Νὰ δεχόμαστε τὶς ταπεινώσεις

Τί θὰ μὲ βοηθοῦσε Γέροντα, πρακτικὰ νὰ ἀποκτήσω ταπείνωση;
 Πῶς ἀποκτᾶ ταπείνωση κανείς; Ὅταν τοῦ λένε μία κουβέντα, νὰ λέει δύο; Νὰ μὴ σηκώνει μύγα στὸ σπαθί του; Εὐλογημένη, ὅταν σου δίνεται εὐκαιρία γιὰ ταπείνωση, νὰ δέχεσαι τὴν ταπείνωση. Ἔτσι ἀποκτιέται ἡ ταπείνωση.

Τὸ φάρμακο τὸ δικό σου εἶναι νὰ κινεῖσαι ἁπλά, ταπεινά, νὰ δέχεσαι ὅπως ἡ γῆ καὶ τὴ βροχὴ καὶ τὸ χαλάζι καὶ τὰ σκουπίδια καὶ τὰ φτυσίματα, ἐὰν θέλεις νὰ ἐλευθερωθεῖς ἀπὸ τὰ πάθη σου. Οἱ ἐξωτερικὲς ταπεινώσεις βοηθοῦν τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐλευθερωθεῖ πολὺ γρήγορα ἀπὸ τὸν παλαιὸ ἑαυτό του, ὅταν τὶς δέχεται.

- Ἐγώ, Γέροντα, ἔχω ἀνάγκη ἀπὸ πολλὴ ταπείνωση.

- Νὰ πᾶς νὰ ἀγοράσεις. Ὑπάρχουν πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ πουλοῦν τὴν ταπείνωση, καὶ μάλιστα δωρεάν, ἀρκεῖ νὰ τὴ θέλεις.

- Ποιοὶ εἶναι αὐτοί, Γέροντα;

- Εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού, ὅταν δὲν ἔχουν καλὴ πνευματικὴ κατάσταση, φέρονται...

 ἀδιάκριτα καὶ μὲ τὴ συμπεριφορὰ τοὺς μᾶς ταπεινώνουν. Ἡ ταπείνωση δὲν ἀγοράζεται ἀπὸ τὸν μπακάλη ὅπως τὰ ψώνια. Ὅταν λέμε: «δώσ’ μου, Θεέ μου, ταπείνωση», ὁ Θεὸς δὲν θὰ πάρει τὴ σέσουλα καὶ θ’ ἀρχίσει: «πάρε ἕνα κιλὸ ταπείνωση ἐσύ, μισὸ κιλὸ ἐσύ», ἀλλὰ θὰ ἐπιτρέψει νὰ ἔρθει λ.χ. κάποιος ἄνθρωπος ἀδιάκριτος νὰ μᾶς φερθεῖ σκληρὰ ἢ θὰ πάρει ἀπὸ ἄλλον τὴ Χάρη Του καὶ θὰ ἔρθει νὰ μᾶς βρίσει. Ἔτσι θὰ δοκιμασθοῦμε καὶ θὰ ἐργασθοῦμε, ἐὰν θέλουμε νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ταπείνωση. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν σκεφτόμαστε ὅτι ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ γίνει ὁ ἀδελφός μας κακός, γιὰ νὰ βοηθηθοῦμε ἐμεῖς, καὶ θυμώνουμε μὲ τὸν ἀδελφό. Καὶ ἐνῶ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ ταπείνωση, δὲν δεχόμαστε τὶς εὐκαιρίες ποὺ μᾶς στέλνει, γιὰ νὰ ταπεινωθοῦμε, ἀλλὰ δυσανασχετοῦμε. Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ χρωστοῦμε εὐγνωμοσύνη σ’ αὐτὸν ποὺ μᾶς ταπεινώνει, γιατί αὐτὸς εἶναι ὁ μεγαλύτερος εὐεργέτης μας. Ὅποιος ζητάει στὴν προσευχὴ τοῦ ταπείνωση ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ δὲν δέχεται τὸν ἄνθρωπο ποὺ τοῦ στέλνει ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὸν ταπεινώσει, δὲν ξέρει τί ζητάει.

Ὅταν ἤμουν στὴ Μονὴ Στομίου, ἦταν κάτω στὴν Κόνιτσα ἕνας παπὰς ποὺ μὲ ἀγαποῦσε πολὺ ἀπὸ λαϊκὸ ἀκόμη. Μία Κυριακὴ εἶχα κατεβεῖ νὰ λειτουργηθῶ στὴν Κόνιτσα. Ἡ ἐκκλησία ἦταν γεμάτη κόσμο. Τὴ στιγμὴ ποὺ ἔμπαινα, ὅπως συνήθιζα, στὸ Ἱερό, εἶπα μέσα μου: «Θεέ μου, βάλε ὅλους αὐτοὺς τοὺς πιστοὺς στὸν Παράδεισο κι ἐμένα, ἂν θέλεις βάλε σὲ μία ἀκρούλα». Ὅταν πλησίασε ἡ ὥρα τῆς Θείας Κοινωνίας, ἐνῶ αὐτὸς ὁ παπὰς πάντα μὲ κοινωνοῦσε μέσα στὸ Ἱερό, γύρισε πρὸς τὸ μέρος μου καὶ φώναξε δυνατά: «Βγὲς ἀπὸ τὸ Ἱερὸ καὶ νὰ κοινωνήσεις ἀπ’ ἔξω τελευταῖος, γιατί εἶσαι ἀνάξιος». Βγῆκα ἔξω, χωρὶς νὰ πῶ τίποτε. Πῆγα στὸ ἀναλόγιο καὶ ἄρχισα νὰ διαβάζω τὴν ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως. Ὕστερα, καθὼς πήγαινα τελευταῖος νὰ κοινωνήσω, εἶπα μέσα μου: «Ὁ παπὰς φωτίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μοῦ ἀποκάλυψε ποιὸς εἶμαι. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε μέ, τὸ κτῆνος». Μόλις κοινώνησα, αἰσθάνθηκα μέσα μου μεγάλη γλυκύτητα. Ὅταν τελείωσε ἡ Θεία Λειτουργία, μὲ πλησιάζει ὁ παπὰς συντετριμμένος: «Συγχώρεσε μέ! Μοῦ λέει. Πῶς τὸ ἔκανα αὐτό! Ἐγὼ μπροστά σου δὲν ἔβαζα οὔτε τὰ παιδιά μου, οὔτε τὴν παπαδιά, οὔτε τὸν ἑαυτό μου. Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔπαθα!» Ἔπεφτε κάτω, μοῦ ἔβαζε μετάνοια, μοῦ ζητοῦσε συγγνώμη, προσπαθοῦσε νὰ μοῦ φιλήσει τὰ χέρια. «Παπά μου, τοῦ λέω, μὴ στεναχωριέσαι. Δὲν φταῖς ἐσύ? ἐγὼ φταίω. Σὲ χρησιμοποίησε ὁ Θεὸς ἐκείνη τὴ στιγμή, γιὰ νὰ δοκιμάσει ἐμένα». Ὁ παπὰς δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει τί τοῦ ἔλεγα καὶ τελικά, νομίζω δὲν τὸν ἔπεισα. Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν ἐξαιτίας τῆς προσευχῆς ποὺ εἶχα κάνει.

Κι ἐσεῖς, ὅταν βλέπετε μία ἀδελφὴ νὰ παραφέρεται καὶ νὰ σᾶς μιλάει ἄσχημα, νὰ ξέρετε ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς αἰτία εἶναι ἡ προσευχὴ ποὺ κάνετε. Ἐπειδὴ δηλαδὴ ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ σᾶς δώσει ταπείνωση, ἀγάπη, κ.λπ., παίρνει ὁ Θεὸς γιὰ λίγο τὴ Χάρη ἀπὸ τὴν ἀδελφὴ καὶ σᾶς ταπεινώνει καὶ σᾶς στενοχωρεῖ. Ἔτσι σᾶς δίνετε εὐκαιρία νὰ δώσετε ἐξετάσεις στὴν ταπείνωση, στὴν ἀγάπη. Ὅσο γιὰ τὴν ἀδελφή, θὰ λάβει διπλὴ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατί τῆς πῆρε ὁ Θεὸς τὴ Χάρη, γιὰ νὰ δοκιμάσει ἐσᾶς, καὶ γιατί ταπεινώθηκε μὲ τὸ σφάλμα της καὶ ζήτησε συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅποτε κι ἐσεῖς ἐργάζεσθε στὴν ταπείνωση κι ἐκείνη γίνεται καλύτερη.

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Ἐ': Πάθη καὶ Ἀρετές, ἔκδ. Ι.Η. Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, σ.179-182.

     ΦΩΣ