Ἐπὶ τὸ νέον ἔτος

Γράφει ὁ Ἄρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Γιὰ ἀκόμη ἄλλη μία φορά, ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου, μᾶς ἀξιώνει νὰ ζήσουμε τὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἔτους.

Καὶ ναὶ μέν, ὅπως ὅλοι βλέπουμε καὶ γνωρίζουμε, οἱ κοσμικοί, δήλ. οἱ μακράν του Θεοῦ ἄνθρωποι, στὸ ξεκίνημα τοῦ χρόνου, προβαίνουν σὲ ἐκδηλώσεις δῆθεν χαρᾶς καὶ εὐτυχίας, στὴν πραγματικότητα ὅμως σὲ πράξεις ποὺ ἀποκαλύπτουν ὁλόκληρη τὴν ψυχική τους κενότητα καὶ τὴν πνευματική τους τραγικότητα.

Οἱ πιστοὶ ὅμως, ἐκτὸς τῶν ἄλλων πνευματικῶν ἐκδηλώσεων ποὺ ἐπιβάλλονται λόγω τῶν ἡμερῶν, θὰ πρέπει νὰ βρίσκουμε, ἔστω καὶ λίγες στιγμές, ὥστε νὰ στοχαζόμαστε ἐπάνω σ΄αὐτὸ τὸ «μυστήριο» τοῦ χρόνου, ποὺ ὅπως συνειδητοποιοῦμε, «κυλάει» καὶ φεύγει μέσα ἀπὸ τὴ ζωή μας, δίχως καν νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε...

Φυσικά, δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε τώρα μὲ τὸν χρόνο, ἀπὸ ἐπιστημονικῆς ἀπόψεως. Θὰ δοῦμε ὅμως, ἐλάχιστες πτυχὲς τῆς διαστάσεως αὐτῆς ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα.

Ἤδη, εἴπαμε στὴν ἀρχή, ὅτι ξεκινοῦμε τὴν νέα χρονιά. Πόσοι ὅμως ἀπὸ ἐμᾶς, θὰ βρισκόμαστε στὴν στρατευομένη Ἐκκλησία, στὸ τέλος τοῦ ἔτους αὐτοῦ;

Τί ἀλήθεια, περιστατικὰ καὶ γεγονότα κρύβει καὶ θὰ μᾶς ἀποκαλύψει ὁ νέος ἐνιαυτός; Οὐδείς, πλὴν τῶν μεγάλων Ἁγίων μας γνωρίζει...

Τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι κὰτ΄ἄνθρωπο, ὅσο περνᾶ ὁ καιρός, τόσο καὶ τὰ πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο. Ἀλλὰ καὶ τὸ ἀκόμα βεβαιότερο εἶναι ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στοὺς συνειδητοὺς βεβαίως πιστούς, δὲν ἐπιτρέπει νὰ πειραστοῦν περισσότερο ἂπ΄ὅσο οἱ ἴδιοι ἀντέχουν.

Καὶ λέμε ὅτι ἡ αὐτὴ ἡ πραγματικότητα τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν δοκιμασιῶν, ἰσχύει γιὰ τοὺς συνειδητοὺς πιστούς, κὰθ΄ὅτι οἱ χλιαροὶ καὶ οἱ ἄπιστοι, δυστυχῶς ἀπὸ μόνοι τους, οἱ ταλαίπωροι, φορτώνονται πολὺ...

 περισσότερα τῶν ὅσων ἀντέχουν, μὲ ἀποτέλεσμα φυσικὰ νὰ γονατίζουν καὶ νὰ γογγίζουν...

Γιὰ ἐμᾶς ὅμως ἀδελφοί μου, ποὺ ἔχουμε ἐλεηθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ, νὰ εἴμαστε μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας του, δήλ. τοῦ μοναδικοῦ Σώματός Του, ἰσχύει ἐπάνω στὸ θέμα τοῦ χρόνου, αὐτὸ ποὺ εἶπε κάποιο Ἅγιος, ὅταν ρωτήθηκε ἐὰν φοβᾶται ἢ ἐὰν γνωρίζει τὸ μέλλον. Ἀπάντησε λοιπὸν ἡ ἁγία αὐτὴ ψυχή: «Δὲν γνωρίζω τὸ μέλλον καὶ ἀγνοῶ τί θὰ μοῦ φέρει ὁ νέος χρόνος. Γνωρίζω ὅμως πολὺ καλὰ Αὐτὸν ποὺ στὰ παντοκρατορικὰ Τοῦ χέρια, κρατᾶ τὶς διαστάσεις τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου.

Γνωρίζω τὸν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἔτσι ὄχι ἁπλῶς δὲν ἔχω νὰ φοβηθῶ τίποτε ἀπολύτως ἀπὸ τοὺς φόβους καὶ τὰ φόβητρα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἀντιθέτως χαίρω χαρὰν μεγάλην, διότι ὅ,τι κι ἂν ἐπιτρέψει Ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς Κύριός μου, θὰ εἶναι γιὰ τὸ πνευματικό μου συμφέρον».

Καὶ κατέληξε, ὁ γνήσιος αὐτὸς φίλος Του Θεοῦ: «Ὅ,τι κι ἂν εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ἔρθει στὸ μέλλον, δὲν πρόκειται νὰ μὲ χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης Τοῦ Χριστοῦ. Δήλ. ἀπὸ τὴν ἀγάπη πού μου χαρίζει ὁ ἴδιος Ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Πίστεώς μας Ἰησοῦς».

Ναὶ ἀδελφοί μου. Ἔτσι ἀκριβῶς σκέπτονται τὰ εὐλογημένα καὶ ἀγαπημένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι νοοῦν καὶ ἀντιμετωπίζουν τὰ καθημερινὰ γεγονότα καὶ μὲ τέτοια καρδιακὴ θέρμη προσεύχονται γιὰ τὸν κόσμο καὶ εὐεργετοῦν τοὺς ἀδελφούς τους, οἱ φίλοι Του Θεοῦ, ἔστω καὶ ἐὰν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀνήκουν στὶς ἀντιχριστες δυνάμεις, διώκουν καὶ φυλακίζουν αὐτοὺς τοὺς πιστούς...

Ἀλλὰ καὶ κάτι ἀκόμα σὲ σχέση μὲ τὸν χρόνο.

Ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι, ἀπὸ τὰ πλέον πολύτιμα δῶρα Τοῦ Θεοῦ, ποῦ εἶναι ὁ χρόνος, πῶς ὅταν χάνεται δὲν ἐπιστρέφει ξανά;

Τὰ πάντα μποροῦμε νὰ ἀποκτήσουμε καὶ πάλι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν χρόνο ποὺ ἔφυγε...

Καὶ περνοῦν οἱ ὧρες, οἱ μέρες, οἱ μῆνες, τὰ ἔτη, δεκαετίες (ποὺ φυσικὰ αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου δεδομένο γιὰ ὁποιοδήποτε ἄνθρωπο), καὶ κάποτε φτάνουμε στὸ ὁρισμένο μᾶς τέλος.

Ὅλοι μας φέρουμε μία ἡμερομηνία λήξεως σ΄αὐτὸν τὸν κόσμο (τὸν ὄμορφο(;) καὶ μετὰ βεβαιότητος μάταιο!). Τὸ ζητούμενο ὅμως εἶναι ἐὰν προϊόντος του χρόνου, ὡριμάζουμε. Ἐὰν ἀξιοποιοῦμε τὸν χρόνο μᾶς δημιουργικά, ὥστε μέσω τῆς συνειδητῆς μετάνοιας καὶ τῆς μυστηριακῆς ζωῆς, ποὺ μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας, ἐξαγιάζουμε τὴν ὕπαρξή μας.

Ἐὰν μέρα μὲ τὴν μέρα, μορφώνεται μέσα μας ὁ Χριστός.

Ἐὰν συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ πολὺ σύντομη αὐτὴ ζωὴ (ὅσα καὶ ἂν εἶναι τὰ ἔτη μας), γίνεται ζωὴ προετοιμασίας γιὰ τὴν ἄλλη, τὴν πραγματική, τὴν μοναδική, τὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴν ὁποία καὶ δημιουργηθήκαμε, τότε ἔχουμε ἐπιτυχία.

Ἐὰν συμβαίνει αὐτό, τότε ἄνευ ἀμφιβολίας, τὰ ἔτη μᾶς εἶναι καρποφόρα καὶ εὐλογημένα. Ἐὰν ὅμως, ἀλλοίμονο, ὁ ἄνθρωπος «ζεῖ» γιὰ τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων, γιὰ τὸν πλοῦτο καὶ τὶς ἀηδιαστικὲς στὴν κυριολεξία ἡδονές, τότε δὲν εἶναι παρὰ μία ἀποτυχημένη ὕπαρξη. Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν συνειδητοποιήσει τί τὸν περιμένει, νομοτελειακῶς, ὅταν ἀρνεῖται καὶ ἀπορρίπτει Τὸν Θεό, τότε θὰ «κατακτήσει» αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία ἐργάστηκε.

Ἑπομένως, φίλοι μου, τὸ δῶρο Τοῦ Θεοῦ ποὺ λέγεται χρόνος, καὶ ἐν προκειμένω νέον ἔτος, εἶναι ἕνα δίκοπο μαχαίρι ποὺ ἢ θὰ τὸ χρησιμοποιήσουμε ἀρνητικῶς γιὰ νὰ αὐτοκαταστραφοῦμε στὴν αἰωνιότητα τῆς κολάσεως ἢ θετικῶς, καὶ ἔτσι ἀποβαίνει μία μεγάλη εὐλογία, ποὺ ξεκινᾶ ἂπ΄αὐτὴ τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν Θριαμβεύουσα. Στὴν ἐν οὐρανοῖς θριαμβέβουσα, ὅπου ἐκεῖ ὁ πλέον χρόνος μᾶς παραδίδει στὴν ὄμορφη, ἀτελεύτητη, φωτεινὴ καὶ αἰώνια ζωή. Κοντὰ στὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ μᾶς Κύριο Ἰησοῦ.

Εἴθε, νὰ δώσει ὁ Θεός.

Ἔτη ἅγια, εἰρηνικὰ καὶ κατὰ πάντα εὐλογημένα.

Τὸ δὲ νέον ἔτος, νὰ εἶναι ἔτος μετανοίας γιὰ τὸ Ἑλληνικό μας Ἔθνος καὶ ἐνιαυτὸς ἀφυπνίσεως, κυρίως τῶν ποιμένων, ἀλλὰ καὶ τοῦ ποιμνίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καὶ δὴ τῆς Ἑλλαδικῆς.

Ἀμήν.