανικὸ τηλεοπτικὸ κανάλι παρουσιάζει ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ σειρὰ τοῦ ἑλληνικοῦ ΣΚΑΙ γιὰ τὸ 1821 μὲ στόχο νὰ ἀποδείξει ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀλβανικῆς καταγωγῆς. Προφανῶς οἱ γείτονες ἀξιοποιοῦν τὰ ἀνιστόρητα στοιχεῖα τοῦ διαστρεβλωτικοῦ ἐκείνου ντοκυμανταίρ, τὰ ὁποία ταύτιζαν τοὺς Ἀρβανίτες μὲ τοὺς Ἀλβανούς. Τὰ ὀλισθήματα τῶν «μεταμοντέρνων» Ἑλλήνων ἱστορικῶν ἀλείφουν βούτυρο στὸ ψωμὶ τοῦ Ἀλβανικοῦ ἐθνικισμοῦ.
Ἄγνοια ἢ καὶ διαστρέβλωση τῆς Ἱστορίας προδίδει ἡ καινοφανὴς ἄποψη ποὺ ἀκούσθηκε ὅτι δηλαδὴ μεγάλοι ἥρωες τοῦ 1821 καὶ τῶν μετέπειτα ἐθνικῶν ἀγώνων ὑπῆρξαν Ἀλβανοί. Γίνεται σύγχυση μὲ τοὺς Ἀρβανίτες, τοὺς ἀρβανιτόφωνους Ἕλληνες. Ἄλλο, ὅμως, Ἀλβανοὶ καὶ ἄλλο Ἀρβανίτες. Ὑπάρχει μεγάλη διαφορά. Καὶ ἐξηγούμεθα: Ὁ Μάρκος Μπότσαρης, στὴ μνήμη τοῦ ὁποίου ἀσεβοῦν πολλοί, ἦταν Ἕλλην ἀρβανιτόφωνος, ὅπως ὅλοι οἱ Σουλιῶτες. Ἡ ἑλληνική του συνείδηση φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν περίφημη φράση ποὺ εἶπε ὅταν πρωτοπάτησε στὰ Ἑπτάνησα : Ὁ Ἕλλην δὲν μπορεῖ νὰ αἰσθάνεται ἐλεύθερος ἐκεῖ ὅπου κυματίζει ἡ Βρετανικὴ σημαία".
Τὸ δὲ Λεξικὸ ποὺ ἔγραψε ἦταν τῆς ἀρβανίτικης - ὄχι ἀλβανικῆς - καὶ ρωμαίικης ἁπλῆς (νεοελληνικῆς). Ἄλλωστε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει ἀλβανικὴ ἐθνικὴ συνείδηση, διότι...
κάτι τέτοιο ἐμφανίζεται μόλις τὸ 1878 μὲ τὴν Λίγκα τῆς Πριζρένης - Κοσσυφοπεδίου καὶ μάλιστα ὡς τεχνητὸ κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων καὶ θρησκευτικῶν προπαγανδῶν. Κατὰ τὴν Τουρκοκρατία δὲν ὑπῆρχε ἔθνος Ἀλβανῶν. Οἱ κάτοικοι τῆς σημερινῆς Ἀλβανίας διεκρίνοντο μὲ κριτήριο τὴν θρησκεία τους. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἤσαν Ρωμιοί, ἐντεταγμένοι στὸ ἴδιο Γένος μὲ τοὺς ὑπόλοιπους Ἕλληνες. Οἱ Μουσουλμάνοι ἐνοίωθαν Τοῦρκοι, ἐξ οὐ καὶ ὁ ὅρος Τουρκαλβανοί. Ἐὰν μιλοῦμε γιὰ ἀλβανικὴ συμμετοχὴ στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση δὲν πρέπει νὰ ἀναφερόμαστε στοὺς Μποτσαραίους, τὴν Μπουμπουλίνα καὶ τοὺς Κουντουριώτηδες, ἀλλὰ στοὺς Τουρκαλβανοὺς ποὺ χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ὡς σφαγεῖς τῶν Ἑλλήνων.
Οἱ Βυζαντινοὶ πρόγονοί μας δὲν ἀνέφεραν Ἀλβανοὺς στὴν Βαλκανική. Ὁ Κωνσταντῖνος Πορφυρογέννητος ὀνομάζει Ἀλβανοὺς μία φυλὴ τοῦ Καυκάσου. Ὁ Γεώργιος Καστριώτης - Σκεντέρμπεης, ποὺ θεωρεῖται ἐθνικὸς ἥρωας τῶν σημερινῶν Ἀλβανῶν, ὀνόμαζε ἑαυτὸν Ὀρθόδοξο Ἠπειρώτη (15ο αἰών). Σὲ ἔγγραφά της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας τῆς Βενετίας στὰ τέλη τοῦ 15ου αἰῶνος ἡ λέξη "Ἀλβανὸς" ἑρμηνεύεται " Ἕλληνες ἀπὸ τὴν Ἤπειρο καὶ τὴν Πελοπόννησο" χωρὶς νὰ ἀμφισβητεῖται ἡ ἑλληνικὴ συνείδησή τους. Ἡ ἀλβανικὴ συνείδηση εἶναι ὁπωσδήποτε ξενόφερτο κατασκεύασμα ὅπως ἀποδεικνύουν καὶ μαρτυρίες τῶν ἰδίων τῶν ἐνδιαφερομένων. Ὅταν ἡ Ἰταλία καὶ ἡ Αὐστροουγγαρία γιὰ δικούς τους λόγους προσπαθοῦσαν νὰ κατασκευάσουν ἀλβανικὸ κράτος ὥστε νὰ ἐλέγχουν τὴν εἴσοδο τῆς Ἀδριατικῆς, οἱ Τουρκαλβανοὶ ὕψωναν στὸ Δυρράχιο τὴν ὀθωμανικὴ σημαία !
Προτιμοῦσαν τὴν τουρκικὴ παρὰ τὴν ἄγνωστη σ' αὐτοὺς ἀλβανικὴ ἐθνικὴ συνείδηση..
Ὁ ὅρος Ἀρβανίτης ποὺ ἀφορᾶ τοὺς Σουλιῶτες, τοὺς Ὑδραίους, τοὺς Σπετσιῶτες κ.α., προέρχεται ἀπὸ τὴ λέξη "Ἄρβανον", τοπωνύμιο τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ τὸ βρίσκουμε ἤδη ἀπὸ τὸν 11ο αἰώνα στὰ κείμενα τῆς Ἄννας Κομνηνῆς. Ἀπὸ τὸ Ἄρβανον, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν Ἑλληνικοτάτη Βόρειο Ἤπειρο, κατέβηκαν σὲ πόλεις καὶ νησιὰ τῆς Νοτίου Ἑλλάδος ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ ποὺ μιλοῦσαν ἀρβανίτικα. Δηλαδὴ μία διάλεκτο ἀνάμικτη μὲ ἀρχαία ἑλληνικά, λατινικά, τουρκικὰ καὶ ἐντόπια βαλκανικὰ γλωσσικὰ στοιχεῖα. Ἡ σύγχυση μεταξὺ τῶν λέξεων Ἀλβανὸς καὶ Ἀρβανίτης δημιουργεῖται μόνον στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, διότι φαίνονται νὰ μοιάζουν οἱ δύο ὄροι ἠχητικά. Ἡ ὁμοιότης εἶναι μόνο ἐπιφανειακή. Στὴν οὐσία διαφέρουν κατὰ πολύ. Ἄλλωστε οἱ ἴδιοι οἱ Ἀλβανοὶ ἀποκαλοῦν ἑαυτοὺς Σκιπετὰρ καὶ τὴν χώρα τοὺς Σκιπερία : χώρα τῶν Ἀετῶν. Τί κοινὸ μποροῦν νὰ ἔχουν ἕνας Σκιπετὰρ καὶ ἕνα Ἕλλην ἀρβανιτόφωνος;
Εφημερίδα Δημοκρατία (22/01/2012)
Η απάντηση εδώ με πολλά ιστορικά στοιχεία(εαν βαστάει η ψύχη σας)http://ellines-albanoi.blogspot.com/
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκετοί πανεπιστημιακοί ιστορικοί έχουν κατακρεουργήσει την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
ΔιαγραφήΑναρωτιέστε μήπως το λόγο;
Η επικράτηση της κάστας που φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη, δολοφόνησε τον Ανδρούτσο, εξόρισε τους αγωνιστές και οδήγησε σε εμφύλιες συγκρούσεις το έθνος για να επικρατήσει.
Είναι η ίδια κάστα που δολοφόνησε τον Καποδίστρια και έτρεξε να κρυφτεί σε προξενεία μεγάλων δυνάμεων, η κάστα που μας έφερε τον Όθωνα, τα αμέτρητα δάνεια που μπαίναν σε τσέπες και όχι στο λαό, τη χρεωκοπία του 1896 και τις υπόλοιπες, την καταστροφή του 1897, τη ψευδαίσθηση του 1920 και την καταστροφή του 1922.
Είναι η κάστα που διέγραψε τον όρο Ρωμηός από την ιστορία και τον αντικατέστησε από την άγνωστη στους παππούδες μας λέξη Βυζαντινός, ασφαλώς υποτιμητικής προέλευσης!
Είναι η κάστα που ονόμασε για παραπληροφόρηση σε βιβλία τους Τουρκαλβανούς... Αρβανίτες και τους Αρβανίτες απλά "Σουλιώτες" για να προκαλέσει σύγχιση και να εξαφανίσει ότι ενοχλητικό γι'αυτήν από την ιστορία.
Είναι αυτή η κάστα που υπόγραψε την επαίσχυντη σε όρους ειρήνευση μετά την Μικρασιατική όταν ο Ελληνικός Στρατός στη Θράκη ήταν τεράστια δύναμη.
Είναι η κάστα που προβάλλει τον Νεο-ελληνο-οθωμανισμό για να επιβιώσει, είναι η κάστα που δημιούργησε τη δικτατορία του Θ. Πάγκαλου, είναι η κάστα που εξαφανίστηκε στην κατοχή και εμφανιζόταν πάντα ως σωτήρες στο λαό.
Είναι η κάστα που δεν έστειλε βοήθεια στην Κύπρο κατά την εισβολή του Αττίλα.
Είναι η κάστα που πολεμεί την ορθοδοξία όταν δεν την βολεύει.
Είναι η κάστα που δημιούργησε το σκάνδαλο Εφραίμ και όλα τα σκάνδαλα. Είναι η κάστα που προβάλει εσκεμμένα σειρές τύπου ΣΚΑΪ για το 1821, γιατί πολύ απλά σε αυτήν την κάστα ανήκει και ο ΣΚΑΪ.
Η ίδια κάστα που έκανε όλα αυτά, έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα και την παγκοσμίως πρωτότυπη συνήθεια της "οικογενειακής" "κουμπαρικής" δημοκρατίας.
Είναι η κάστα που κάνει κατά παραγγελία επιστημονικές έρευνες, διαγράφοντας κατά το δοκούν τα ιστορικά στοιχεία.
Είναι η κάστα που προσπαθεί από την κατάρρευση του Χότζα να πείσει εμάς, ότι οι Αρβανίτες δεν είναι Έλληνες, οι Πόντιοι δεν είναι Έλληνες, οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες, οι Κρητικοί δεν είναι Έλληνες, οι Πομάκοι δεν είναι Θρακιώτες και άλλα τόσα τραγικά.
Γιατί;
Για το χρήμα πολύ απλά. Πετρέλαια, αέρια, ουράνια, χρυσάφια, φορολογίες. Διαιρούν και βασιλεύουν.
Η συμμετοχή των Ελλήνων Αρβανιτών στους πολέμους του έθνους τους από το 1821 έως το 1974, δεν είναι απλά καταγεγραμμένη σε ιστορικά βιβλία αλλά έχει μεταφερθεί ως αυστηρότατη προφορική παράδοση στις οικογένειες των Αρβανιτών.
Αν νομίζουν ότι το χρήμα (τηλεοπτικές παραγωγές και ψεύτικες ιστορικές έρευνες) έχει δυνατότερη φωνή από τα κόκκαλα που αφήσαν οι πρόγονοί μας στο Εσκί Σεχίρ, στην Κύπρο, στην Κρήτη (τον Μακρυγιάννη καλά κάνουμε και τον ξέρουμε, τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη τον ξέρουμε; ) και στο Σούλι είναι γελασμένοι πικρά.
Οι πηγές που επικαλούμαι σε αυτήν την ανάρτηση είναι αυτά που λέει ο ύμνος "των Ελλήνων τα ιερά" για να συνυπάρχουμε σήμερα με κάτι περισπούδαστα βλαμμένους και όχι βλαμμένους περισπούδαστους σαν κι αυτούς που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα.
Καλή δύναμη κ. Χολέβα και σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειές σας.
Η κατά καιρούς σιωπή στην ανοησίες τους για τα ιστορικά δεν είναι δείγμα συγκατάθεσης στις παρανομίες τους και της σκύλευσης της μνήμης των νεκρών, αλλά η σιωπή πριν τη μπόρα.
Φυσικά όλα τα άσχημα προκύπτουν από τις αμαρτίες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι και 'ξανά 'σε αυτήν την παρα'ι'στορική και παρεπιστημονική πηγή-παραπομπή μάς μεταφέρεις,ημιμαθή Ανώνυμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ πανε να βγαλουν τους σουλιωτες ως '''αλβανους χριστιανους'''και αυτό πανε να το στηριξουν σε καπιοα υποτιθεμενη ''μονογλωσσια΄'' αυτων.....ομως οι σουλιωτες ως γνωστον ηταν [ τουλάχιστον] διγλωσσοι..και μαλιστα πολύ πριν το 1821....και είναι λογικο μιας και διγλωσσοι ηταν οι από το 1690 εξισλαμισθεντες τουρκοτσαμηδες ποσο μαλλον οι χριστιανοι και ελληνες σουλιωτες ....όμως στην αλβανια για να στηριξουν τις παραμυθες τους μαθαινουν ότι το ελληνοαλβανικο λεξικο που εγραψε ο μποτσαρης στην κερκυρα το εγραψε '''και καλα''' για να συννενοουτνε οι ''''αλβανοι''' σουλιωτες με τους ελληνες Κερκυραιους [ και καλα] ..... πρωτον ας μας απαντησουν γιατι ενώ μεσω του εθνικιστικου αυτου παραμυθιου , παραδεχοντε την ελληνικοτητα της κερκυρας από την άλλη την διεκδικουν και αυτή ως αυτόχθων αλβανικο εδαφος.....δευτερον το παραμυθι αυτό το διδασκοντε για να αποδειξουν ότι αφου τα ελληνικα τα '''μαθανε από του κερκυραιους αρα πριν ηταν μονογλωσσοι [δηλαδή ηταν διγλωσσοι οι μουσουλμάνοι τσαμηδες αλλα οι χριστιανοι σουλιωτες ηταν και καλα μονογλωσσοι το ακούσαμε και αυτό ] και αρα αφου ηταν μονογλωσσοι ηταν ..βεροι σκιπεταροι.....Το μονο που τους '''συνδεει''' του σουλιωτες με τους αλβανους σκιπεταρους είναι η χρηση τησ αλβανικης παραλληλα με την ελληνικη....για να δουμε όμως τι ''''αλβανικα'''' και τι '''ελληνικα'''' μιλάγανε οι σουλιωτες.... Ο ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΜΕ ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΓΑΛΛΟΥ ΠΟΥΚΕΒΙΛ ΕΓΡΑΨΕ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ [ ΠΡΙΝ ΤΟ 1821 ΟΛΑ ΑΥΤΑ] ....ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΕΜΕ....ΤΙ ΠΑΡΑΤΕΙΡΗΣΑΝΕ ΟΣΟΙ ΜΕΛΕΤΗΣΑΝΕ ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΤΑΡΧΗΝ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΕΝΑ ΛΕΞΙΚΟ ΠΡΕΠΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΝΤΑΣΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΗ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΓΛΩΣΣΕΣ [ αν όχι και τις δυο εξισου καλα ] ....ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ '''ΗΞΕΡΕ''' ΚΑΛΑ Ο ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ....
Θεωρείται άξιο προσοχής το ότι συχνά ο Μπότσαρης και οι συνεργάτες του αποδίδουν τις ελληνικές φράσεις στα αλβανικά σκεπτόμενοι "ελληνικά", μεταφέροντας δηλαδή την ελληνική σύνταξη στην αλβανική. Το ίδιο συμβαίνει και με σύνθετες ελληνικές λέξεις ενώ παρατηρείται και λανθασμένη μεταφορά των γενών ουσιαστικών και επιθέτων από την ελληνική στην αλβανική. Επίσης δύο ελληνικές λέξεις δεν μεταφράστηκαν στην αλβανική είτε από άγνοια είτε εκ παραδρομής, ενώ υπάρχουν και άλλα είδη λαθών στην αλβανική.
Παρατηρούμεν δηλαδή ότι συντακτικά λάθη δεν εσημειώθησαν εις το ελληνικόν τμήμα του Λεξικού, ούτε επιδράσεις της Αλβανικής εις την ελληνικήν σύνταξιν αλλα συνεβη το αντιθετο .
Η παρουσία αυτών των φαινομένων ερμηνεύεται με δύο τρόπους......
Η μητρική γλώσσα του Μπότσαρη και των συνεργατών του ήταν η ελληνική.
δευτερον..... ότι στην ''αλβανικη''-τοσκικη διαλεκτο που ομιλειτο στο σουλι [ παραλληλα με την ελληνικη πολλα χρονια πριν μεταβουν στην Κερκυρα όπως εχει αποδειχθεί] ,η επίδραση της ελληνικής ήταν παρα πολύ μεγάλη στην αλβανική σε ολους τους γλωσσολογικούς τομεις.....αρα η αλβανικη ηταν μαλλον δυτερη γλωσσα και η ελληνικη ηταν η κυρια........Το αλβανικό ιδίωμα του λεξικού ανήκει στην τοσκική διάλεκτο της Ν. Αλβανίας και περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό δανείων από την ελληνική.
επισης και ότι πληθος ''αλβανικων''' λεξεων του ελληνοαλβανικου λεξικου είναι ουσιαστικα '''ελληνικης ριζας''' η τελειως ελληνικες....για παράδειγμα την ελληνικη λεξη αετος δεν την μεταφραζει στα ''αλβανικα'' ωσ ''σκιπεταρ''η κατι τετοιο αλλα ως στραβαετο-σταυραετος και κσιφτερ -ξεφτερι δηλαδή [ εκ του αρχαιου οξυπτεριον-οξυπτερι-ξεπτερι-ξεφτερι οπως λεμε ως σημερα ,δηλαδη γρηγορο πουλι-που κινει γρηγορα τα φτερα του].....και φυσικα αυτό το λεξικο δεν γραφτηκε για να....συννενουντε οι '''''σουλιωτες '''' με τους '''''ελληνες'''''...αυτά είναι αλβανικα εθνικιστικα παραμυθια .... και αυτό γιατι πρωτίστως γραφτηκε ως γνωστον με προτροπή τοπυ γαλλου πουκεβιλ ο οποιος και εγραψε ένα γαλλοαλβανικο λεξικο το οποιο σωζεται ως σημερα...συνεπως η συγγραφη του λεξικου ειχε να κανει με το ενδιαφερον ενός γαλλου της εποχης για την αλβανικη γλωσσα και όχι φυσικα καποια αναγκη συννενοησεως '''σουλιωτων και ελληνων'''
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΩΤΟΝ γιατι οι σουλιωτεσ ηταν ελληνες ούτως η αλλως και όχι αλβανοι και δευτερον γιατι ως ελληνες που ηταν ξερανε ελληνικα και δεν χρειαζοτανε κανενα λεξικο για να τα μαθουνε...αλλωστε από τους ιδιους συντακτηκε το λεξικο και όχι από καποιον τριτο........και πουθενα δεν αναφερει το λεξικο την λεξη σκιπεταρ η σκιπερια ενώ ολοι οι αλβανοι της εποχης τσαμηδες και λιαπηδεσ και τοσκηδες και γκεκηδες χρησιμοποιούσανε αυτες τις λεξεις για να αυτοπροσδιοριστουν ηδη πολλα χρονια πριν .....αρα οι σουλιωτες δεν ηταν σκιπεταροι ουτα αλβανοι ουτε τιποτα τετοιο......εκτος και αν δε γνωριζανε τη καταγωγη τους και την ξερετε σημερα εσεις καλυτερα απο αυτους
αξιοσημειωτο είναι και ότι τη λεξη ρωμιος τη μεταφραζει στα αλβανικα ως καουρ δηλαδή γκιαουρ δηλαδή απιστος ... μια φραση τουρκικη που χρησιμοποιούσανε οι τουρκοι αλλα και οι αλβανοι μουσουλμάνοι τα χρονια εκεινα για τους ελληνες χριστιανους...
συνεπως αν [ λεω αν ] υποθεσουμε ότι το λεξικο φτιαχτηκε για να συννενοηθουνε καποιοι με καποιους οπως διατεινοντε στην εθνικιστικη Αλβανια τοτε αυτοι οι αλλοι καποιοι είναι οι ελληνες σουλιωτες και οι αλβανοι μουσουλμανοι του αλη πασα οι οποιοι και αποκαλούσανε τους ρωμιους ως '''καουρ'' δηλαδή απιστους....εκτος και αν οι χριστιανοι ορθοδοξοι σουλιωτες οταν μιλαγανε '''αλβανικα''' αποκαλούσανε τους υπολοιπους ορθοδοξους ελληνες δηλαδή τους ρωμιους ως ......''''καουρ''''[ δηλαδή απιστους-μη μουσουλμανους] ...... θα το ακούσουμε κι αυτό.
οι σουλιωτες ηταν διγλωσσοι [ τουλάχιστον ] πολύ πριν μεταβουν στην κερκυρα...αυτό αποδυκνυεται και από αλλα περιστατικα.........στην κερκυρα τα ιδια εκεινα χρονια περα από το ελληνοαλβανικο λεξικο του Μποτσαρη , εγραψε και ο σουλιωτης Τζαβελας το ημερολογιο του το οποιο και σωζεται ως σημερα ....το οποιο όχι απλα είναι γραμμενο με ελληνκους χαρακτήρες [ και όχι με λατινικους που χρησιμοποιουντε σημερα στην αλβανια ] αλλα δεν είναι καν γραμμενο στα αλβανικα με ελληνικους χαρακτήρες όπως θα εκανε ο κάθε λογικος ''''αλβανος''' της εποχης που μολις μαθαινει τα ελληνικα γραμματα [ όπως λενε οι αλβανοι για τους σουλιωτες ] ...αντίθετα είναι γραμμενο στα ελληνικα...χρησιμοποιει δηλαδή ελληνικες λεξεις....γιατι;;;;...μα αφου ελληνικα σκεφτότανε ,ετσι , και ελληνικα εγραφε στο προσωπικο του ημερολογιο..γιατι απλα ελληνικα μιλαγε εξισου όπως και οι υπολοιποι ελληνες....και όλα αυτά πολύ πριν το 1821...αλλα κατά το 1792... αν ηταν αλβανος όπως λενε την εθνικιστικη αλβανια δεν θα σκεφτότανε στα αλβανικα;;;....αρα δεν θα ηταν λογικο να γραφει [ εστω με ελληνικους χαρακτήρες] αλλα αλβανικες κυριως λεξεις το ημερολογιο του ;;; .... ακυρο λοιπον το παραμυθακι με την κερκυρα στην οποια οι σουλιωτες ''''''μαθανε τα ελληνικα''''...διγλωσσοι ηταν πολύ πριν εκδιωχθουν στην κερκυρα από τα αλβανικα στρατευματα του Αλη Πασα....μετα λενε και ένα ακομα παραμυθι...ότι ηταν ρωμιοι όχι εθνικα αλλα με την εννοια ότι ανηκανε στην ελληνορθοδοξη εκκλησια[για αυτό και καλα τους ελεγαν ετσι οι αλβανοι της τσαμεριας και της λιαμπουριας]...ακυρο και αυτό...πρωτον γιατι ηδη από πολλα χρονια ρουμ ηταν μονο οι ελληνες την καταγωγή χριστιανοι ορθοδοξοι...δευτερον γιατι οι τσαμηδες ως γνωστον περα από ρουμ τους ελεγαν και γκιαουρ [ απιστους ] καφιρηδες [βρωμικους λογω της '''απιστιας τους] αλλα και γκραικους και γκρεκι [ και αυτά από καταγεγραμενες μαρτυριες ως και το 1940-1944 επι κατοχης ] ...όπως δηλαδή αποκαλουνε σημερα οι αλβανοι ολους τους βορειοηπειρωτες- νοτιοηπειρωτες αλλα και γενικοτερα του ελληνες [ αφου την ελλαδα την αποκαλουν γκρεκια ως σημερα ].....είμαι σιγουρος ότι θα βρουνε να λενε στην ΑΛΒΑΝΙΑ το παραμυθι ότι ο τζαβελας το εγραψε στα ελληνικα αφου τοτε στα ελληνικα επικοινωνούσανε στις αλληλογραφιες του ολοι οι τουρκαλβανοι μεσω παντα των καλαμαράδων που τους συντασανε τις επιστολες τους στα ελληνικα....ακυρο και αυτό ...άλλο επιστολες μεταξυ αρχηγων των στρατευμάτων [ που συντασοταν στα ελληνικα και τις οποιες συνετασαν οι μορφωμένοι ελληνες γραμματεις των αρχηγων του κάθε στρατεύματος ειτε ελληνων ειτε τουρκων ειτε αλβανων ] και άλλο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ που κάθε ενας χρησιμοποιει τη γλωσσα στην οποια σκεφεται και αρα γνωριζει πολύ καλα και τη γνωριζει γιατι ακριβως την ομιλει με μεγαλη ευχερεια από μικρο παιδι ...πραγμα λογικο αφου ηταν ελληνες...και ειπαμε ...... εδώ ηταν διγλωσσοι την εποχη εκεινη οι εδω και δυο αιωνες εξισλαμισθεντες ι τσαμηδες σιγα μην περιμενανε τη Κερκυρα για να μαθουν ελληνικα οι γκραικοι [κατά του τσαμηδες ] σουλιωτες... τερμα τα μεγαλοαλβανικα παραμυθια
ΑπάντησηΔιαγραφή«Σουλιότες, η πιο αξιοσημείωτη φυλή Αλβανών Ορθοδόξων» είχε πει ο George Finlay το 1861 (George Finlay, A History of Greece, vol. 6, Cambridge University Press, 2014)
ΔιαγραφήΗ Μιράντα Βίκερς γράφει: «Οι Σουλιώτες, που τότε αριθμούσαν 12.000 άτομα, ήταν Αλβανοί χριστιανοί.» (Miranda Vickers, ‘Albania: a Modern History’, London 1994)
Το επίθετο «Suljoti» (Σουλιότι) είναι αρκετά διαδεδομένο στην Αλβανία. Οι Σουλιότες ήταν χριστιανοί Αλβανοί Τσάμηδες, που προέρχονταν - σύμφωνα με ορισμένους - από το γειτονικό Γαρδίκι και που για να αποφύγουν τις καταπιέσεις των εξισλαμισμένων Τσάμηδων κατέφυγαν στο ορεινό Σούλι.
Ο Edmund Spencer αν και θεωρεί τους Αλβανούς ως προερχόμενους από τον Καύκασο και όχι ως απογόνους των Ιλλυριών, γράφει: «Έχουμε δει τους Τσάμηδες, τους δυστυχισμένους Χριστιανούς του Σουλίου και της Πάργας - μια χούφτα ανθρώπων - να υπερασπίζονται επιτυχώς για χρόνια την ελευθερία τους και τους ορινούς τόπους τους ενάντια στις πολυπληθέστερες δυνάμεις των μουσουλμάνων Αλβανών υπό του Αλή πασά των Ιωαννίνων…» (Edmund Spencer, A journey from Ohrid to Janina, 1850)
«Οι εντυπώσεις του Finlay από τα τέλη του 19ου αιώνα μας δίνουν κάποιες εικόνες της κοινωνικής διαστρωμάτωσης σε αυτή την περιοχή. Όσο για τους Σουλιώτες (δοξάστηκαν από τον Byron και στην ελληνική εθνική ιστορία για τον ρόλο τους στην απελευθέρωση της Ελλάδας) ήταν {κλάδος των Τσάμηδων, μία από τις τρεις μεγάλες υποδιαιρέσεις των Τόσκηδων} (Finlay 1939:42), με άλλες λέξεις κυρίως μιλούσαν αλβανικά… ερώτηση εδώ περί της εθνικής (τους) ταυτότητας, δύσκολα θα μπορούσε να τεθεί.» (Laurie Kain Hart, “Culture, Civilization, and Demarcation at the Northwest Borders of Greece”, American Ethnologist, Vol. 26, No. 1 (Feb., 1999), pp. 196-220. Blackwell Publishing on behalf of the American Anthropological Association)
Διαγραφή«Οι Σουλιώτες ήταν ένα σύνολο χριστιανών Αλβανών, οι οποίοι ανέπτυσαν περίπου 1500 πολεμηστές στην καλύτερη των περιστάσεων και ήταν ανεξάρτητοι από την Πύλη [την Οθωμανική Αυτοκρατορία], όπως είναι οι Μιρδίτες σήμερα. Ανήκαν στη φυλή των Τσάμηδων και σε αναλογία με τη δύναμη τους και το ιδιαίτερο φυλετικό αίσθημα του ανήκειν, υπαρκτό στους Αλβανους, είχαν τους σκληρότερους αντιπάλους τους σε μία άλλη τοσκική φυλή, τους Λιάπηδες, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων τους με τον Αλή [τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων]. Κατά τη διάρκεια της τουρκικής κυριαρχίας είχαν υποταχτεί, όπως και οι άλλες φυλές γύρω τους και για πολλούς αιώνες συνέχιζαν να πληρώνουν το χαράτσι [φόρο υποτέλειας]. Δεν ήταν παρά τον 18ο αιώνα που βρήκαν τους εαυτούς τους σε θέση να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους και το δικαίωμα τους να φέρουν όπλα…» (“Researches in the highlands of Turkey: Visits to mount Ida, Athos, Olympus and Pelion, to the Mirdite Albanians and other remote tribes”, by the Henry Fanshawe Tozer. Vol. 2, p. 210, London 1869)
«Το γένος των Αλβανών ή Αρβανιτών, Αρναούτων και όπως λέγονται στη γλώσσα τους Σκιπετάρων, όσοι κατοικούν ιδιαίτερα στην επαρχία της Αλβανίας, στην πρώην μακεδονική Ιλλυρία και στην Ήπειρο και διασκορπισμένοι σε διάφορες άλλες ευρωπαϊκές επαρχίες του Οθωμανικού βασίλειου. Έχουν αρχαία ιλλυρική καταγωγή, είναι πολύ ρωμαλέοι, μάχιμοι, τραχείς στα ήθη και λιτότατοι κατά τη διατροφή. Εύθυμοι και εραστές του χορού και της μουσικής, διάγουν βίο κυρίως ένοπλο και αθλητικό…το μεγαλύτερο μέρος τους πρεσβεύει το Κορανικό δόγμα. Διαχωρίζονται μεταξύ τους σε φυλές με επικρατέστερους τους Γέγες ή Γκέγκιδες και τους Μιρδίτες, που κατοικούν μεταξύ των συνόρων της Σερβίας και του Δρίνου ποταμού, τους Τόσκηδες (ή Τόσκους ή Τόξιδες) που ζουν πιο νότια από τους προηγούμενους, έχοντας ως κέντρο τους το Μπεράτι, σλαβικής καταγωγής σύμφωνα με ορισμένους [θεωρείται ότι η ονομασία Μπεράτι προέρχεται από το σλαβικό Βέλεγκραντ], τους Ιάπυγες ή Λιάπηδες ή Λάπηδες που κατικούς στην κάτω Αλβανία και στα Κεραύνια όρη, που διασώζουν τον αρχαίο σκληρό τους χαρακτήρα και τη ληστρική ζωή, και πρεσβεύουν οι περισσότεροι το δόγμα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και τους Τσάμηδες ή Τσιάμηδες που κατοικούς γύρω από τον ποταμό Αχέροντα και από τους οποίους προέρχονται οι Σουλιώτες και οι Παργηνοί, ευφυέστεροι και ημερότεροι των άλλων.» («Νεώτατη Διδακτική Γεωγραφία, προς εύχερη γνώσιν όλων των μερών και κατοίκων της γης» -συγκεντρώνει στοιχεία από τις νεώτερες γεωγραφίες και στατιστικά συγγράματα των Σομμέρ, Α.Βάλβη, Ρεττέρου, Κανναβίχου, Φρ.Σχιουβέρτου και άλλων- του Νικόλαο Λωρέντη, Β τόμος, σελ. 373-374, εκδ. Γκαρπολά και Ρεφερενδάρη, Βιέννη 1838)
Κάποιοι ωστόσο υποστηρίζουν ότι οι Σουλιότες δεν είναι Τσάμηδες αλλά Γκέγκηδες Αλβανοί, προερχόμενοι από την Δίβρη (Dibër) της κεντρικής Αλβανίας. Οι Σουλιότες ξύριζαν τους κροτάφους τους, που είναι συνήθεια γκέγκικη και φορούσαν τη γνωστή μας φουστανέλλα που είναι το συνηθισμένο φόρεμα στην κεντρική Αλβανία. Όλοι οι ήρωες του 1821, που ήταν Αρβανίτες, ήταν «όπισθεν κομμώοντες». Ο Σκωτσέζος περιηγητής John Galt, που ταξίδεψε στην ανατολή από το 1809 ως το 1811 και επισκέφτηκε την Ύδρα, μάς βεβαιώνει πως «οι Υδραίοι ξύριζαν το μεγαλύτερο μέρος τού κεφαλιού τους πάνω από το μέτωπο αφήνοντας τα μαλλιά τους να πέφτουν πίσω» (‘Voyages and travels in the years 1809, 1810, 1811’, London 1812)
ΔιαγραφήΑκόμα και ο Κολοκοτρώνης σύμφωνα με σχέδιο που δημοσιεύθηκε το 1827 στο Παρίσι από τον A. Friedel και θεωρείται από τις πιο πιστές απεικονίσεις του και με σχέδιο τού Γάλλου συνταγματάρχη Voutier, απεικονίζεται με την αρβανίτικη γκέγκικη κόμμωση των ξυρισμένων κροτάφων και τού εμπρός μέρους τού κεφαλιού, με μακρυά μαλλιά πίσω.
Ας δούμε και το βιβλίο της Β. Ψιμούλη με τίτλο «Σούλι και Σουλιώτες». Η Ψιμούλη αποδεικνύει ότι οι Σουλιότες ήταν Αλβανοί και καταρρίπτει τον μύθο ότι οι Αλβανοί ήρθαν για πρώτη φορά στην Ήπειρο ως μισθοφόροι του Στέφανου Δουσάν (κατοικούσαν και πιο πριν στην Ήπειρο). Να σημειώσουμε ότι το βιβλίο της Ψιμούλη πρωτοεκδόθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Μήπως το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών κάνει και αυτό αλβανική προπαγάνδα;;
ΔιαγραφήΚατά τον Παπαρρηγόπουλο «…οι Σουλιότες ήσαν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανέστερων γόνων του συνοικεσίου των δύο φυλών… Η αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε ελληνική ενεφύσησεν εις την αλβανική τα ευγενέστατα ασισθήματα της φιλοπατρίας, της φιλομαθείας και της ευνομίας. Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν…».
Ο Μ. Μπενέκος στο Βιβλίο του «Οι αληθινοί Σουλιώτες» (σελ. 2-4) αναφέρει ότι οι Σουλιότες ήταν καθαροί Αρβανίτες, οι οποίοι ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι.
Ο Πέτρος Φουρίκης γράφει επίσης ότι «…ακολουθούντες την γραπτήν παράδοσιν και μαρτυρίας ξένων τινών περιηγητών, πιστεύουμε ότι οι πρώτοι καταφυγόντες εις τας κορυφάς των βουνων του Σουλίου ησαν Αλβανοί, Χριστιανοί Ορθόδοξοι, κατά πάσαν πιθανότητα Τσάμηδες. Εις την αντίληψιν ταύτην συνεπικουρεί και το γεγονός ότι όλα συλλήβδην τα παλαιά τοπονύμια της περιοχής, μηδ’ αυτού του Σουλίου εξαιρουμένου είναι αλβανικά. Συντρέχει επίσης εις την άποψιν ταύτην και το γεγονός ότι οι Σουλιώται εγνώριζον και μεταχειρίζοντο την αλβανικήν γλώσσαν.»
Τέλος ο Ι. Λαμπρίδης θεωρεί τον σουλιώτικο πληθυσμό κράμα μιας αρχικής ποιμενικής αλβανικής πατριάς, ήδη εγκατεστημένης στην περιοχή, στην οποία είχε δώσει και το όνομά της, και περιοίκων, αλβανοφώνων και ελληνοφώνων χριστιανών, που κατέφυγαν στο Σούλι στις αρχές του 17ου αιώνα προκειμένου να αποφύγουν οθωμανικές αυθαιρεσίες και συγγενικές αντεκδικήσεις. (Ιωάννης Λαμπρίδης, 1971, τ.10, σελ.20)
Θα ξέραμε πιο πολλά για το Σούλι αλλά παρακρατικοί με τον Μαμούρη και τον Παπακώστα έκαψαν το αρχείο της Σουλιότικης φάρας των Μποτσάρι, που μέχρι το 1932 διατηρούσε ο Νώτης Μπότσαρης στην Άμφισσα (Λεόντιος Λεοντίου, Το Αλβανικόν Ζήτημα, σελ. 135, 1897)
Για την προέλευση του ονόματος «Σούλι» υπάρχουν πολλές και αντικρουόμενες απόψεις. Σύμφωνα με τον Χριστόφορο Περραιβό, το όνομα οφείλεται σε κάποιον Τούρκαλβανό Σούλη ή Σούλιο, ο οποίος σκοτώθηκε στην τοποθεσία που βρίσκεται το Σούλι και από αυτόν πήρε το όνομα. Άλλοι θέλησαν να ταυτίσουν το Σούλι με τους Σελλούς της Δωδώνης που αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Άλλοι θεωρούν ότι η λέξη προέρχεται από τους Συλίονες που αναφέρει ο Στέφανος Βυζάντιος και άλλοι από την πόλη Σόλλιον την οποία αναφέρει ο Θουκιδίδης. Η πόλη όμως ‘Σόλλιον’ κατά πάσα πιθανότητα βρισκόταν σε παραθαλάσια περιοχή στον Κορινθιακό Κόλπο και όχι εκεί όπου βρίσκεται το Σούλι. Ο Πέτρος Φουρίκης θεωρεί την ονομασία αλβανική, εκ του Σούλ, που σημαίνει σκοπιά, βίγλα, την οποία έδωσαν στον τόπο οι πρώτοι αλβανόφωνοι κάτοικοί του, που είναι μάλλον και η πιο σωστή εκδοχή επειδή το Σούλι ήταν απομονωμένο ψηλά στο βουνό σε δύσβατη περιοχή.
ΔιαγραφήΟ Ι. Λαμπρίδης θεωρεί το τοπωνύμιο σαν προσωπωνύμιο που αντιστοιχεί σε όνομα αρχηγού εποικιστικού γένους, «…ηγέτου επηλύδων ομωνύμου. Στρατιώτης και φυλάρχης πατριάς εκ της φυλής των Τσιάμιδων ήν ο Σούλης, ός σκηνώσας εν τη νυν ομωνύμω περιοχή δέδωκε κατά το σύνηθες και το όνομα αυτού εις ταύτην.» (Ιωάννης Λαμπρίδης, 1971, τ.10, σελ.20)
Τέλος η Ψιμούλη γράφει στο βιβλίο της «Σούλι και Σουλιώτες» : «Θεωρώντας, συνεπώς, δομικό στοιχείο της λειτουργίας του γένους την ονομασία του ίδιου και της περιοχής εγκατάστασής του από το όνομα του ιδρυτή του, καταλήγουμε στην άποψη η οποία αποδέχεται ότι το όνομα Σούλι προέρχεται από πρόσωπο, αρχηγό γένους. Με την επικράτηση του ονόματος του αρχηγού και του γένους του στην περιοχή, οριοθετείται ο χώρος υπέρ αυτών, εξασφαλίζοντας έτσι τις σχέσεις κατοχής και νομής της περιοχής.»
Οι Σουλιότες, ήταν γνωστοί για τις πολεμικές τους αρετές. Στην Κέρκυρα εξορισμένοι από τον Αλή Πασά οι Σουλιότες «τραγουδούσαν αλβανιστί τούς ηρωισμούς τους». Ο δεσπότης Ευλόγιος Κουρίλας στο «Κράτος τής Αληθείας» λέει σαν γνήσιος Σουλιότης, ότι αυτός είναι σε θέση καλύτερα από τον καθένα να γνωρίζει, πως «Αλβανοί είναι οι Σουλιώτες και Αλβανικά μιλάνε». Οι Σουλιότες αρχικά δεν μιλούσαν όλοι ελληνικά. Όταν έπρεπε να συνεννοηθούν με την ελληνο-ορθόδοξη εκκλησιαστική ιεραρχία, έπρεπε να χρησιμοποιήσουν διερμηνείς που είχαν γι’ αυτόν τον λόγο.
ΔιαγραφήΟ Μάρκος Μπότσαρης (Marko Boçari) έμαθε τα ελληνικά στην Κέρκυρα και σύμφωνα με τον νομικό, συγγραφέα και μελετητή της ελληνικής ιστορίας, Γιάννη Κορδάτο, σε ηλικία μόλις 19 ετών ετοίμασε, κατά παραγγελία του Γάλλου πρέσβη Pouqueville, το ελληνο-αλβανικό του λεξικό (‘λεξικόν της Ρομαϊκοίς και Αρβανητηκοίς Απλής’ όπως το ονόμασε ο ίδιος) για να βοηθήσει τους συντοπίτες του να μάθουν ελληνικά. Το λεξικό αυτό είναι από τα πρώτα ελληνο-αλβανικά λέξικά, τα αλβανικά του οποίου ανήκουν στην τοσκική διάλεκτο της αλβανικής. Το χειρόγραφο αφιερώθηκε από τον Πουκεβίλ στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων και φέρει την ιδιόγραφη σημείωση "Ce lexique est ecrit de la main de Marc Botzari a Corfou 1809 devant moi. Pouqueville".
Το ίδιο χειρόγραφο περιλαμβάνει και ένα είδος ελληνο-αλβανικής μεθόδου άνευ διδασκάλου και ελληνο-αλβανικούς διαλόγους. Είναι γραμμένο με ελληνικά γράμματα, μερικά των οποίων είναι ιδιόμορφα και φαίνεται τα είχε επινοήσει ο ίδιος ο Μπότσαρης, και οι λέξεις δεν είναι σε αλφαβητική σειρά. Ο ίδιος γνώριζε λίγα γράμματα που πιθανώς είχε διδαχθεί από τον καλόγηρο Σαμουήλ ή, κατά μία πληροφορία, στη Μονή του Προφήτη Ηλία. Σύμφωνα πάντως με σημείωση του Pouqueville, ο Μ. Μπότσαρης έγραψε το λεξικό καθ' υπαγόρευση του πατέρα του Κίτσου, του θείου του Νότη και του πεθερού του Χρηστάκη Καλογήρου.
Η πρώτη σύζυγος του Μάρκου Μπότσαρη, αποκαλεί την οικογένεια του Μπότσαρη ‘Αλβανίτες’ στην απολογία της στην εκδίκαση του διαζυγίου της με τον Μάρκο, στα Επτάνησα το 1810:
«Αν ούτως είχεν το πράγμα, διατό ο πενθερός μου και η πενθερά μου δεν έβαινον να πιάσουν και να φονεύσουν τόσο τον Κώστα του Στάθη, όσο και εμέ, την κατ' αυτούς μοιχεύουσαν, απο τούτο είναι χρέος και νόμος κοντά εις τους Αλβανίτας δια να πλυθούν απο την εντροπήν.» (Αρχείο Κέρκυρας, Μητροπολίται, φ.7, πράξη 189, Σπ.Κατσαρός, τ.β, σελ.131.)
Ορισμένοι, όπως ο βιογράφος του Αλή Πασά, Αχμέτ Μουφίτ, αποκαλεί τους Σουλιότες ως ‘Ρωμαίγους’. Άλλοι τους αποκαλούν Γραικούς. Όμως, όπως γνωρίζουμε, οι Σουλιότες ήταν πολύ υπερήφανοι άνθρωποι και ταυτισμένοι με την ελευθερία. Ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι, οι οποίοι μέσω της ορθόδοξης εκκλησίας, αλλά και μέσω του εμπορίου με τους κατοίκους της Κέρκυρας, αφομοιώθηκαν από τους Έλληνες. Κατά καιρούς ωστόσο, αρκετοί κατέφυγαν στο Σούλι για προστασία - επειδή οι Σουλιότες ζούσαν πάνω στα βουνά - και δεν αποκλείεται ανάμεσα τους να υπήρξαν και Έλληνες και ίσως και κάποιοι Βλάχοι. Οι Σουλιότες δηλαδή ήταν Ρωμιοί, όχι με την έννοια της φυλετικής καταγωγής αλλά με την έννοια του ότι ήταν μέλη της Ελληνο-ορθόδοξης Εκκλησίας, και σταδιακά απέκτησαν ελληνική εθνική συνείδηση.
ΔιαγραφήΟ Λόρδος Byron περιγράφει τους Σουλιότες ως «κακότροπους Ρωμαίους που μιλούν λίγα Ιλλυρικά» (Byron to Hobhouse, letter from 8, St James’s Street, London, November 2nd 1811)
«…οι Ορθόδοξοι Σουλιότες, ένα θαυμαστό μείγμα από Έλληνες και εξελληνισμένους Αλβανούς, που κέρδισαν τον θαυμασμό του Byron.» (William Miller, The Ottoman Empire and Its Successors, 1801-1927, Routledge 1966, ISBN 0714619744, chapter 1, p.23)
Ο Dhimitër Kamarda (1821-1882), Arbëreshë από την Ιταλία, υποστήριζε ότι οι Σουλιότες και οι Χιμαριότες ήταν Αλβανοί που είχαν εξελληνισθεί. Η άποψη του κατά την προσωπική μου γνώμη έχει σημασία, καθώς ο Καμάρντα είτε η άποψη του ήταν σωστή είτε λάθος, είτε το συνολικό του έργο ήταν σωστό είτε λάθος, πέθανε 30 χρόνια πριν την ίδρυση του αλβανικού κράτους. Έτσι, η θέση του για την αλβανική καταγωγή των Σουλιοτών και των Χιμαριοτών, δεν μπορούμε να πούμε ότι προέρχεται από την ενβερχοτζική προπαγάνδα. Η Nathalie Clayer καταγράφει τη θέση του Καμάρντα: «Η ιδέα ήταν ότι οι Αλβανοί - οι Χιμαριότες, οι Σουλιότες και άλλοι - συνεργάστηκαν μαζί με τους Έλληνες για την ελευθερία.» (Nathalie Clayer, Aux origines du nationalisme albanais: la naissance d'une nation majoritairement musulmane en Europe, KARTHALA Editions, 2007, ISBN 2845868162, p.207)
Την τσάμικη (αλβανική) καταγωγή των Σουλιοτών διαβεβαιώνουν ο Pouqueville και ο Άγγλος συνταγματάρχης Leake. Ο τελευταίος στο έργο του «Researches in Greece», (London, 1814, vol. B΄, p. 226-227), σαφώς διαχωρίζει τους Σουλιότες από τους Έλληνες γράφοντας, πως «στην ακμή τους οι Σουλιότες είχαν στην κατοχή τους ολόκληρο τον κάμπο του Γλυκύ, με ριζότοπους και αραποσιτοχώραφα. Για την καλλιέργεια των κτημάτων χρησιμοποιούσαν τους Έλληνες της περιοχής.»
Το Σούλι καταγράφεται στα οθωμανικά τεφτέρια στο τέλος του 16ου αιώνα. Αν προσέξουμε ό,τι έγραψε ο Leak, η σουλιότικη παράδοση σχετικά με την ύπαρξη τους στην περιοχή, μας οδηγεί νωρίτερα από τα μέσα του 17ου αιώνα. Οι Σουλιότες ήταν Τσάμηδες, όπως κατέγραψε ο Finlay. Το ίδιο κατέγραψε ο φιλέλληνας Mendelson-Bartoldi στην Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Omni Publishing και από ειδική έκδοση για την εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. (Carl Wolfgang Paul Mendelssohn Bartholdy, Η ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως, Omni Publishing, 2011-2013)
Διαγραφή«Οι εντυπώσεις στα τέλη του 19ου του Finlay μας δίνουν ορισμένα στοιχεία της κοινωνικής πολυπλοκότητας σ’ αυτή την περιοχή. Αρχίζοντας, οι Σουλιότες (δοξασμένοι από τον Byron και την ελληνική εθνική ιστορία για τον ρόλο τους στην απελευθέρωση της Ελλάδας) ήταν "κλάδος των Τσάμηδων, μίας από τις τρεις μεγάλες υποδιαιρέσεις των Τόσκηδων" (Finlay 1939:42) –με άλλα λόγια στην αρχή μιλούσαν αλβανικά… το ζήτημα μίας εθνικής ταυτότητας δύσκολα μπορεί να τεθεί εδώ.» (Laurie Kain Hart, Culture, Civilization, and Demarcation at the Northwest Borders of Greece, American Ethnologist, Vol. 26, No. 1 (Feb., 1999), p. 196-220. Published by: Blackwell Publishing on behalf of the American Anthropological Association)
«Ο Σπύρος Κατσαρός θεωρεί (1984) ότι οι Σουλιότες ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση στην Κέρκυρα, τέλος πάντων. Για τους Κερκυραίους, όπως λέει, την περίοδο 1804-1814, οι Σουλιότες ήταν απλώς οπλισμένοι Αλβανοί πρόσφυγες, που είχαν εκτοπιστεί από τις περιουσίες τους…ξένοι που άρον-άρον απαίτησαν να στεγαστούν, έτοιμη να καταλάβουν ένα μέρος όποτε ήταν αναγκαίο, που χρειάζονταν να διδαχτούν ελληνικά…» (Jim Potts, The Ionian Islands and Epirus: A Cultural History, Landscapes of the Imagination, Oxford University Press, USA. (October 12, 2010), p. 186.)
Οι πρώτοι κάτοικοι που εγκαταστάθηκαν στην ορεινή περιοχή του Σουλίου, δημιούργησαν αρχικά τέσσερα χωριά, το Σούλι (ή Κακοσούλι), τη Σαμονίβα, την Κιάφα και το Αβαρίκο, μισή ώρα το ένα από το άλλο, που όλα μαζί αποτελούσαν το λεγόμενο ‘Τετραχώρι’. Αργότερα, δημιούργησαν άλλα επτά χωριά, το Τσεκούρι, το Αλποχώρι, το Παλιοχώρι, την Γκιονάλα, το Περιχάτι, τα Βίλια και τους Κοντάντες, που όλα μαζί αποτελούσαν το λεγόμενο ‘Εφταχώρι’. Σιγά-σιγά οι Σουλιότες όλων αυτών των χωριών δημιούργησαν, την λεγόμενη από τους ερευνητές, ‘ομοσπονδία’ ή ‘συμπολιτεία του Σουλίου’ που συγκροτούσαν τα 11 Σουλιοτοχώρια. Αργότερα δημιουργήθηκαν και άλλα χωριά, και στο απόγειο της δύναμης τους ο αριθμός των Σουλιοτών έφτασε τις 12.000. Έτσι κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν αυτόνομοι, αν και πλήρωναν στον Σουλτάνο ετήσιο φόρο υποτέλειας.
ΔιαγραφήΑξίζει να πούμε ότι οι φάρες τους αποτελούσαν στην ουσία ληστοσυμμορίες, που προκαλούσαν τρόμο με τις επιθέσεις τους και τις ληστείες που διέπραταν, αφού το άγονο έδαφος τους δεν προσφερόταν για την καλλιέργεια και την κτηνοτροφία, όχι τουλάχιστον σε μεγάλη έκταση.
«Γιατί όμως τον κακολογούνε (τον Αλή) οι Έλληνες ιστορικοί; Τον κακολογούν γιατί από το 1821 και ύστερα οι πιο πολλοί Ηπειρώτες και κυρίως οι Σουλιώτες, όπως είπαμε, του έψαλαν όσα σέρνει η σκούπα. Θα ρωτήσει όμως κανείς: δεν είναι σωστό ότι ο Αλής χτύπησε τους Σουλιώτες με τον πιο σκληρό τρόπο; Σωστό είναι, αλλά τί ήταν οι Σουλιώτες; Η απάντηση είναι ότι ήταν κλέφτες που ρήμαζαν τα γύρω χωριά...Οι Σουλιώτες ήταν χριστιανοί Αρβανίτες από τη φυλή των Τσάμηδων. Κατά τον 17ο αιώνα πήγαν και εγκαταστάθηκαν στο Σούλι (το Σούλι είναι λέξη αρβανίτικη και σημαίνει δοκός και στύλος). Στην αρχή ήταν κτηνοτρόφοι. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι δεν είχαν ακόμα ξεπεράσει την αρχέγονη "οργάνωση του γένους". Όπως και οι Μανιάτες ήταν χωρισμένοι σε φάρες (πατριές) και όλες οι πατριές αποτελούσαν μία ομοσπονδία…Η γύρω στο Σούλι περιοχή ήταν φτωχότοπος, γι' αυτό οι Σουλιώτες όταν με τον καιρό πλήθαιναν - έφτασαν τις 10 ή 12 χιλιάδες ψυχές - άρχισαν τις αρπαγές και τις ληστείες. Ήταν οπλισμένοι και κατέβαιναν στις γύρω περιοχές και τις ρήμαζαν…Οι Σουλιώτες λοιπόν τους πολέμους τους με τον Αλή δεν τους έκαναν ‘εμπνευσμένοι από τον πόθο της ελευθερίας’…» (Γιάννης Κορδάτος, "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους";)
Όπως έχει πει ο Τρύφωνας Ευαγγελίδης «Κατά το έαρ του 1871 οι Σουλιώτες εξήλθον των ορεινών αυτών άντρων και άρχισαν τις εργασίες τους λεηλατούντας και ερημώνοντας τα χωριά Μαργαρίτι και Παραμυθιά. Οι επιδρομές τους τόσο πολύ εξαπλώθηκαν, ώστε διακόπηκε εντελώς το εμπόριο με την κάτω Αλβανία και ήταν αδύνατον να περάσει κανείς τις διόδους τις προς τα δυτικά της κοιλάδας των Ιωαννίνων, χωρίς πολυάριθμη συνοδεία την οποία εκείνοι (οι Σουλιώτες) πολλές φορές κατέστρεφαν. Είχαν μάλιστα και ικανή τόλμη να εκτείνουν τις διαρπαγές τους μέχρι των στενών της Πίνδου και δεν επέστρεφαν στην ίδια τους την περιοχή, παρά μόνο όταν εξαναγκάζονταν από τον χειμώνα. Κατά τις επιδρομές αυτές γίνονταν ένοχοι βάναυσων καταχρήσεων, λεηλατούσαν και φίλους και εχθρούς και περιπλέχθηκαν σε έριδες με τους οπλαρχηγούς των αρματολών των Τζουμέρκων και του Βάλτου.» (‘Ιστορία του Αλή Πασά’, Αθήναι 1896, σελ. 182-183;)
Όπως είπε και ο Περραιβός, οι Σουλιώτες δεν μεταχειρίζονταν καμία τέχνη, μάθαιναν να χρησιμοποιούν μόνο τα όπλα και ζούσαν αρπάζοντας χήματα και φόρους από τα γύρω χωριά: «Κανένας καμμίαν τέχνην ή πραγματείαν δεν μεταχειρίζεται, παρά όλη τους η γύμναση από την παιδική τους ηλικία είναι στα άρματα, με αυτά τρώγουν, με αυτά κοιμούνται και μ’ αυτά ξυπνούν. Ούτε με την γεωργίαν ασχολούνταν, αλλά τρέφονταν, όπως προείπαμε, δια της εργασίας των 60 υποκειμένων χωριών…» («Ιστορία Σουλίου», εκδ. 1956, σ. 60;).
Μετά από την καταστροφή που υπέστησαν στη ναυμαχία του Αμπουκίρ το 1798 (στην Αίγυπτο), ο Αλή Πασάς άρχισε να γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος της περιοχής. Έτσι, προκειμένου να προλάβει διείσδυση των Άγγλων στην περιοχή του, εκστράτευσε στην Ήπειρο αφού προηγουμένως είχε συμμετάσχει στην εκστρατεία κατά του Πασά του Βιδινίου Πασβάνογλου, (1798), με διπλάσιο στρατό απ’ ότι είχε ζητήσει ο Σουλτάνος, γεγονός που του είχε προσδώσει νέο κύρος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ταυτόχρονα, απέκλεισε τους Σουλιότες οι οποίοι τότε ήταν λιγότεροι από 2.000 οπλισμένοι, με κύριους ηγέτες τους τον Φώτο Τζαβέλλα, τον Δήμο Δράκο, τον Κουτσονίκα, τον Γιαννάκη Σέχο, τον Φωτομάρα, τον Ζυγούρη και άλλους.
ΔιαγραφήΑυτή η τελευταία σύγκρουση κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια, με τους Σουλιότες να κερδίζουν σε όλες τις μάχες, όμως ο Αλή Πασάς έχτισε κάστρα στα γειτονικά χωριά για να ελέγχει τα περάσματα και η πολιορκία έφτασε να γίνει μακρορόνια, αφού πλέον και η Γαλλία και η Ρωσία εγκατέλειψαν τους Σουλιότες. Τελικά, μένοντας χωρίς τρόφιμα και πυρομαχικά, αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Στις 12 Δεκεμβρίου του 1803 οι Σουλιότες συνθηκολόγησαν και ο Αλή Πασάς υποσχέθηκε να τους αφήσει ελεύθερους με όλη την κινητή ιδιοκτησία τους, ακόμη και τα όπλα τους, φτάνει να εγκατέλειπαν μαζί με τις οικογένειές τους, το ταχύτερο τα πατρώα εδάφη τους. Έτσι τέσσερις μέρες μετά, στις 16 Δεκεμβρίου οι Σουλιότες χωρίστηκαν σε τρεις φάλαγγες όπου και αναχώρησαν για τις ακτές της Ηπείρου.
Η πρώτη φάλαγγα υπό τον Φώτο Τζαβέλλα και άλλους επικεφαλής των φαρών Δαγκλή, Βέικο Ζάρμπα, Δήμο Δράκο, Πανομάρα, έφθασε χωρίς καμία απώλεια στην Πάργα, που βρισκόταν υπό ρωσικό έλεγχο, και από εκεί πέρασε στην Κέρκυρα.
Η δεύτερη φάλαγγα υπό τους Κίτσο Μπότσαρη και Κουτσονίκα χτυπήθηκε στο Ζάλογγο, 16 Δεκεμβρίου του 1803, όπου και ακολούθησε μια απέλπιδα μάχη (στην οποία σκοτώθηκαν πολλοί Σουλιότες ενώ περίπου 60 Σουλιότισες προτίμησαν, αντί την αιχμαλωσία, να γκρεμιστούν με τα παιδιά τους από τον γκρεμό, αφού πρώτα χώρεψαν όλες μαζί έναν χορό που έμεινε στην ιστορία ως χορός του Ζαλόγγου.
ΔιαγραφήΛέει ο Pouqueville: «Ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στη σκλαβιά των Τούρκων. Ρίχνουν τα παιδιά τους πάνω στους πολιορκητές σαν να ήταν πέτρες έπειτα, πιάνοντας το τραγούδι του θανάτου και κρατώντας η μιά το χέρι της άλλης, ρίχτηκαν στο βάθος της αβύσσου, όπου τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους δεν άφηναν μερικές να συναντήσουν το Χάρο, όπως θα το ήθελαν.» (François Pouqueville, “Voyage dans la Grece”, Paris 1820, vol. 4;)
Ο Henry Holland είπε: «…λέγεται σαν πραγματική ιστορία, πως μια ομάδα Σουλιώτισσες, μαζεύτηκαν σ΄ ένα από τα κοντινά στο Σαράι βάραθρα και έριξαν εκεί τα βρέφη τους για να μη γίνουν σκλάβοι του εχθρού.» (Henry Holland, ‘Travels in the Ionian Isles, Albania, Thessaly, Macedonia, etc. during the Years 1812-1813’, London: 1815, p. 450;)
Στα αλβανικά υπάρχει ένας γνωστός χορός/τραγούδι που αναφέρεται στο γεγονός αυτής της μαζικής αυτοκτονίας, το ‘Vaji i Zallogut’ (Χορός του Ζαλλόγγου):
Moskua në këmbë, foshnjën përdhe ka lënë,
Qëllon a s’qëllon kjo grua, deli grua,
Pushka top gjithçka zhurit.
"Vështrojuni një çikë more, si jeni bërë meit!"
Edhe muret u bënë hi, po Dhespua përherë në këmbë,
Nuseve ç’u thërret, me zë e me gjëmë.
"Skllave të turkut bija, a mund të bëhemi ne?
Pas meje, mori nuse, vendin e kemi atje!"
Στα ελληνικά σημαίνει: «Η Μόσχω άμεσα άφησε το μωρό της στο έδαφος, χτυπάει πολύ δυνατά αυτή η γυναίκα, αυτή η γενναία γυναίκα, το όπλο της σαν κανόνι φοβίζει τον καθένα. ‘κοιτάξτε λιγάκι βρε, πώς γίνατε χλωμοί!’ Και οι τοίχοι έγιναν στάχτη, πάντα στέκεται στα πόδια της, Φωνάζει στις νύφες, με φωνή και με ουρλιαχτά ‘Κορίτσια, μπορούμε να γίνουμε σκλάβες των Τούρκων εμείς; Πίσω από μένα ω βρε νύφες (κορίτσια), το μέρος μας είναι εκεί κάτω (στον γκρεμό)!’»
Ένα παραδοσιακό τραγούδι για το γεγονός αυτό, υπάρχει και στα ελληνικά, το ‘Έχε γεια καημένε κόσμε’ (Lamtumirë botë e varfër). Στην Ελλάδα διδάσκουν στα σχολεία αυτό το τραγούδι στους μαθητές, χωρίς ποτέ να κάνουν όμως την οποιαδήποτε αναφορά στην καταγωγή των Σουλιοτών.
«Στην προεπαναστατική περίοδο, ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων στη βορειοδυτική Ελλάδα επιτέθηκε στα χωριά του Σουλίου (1792-1804). Οι κάτοικοι τους, ορθόδοξοι Αλβανοί, αντιστάθηκαν δυναμικά, και οι γυναίκες έπαιξαν έναν σημαντικό ρόλο.» (Bernard A. Cook, Women and war: a historical encyclopedia from antiquity to the present, (2006), vol. 1, p. 255)
Πολλοί Σουλιότες εισήλθαν στην υπηρεσία των Ρώσων στην Κέρκυρα, όπου αποτέλεσαν ένα σημαντικό κομμάτι της λεγεώνας των ελαφρών τυφεκιοφόρων, σύνταγμα ατάκτων στρατιωτών, που οργανώθηκε από τους Ρώσους και περιέλαβε Σουλιότες αλλά και Χιμαριότες, Μανιάτες, και άλλους. Μετά την απόσυρση των ρωσικών δυνάμεων από τα Επτάνησα (τα οποία κατέλαβαν οι Γάλλοι), οι Σουλιώτες και άλλα τμήματα των ρωσικών μονάδων εισήλθαν στην υπηρεσία των Γάλλων, σε μια μονάδα γνωστή ως ‘Αλβανικό Σύνταγμα’ (Régiment Albanais) ή ως ‘Σύνταγμα Σουλιωτών’ (Régiment Souliot). Το σύνταγμα αυτό δημιουργήθηκε το 1807 με διοικητή τον Γάλλο συνταγματάρχη Jean-Louis Toussaint Minot. Επιπλέον, δημιουργήθηκε μία ακόμα μονάδα, αρχικά από Έλληνες και στη συνέχεια εντάχτηκαν σε αυτήν και Αλβανοί. Αυτή η μονάδα αρχικά έγινε γνωστή ως ‘Bataillon de Chasseurs à Pied Grecs’ ή ‘Bataillon indigène des îles Ioniennes’ και μετά την ένταξη Αλβανών προσφύγων σε αυτήν, ονομάστηκε και ‘Pandours d'Albanie’. (Chris McNab, "Armies of the Napoleonic Wars: An Illustrated History", Osprey, 2011, p. 416.)
ΔιαγραφήΑργότερα, Έλληνες, Ιταλοί και Δαλμάτες (Κροάτες) εντάχτηκαν στο Αλβανικό Σύνταγμα. Το Αλβανικό Σύνταγμα λειτούργησε κυρίως ως φρουρά και όχι ως επιθετικός σχηματισμός. Μερικά μέλη του συντάγματος αυτού ήταν ο Κωνσταντίνος Ανδρούτσος από τη Χιμάρα, διοικητής του 1ου τάγματος, ο Κίτσος Μπότσαρης από το Σούλι, διοικητής του 5ου τάγματος, ο Φώτος Τζαβέλας από το Σούλι, διοικητής του 3ου τάγματος, ο Λάμπρος Γούσης από το Σούλι, υπολοχαγός του 5ου λόχου του 1ου τάγματος κ.α. Το 1813 ορισμένα μέλη του Αλβανικού Συντάγματος εντάχτηκαν στο νεοδημιουργημένο Σύνταγμα των Μαμελούκων (Mameluke Regiment). Κατά τη διάρκεια της αγγλογαλλικής διένεξης, μεταξύ 1810 και 1814, οι Σουλιότες, ευρισκόμενοι στη γαλλική υπηρεσία, αντιμετώπισαν άλλους Έλληνες πρόσφυγες, που είχαν οργανωθεί από τους Βρετανούς σε ελαφρύ σύνταγμα πεζικού. Πολύ λίγοι Σουλιότες εντάχθηκαν στην υπηρεσία των Βρετανών.
Όταν οι Σουλιότες πήγαν στην Κέρκυρα, καταγράφηκαν σε πολλά έγγραφα ως Αλμπανέσι (Albanesi) ή Σουλιόττι (Suliotti). Αργότερα (1820) επέστρεψαν τελικά στα εδάφη τους στην Ήπειρο, και συμμετείχαν στην επανάσταση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στο Salon de Paris, επίσημη έκθεση τέχνης της Ακαδημίας Καλών Τεχνών (Académie des Beaux-Arts) του Παρισιού, ο Γάλλος ζωγράφος Ary Scheffer εξέθεσε δύο πίνακες, ο ένας από τους οποίους είχε το όνομα ‘Les Femme souliotes’ (Οι Σουλιότισες Γυναίκες).
ΔιαγραφήΟ Eugène Delacroix, Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος του 19ου αιώνα και φιλέλληνας, έγινε ιδιαίτερα γνωστός στην Ελλάδα από τους πίνακες που ζωγράφισε, εμπνευσμένος από την Επανάσταση του 1821: ‘Έφιππος Έλληνας αγωνιστής’, ‘Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου’, ‘Η Μάχη του Γκιαούρη και του Χασάν’ κ.α. αλλά ιδιαίτερα από τον πίνακα του ‘Η Σφαγή της Χίου’ (στα γαλλικά ‘Scène des massacres de Scio’) που αφορούσε τα γνωστά γεγονότα στη Χίο στις 11 Απριλίου του 1822. Ο πίνακας αυτός παρουσιάστηκε το 1824 στο Παρίσι, στο Salon de Paris, και αγοράστηκε για 6.000 νομισματα από τη γαλλική κυβέρνηση.
Ο Delacroix θεωρούσε και αυτός τους Σουλιότες ως Αλβανούς, και τους αποκαλούσε ‘Έλληνες’ όχι με τη στενή έννοια της εθνικής/φυλετικής καταγωγής. Ζωγράφισε διάφορες υδατογραφίες όπου παρουσίαζε παραδοσιακές φορεσιές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ανάμεσα σε αυτές παρουσίαζε Σουλιότες και άλλους Αλβανούς, δίνοντας τους διάφορες ονομασίες. Σε μία υδατογραφία του που βρίσκεται στο μουσείο του Λούβρου, παρουσιάζει δύο φουστανελλοφόρους να χωρεύουν και την ονομάζει «Δύο Γραικοί πολεμιστές», σε μία άλλη παρουσιάζει τέσσερις Αλβανούς, τρεις άντρες και μία γυναίκα, ντυμένους με φουστανέλλες και παραδοσιακές αλβανικές φορεσιές, με τους δύο Αλβανούς να στέκονται όρθιοι, τον τρίτο να κάθεται οκλαδόν φορώντας το παραδοσιακό αλβανικό καπελάκι ‘πλις’ και κρατόντας μία μακριά και λεπτή πίπα, και τη γυναίκα να φαίνεται από τα πλάγια (και πιθανότατα οι τέσσερις αυτές φιγούρες εκτέθηκαν αρχικά ως ξεχωριστά έργα). Σε μία άλλη υδατογραφία του παρουσιάζει δύο Αλβανούς, ντυμένους με τις παραδοσικές φουστανέλλες.
Γράφει η ιστορικός τέχνης και καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Delaware Νίνα Αθανασσόγλου-Kallmyer:
Διαγραφή«Το έντονο ενδιαφέρον του Delacroix με την Εγγύς Ανατολή στα 1820, κατά μέρος ως αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος του για τον ελληνικό πόλεμο ανεξαρτησίας, είναι ο λόγος για μια σειρά από σχέδια με κοστούμια της Ανατολής, ανάμεσα στα οποία τα πιο γνωστά είναι ίσως τα ελαιοχρωματιστά σχέδια του που απεικονίζουν Σουλιότες να χωρεύουν. Το υδατογράφημα των «Δύο Αλβανών», σε μία ιδιωτική συλλογή στην Αθήνα, μπορεί τώρα να θεωρηθεί μέρος αυτού του συνόλου σχεδίων. Παρουσιάζονται δύο φύλαρχοι εντός ενός τοπίου το οποίο υποχωρεί προς έναν χαμηλό μακρινό ορίζοντα. Ο άντρας στα δεξιά στέκεται μάλλον, με το σώμα του δύσκαμπτο, contrapposto (ρίχνοντα το περισσότερο βάρος του στο ένα πόδι). Ο σύντροφος του κάθεται σταυροπόδι, σε ανατολίτικο στυλ. Ο άντρας που στέκεται (όρθιος) φοράει το άσπρο κιλτ (φουστανέλλα) και το κεντημένο γιλέκο και την κορδέλα, τυπικά μίας αλβανικής φορεσιάς. Η κόκκινη και μπλε του μάλλινη κάπα κρέμεται χαλαρά στους όμους του, αποκαλύπτοντας το δεξί του χέρι να στηρίζεται πάνω σ’ ένα όπλο…» (Nina Athanassoglou-Kallmyer, ‘Of Suliots, Arnauts, Albanians and Eugène Delacroix’, The Burlington Magazine, Vol. 125, No. 965 (Aug., 1983), p. 487)
Στην ίδια σελίδα, στη σημείωση ‘1’ λέει η Kallmyer: «Οι Αλβανοί ήταν ένας ορεινός πληθυσμός από την περιοχή της Ηπείρου, στο βόρειο-δυτικό μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν κυρίως μουσουλμάνοι.Οι Σουλιότες ήταν μια χριστιανική αλβανική φυλή, οι οποίοι τον 18ο αιώνα εγκαταστάθηκαν σε μία ορεινή περιοχή κοντά στην πόλη των Ιωαννίνων. Έδωσαν μάχη για να παραμείνουν ανεξάρτητοι και αντιστάθηκαν λυσσαλέα στον Αλή Πασά, τον τυραννικό κυβερνήτη της Ηπείρου. Ηττήθηκαν το 1822 και εξορίστηκαν από την περιοχή τους, κατέφυγαν στα Ιόνια Νησιά. Ήταν εκεί που ο Λόρδος Βύρωνας προσέλαβε έναν αριθμό από αυτούς για να σχηματίσουν την προσωπική του φρουρά, πριν από την άφιξη του στο Μεσολόγγι το 1824. Αρναούτηδες ήταν το όνομα που δόθηκε από τους Τούρκους στους Αλβανούς.» (Nina Athanassoglou-Kallmyer, ‘Of Suliots, Arnauts, Albanians and Eugène Delacroix’, The Burlington Magazine, Vol. 125, No. 965 (Aug., 1983), p. 487)
«Οι Σουλιότες ήταν μία φυλή ή μεγάλη φατρία Χριστιανών Αλβανών οι οποίοι κατοίκησαν ανάμεσα σε αυτά τα θεαματικά αλλά αφιλόξενα βουνά κατά τη διάρκεια του δέκατου τέταρτου ή δέκατου πέμπτου αιώνα…. Οι Σουλιότες, όπως οι άλλοι Αλβανοί, ήταν μεγάλοι δανδήδες. Φορούσαν κόκκινους σκούφους, μαλλιαρές κάπες ριγμένες απρόσεκτα πάνω στους, διακοσμημένα γιλέκα, κατακόκκινα σανδάλια, τσαρούχια με αιχμηρές μύτες και άσπρα κιλτ (φουστανέλλες).» (Arthur Foss, ‘Epirus’, Faber (London, 1978), pp. 160-161.)
Οι Σουλιότες ήταν ατίθασοι και ανυπότακτοι και το Σούλι έγινε συνώνυμο με την ελευθερία. Στην Ελλάδα ο ηρωισμός των Σουλιοτών διδάσκεται στα σχολία, χωρίς όμως ποτέ να γίνει λόγος για την καταγωγή τους. Ορισμένοι προσπαθούν να τους συσχετίσουν με την αρχαία φυλή των Σελλών που ζούσαν σε κοντινή περιοχή. Ο Έλληνας ποιητής Aνδρέας Kάλβος, πιστεύει ότι οι Σουλιότες είναι απόγονοι των Σελλών και ονομάζει την περιοχή «Σελλαΐδα». Η πιο σωστή όμως άποψη είναι ότι το όνομα ‘Σούλι’ προέρχεται από το Σούλ, που σημαίνει σκοπιά, βίγλα, την οποία έδωσαν στον τόπο οι πρώτοι αλβανόφωνοι κάτοικοί του, επειδή το Σούλι ήταν απομονωμένο ψηλά στο βουνό σε δύσβατη περιοχή. Άλλωστε το Σούλι είναι ένα φυσικό, γιγάντιο φρούριο. (Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τόμος 54, λήμμα Σούλι, σελ. 414-415)
ΔιαγραφήΟ Έλληνας συγγραφέας Μαρκόπουλος, ο οποίος έγραψε κυρίως λαογραφικά θέματα, χρονογραφήματα και διηγήματα, στο βιβλίο του ‘Λαογραφικά Λάκκας Σουλίου’, λέει: «Τα χωριά του Σουλίου είχαν ονόματα αλβανικά, όπως: Βετετίμα, Γκρόπα (ο λάκκος), Κάλι (το άλογο), Μπάρδι (ο άσπρος), Murrizi (βάτος), Μπουρίμα (πηγή), Παλοβρέστι (από το αμπελώνας), Αρβανίτα και πάει λέγοντας.» (Σπύρος Μαρκόπουλος, Λαογραφικά Λάκκας Σουλίου, Ηπειρωτική Εστία, Ιωάννινα 1982, p. 348-349)
Αναμφίβολα, μέσω της ελληνορθόδοξης εκκλησίας αλλά και των κοινών αγώνων που έδωσαν οι χριστιανοί ορθόδοξοι Σουλιότες μαζί με τους Έλληνες εναντίον των Οθωμανών, απέκτησαν ελληνική εθνική συνείδηση, η καταγωγή τους όμως ήταν αλβανική. Οι Σουλιότες ήταν Αλβανοί Τσάμηδες, χριστιανοί ορθόδοξοι, που αφομοιώθηκαν σιγά-σιγά από τους Έλληνες. «Η ιστορία των ορθόδοξων Αλβανών του ορεινού φρούριου του Σουλίου, μας δίνει ένα παράδειγμα μιας τέτοιας αλληλοεπικάλυψης.» (Katherine Elizabeth Fleming, The Muslim Bonaparte: Diplomacy and Orientalism in Ali Pasha's Greece, Princeton University Press, 1999)
«Ο Σουλιότικος χορός του θανάτου είναι μια αναπόσπαστη εικόνα της ελληνικής επανάστασης και έχει περάσει για τα καλά στη συνείδηση των Ελλήνων μαθητών για γενιές. Πολλοί νέοι αποτίουν φόρο τιμής στη μνήμη αυτών των ορθόδοξων Αλβανών, κάθε χρόνο, αναπαριστόντας το γεγονός στις σχολικές εκδηλώσεις των δημοτικών τους σχολείων.» (André Gerolymatos, The Balkan wars: conquest, revolution, and retribution from the Ottoman era to the twentieth century and beyond, Basic Books, 2002, p. 141)
Ο Pouqueville αποκαλεί τους Σουλιότες ως Έλληνες, επειδή ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Το καταλαβαίνουμε αυτό επειδή τους μουσουλμάνους του Αλή Πασά που επιτέθηκαν στους Σουλιότες, τους αποκαλεί Αλβανούς. (François Charles Hugues Laurent Pouqueville, Travels in Greece and Turkey: Comprehending a Particular Account of the Morea, Albania, &c., 2nd edition (London: Henry Colburn and co., 1820), p.390-394)
Ο George Finlay είχε πει: «Οι πράκτορες της [της Αικατερίνης της Ρωσίας] ήταν τώρα καθοδηγημένοι να ξεσηκώσουν τις φιλοπόλεμες αλβανικές φυλές στην Ήπειρο να επιτεθούν στους μουσουλμάνους γείτονες τους. Οι ίντριγκες τους ήταν επιτυχείς με τους Σουλιότες… Υποκινούμενοι από τους Ρώσους απεσταλμένους, οι Αλβανοί του Σουλίου εγκατέλειψαν τα άγωνα και απόρθητα βουνά τους…» (George Finlay, The History of Greece under Othoman and Venetian Domination, Blackwood and Sons, Edinburgh and London – 1856, p. 328-329)
Οι Σουλιότες ήταν Αλβανοί στην καταγωγή και χριστιανοί ορθόδοξοι στο θρήσκευμα. Ήταν Αλβανοί που σιγά-σιγά εξελληνήστικαν. Συνεργάζονταν με όλους αρκεί να είχαν συμφέρον, και με τις επιθέσεις τους στα γειτονικά χωριά προκαλούσαν τρόμο, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Pouqueville. Συνεργάστηκαν με τον Αλή Πασά, ο οποίος τους χρηματοδότησε αδρά. Όταν πλέον η συνεργασία τους μαζί του δεν ήταν προς το συμφέρον τους, εξεγέρθηκαν εναντίον του. Αργότερα, τα ξαναβρήκαν μαζί του αλλά τελικά ο Αλή Πασάς σκοτώθηκε. Αυτά όμως δεν τα διδάσκουν στα ελληνικά σχολεία.
ΔιαγραφήΣημερινοί Έλληνες ιστορικοί αποκρύπτουν και δεν αναφέρουν καν τα της καταγωγής των Σουλιοτών. Οι παλαιότεροι ιστορικοί και χρονικογράφοι όμως παραδέχονταν την αλήθεια.
Ας δούμε τι έγραψε ο Παπαρρηγόπουλος, ο θεμελιωτής της ιδέας του Ελληνο-χριστιανισμού: «Ήταν οι Σουλιότες κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και από τους επιφανέστερους γόνους του συνοικεσίου των δύο φυλών…» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ.Ε' ,Παπαρρηγόπουλος Κωνσταντίνος, 583)
Ας δούμε τι είπε και ο Φώτιος Χρυσανθόπουλος ή Φωτάκος, συγγραφέας, αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 και υπασπιστής του Κολοκοτρώνη: «…Αυτά έλεγαν στους ξένους, οι οποίοι ευκόλως πείθονταν, και ένας ένας ερχόντουσαν και προσκολλούνταν στον ένα και στον άλλο εξ’ αυτών, ο μεν δηλαδή στον Μαυροκορδάτο, ο δε στον Νέγρη, και ο άλλος σε άλλον, στον Δημήτριο Υψηλάντη, όμως δεν πλησίαζαν, διότι αυτός ήταν ενωμένος με το στοιχείο του τόπου, και γι’ αυτό δεν τον εμπιστεύονταν ούτε ο Νέγρης, ούτε ο Καρατσάς, ούτε ο Μαυροκορδάτος. Κατά δυστυχία όμως με τούς τελευταίους αυτούς συμφώνησαν όλη η φυλή των Αλβανών-Ελλήνων-Σουλιωτών…» (Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήνα 1858: Τύποις και βιβλιοπολείω Π. Δ. Σακελλαρίου)
Οι Σουλιότες δηλαδή ήταν Αλβανοί, που μέσω της Ορθοδοξίας και της συμμετοχής τους στην ελληνική επανάσταση, εξελληνίσθηκαν. Ο Σαράντος Καργάκος λέει: «Ίσως τίποτα άλλο δεν αποκαλύπτει τόσο έντονα και εύγλωττα την μετάβαση από μια αφανή σε μια εμφανή εθνικότητα, όσο η περίπτωση των Σουλιωτών…Έλαβαν μέρος στην Επανάσταση πάνω από 2.000 Σουλιώτες. Όταν τελείωσε η Επανάσταση είχαν μείνει μόνο 200! ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ. ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥΣ.» (Σαράντος Καργάκος, Αλβανοί, Αρβανίτες, Έλληνες, σελ. 234-235.)
«Οι Σουλιότες ήταν Αλβανοί στην καταγωγή και Ορθόδοξοι στην θρησκεία.» (Balázs Trencsényi & Michal Kopecek, Discourses of Collective Identity in Central and Southeast Europe (1770-1945): The Formation of National Movements, Published by Central European University Press, 2006, p. 173)
Ο Hobsbawm, θεωρεί και αυτός τους Σουλιότες αλβανικής καταγωγής (Eric Hobsbawm, Nations and Nationalism Since 1780: Programme, Myth, Reality, Edition: 2, Published by Cambridge University Press, 1992, p. 65)
«Οι Σουλιότες, που ήταν αλβανικής καταγωγής αλλά συνήθως κατηγοριοποιούνται ξεχωριστά, είχαν επίσης προγόνους που λειτούργησαν ως πρότυπο για την κοινότητα του Σουλίου.» (Katherine Elizabeth Fleming, The Muslim Bonaparte: diplomacy and orientalism in Ali Pasha's Greece, Princeton University Press (2014), p. 62)
Το ίδιο κατέγραψε ο ζωγράφος και περιηγητής Edward Lear (Journals of a Landscape Painter in Albania, London 1851 (επανεκδόθηκε από τους Robert Elsie και Bejtullah Destani με τίτλο “Journals of a Landscape Painter in the Balkans: Edward Lear in Albania”))
«Μία μικρή κατηφόρα μετά από το Καρπενήσσι τελειώνει σε μία καλά ποτισμένη κοιλάδα από καλαμποχώραφα, και περιβόλια με μηλιές και κερασιές. Εδώ το Κεγαλόβρυσσο είναι το μέρος μιας αξιοσημείωτης συνάντησης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Μια τουρκική στρατιωτική δύναμη τεσσάρων χιλιάδων αντρών αιφνιδιάστηκε μια καλοκαιρινή νύχτα του 1823 από τον Μάρκο Μπότσαρη, έναν από τους πιο ικανούς προασπιστές της ελληνικής ανεξαρτησίας, και από τριακόσιους και πενήντα Σουλιότες, μια πολεμική φυλή αλβανικής καταγωγής. Οι Τούρκοι πιάστηκαν εξ’ απήνης και οι Σουλιότες υπερίσχησαν…» (Brian De Jongh, John Gandon, Geoffrey Graham-Bell, The Companion Guide to Mainland Greece,Companion Guides, 2000, ISBN 1900639351, p.122)
ΔιαγραφήΑς δούμε τι λέει για το παραπάνω γεγονός και ένας άλλος συγγραφέας, Βρετανός συνταγματάρχης, ιστορικός και φιλέλληνας, από το Aberdeenshire της Σκωτίας, ο οποίος έφερε όπλα και πυρομαχικά στους επαναστατημένους Έλληνες το 1821, έγινε δεκτός από τον Δημήτριο Υψηλάντη έξω από την Τρίπολη και πολέμησε σε διάφορες μάχες, ενώ μετά την εγκαθίδρυση της μοναρχίας στην Ελλάδα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1833 και εντάχθηκε στον ελληνικό στρατό:
«Μία μελέτη της επανάστασης την οποία περιγράφουμε, μπορεί να μας κάνει επιφυλακτικούς στο να πιστεύουμε ανεπιφύλακτα τις αφηγήσεις των Περσικών Πολέμων που μεταδόθηκαν από τους αρχαίους, οι οποίοι, σαν τους σημερινούς Έλληνες, δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν σωστά τα σχετικά θέματα με τη δόξα της χώρας τους. Η ήττα των Σουλιοτών στο Καρπενήσι μειώνεται ποσοτικά με την καταγραφή στις λαϊκές αναφορές 6 ανδρών να έχουν πεθάνει, ενώ οι νεκροί των Οθωμανών ανεβαίνουν στους 1200. Ο Monsieur Pouqueville τολμηρά δηλώνει ότι οι τελευταίοι άφησαν 1500 νεκρούς στο πεδίο της μάης, και ο Σούτσος, τους ανεβάζει ακόμα περισσότερο, στους 7000. Εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι σ’ αυτή την πολύ γνωστή μάχη εμπλέχτηκαν πολύ λίγοι πραγματικοί Τούρκοι ή Έλληνες, ενώ οι πολεμιστές και των δύο πλευρών ήταν Αλβανοί, μια φυλή που της αξίζει ο χαρακτηρισμός που ο Τίτος Λίβιος έδωσε στους Λιγουριανούς: Durum ad arma genus!» (Thomas Gordon, History of the Greek revolution: and of the wars and campaigns arising from the struggles of the greek patriots in emancipating their country from the turkish yoke, vol. 2, Edinburgh and London, 1844)
«Τέτοιοι ήταν οι άνθρωποι του Σουλίου, χριστιανοί Αλβανοί οι οποίοι ποτέ δεν υποτάχτηκαν μέχρι το 1803, όταν ηττήθηκαν από τον Αλή των Ιωαννίνων. Ήταν μία κατάκτηση Χριστιανών από μουσουλμάνους, αλλά δεν ήταν κατάκτηση χριστιανών από Τούρκους. Ήταν στην πραγματικότητα μία κατάκτηση Αλβανών από Αλβανούς. Ο Αλή ήταν βάναυσος και άπιστος τύραννος. Ακόμα, δεν ήταν Τούρκος αλλά Αλβανός. Στασίασε κατά του Σουλτάνου και μέχρις αυτού ήταν ένας έμμεσος φίλος των εχθρών του Σουλτάνου.» (Henry Noel Brailsford, ‘Macedonia: Its Races and their future’, London: Methuen & Co. – 1906, p. 222)
Ας δούμε τι είπε και ο Richard Clogg, από τους παγκοσμίως πιο έγκριτους ειδικούς σε θέματα της νεώτερης Ελλάδας: «Οι Σουλιότες ήταν μία πολεμοχαρής αλβανική χριστιανική κοινότητα which που αντιστάθηκε στον Πασά στην Ήπειρο στα χρόνια που άμεσα προηγήθηκαν του ξεσπάσματος του Πολέμου της Ανεξαρτησίας το 1821.» (Richard Clogg, Minorities in Greece: Aspects of a Plural Society, Hurst & Company Publishers, London 2002, p.178)
«Η περιοχή του Σουλίου, του οποίου οι κάτοικοι αποκαλούνταν Σουλιότες, όλοι Χριστιανοί, όχι Έλληνες αλλά Αλβανοί στη γλώσσα, τα έθιμα και την καταγωγή.» (Ibrahim Manzour Efendi, Mémoires sur la Grèce et l’Albanie pendant le government d’Ali-Pacha, (Paris: Paul Ledoux, 1827) - Translated from the French by Robert Elsie)
Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει μια φυλή στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα (και ενδεχομένως όχι συγκεκριμένη φυλή). Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα (άλλες Ιλλυρικές φυλές ήταν οι Εγχελοί, οι Ταυλάντιοι/Ταουλάντιοι, οι Βυλιόνοι (ή Μπουλιόνοι ή Μπουλιόνες), οι Δασσαρέτες, οι Αρδιαίοι, οι Παρθίνοι, οι Λαβεάτες, οι Γραβαίοι, οι Σκιρτάροι, οι Ατιντάνες, οι δίγλωσσοι Κάονοι ή Χάονες κ.α.).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Νίκος Καράμπελας στο βιβλίο του «Ο Άγγλος θεολόγος Thomas S. Hughes στην Πρέβεζα και στη Νικόπολη» λέει: «Οι βυζαντινοί συγγραφείς φαίνεται να έχουν πάρει το όνομα ‘Αλβανοί’ από τον Πτολεμαίο. Οι βυζαντινοί ιστορικοί αναφέρονται σε αυτούς με τα επίθετα ‘Αλβάνοι’, ‘Αρβάνοι’, ‘Αλβανίτες’, ‘Αρβανίτες’ κ.τ.λ.».
Ορισμένοι συσχετίζουν το όνομα «Άλβα» ή «Άρβα» με την πόλη «Άρβα» (σημερινό ‘Ραμπ’ της Κροατίας) που κατοικήθηκε από τους ημι-Ιλλιριούς Λιβούρνιους (πρωτοαναφέρονται από το 360 μ.Χ.). Ενδέχεται όμως το «αλβ» («Αλβανία») να έχει κοινή ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα με το «αλπ» (Άλπεις κ.τ.λ)’ δηλαδή Αλβανία=ορεινή χώρα, χώρα των βράχων, λευκή χώρα (στα λατινικά albus=λευκός) κ.τ.λ. Άλλοι πάλι λένε ότι το όνομα «Αλβανία» προέρχεται από την ονομασία του χωριού Άρβανο/Arbanë, δηλαδή Άρβανο/Αρβανία/Αλβανία/Αρβανιτιά κ.α.
Η Αλβανία λέγεται και «Αρμπερία» (Arbëria). Είναι μηδενικής σημασίας η διαφορά ανάμεσα στο «λ» και στο «ρ» (π.χ. Αλβανοί/Αρβανίτες, Άρβανο/Arbanë κ.α.). Ακόμα, και άλλες περιοχές της Αλβανίας (και όχι μόνο) αποκαλούνται συνήθως με ονόματα προερχόμενα από τις Αλβανικές φυλές/φάρες που τις κατοικούν, π.χ. Λιάπηδες~Λαμπερία (Labë~Labëria), Τσάμηδες~Τσαμερία (Çamë~Çamëria), Τόσκοι~Τοσκαρία (Toskë-Toskëria) κ.α. Στο λεξικό Στέφανου Βυζαντίου διαβάζουμε: «Άρβων ή Αρβών ην Ιλλυρίας πόλις, ης κάτοικος Αρβωνίτης. Το εθνικόν Αρβώνιος και Αρβωνίτης». Ότι υπήρχε τέτοιο τοπωνύμιο στην αρχαιότητα αποδεικνύεται από τον Πολύβιο, ο οποίος γράφει: «Οι δ’ άλλοι πάντες έφυγον εις τον Άρβωνα σκεδασθέντες».
Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον, Αρβωνίτες, Άρβων) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες/Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1).
Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403γ-406β).
Ο Αχιλλεύς Λαζάρου στον 4ο τόμο του βιβλίου του, σελ. 619 «Πράγματι αρχαία πόλη Άλβα, της οποίας οι κάτοικοι καλούνται Αλβανοί, υπάρχει στην Κρήτη, στο Λάτιο της Ιταλικής χερσονήσου, στη Γαλατία, στην Ισπανία, στην Τρανσυλβανία κ.α.».
Άρα λαοί με το όνομα Αλβανία υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης χιλιάδες χρόνια πριν την υποτιθέμενη άφιξη των Αλβανών από τον Καύκασο στα Βαλκάνια κατά τη βυζαντινή περίοδο. Φυσικά τέτοια άφιξη δεν έγινε ποτέ.
Σύμφωνα λοιπόν με τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις οι Αλβανοί του Καυκάσου ήταν μετανάστες από τους Αλβανούς του Λατίου, τους οποίους οδήγησε εκεί ο Ηρακλής, όπως υποστηρίζουν οι Κουπιτώρης, Θωμόπουλος και άλλοι (αν και ορισμένοι από αυτούς επιμένουν να ομιλούν περί ελληνικής καταγωγής των Αλβανών λόγω ομοιότητας πολλών αλβανικών λέξεων με αρχαίες ελληνικές και λόγω της Πελασγικής -και άρα ελληνικής- όπως λένε καταγωγής των Ιλλυριών).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τους Αλβανούς του Λατίου (οι οποίοι αποίκησαν τον Καύκασο και όχι το αντίθετο) αναφέρεται ο Διόδωρος Σικελιώτης, στο Βιβλίο 8, κεφ. 25, όπου αναφέρεται σε παλαιό πόλεμο Ρωμαίων-Αλβανών επί βασιλείας στην Ρώμη του Οστιλίου Τύλλου, ενώ στον ίδιο πόλεμο αναφέρεται ο Πολύαινος στα Στρατηγήματα, Βιβλίο 8, κεφ. 5.
Σύμφωνα επίσης με τον Τάκιτο, Πελασγοί από την Θεσσαλία -μαζί με Έλληνες- μετανάστευσαν στον Καύκασο μετά που εκστράτευσαν με τον Ιάσονα στους Κόλχους και την Ιβηρία και Αλβανία, φτάνοντας μέχρι την Κασπία. (Tacit, annal, 6/34)
Τέλος, έχει αποδειχθεί ότι η αλβανική γλώσσα είναι ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα και δεν σχετίζεται με την καυκάσια γλώσσα των Αλβανών του Καυκάσου.
Ας δούμε τώρα τι είπαν οι ίδιοι οι Αρβανίτες, τα εγγόνια των Αρβανιτών επαναστατών του '21 Σέχος, Μπότσαρης και Τζαβέλλας. Θα δούμε την Προκήρυξη του Αρβανίτικου Συνδέσμου της Ελλάδος, που συντάχθηκε το 1899 από τους Σέχο, Μπότσαρη και Τζαβέλλα. Η Προκήρυξη δημοσιεύτηκε το Μάιο του 1899 από το περιοδικό Ελληνισμός που εξέδιδε η εθνική εταιρεια Ελληνισμός και επανεκδόθηκε το 1995 από τον Αριστείδη Κόλλια. Παραθέτουμε την προκήρυξη με τη γλωσσική μορφή και την ορθογραφία στην οποία γράφτηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφή«ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΡΦΟΥΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΑΣ
ΑΔΕΡΦΙΑ!
Σας λέγομε και σας ονομάζομε αδέρφια, γιατί όσο κι αν μας χωρίζουν ο τόπος κι η θρησκεία, δεν παύομε να είμεστε αδέρφια, επειδή όλοι οι αρβανίτες, όπου και αν βρισκομέστε σήμερα, είμαστε απόγονοι των Πελασγών. Σήμερα βρισκόμεστε σ' εποχή που αναγεννιούνται τα έθνη. Κυττάξετε τους Έλληνες! Ήταν σκλάβοι και δούλευαν κάτω από τον Τουρκικό ζυγό. Ξύπνησαν μια μέρα στη φωνή του Ρήγα τους, και σηκώθηκαν, έσπασαν τα σίδερα της σκλαβιάς, έδιωξαν τον τύραννο από το χώμα τους και γίνηκαν βασίλειο. Κυττάξετε τους Σέρβους! Επαναστάτησαν κι ελευτερώθηκαν!
Κυττάξετε τους Μαυροβουνιώτες!...Ημείς μονάχα οι Αρβανίτες, είμεστε ακόμα στον ύπνο, κι οι εχτροί μας μας περικυκλώνουν και θέλουν να μας καταξεσκίσουν και να μας κατακομματιάσουν! Η Αυστρία έχει το μάτι καρφωμένο στην Αρβανιτιά μας. Η Ιταλία θέλει τον Αυλώνα μας. Το Μαυροβούνι θέλει τη Σκόντρα μας, η Σερβία, η Βουλγαρία κι η Βλαχία αντιμάχονται για τα Μπιτώλιά μας, για το Ντουράτσο μας, την Πρισρένη μας, και για την Κρόιά μας, την πόλη που χρησίμεψε ως πρωτεύουσα του Σκεντέρ μπεή μας! Όλα τα έθνη που είχε πατήσει η Τουρκιά πιο λίγο, πιο πολύ ελευτερώθηκαν κι ημείς, οι αρβανίτες, βρισκόμεστε χωρίς δική μας λευτεριά, και το χειρότερο που χάσαμε την εθνική μας ύπαρξη, και λογαριαζόμαστε από τον κόσμο ως τούρκοι, ενώ δεν είμεστε καθόλου τούρκοι αλλά καθαροί αρβανίτες, απόγονοι των Πελασγών.
Ημείς οι αρβανίτες είμασταν πάντοτε οι στήλοι της Τουρκίας. Το αίμα το αρβανίτικο τετρακόσια τόσα χρόνια έτρεξε και τρέχει σαν ποτάμι για τη ζωή της Τουρκίας. Αν ελείπαμε ημείς, η Τουρκία από πολλά χρόνια θα είταν φευγάτη από την Ευρώπη. Και όμως η Τουρκία δεν εννοεί να μας δώσει τη λευτεριά μας.
Ήρθε, αδέρφια, ο καιρός που πρέπει όλοι οι Αρβανίτες νάχωμε μια γνώμη. Πρέπει να αφήσωμε την έχτρα που μας γέννησαν η Τουρκιά κι οι θρησκείες. Την Τουρκιά και τες θρησκείες πρέπει να τες αφήσωμε κατά μέρος. Η Τουρκιά είναι ξένο σώμα και πρέπει να τη πετάξωμε πέρα, η θρησκεία είναι για τον καθένα χωριστά και πρέπει ο καθένας να την βαστάξει όπως την ηύρε. Θα ήταν καλό να είμασταν οι αρβανίτες όλοι μωαμεθανοί ή όλοι χριστιανοί, αλλά αφού βρισκόμεστε σε διάφορες θρησκείες: μωαμεθανοί και χριστιανοί, και σε διάφορες αιρέσεις: ορθόδοξοι, παπιστάνοι, μουσουλμάνοι, μπεκτασλίδες, ρουφαΐδες καλόν είναι να αφήσωμεν τες θρησκείες και τες αιρέσεις κατά μέρος.
Είπαμαν ότι είμεστε περικυκλωμένοι από εχτρούς. Το μόνο κράτος απ' όλα όσα ξεφύτρωσαν από τες στάχτες, κι από τα χαλάσματα της Τουρκίας που έχει εγγυημένη την ύπαρξή του απ' όλη την Ευρώπη είναι η Ελλάδα. Επίτηδες σας λογαριάσαμαν την Ελλάδα σαν εχτρό μας, γιατί η όψη των πραγμάτων έτσι τη δείχνει. Αλλ' αν βαθύνουμε λίγο στην ουσία, αν συμβουλευτούμε λίγο την ιστορία, αν εξετάσωμε το πράγμα καλά, θα ιδούμε ότι η Ελλάδα δεν έχει καμμιά έχτρα μ' εμάς.
Η Ιστορία μας λέγει ότι οι Έλληνες είναι απόγονοι των Πελασγών, των παππούδων μας, ότι Έλληνες κι Αρβανίτες, κατά τους βυζαντινούς χρόνους είχαν μια θρησκεία, ένα βασίλειο, και μια πατρίδα, κι ότι ο Σκεντέρμπεης μιλούσε κι Αρβανίτικα κι ελληνικά κι έγραφε την ελληνική γλώσσα σαν έλληνας, κι ότι η Ελλάδα η σημερινή είναι έργο αρβανίτικο κι ελληνικό».
Τί λένε λοιπόν στην προκήρυξη τους οι ίδιοι οι Αρβανίτες; Ποιά είναι η Αρβανιτιά που όλοι την επιβουλεύνται; Ασφαλώς η Αλβανία, που όλοι ήθελαν να αρπάξουν τα εδάφη της. Ποιοί είναι αυτοί οι Αρβανίτες που θεωρούνται Τούρκοι; Ποιοί ήταν οι Αρβανίτες που ήταν στήλοι της Τουρκίας; Οι μουσουλμάνοι Αλβανοί, οι λεγόμενοι Τουρκαλβανοί!!! Οι Αρβανίτες ήταν λοιπόν Αλβανοί! Οι Αρβανίτες (=Αλβανοί) της Ελλάδας (Σέχος, Μπότσαρης, Τζαβέλλας) απευθύνονται με αυτή την προκήρυξη στους αδελφούς τους Αρβανίτες (=Αλβανούς) της Αρβανιτιάς (=Αλβανίας). Ποιοί είναι αυτοί οι Αρβανίτες που είναι Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι; Ποιοί είναι οι Αρβανίτες που ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, Χριστιανοί Ρωμαιο-καθολικοί, Μουσουλμάνοι Σουννίτες, Μπεκτασίδες, Σούφι κ.τλ και ανήκουν σε όλες αυτές τις αιρέσεις; Ασφαλώς οι Αλβανοί!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης είναι σαφής η διάκριση που γίνεται στην προκήρυξη ανάμεσα στους Αρβανίτες και τους Έλληνες, άρα άλλο Αρβανίτες, άλλο Έλληνες. Ασφαλώς από το γνωστό κόμπλεξ που έχουν οι Αρβανίτες ώστε να δηλώσουν Αλβανοί, λένε ότι Έλληνες και οι Αλβανοί/Αρβανίτες είναι συγγενείς ως απόγονοι των Πελασγών. Βεβαίως, το ότι οι Έλληνες και οι Αλβανοί είναι μακρινοί συγγενείς, δε σημαίνει ότι αποτελούν τον ίδιο λαό. Άλλωστε ξέρουμε ότι τα ελληνικά/ελληνόφωνα φύλα κατέκτησαν και αφομοίωσαν στην αρχαιότητα τους αλλόγλωσσους και μη ελληνόφωνους Πελασγούς. Το ότι οι Αρβανίτες θεωρούσαν τους Αλβανούς και τους Αρβανίτες ως Έλληνες, εξηγείται από την αφομοίωση που είχαν υποστεί από τους Έλληνες στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔAS http://kleftouria.blogspot.gr/2008/04/1821-6.html ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΕ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΡΒΑΝΙΤΗΣ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΙΤΗΣ = ο έχων Νου,
ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ = ο έχων Νου, από το Αρβαδ (Δωριστή ARWAD/ΑΡΒΑD με το αλφάβητο της Κύμης… τό δωρικό W προφέρεται Β Ιωνικά.... Wagon, Βάγον, Βαγόνι....
'ΑΡΑΔΟΣ Ιωννικά και Arwad Arvad Δωρικα.
Το όνομα Αράδιος αναφέρεται στην Βίβλο ως ό γεννήτορας των Αραδίων, στήν νήσο ARWAD ή ARVAD Δωρικά και Ιωννικά ΑΡΑΔΟΣ άπό “Arva-d και Νού”, ο Αρβα-νίτης.
Σήμερα Είναι το μόνο κατοικημένο νησί στη Συρία… Σε όλες της Ανατολικές Δωρικές διαλέκτους (σημιτικές) το όνομα ΆΡΑΔΟΣ γείνετε ARWADOS καί συνπτυγμένα λακωνικά, ARWAD Tο Άρβανον ωστόσο στηv Ήπειρο, είναι μετά τόν 14ο αιώνα Μ.Χ.
…."Οι ανδρες της Αρβάδ μετα του στρατευματος σου ησαν κύκλω επι τα τείχη σου, και οι Γαμμαδίται επί τούς πύργους σου" EZEK 27:11
Καί,
…."Οι κατοικοι της Σιδωνος και Αρβάδ ησαν οι κωπηλαται σου· οι σοφοι σου Τυρος, οι οντες εν σοι, αυτοι ησαν οι κυβερνηται των πλοιων σου" EZEK 27:8
Οι Αρβανίτες έχτησαν πόλη στην Αίγυπτο και την ονόμασαν Λυκόσουρα…
Δηλαδή, Χώρα φωτός του Σειρίου, αυτό ήταν τό σημερινό LUKSOR-ΛΟΥΞΟΡ Συρία από Σείριος. Επίσης, Αρβα-νίτηκο εναι το όνομα ΦΑΡΑΩ = ο Φάρος του έθνους στη Γή, (Ω = Γή) αλλά κια η λέξη Φάρα… LUKSOR/Λούξορ = Φώς ρέει… LUK / ΛΥΚ = Φώς εξ'ού και λύκειο, Φάρα = ομάδα, 'οικογένεια πού αντανακλούν φώς, Γνώση, Καί φωτείζουν… διδάσκαλοι του γένους δηλαδή
Η 'Αιολοκή προφορά του Φαραώ είναι Φύρερ.
Ό από το ΑΡΒΑD ερχόμενος, πάνω από όλα είναι ΝΙΤΗΣ = διαθέτει ΝΟΥ
Όι Αλβανοί:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Άλφα στην αλφαβήτα μας δεν είναι για φιγούρα...Αντιπροσωπεύει τόν ΑΣΣΟ στη γή το Πρώτο την "Α" ή αλιώς Πρωτογενές ενέργεια δηλαδή, Πυρηνική-Ηλικακή ενέργεια, το ΦΩΣ
Το Άλφα σύν τοίς άλλοις, αντιπροσωπεύει τίς ακτίνες του φωτός, και το υγρό στοιχιο στη γη,
Στην Ελλάδα έχουμαι τόν μεγαλοπρεπή Α ποταμό, τον ονομάζουμαι ΑΛΦΕΙΟ...επίσης όλοι έχουμε πράγματα με μεγαλύτερη αξία από άλλα, μέ “Άλφα τιμή” που ονομάζουμε Τιμαλφή.
Ο Καύκασος όπου ο ΖΕΥΣ έδεσε τον ΠΡΟΜΗΘΕΑ στα βράχια, είναι και αυτός το Α άλφα όρος στη γή, εκεί κοντά, ήταν και η ALFANIA Δωρικά.
Όμως, το δίγαμα F μέχρι το 402 ΠΧ προφέρωταν ελαφρώς σαν B, όπως, Nafs και μετά το 402 Π.Χ, Ναύς,…. Navis, Navy… και γιαυτό σήμερα, λέμε ΑΛΒΑΝIΑ Και… CAUCUS = Διήκηση)
ALFA-NIA.....To NIA.. από τήν λέξη "Δονία" ή γή δονείται Έτσι έχουμαι Μάκε-Δονία = η μεγαλύτερη ακτογραμή σε Μάκος Δωρικά, και Μήκος Ιωννικά της Ελλάδος όπου, το κύμα σπάει στά βράχια με ορμή, καί δονεται η Δώνα γή.
Επίσης Δονιάς/ντουνιάς λέγεται η γης από τη δόνηση, ΑΛΒΑΝΙΑ = “Άλφα δονία” άσχετο τί αφήνουν νά εννοηθεί σήμερα οι σημερινοί Αλβανοί.
Ού Τίς,...... απάντηση ο Οδυσσέας στον Κύκλωπα όταν τον ρώτησε Πως σε λένε?
Άυτό ακριβώς εγειναν οι Αλφανοί του Καυκάσου, έχασαν την ταυτότητα τους, την ιδιότητα τους, την Πατρίδα τους, τον 5ο αιώνα μ.Χ. είχαν πέσει σε τέτοια κατάθλιψη, πού εάν ρωτούσες έναν από αυτούς "πώς σέ λένε" απαντούσε Ού Τίς, δηλαδή όχι καπιος με ιδιαίτερη σημασία επιδή, όντως ένοιωθαν μηδαμινοί με δίχως πατρίδα,
Οί Τούρκοι έφεραν τους Αλβανούς πλέων στην Βαλκανική Χερσόνησο μαζί με τα κοπάδια τους (ώς κινητό κρεοπωλείο με φρέσκο κρέας για τον Οθωμανικό στρατό) το 12ο αιώνα ΜΧ,
Έως σήμερα ακούμε γιά Καυκάσια παρουσία και ό Κολοκοτρώνης: "Τουρκαλβανοι"
Οι Πέρσες ονόμασαν τους ALFANOYS του Καυκάσου Από το "Ού Τίς" + Άράν πού ονόμαζαν την Αλβανία του Καυκάσου, Αρναούται, κοινώς Αρναούτηδες....
Αράν + Ού Τίς = Αρναούτης
Στόν Τρωικό πόλεμο, με τους Τρώες πολέμησαν οι Αλφανοι. Eπίσης, στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με τους Πέρσες. . Έπίσης 400 χρόνια με τους Τούρκους “asinum et Fraki” και ακόμα είναι "tale quale" καθώς επίσης, και στόν πρώτο καί δεύτερο παγόσμιο πόλεμο είδαμε τα καμώματα τους....
Αράν είναι το όνομα της Αλβανίας του Καυκάσου στην Περσική Γλώσσα
Σκηπετάρ = αυτός που κρατάει το Σκήπτρο....Αρχαιώτατη Ελληνική λέξη.
Oι Αρχαίοι ΑΛΦΑΝΟΙ, όντως κρατούσαν τά σκήπτρα στην γύρω περιοχή του Καυκάσου
"Έξοχοι Αλέων" και μετέπειτα Χριστιανοί όμως, δεν άντεξαν, υπεκυψαν στην Μουσουλμανική κυριαρχία... 6ο αιών M.X.
"πλιάτσικο" = παραφθωρά της Λέξης Λεία από εδώ και "looting"
Τσάμης/δες, από τον αρχαίο ποταμό θύαμης η THYAMES (Δωριστή) ό σημερινός Καλαμάς πού είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός της Ηπείρου,
Αυτός, ο ένας ποταμος θύαμης γιατί, ο άλλος Θύαμης, διασχίζει το λονδίνο.