Ἄρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ὑπάρχει στὴν Ἰατρικὴ μία χαρακτηριστικὴ ρῆσις ποὺ λέγει « ἀρχὴ θεραπείας, ἐπίγνωσης ἀσθενείας». Αὐτὸ βεβαίως εἶναι ἀπολύτως σωστό, ἀφοῦ ἂν κανεὶς δὲν συνειδητοποιήσει τὴν πάθηση καὶ τὴν ἀσθένειά του, ἀποκλείεται καὶ νὰ ζητήσει τὸν Ἰατρὸ καὶ ἄρα τὴν θεραπευτική του ἀγωγή. Κι ἂν τοῦτο ἰσχύει γιὰ τὶς σωματικές, πόσο μᾶλλον ἰσχύει γιὰ τὶς πνευματικὲς ἀσθένειες. Τὸ πόσο δὲ εἶναι ἀνάγκη, αὐτὸ νὰ τὸ προσέξουμε ὅλοι μας, τοῦτο μόνο ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν ἐκτὸς πραγματικότητας θὰ τὸ ἀρνηθοῦν.
Λόγω θέσεως, στὴν συνέχεια, θ’ ἀφήσουμε τοὺς ταγοὺς ποὺ βρίσκονται σὲ ἄλλους πυλῶνες καὶ σὲ ἄλλες θέσεις μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἑλληνικῆς μας κοινωνίας καὶ θὰ περιοριστοῦμε εἰς τὰ καθ’ ἠμᾶς, δήλ. θὰ δοῦμε τὰ τοῦ οἴκου μας, ἀφοῦ συμφώνως καὶ μὲ τὴν ἁπλὴ λογική, ἐὰν ὁ καθένας τακτοποιήσει τὸν ἑαυτόν του καὶ τὸν οἶκον του, τότε αὐτομάτως, τακτοποιεῖται καὶ ρυθμίζεται ὁλόκληρη ἡ κοινωνία μας.
Στὴν ἐρώτηση λοιπὸν ποῦ τίθεται: Ποιὸς «φορέας» ἢ ποιὸς «πυλώνας» εὐθύνεται; Ἀδιστάκτως καὶ μὲ τὸ χέρι στὴν καρδιά, ὁμολογοῦμε ὅτι τὴν μεγαλυτέρα τῶν εὐθυνῶν, φέρει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἡγεσία πρωτίστως καὶ βεβαίως ὡς πιστὸς λαὸς ποὺ ἀνέχεται ὀθνεῖες καὶ ἀνεπίτρεπτες καταστάσεις...
Εἴμαστε σίγουροι ὅτι κάποιοι θὰ ἀντιδράσουν καὶ ἴσως καὶ νὰ σκανδαλιστοῦν στὴ γνώμη αὐτή. Τί νὰ κάνουμε, ὅμως, φίλοι μου; Χρειάζεται ἀρετὴ καὶ τόλμη ὄχι μόνο γιὰ νὰ ἐκφράζει κανεὶς χωρὶς δισταγμὸ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀκούει συνάμα χωρὶς φόβο καὶ πάθος αὐτὴ τὴν ἀλήθεια.
Ἐὰν δὲ θελήσουμε τώρα, νὰ ἀρθρώσουμε λόγο σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, τότε εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀγγίξουμε τὸν δάκτυλον στὴν πληγὴ καὶ νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι τὴν ὀδυνηρὴ αὐτὴ κατάσταση τὴν ἐκφράζει ὁ λησμονημένος ἐν πολλοῖς λόγος τοῦ...
Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Ὑμεῖς ἐστὲ τὸ ἅλας τῆς γής. Ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῆ, ἐν τίνι ἀλισθήσεται; Εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων». (Μάτθ. ἐ’ 13). (Δήλ. «Ἐσεῖς εἶσθε τὸ ἁλάτι τῆς γής. Ἐὰν δὲ τὸ ἁλάτι χάσει τὴν ἁλμύρα του, μὲ τί θὰ ἀποκτήσει πάλι τὴν ἀλιστικὴ τοῦ ἰδιότητα; Δὲν εἶναι πλέον γιὰ τίποτε, παρὰ νὰ πεταχτεῖ ἔξω καὶ νὰ καταπατῆται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους»).
Εἴμαστε μάλιστα ὑποχρεωμένοι, ἕνεκεν ἀληθείας, νὰ προσθέσουμε καὶ τούτη τὴν ὀδυνηρὴ ἀλήθεια. Ἀρκετὲς φορές, ὁ ἴδιος ὁ πιστὸς λαὸς (;) ἀρέσκεται στὸ νὰὑπάρχουν ποιμένες, πολιτικοὶ καὶ πνευματικοὶ ταγοὶ (;) οἱ ὁποῖοι μὲ τὸ λόγο τοὺς «κνήθουν τὴν ἀκοὴν» καὶ θωπεύουν τὸν ἐγωισμό, μέσω μίας «λαϊκίστικης πολιτικῆς». Ἀναπαύεται, σὲ πλεῖστες περιπτώσεις, τὸ ἴδιο τὸ κατ’ ὄνομα χριστιανικὸ ποίμνιο καὶ ὁ «κυρίαρχος λαός», ὄχι στὸ νὰ διοικεῖται ἀπὸ Ἐθνικοὺς ἄνδρες καὶ νὰ διαποιμαίνεται «εἰς τόπον χλόης», ἀλλὰ νὰ περιχαρακώνεται ἐντὸς τῶν ποιμαντικῶν ὁρίων τῆς «Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Λαοδικείας» (Ἀποκ. Γ΄ 14-27).
Ἀριδήλως, ἀπαιτοῦνται ἱκανὲς σελίδες γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ θέματος περὶ τῶν εὐθυνῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως στὴν διαμόρφωση τῆς κοινωνίας καὶ κατ’ ἐπέκτασιν στὴν πορεία τοῦ Ἔθνους. (Δὲν ἀποκλείεται, δοθείσης εὐκαιρίας, νὰ τὸ ἀποτολμήσουμε).
Νὰ συνεχίσουμε ὅμως μὲ τὴν διαπίστωση ὅτι ὑπάρχει πρόβλημα, ὑφίσταται ἀσθένεια ἡ ὁποία μάλιστα ἐξελίσσεται σὲ καρκίνωμα ποὺ τὸ βλέπουμε καὶ τὸ ζοῦμε ὅλοι μας.
Πρόκειται περὶ τοῦ πολὺ σοβαροῦ θέματος τῆς διαποιμάνσεως τῶν ἀνθρώπων. Ὄχι μόνον ὅσων δὲν ἔχουν ἀκόμα γνωρίσει τὴν Ὀρθοδοξία (Στὶς ἡμέρες μᾶς ἀριθμοῦνται σὲ ἑκατομμύρια ἐντός του Ἑλλαδικοῦ χώρου), ἀλλὰ πρωτίστως ὅσων «πιστῶν» διέρρηξαν τοὺς δεσμοὺς μὲ τὴν Ἐκκλησία ἢ ποὺ φαίνεται νὰ ἔχουν ἐλάχιστη σχέση μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Βεβαίως, θὰ βρεθοῦν κάποιοι νὰ ἰσχυριστοῦν ὅτι ἔτσι ἦταν πάντοτε τὰ πράγματα, ὅτι κατὰ βάθος οἱ ἄνθρωποι πιστέυουν, ὅτι στὶς μεγάλες ἑορτὲς γεμίζουν ἀσφυχτικὰ οἱ ναοί μας καὶ γενικῶς, θὰ κατασκευάσουν καὶ ἄλλους τέτοιους ἰσχυρισμούς, μὲ τοῦ ὁποίους θὰ θελήσουν νὰ ἀποσείσουν τὶς προσωπικὲς καὶ γενικὲς ποιμαντικές μας εὐθύνες. Τὸ ὅτι ὅμως αὐτὰ ἀποτελοῦν «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις» γιὰ νὰ φιμωθεῖ ἡ ἀλήθεια καὶ νὰ καθησυχάσουν συνειδήσεις, τοῦτο εἶναι ἡλίου φαενώτερον.
Ὁρισμένοι δὲ ἄλλοι, στὴν προσπάθειά τους νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ θλιβερὸ φαινόμενο τῆς ἀποχριστιανήσεως καὶ ἀφελληνήσεως τῆς κοινωνίας μας, θὰ προσπαθήσουν νὰ ρίξουν τὸ βάρος καὶ τὸ φταίξιμο στὴν Πολιτεία καὶ σ’ ὅσους κυβερνοῦν τὸν ταλαίπωρο τοῦτο τόπο.
Βεβαίως οἱ Πολιτειακοὶ ταγοὶ καὶ Πολιτικοὶ Ἀρχηγοί, καὶ γενικῶς οἱ «ἄρχοντες», φέρουν τεράστιες τὶς εὐθύνες γιὰ τὴν καταβαράθρωση τοῦ τόπου καὶ τῶν ξεπεσμὸ τῆς νεολαίας μας. Εἶναι ὄντως φανερὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἕνα κυρίαρχο σκοπὸ ἔχουν θέσει στὴν καριέρα τοὺς (πλὴν ἐλαχίστων βεβαίως περιπτώσεων),τὸ νὰ ἀπεμπολήσουν καὶ νὰ ἀποσκορακίσουν ὀ,τιδήποτε γνήσια Ἑλληνικὸ καὶ αὐθεντικὰ Χριστιανικό. Μὲ δύο λόγια, ἔχουν βαλθεῖ, καὶ ἐν πολλοῖς τὸ ἔχουν κατορθώσει, νὰ ξεριζώσουν τὰ Ἑλληνοχριστιανικά μας Ἰδανικά.
Αὐτὴ εἶναι δυστυχῶς ἡ ἀλήθεια, εἴτε θέλουμε, εἴτε ἀρνούμαστε νὰ τὴν παραδεχθοῦμε.
Ὅμως, ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ ἀκούσουμε τί λένε οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸ γενικώτερο κατάντημα αὐτοῦ του τόπου; Διαθέτουμε τὴν τόλμη νὰ δοῦμε τὸν πόνο μέσα στὶς καρδιὲς τῶν νέων ἀνθρώπων; Ἀντέχουμε νὰ ἀφουγκραστοῦμε, εἴτε εἶναι δίκαιο, εἴτε ἄδικο τὸ παράπονο τῆς νεολαίας μας γιὰ τὴν ποιμαντικὴ ἀνεπάρκεια, γιὰ νὰ μὴν κάνουμε λόγο γιὰ ποιμαντικὴ ἐγκατάλειψη;
Φοβούμαστε πὼς ἐνῶ γιὰ τοὺς ἄλλους εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ρίξουμε τὸν «λίθον τοῦ ἀναθέματος», γιὰ τὰ δικά μας λάθη, κλείνουμε τὰ μάτια καὶ σφραγίζουμε τὰ αὐτιά, ἐξωραΐζοντας τὶς καταστάσεις ἡ ἀκόμα χειρότερα, ἐφαρμόζοντας τὴν τακτική του στρουθοκαμηλισμοῦ.
Ναί. Ἂς τὸ παραδεχθοῦμε. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία ἔγινε ἡ ἐπίσημη θρησκεία, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἔγινε θεσμὸς καὶ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ ποιμένες αἰσθάνθηκαν ὅτι μποροῦν νὰ στηρίζονται στὸν Καίσαρα, ἀπὸ τότε δυστυχῶς, ἔπαυσε νὰ ὑφίσταται ὁ ζῆλος τῆς ποιμαντικῆς καθοδηγήσεως τῶν ψυχῶν.( Ἡ γνώμη αὐτὴ βεβαίως, ὑποστηρίζεται καὶ ἀπὸ σοβαροὺς μελετητὲς τῆς Γενικῆς καὶ Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Πατέρες ποὺ ἔχουν ἐνσκήψει στὴν ποιμαντικὴ ἐπιστήμη).
Νὰ συνεχίσουμε ὅμως στὴν παρακολούθηση τοῦ ἰδίου τοῦ προβλήματος, θέτοντας ἕνα ἐρώτημα: Εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία (διοίκησις) δὲν ἐκφράζει δημοσίως τὸν ζωντανὸ καὶ ριζοσπαστικὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τοὺς ἐπαναστατημένους νέους καὶ ἀγανακτισμένους πολίτες, θεωρεῖται μέρος τοῦ συστήματος;
Εἶναι Βιβλικῶς καὶ Θεολογικῶς παραδεκτὸν τὸ ὅτι ἡ διοίκησις περὶ ἄλλων μεριμνᾶ καὶ τυρβάζει, καὶ ὅτι ἐμφανίζεται πρὸς τὰ ἔξω, ὡσὰν νὰ εἶναι κλεισμένη ἐντὸς μία γυάλας, μὴ ἔχοντας οὐδεμία σχέση μὲ τὰ τεκταινόμενα; (Κάνουμε φυσικὰ λόγο γιὰ τὴν κεντρικὴ καὶ συνολικὴ διοίκηση καὶ ὄχι βεβαίως γιὰ μεμονωμένες περιπτώσεις προσώπων ποὺ ἀποτελοῦν καὶ τὴν ἐξαίρεση τοῦ κανόνα). Ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ δὲ στὸ σημεῖο αὐτό, καὶ πάλι μὲ ὅλο τὸν σεβασμό, νὰ ὑπενθυμίσουμε πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις πὼς ἡ ὅλη διαμορφωθεῖσα κατάστασις στὴν πατρίδα μας σήμερα, θυμίζει τὴν Ἱεραρχία τῆς προεπαναστατικῆς Ρωσίας, καὶ τὴν χαρακτηριστικὴ ἀδιαφορία τῆς Ρωσικῆς «ἀφρόκρεμας».
Ἐνῶ τὸ κοινωνικὸ καζάνι ἐκόχλαζε ἀπὸ τὶς ποικίλες ἀδικίες καὶ τὴν στέρηση καὶ αὐτοῦ του ἐπιουσίου ἄρτου, πόσο μᾶλλον τῶν ἄλλων ἀναγκαίων ἀτομικῶν καὶ οἰκογενειακῶν παροχῶν, οἱ Ρῶσοι Ἀρχιερεῖς, συνεδρίαζαν, ἀλλοίμονο, γιὰ τὸ τί χρώματα ἀμφίων θὰ ἐνδύονταν στὶς ἑορτὲς καὶ πανηγύρεις! Καὶ ἐνῶ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία εὑρισκόταν μέσα στὴν τραγικὴ μακαριότητά της καὶ ἡ Ρωσικὴ ἰντελλιγκέντσια ἀπολάμβανε τὰ ποιήματα καὶ τὶς χοροεσπερίδες, οἱ πραγματικοὶ ἐχθροί του Ρωσικοῦ λαοῦ (ποὺ ὅλως τυχαίως, ἀνῆκαν σὲ συγκεκριμένο ἔθνος, καὶ κατόπιν ἀνέλαβαν τὰ ἡνία τῆς ἐξουσίας), ὑποδαύλιζαν τὴν πικρία τοῦ λαοῦ, ἕως ὅτου κατόρθωσαν, μὲ τὴν παροιμιώδη ἀδιαφορία τῶν ποιμένων, καὶ τὶς πολιτικοεκκλησιαστικὲς ἴντριγκες τοῦ ἀπαισίου Ρασπούτιν, νὰ κάνουν τὸν λαὸ νὰ ξεσπάσει καὶ νὰ ἀνατρέψει τὰ πάντα. Φυσικά, ὅταν ἐξεράγει ὁ κοινωνικὸς Βεζούβιος, τότε, οὔτε οἱ ἀδαμαντοκόλλητες μίτρες καὶ τὰ περίτεχνα Ρωσικὰ φελόνια, οὔτε βεβαίως οἱ δοξασίες «περὶ τρίτης Ρώμης» ἄντεξαν στὴν λαίλαπα τῆς Ρωσικῆς κολάσεως. (Φυσικά, κατόπιν οἱ ταλαίπωροι Ρῶσοι, ἔπεσαν σὲ πολὺ χειροτέρα λαίλαπα ἀπ’ αὐτὴν ποὺ βρίσκονταν πρίν...). Ἂν ὅμως τόσο ἡ πολιτικὴ ὅσο κυρίως αὐτὴ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία, εὑρίσκονταν στὰ ὕψη τῶν περιστάσεων, πολλὰ ἑκατομμύρια Ρώσων καὶ ὄχι μόνον, θὰ εἶχαν γλυτώσει τὶς θανατικὲς καταδίκες, τὰ ἀνήκουστα μαρτύρια, καὶ ἀκόμα, φρίττει νὰ τὰ σκέπτεται κανείς, τὰ κολαστήρια τῶν γκουλάγκ...
Ἄραγε κάποιοι ὑψηλὰ ἱστάμενοι, κάποιοι ποὺ ὀφείλουν, λόγω θέσεως, νὰ βλέπουν καὶ ν’ ἀκοῦν, συλλαμβάνουν τὰ σημερινὰ μηνύματα; Καὶ ἂν ναί, τὰ μεταφέρουν ἁρμοδίως ἐκεῖ ποῦ πρέπει; Ἄραγε διδασκόμαστε ἀπὸ τὶς τραγικὲς σελίδες τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας ἢ ἀδιαφοροῦμε καὶ πρὸς ἐκδίκησιν ἡ Ἱστορία θὰ ἀντιγράψει, ἔτι ἅπαξ, τραγικὰ τὶς σελίδες της;
Δικαίως ἢ ἀδίκως, στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων ὑπάρχει ἡ ἀντίληψις ὅτι, μαζὶ μὲ τὴν ἄθεη καὶ ἀμοραλιστικὴ κατὰ κανόνα πολιτικὴ ἐξουσία, καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία ἐπρόδωσε τὸν Θεὸ καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ προσεχώρησε στὴν ἄρνηση, στὸν «κόσμο» καὶ στὸν πλοῦτο.
Νὰ συνεχίσουμε τὴν ἐξέταση ἀντιπαραβάλλοντας τὴν βαρέως ἀσθενοῦσα κατάσταση τῶν ταγῶν τῆς ἐποχῆς μας, μὲ μία ἡρωικὴ μορφὴ ποὺ σελαγίζει στὸ στερέωμα καὶ καθοδηγεῖ τὴν πορεία δυναμικά. Πρόκειται γιὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Σχεδὸν σὲ κάθε εὐχαριστιακὴ σύναξη, μπροστὰ μας ἔρχεται καὶ συλλειτουργεῖ ὁ Ἱερὸς Πατήρ. Μέσα ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία του, βλέπουμε ὄχι μόνο νὰ ἐκφράζει τὴν λατρευτικὴ συνείδηση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, μὰ συνάμα τὸν ἀκοῦμε (ἀλλοίμονο δὲ ἐὰν δὲν τὸν ἀκοῦμε), νὰ κηρύττει ἐναντίον τοῦ πλούτου καὶ τῆς κοινωνικῆς ἀνισότητος. Τὸν βλέπουμε μέσα ἀπὸ τὶς ἀθάνατες ὁμιλίες του νὰ ἐξαπολύει ἀναθέματα ἐναντίον τοῦ παρανόμου πλουτισμοῦ καὶ νὰ ἐξακοντίζει μύδρους κατὰ τῶν σκληροτράχηλων καὶ πορωμένων πλουσίων «Πᾶς πλούσιος ἄνομος ἢ κληρονόμος ἀνόμων», καὶ τόσα ἄλλα ποὺ δὲν μποροῦν οὔτε στὸ ἐλάχιστο νὰ συγκριθοῦν μὲ τὰ «ἐπαναστατικὰ» κοινωνικὰ συστήματα ποὺ διαφημίζονται ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τῶν.
Ἀλήθεια, τί λόγο ἔχει ἐκφέρει ἕως σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὰ τεράστια ἀποθέματα πλούτου σὲ ἐλάχιστες οἰκογένειες; Ποῦ καὶ πότε διατρανώθηκε ὁ ἐλεγκτικὸς καὶ Πατερικὸς λόγος ποῦ ἀναταράσσει συνειδήσεις; Ποῦ τὰ αὐθεντικὰ ἐπαναστατικὰ-Χριστιανικὰ κηρύγματα σ’ αὐτὴ τὴν ἀνισότητα καὶ ἀδικία τῆς ἐποχῆς μας καὶ στὸ βύθισμα τοῦ Ἔθνους μας;
Βεβαίως, ὑπάρχουν καὶ τὰ συσίτεια ποὺ προσφέρουν ἀρκετοὶ Ναοί, θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχυριστεῖ κανείς. Καμμία διαφωνία ἐπ’ αὐτοῦ. Οὐδεὶς δύναται νὰ τὸ ἀρνηθεῖ. Ἀλλ’ αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενον; Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐπέρχεται ἡ θεραπεία τῶν κοινωνικῶν πληγῶν μὲ ὅλα τὰ συμπαρομαρτούντα; Ἀλλοίμονο ἐὰν τοῦτο τὸ ἔσχατο προβληθεῖ ὡς τὸ μοναδικὸ ἔργο ποὺ πρέπει νὰ ἐπιδείξει ἡ Ἐκκλησία. Ἐὰν δὲν ἀλλάξει ἡ κατάστασις, δήλ. ἐὰν δὲν ἀφυπνιστοῦν οἱ συνειδήσεις καὶ δὲν ἐπέλθει κοινωνικὴ δικαιοσύνη ἢ ἔστω λίγη ἐξισορρόπησις τοῦ πλούτου καὶ τῶν ἀγαθῶν, ποῦ θὰ βρίσκει καὶ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν σειρὰ τῆς τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ γιὰ νὰ προσφέρει τὶς εὐλογίες στοὺς ἔχοντες ἀνάγκη;
Καὶ ἐπιτέλους, μία μερίδα φαγητοῦ, ἔστω ὅτι καὶ χορταίνει τὸ στομάχι, τί γίνεται ὅμως μὲ τὴν ψυχὴ ποῦ πάντοτε παραμένει διψασμένη; Καὶ ἔτι πλέον, πῶς θὰ κατορθώσει ἡ πνευματικὴ ἡγεσία νὰ ἐξηγήσει, νὰ εἰρηνεύσει, νὰ χαλυβδώσει καὶ τὸ κυριότερον νὰ προσφέρει ἐλπίδα στὶς συνειδήσεις τῶν νέων κυρίως ἀνθρώπων ποῦ βιώνουν τραγικὲς καταστάσεις; Ὄντως «Οὐκ ἒπ ἄρτον μόνον ζήσεται ἄνθρωπος» (Μάτθ. Δ’ 4).
Φυσικὰ γιὰ ὂλ’ αὐτὰ καὶ γιὰ ἄλλα ἀκόμα πολλά, ὁ μόνος ποὺ δὲ φταίει εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του. Ὄχι, τὰ λάθη τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐν προκειμένω τῶν κατὰ φαντασία χριστιανῶν, εἶναι ἀνεπίτρεπτον νὰ τὰ φορτώνουμε στὸν Ἀρχηγὸ τῆς Πίστεώς μας. Εἶναι ἀπαράδεκτον νὰ περιχαρακώνουμε καὶ ἀφοπλίζουμε τοὺς γνησίους καὶ θρηνούντας μὰ καὶ ἐλπίζοντας Ποιμένες.
Θὰ κλείσουμε μὲ αἰσιοδοξία.
Εὐτυχῶς ὅτι μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τοῦ Ἔθνους μᾶς ὑπάρχουν καὶ τὰ στελέχη ἐκεῖνα τῶν ὁποίων τὶς καρδιὲς κατακαίει ὁ πόθος γιὰ τὴν δημιουργία μίας «Ἐλεύθερης καὶ ζωντανῆς Ἐκκλησίας». Ὑπάρχουν οἱ ἀσυμβίβαστοι. Δόξα τῷ Θεῶ, ὑφίστανται οἱ προφητικὲς φωνὲς ποὺ κρατοῦν μὲ συνέπεια τὸν Σταυρό τους. Ὅσο κι ἂν φαίνονται ὅτι εἶναι λίγοι, δὲν ἀπογοητεύονται.
Οἱ ἐκλεκτοὶ καὶ ἀσυμβίβαστοι εἶναι πάντοτε ὀλίγοι καὶ τὸ μικρὸ ποίμνιο μὲ συμπαραστάτη τὸν Κύριο, μπορεῖ νὰ κάνει θαύματα.
Μετὰ βεβαιότητος ἀδελφοί μου, βρισκόμαστε σὲ κρίσιμη ἐποχὴ ποὺ χρειάζεται γνησιότητα καὶ ἡρωισμό.
«Ὁ δυνάμενος χωρεῖν, χωρείτω» (Μάτθ. ΙΘ’ 12).
(Συνεχίζεται).
Ἄρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἱεροκῆρυξ Ι.Μητρ.Δρ.Πώγ. & Κονίτσης
Κόνιτσα
E-mail p.ioil@freemail.grhttp://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2011/10/blog-post_2857.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου