ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ, ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Γ’

Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἤδη στὸ περασμένο μᾶς ἄρθρο κάναμε λόγο γιὰ τὸ ποῦ ἐντοπίζεται τὸ ὅλο πρόβλημα καὶ ἄρα ξεκινοῦμε νὰ βλέπουμε τὸ πῶς θὰ ἐπέλθει ἡ θεραπεία.  Καὶ τὸ μεγάλο πρόβλημα τοῦ ἀσθενοῦς, δήλ. τοῦ Ἑλληνικοῦ μας Ἔθνους, εἶναι ἡ ἔλλειψης τῶν ἡγετῶν. Ἡ ἀπουσία τῶν ἡγετικῶν προσωπικοτήτων στοὺς πυλῶνες τοῦ Ἔθνους μας.

Εἴτε  ἡ ἐποχὴ μᾶς μαστίζεται πράγματι ἀπὸ πτώχευση ἡγετικῶν μορφῶν, εἴτε ὑπάρχουν τὰ πρόσωπα αὐτά, ἀλλὰ ἐμποδίζονται ἀπὸ «γνωστοὺς-ἄγνωστους» παράγοντες νὰ ἀνέλθουν στὰ ὕπατα ἀξιώματα τῶν κρατικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν κορυφῶν, εἴτε ὅσοι διαθέτουν χαρίσματα καὶ δυνατότητες κάνουν πρὸς τὸ παρὸν μία «πολιτικὴ σιωπῆς» ἀναμένοντας τὴν κατάλληλη στιγμή... Ὅποια τέλος πάντων καὶ ἂν εἶναι ἡ αἰτία, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ θρηνοῦμε γιὰ τὴν ἔλλειψη στὰ κοινὰ καὶ ἰδίως στὶς κορυφές, τῶν χαρισματικῶν προσωπικοτήτων.

Πρὶν προχωρήσουμε στὴ θεραπευτικὴ ὁδό, ἂς ἀναπτύξουμε στὸ σημεῖο αὐτὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν αὐθεντικῶν ἡγετῶν, εἴτε αὐτοὶ βρίσκονται στὸν χῶρο τῆς Πολιτείας, Στρατοῦ, Πνευματικῶν Ἱδρυμάτων, εἴτε στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως.

Πολὺ συνοπτικὰ θὰ δοῦμε ποιὰ εἶναι αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά, ποὺ ἀναδεικνύουν καὶ σταθεροποιοῦν ἕνα ἡγέτη.

Α) Ὁ ἡγέτης εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶναι πιστὸς στὸν Θεό. Νὰ μὴν εἶναι ἄθεος καὶ πολὺ περισσότερο νὰ μὴ καυχᾶται καὶ νὰ μὴ διακηρύσσει ἀνοήτως τὴν ἀθεΐα του. Δοθέντως μάλιστα ὅτι κατὰ τὸν Πασκάλ: «Ἡ ἀθεΐα ἀποτελεῖ νόσον τοῦ ἐγκεφάλου» , καὶ ἄρα ὁ ἄθεος εἶναι ἀσθενὴς καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ἄκρως ἐπικίνδυνος, ὑπάρχει κίνδυνος ὅταν αὐτὸς βρεθεῖ στὴν κορυφή, τὰ ἀποτελέσματα νὰ εἶναι τραγικὰ γιὰ τὸν λαὸ ποὺ...
κυβερνᾶ.

Β)  Ὁ ἡγέτης νὰ μὴν εἶναι μετριότητα. Νὰ εἶναι ἄνθρωπος μὲ ψυχικὰ καὶ διανοητικὰ χαρίσματα καὶ ἀρετὲς ποὺ μὲ κόπο μὲ μόχθο θὰ ἔχει καλλιεργήσει ἀπὸ τὴν παιδική του ἀκόμα ἡλικία. Νὰ διαθέτει ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ἀνδρεία καὶ νὰ εἶναι ἀνυποχώρητος στὶς ἀρχές του καὶ στὰ Ἐθνικὰ Ἰδανικά. Νὰ μπορεῖ νὰ «σταθεῖ» (ὅπως ἐπὶ τὸ λαϊκώτερον τονίζεται), ὄχι μόνο στὸ περιβάλλον τοῦ ἀλλὰ καὶ σ’ ἕνα διαφορετικό, ἐκφράζοντας αὐθεντικὰ αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἐννοεῖται ὅτι ὁ ἴδιος βιώνει καὶ ἐκπροσωπεῖ.

 Τί τραγικὸ κατάντημα γιὰ ἕναν Πρωθυπουργὸ τῆς Ἑλλάδος, ἐπὶ παραδείγματι, νὰ μὴ γνωρίζει νὰ ὁμιλεῖ σωστὰ τὴν Ἑλληνικὴ Γλώσσα, νὰ...

 ἔχει παχυλὴ ἄγνοια τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, νὰ μὴ μπορεῖ νὰ καλύψει πλέγματα κατωτερότητος ποὺ τρέφει γιὰ τὸν λαὸ ποὺ κυβερνᾶ ἢ νὰ ντρέπεται νὰ ὀνομάσει τὴν Ἑλλάδα μας, Πατρίδα του.

Ἢ τί ἀλγεινὴ ἐντύπωση θὰ προκαλοῦσε στὸν λαό, κάποιος ποὺ βρίσκεται στὴν κορυφὴ τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τῆς Χώρας, νὰ ὑπέκυπτε στὸν φόβο τόσο τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν, ὅσο κυρίως τῶν ἐσωτερικῶν ποικίλων καρκινωμάτων ποὺ ἀποσκορακίζουν τὴν ραχοκοκαλιὰ τοῦ κράτους καὶ ἀπονευρώνουν τὸ Ἔθνος. Ὁποῖον κατάντημα γιὰ ἕναν ἀρχηγὸ στρατιωτικοῦ κλάδου νὰ «χτυπάει προσοχή», κατὰ τὸ δὴ λεγόμενον, στὶς κατάπτυστες «πολιτικὲς κλαδικές»...

Καὶ πόσο πάλι μπορεῖ νὰ ξεπέσει καὶ νὰ ἐξευτελιστεῖ στὴν κυριολεξία ἕνας Ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης ὅταν ἀποκαλύπτεται, ἀργὰ ἢ γρήγορα, στὰ μάτια τοῦ ποιμνίου του ἡ θεολογική του ρηχότητα καὶ ἡ ποιμαντική του ἀνεπάρκεια. Ἂς σκεφθεῖ κανείς, γιὰ παράδειγμα, τὸ ἀνεπανόρθωτο βύθισμα ἑνὸς Ἐπισκόπου, ἐὰν αὐτὸς τύχει νὰ κάνει τὸ λάθος, ἀνοίγοντας τὸ στόμα του καὶ κυρίως τὴν καρδιά του, καὶ κηρύξει τὴν προσωπική του συμφωνία στὸ θέμα τῆς «καύσεως τῶν νεκρῶν» ἢ τὴν διαφωνία του στὴν  Εὐαγγελικὴ ἀπαγόρευση καὶ καταδίκη τῶν προγαμιαίων σχέσεων  ἢ ἀκόμα καὶ αὐτῶν γιὰ τὰ ὁποία ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὅτι: «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν»(Ἐφεσ. 5,12).

Προφανῶς, οἱ περιπτώσεις αὐτές, μᾶλλον ἀποκριάτικη περίοδο θυμίζουν, ποὺ ὁ κάθε ρηχὸς ντύνεται καὶ παριστάνει κάτι, δήλ. τὸν καρνάβαλο, παρὰ ἀποδεικνύουν Ἐκκλησιαστικὸ ἡγέτη.

Ἢ ἂς σκεφθεῖ κανείς, Πρυτάνεις ἢ Κοσμήτορες ἢ καὶ Προέδρους πνευματικῶν ἱδρυμάτων, ὅπως ἡ Ἀκαδημία, ποὺ ἀντὶ νὰ ἀντιδροῦν καὶ νὰ ὁμιλοῦν Χριστιανοπρεπῶς καὶ Ἑλληνοπρεπῶς, αὐτοὶ κρατοῦν τὴν «σιωπὴ τῶν ἀμνῶν» μπροστὰ στὸ μεγάλο χάλι ποὺ ὁλονὲν καὶ περισσότερο βυθίζεται ἀπὸ μαθησιακῆς, πνευματικῆς καὶ ἠθικῆς κυρίως ἀπόψεως ἡ ταλαίπωρη νεολαία μας, καὶ κὰτ΄ἐπέκτασιν ἡ Πατρίδα μας.( Φυσικά, ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποία ἀναφέρουμε, δὲν καταγράφουν τὴν Ἑλλαδικὴ πραγματικότητα, ὄχι βεβαίως. Ὂλ’ αὐτὰ εὑρίσκονται στὸν χῶρο τῆς φαντασίας μας ἢ μπορεῖ νὰ συμβαίνουν σὲ μία μακρινὴ χώρα, κάπου πάνω στὴν γῆ).

Χαρακτηριστικὸ τῶν γνησίων ἡγετῶν, εἶναι τὸ νὰ δύνανται νὰ κατοικήσουν ἐντὸς «ὑαλίνου πύργου». Πιὸ ἁπλά, νὰ διαθέτει ὁ ἡγέτης τέτοια ποιότητα ἠθικῆς ζωῆς, ὥστε νὰ μὴ κινδυνεύει ν’ ἀποκαλυφθεῖ καὶ τὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὴν «προσωπική του ζωή». Κάτι δήλ. ποῦ θὰ τὸν ὑποβάθμιζε ἀνεπανόρθωτα στὰ μάτια τοῦ ποιμνίου του. Οἴκοθεν νοεῖται, ὅτι γιὰ νὰ συμβαίνει αὐτό, δήλ. νὰ μὴ φοβᾶται τὴν δημοσιότητα, ὁ ἡγέτης, θὰ πρέπει νὰ βρίσκεται ἐξ ἀρχῆς σὲ ὑψηλὰ ἠθικὰ καὶ ὄχι μόνον ἐπίπεδα καὶ ὄχι νὰ περιμένει νὰ διαμορφώσει προσωπικότητα ὅταν θὰ φθάσει  στὴν κορυφή. Νὰ εἶναι ἄψογος καὶ νὰ ἀποτελεῖ μνημεῖον ἠθικῆς, ἐκ «κοιλίας μητρός».

Στὸ ἐρώτημα ποὺ ἐκ τοῦ πονηροῦ τίθεται στὶς ἡμέρες μας, γιὰ τὸ ἂν ἕνας ἡγέτης δύναται νὰ ἔχει ἢ ὄχι προσωπικὴ ζωή, ξεκάθαρα ἀπαντοῦμε ὅτι ὁ ὁποιοσδήποτε ἡγέτης, πολλῶ δὲ μᾶλλον ὁ πνευματικὸς καὶ δὴ ὁ Ἐκκλησιαστικός, δὲν δικαιοῦται, δὲν μπορεῖ καὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔχει προσωπικὴ ζωὴ ( μὲ τὴν ἔννοια ποὺ ἐννοοῦν οἱ διεφθαρμένοι).

Ἐὰν ἕνας Ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης (ὁποιασδήποτε ἐννοεῖται βαθμίδος τοῦ κλήρου),  αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἔχει «προσωπικὴ ζωή»,  προφανῶς ὁ «Κύριος» (;) αὐτὸς ἔχει κτυπήσει «λάθος πόρτα» καὶ δὲν εἶναι, παρὰ μία τραγικὴ φιγούρα ποὺ δυστυχῶς γιὰ τὸν ἴδιον, οἱ Βυζαντινὲς μεγαλοπρέπειες καὶ οἱ ποικίλοι μανδύες, ὄχι μόνον ἀδυνατοῦν νὰ καλύψουν, ἂλλ΄ἀντιθέτως, ἀποκαλύπτουν τραγικὰ τὸ διάτρητόν της συνειδήσεως καὶ ὄχι μόνον.

Ἡ περὶ  «προσωπικῶν δεδομένων» θεωρία, καθὼς καὶ ὁ νόμος ποὺ τὴν προστατεύει, ὅταν ἀκούγεται, σχετικὰ μὲ τὰ «ὑπεροχικὰ πρόσωπα» τῆς κοινωνίας, ὁπωσδήποτε ἀποτελεῖ μάρτυρα ὄχι ὑπερασπίσεως ἀλλὰ κατηγορίας, καὶ στοιχεῖο ἀνυποληψίας...

Ὁ ἡγέτης, κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμή, πρέπει νὰ ἐπιζητεῖ ὁ ἴδιος τὴν διαφάνεια καὶ νὰ ἀποτελεῖ μέσα στὴν κοινωνία τὸν φωτεινὸ ὁδοδείκτη γιὰ τὶς ὑψηλὲς κορυφὲς καὶ ἐν προκειμένω γιὰ τὴν πορεία τῶν Ἑλληνοχριστιανικῶν Ἰδεωδῶν. Καὶ ἔτι πλέον, ὅποιος τολμήσει εἴτε γραπτῶς, εἴτε προφορικῶς νὰ ἀγγίξει καὶ στὸ ἐλάχιστο τὴν ἠθική του ὑπόσταση, ἀμέσως, θὰ πρέπει ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν συκοφαντούμενο νὰ στέλνεται στὸν Εἰσαγγελέα. Τοῦτο μὲν γιὰ νὰ μὴ ξεπέφτει  ὁ ἴδιος στὶς συνειδήσεις, μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὸ ποίμνιο, τοῦτο δέ, γιὰ νὰ γνωρίζουν οἱ ἴδιοι οἱ συκοφάντες ὅτι δὲν μποροῦν μέσα στὰ σπλάχνα τῆς κοινωνίας νὰ δροῦν ἀτιμώρητοι.

Φυσικά, ὂλ΄αὐτὰ προϋποθέτουν τὸ νὰ εἶναι κανεὶς ἀπολύτως καθαρὸς στὸ σῶμα, στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά. Γενικῶς εἰπεῖν, νὰ εἶναι ἀδιάφθορος καὶ ἀπαστράπτουσα προσωπικότητα.

Τὰ περὶ «συγχωρήσεως καὶ πλατιᾶς καρδιᾶς» ὡς δῆθεν Ἐκκλησιαστικὴ ἀντιμετώπιση σὲ παρόμοιες περιπτώσεις, ἐκ μέρους τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ἀποτελοῦν παραμυθάκια, καμουφλὰζ καὶ προπέτασμα καπνοῦ, μὴ ἔχοντας  οὐδεμία σχέση μὲ τὴν ἀνδρικὴ ἀξιοπρέπεια ἀλλὰ καὶ τὴν αὐθεντικὴ Ἑλληνορθόδοξη Πατερική μας παράδοση.

Γ) Τὰ πρόσωπα τώρα ποὺ ἀποτελοῦν τὸ στενὸ ἀλλὰ καὶ εὐρύτερο περιβάλλον τοῦ ἠγέτου.

Ἡ λαϊκὴ καὶ ὁπωσδήποτε σοφὴ ρῆσις «πές μου τὸν φίλο σου, καὶ ἐν προκειμένω, τὸν ἄμεσο συνεργάτη σου καὶ συγκάτοικό σου, γιὰ νὰ σοὺ πῶ ποιὸς εἶσαι», ἀποτελεῖ καὶ στὸ θέμα αὐτὸ βασικότατο «μπούσουλα», πορείας φωτεινῆς καὶ δημιουργικῆς, τὸν ὁποῖον ὁ ἡγέτης δὲν θὰ πρέπει ποτὲ ν’ ἀφήσει νὰ ξεθωριάσει ἀπὸ τὴν ὀθόνη τῆς συνειδήσεώς του. Ἀπὸ πλευρᾶς δὲ τῶν ἀμέσων συνεργατῶν, οὐδέποτε θὰ πρέπει νὰ λησμονεῖται ἡ Λατινικὴ φράσις «Ἡ γυνὴ τοῦ Καίσαρος, δὲν πρέπει μόνον νὰ εἶναι τιμία, μὰ καὶ νὰ φαίνεται». Προσέτι, ὁ ἄξιος ἡγέτης, σὲ ὁποιονδήποτε τομέα καὶ ἂν βρίσκεται, δὲν μπορεῖ νὰ ἀνεχθεῖ δίπλα του πρόσωπα ποὺ δὲν ἐκπληρώνουν τὶς παραπάνω προϋποθέσεις τὶς ὁποῖες ἤδη ἀναφέραμε καὶ νὰ καλύπτει συνεργάτες ποὺ τοῦ καταστρέφουν τὸ ἔργο καὶ τὸ  «προφίλ» του. Ἄνευ ἀντιλογίας, οἱ ὡς ἄνω ἀλήθειες, ἰσχύουν, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἰσχύουν, γιὰ τὸ ἄμεσο περιβάλλον τῶν ἡγετῶν καὶ δὴ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι.

Ὁ μυθικὸς Ἡρακλῆς ἐν προκειμένω, μὲ τὸν ἄθλο τοῦ καθαρμοῦ τοῦ στάβλου τοῦ Αὐγείου, ἀποτελεῖ χαρακτηριστικότατο παράδειγμα πρὸς μίμησιν, γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε στὰ μνημεῖα τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν τοπικῶν καὶ κυρίως τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Δ) Χαρακτηριστικὸ βασικότατο γιὰ ἕνα ἡγέτη, εἶναι ἡ πτωχεία. Ἂν παρατηρηθεῖ, ὄχι φυσικὰ παράνομος πλουτισμὸς (τοῦτο πρέπει ν’ ἀποκλεισθεῖ ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν σκέψη), ἀλλὰ συσσώρευση χρημάτων ἀπὸ τὰ νόμιμα ἔσοδα τὰ ὁποῖα δικαιοῦται κατὰ τὴν ἐξάσκηση τῶν καθηκόντων του, τότε ὁ ἡγέτης δὲν θὰ μπορέσει μὲ τίποτε νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος του. Τελειώνοντας δὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ ( καριέρα του), θὰ πρέπει νὰ εἶναι πτωχότερος ἀπ’ ὅ,τι ξεκίνησε. Ἡγέτης καὶ μάλιστα πνευματικὸς ταγὸς μὲ περιουσία, ἀποτελεῖ σχῆμα ὀξύμωρον. Ἡ ἀπόκτησις περιούσιας κατὰ τὸ χρονικὸ διάστημα τῆς ἀρχῆς, ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι τὸ πρόσωπο ποὺ ἀσκοῦσε τὴν ἐξουσία ( παρὰ τὰ ἄλλα τοῦ χαρίσματα), ἦταν ἕνα πρόσωπο εὐάλωτο στὸν δαίμονα τοῦ Μαμωνᾶ καὶ ἄρα ἀνάξιό της κλήσεως καὶ τῆς ριψοκίνδυνης, ἀπὸ κάθε ἄποψη, ἀποστολῆς του.

Ὡς ἐκ περισσοῦ δὲ νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ δικαστικὴ ἐξουσία, ἐὰν βεβαίως θέλει νὰ εἶναι καὶ νὰ παρουσιάζεται ἐλεύθερη καὶ ἀκόμα νὰ  ἀπολαμβάνει τῆς κοινωνικῆς τιμῆς, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη, νὰ ἐλέγχει ὄχι μόνο τὸ «ἔσχες» ἀλλὰ κυρίως τὸ «πόθεν» τῶν ἡγετῶν.

Βασικότατο δὲ στοιχεῖο γιὰ τὰ πρόσωπα ποὺ βρίσκονται στὶς κοινωνικὲς καὶ κρατικὲς κορυφὲς εἶναι τὸ νὰ ἔχουν λάβει ὁριστικὸ διαζύγιο ἀπὸ τὸν καταραμένο νεποτισμό.

Ε) Ὁ ἡγέτης νὰ μὴν ἔχει καμμία ἀπολύτως σχέση μὲ μυστικιστικὲς ὀργανώσεις καὶ λέσχες ὅπως ἡ ἀφορισμένη (ἀπὸ τὸν Ἐθνομάρτυρα Κύπρου, Κυπριανὸν ) Μασσωνία καὶ γενικῶς τὰ παρακλάδια της καὶ τὶς ποικίλες παραφυάδες της.

Ἡγέτης ποὺ ἀποτελεῖ μέλος τῶν ὀργανώσεων αὐτῶν ἃ) δὲν μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται καὶ νὰ εἶναι  πιστὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ κὰτ΄ ἐπέκτασην  νὰ αἰσθάνεται  αὐθεντικὸς Ἕλληνας καὶ β) δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφράζεται ἐλεύθερα καὶ νὰ ἐπιτελεῖ εὐόρκως  καὶ ὡς ἐπιβάλλεται τὸ καθῆκον του.

Βεβαίως, ὅπως κατανοοῦμε ὅλοι μας, ὑπάρχουν καὶ ἄλλα χαρακτηριστικὰ τὰ ὁποῖα θὰ πρέπει νὰ διαθέτει ὁ ἡγέτης καὶ μάλιστα ὁ Ἕλλην ἡγέτης, ὅπως ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν λαὸ ποὺ ὑπηρετεῖ καὶ ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀνταπόκριση στὸ καθῆκον. Ἀκόμα, νὰ διαθέτει χαρίσματα καὶ ἀρετὲς ποὺ ἀπορρέουν τόσο ἀπὸ τὴν μόρφωση, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν ἠθικό του κυρίως ἀγώνα. Ἐπιπλέον, νὰ εἶναι ἕτοιμος καθημερινῶς νὰ θυσιάζεται πρὸς ὄφελος τῆς Πατρίδας καὶ τῶν ψυχῶν ποὺ ἔχει χρεωθεῖ. Νὰ φέρει κατὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τὸ «ἀπόκριμα τοῦ θανάτου»

(Β’ Κόρ. Ἃ’9).

Ἀναμφιβόλως ἕνας τέτοιος μοναδικὸς ἡγέτης τοῦ Ἑλληνικοῦ μας Ἔθνους ( ὁ ὁποῖος χτύπησε μάλιστα τὴν Μασσωνία μὲ εἰδικὴ ἐγκύκλιο, κάτι ποὺ ἐπιμελῶς τὸ ἀποκρύπτουν), ἦταν ὁ ἀείμνηστος Ἰωάννης Καποδίστριας. Ὁ πρῶτος δήλ. Κυβερνήτης τῆς Ἐλευθέρας τότε Ἑλλάδος. Ἕνας αὐθεντικὸς Ἑλληνοκεντρικὸς καὶ γνήσια Ὀρθόδοξος ἄνδρας ποὺ γνώριζε νὰ θυσιάζεται καθημερινῶς, ἕως ὅτου ἔπεσε γιὰ τὴν ἀναδιοργάνωση καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ Ἔθνους.

Αὐτὰ φίλοι μου, συνοπτικῶς, εἶναι τὰ χαρίσματα ποὺ θὰ πρέπει νὰ διαθέτουν οἱ ἡγέτες τῆς χώρας μας, τῆς Πατρίδος μας, τῆς Ἑλλάδος μας, ἐὰν βεβαίως θέλουμε νὰ ὀρθοποδήσουμε καὶ νὰ ξεκινήσει ἡ Πατρίδα μᾶς μία πορεία δυναμικὴ μέσα στὸν Γεωγραφικὸ- Ζωτικὸ χῶρο ἐντός του ὁποίου βρίσκεται καὶ ποὺ ἀναμφιβόλως ἔχει τεθεῖ στὸ στόχαστρο τῶν ποικίλων γνωστῶν καὶ ἀγνώστων ἐχθρῶν της.

Φυσικά, τὸ μόνο ποὺ δὲν θὰ μᾶς λείψει εἶναι τὸ Θάρρος καὶ ἡ Ἐλπίδα (Ρωμαίους Ἐ’ 5).

(Συνεχίζεται).

Ἄρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἱεροκῆρυξ Ι.Μητρ.Δρ.Πώγ. & Κονίτσης

Κόνιτσα

E-mail p.ioil@freemail.gr