Ὅταν μελετᾶ κανεὶς τὸ βίο καὶ τὴν πολιτεία τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Παϊσίου, Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη ἢ ἄλλων γεροντάδων τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι βλέπει τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου , τὸν ὁποῖο εἶχαν γλυκύτατο ἐντρύφημα , ἀχώριστον προσκέφαλον τῆς πολυπαθοῦς ζωῆς καὶ τῶν πολυμόχθων ἀγώνων τους. Ὀλίγον πρὸ τῆς κοίμησης τοῦ Πατρὸς Παϊσίου τὸν ἐπισκέφτηκε ὁ ὀσιολογιώτατος πατὴρ Θεοκλητὸς Διονυσιάτης.-Πες μοῦ , πάτερ Παϊσιε, πῶς αἰσθάνεσαι τώρα ἐν ὄψει τοῦ μεγάλου ταξιδιοῦ γιὰ τοὺς οὐρανούς;
-Πάτερ Θεοκλητέ, τί νὰ σοὺ πῶ; Ἐγὼ ποτὲ δὲν ἐχόρεψα , ἀλλὰ νὰ μποροῦσα τώρα θὰ ἔστηνα ἕνα χορὸ καὶ θὰ τραγουδοῦσα " Ἔχε γεια καημένε κόσμε ".
Τόση ἦταν ἡ ἀταραξία , ἡ εἰρήνη καὶ ἡ χαρὰ ἐνώπιόν του θανάτου, πὰρ ' ὅλους τους πόνους , πὰρ ' ὅλη τὴν φοβερὴ δύσπνοια ποὺ τὸν ταλαιπωροῦσαν συνεχῶς.
Ἐκεῖ στὸ Μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς ὅπου εἶχε ἐμπιστευθεῖ τὰ ἅγια λείψανα τοῦ ὁσίου πατρὸς Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκη τοῦ ἀναδόχου του, σὲ μία γωνιὰ ὄπισθέν του Ἱεροῦ Βήματος ἐτάφη καὶ τὸ Ἅγιον λείψανο τοῦ Γέροντα Παϊσίου κατὰ δική του ἐπιθυμία , γιὰ νὰ εὐλογεῖται ἠ Θεσσαλονίκη καὶ ἡ Μακεδονία καὶ νὰ ὑμνεῖται ἡ Ὀρθοδοξία καὶ νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς ὁ ἐνδοξαζόμενος ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ.
Πάνω στὸν τάφο τοῦ ζήτησε νὰ γραφτεῖ τὸ ἀκόλουθο ποίημα , τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ἐστιχούργησε:...
Ἐδῶ τελείωσε ἡ ζωὴ
ἐδῶ καὶ ἡ πνοή μου.
Ἐδῶ τὸ σῶμα θὰ θαφτεῖ,
θὰ χαίρει καὶ ἡ ψυχή μου.
Ἐδῶ ὁ Ἅγιός μου κατοικεῖ
αὐτὸ εἶναι τιμή μου.
Πιστεύω αὐτὸς θὰ λυπηθεῖ
τὴν ἄθλια ψυχή μου.
Θὰ εὔχεται στὸ Λυτρωτὴ
νάχω τὴν Παναγιὰ μαζί μου.
Μακάριες καὶ τρισμακάριες οἱ ψυχὲς ποὺ ἀξιώθηκαν νὰ τολμήσουν καὶ νὰ γευθοῦν τέτοιες οὐράνιες ἀναβάσεις. Μακάριος καὶ σὺ Γέροντα Παϊσιε , πνευματικὲ ὀρειβάτη , ψυχὴ ποὺ ἀνέβαινες " λευκανθισμένη " καὶ μέσα στὴν ἡσυχία θηρευόσουνα τὸν Θεό. Οἱ εὐχές σου ἂς μᾶς συνοδεύουν καὶ ἐμᾶς στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς καὶ πνευματικῆς τελειότητας . Ἂς μᾶς ἐνδυναμώνουν ρακένδυτοι ὄντες, ἀφοῦ « ἐπτωχεύσαμεν σφόδρα ».
Από τὸ βιβλίο « Ἐμπειρίες ἀπὸ τὸν ἀμίλητο κόσμο τοῦ Ἄθω »
Νικολάου Ζαχαριάδη
Τόμος Α'
Πύργος Ἠλείας -199
Ἅγιον Ὅρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου