Δύο περιστατικὰ ἀπὸ τὸ περιοδικὸ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ τῆς Πανελλήνιας Ἑνώσεως Φίλων τῶν Πολυτέκνων, Ἀθηνῶν1. «...Βλέπω τέσσερα μικρὰ νὰ μὲ κυνηγοῦν...»!
Μία κυρία γύρω στὰ ἑξήντα εἶχε κόρη παντρεμένη ἑφτὰ χρόνια, ποὺ δὲν ἔκανε παιδιά, καὶ τελικὰ χώρισε γι' αὐτὸ τὸ λόγο. Κλαίγοντας ἡ μάνα τῆς ἀποκάλυψε:
Δικές μου ἁμαρτίες πληρώνει τὸ κορίτσι μου. Παντρεύτηκα τὸ 1940, μὲ τὸν Πόλεμο. Ὁ ἄντρας μου πολέμησε καὶ γύρισε τραυματισμένος, μὰ εὐτυχῶς σώθηκε. Ὕστερα ἦρθε ἡ Κατοχὴ μὲ τὴ φοβερὴ πείνα. Ἔμεινα τέσσερις φορὲς ἔγκυος. Ὅμως ὅλες τὰ ἔρριξα, δύο θηλυκὰ καὶ δύο ἀρσενικά. Λιγοψύχησα. Πῶς θὰ τὰ μεγάλωνα μέσα στὴν Κατοχὴ καὶ τὴν πείνα; Τούτη τὴν κόρη τὴ γλύτωσα ἀπὸ τὸ μαχαίρι τοῦ δήμιου γιατροῦ ἀπὸ Θαῦμα. Τὴν παραμονή, ποὺ θὰ γινόταν τὸ ἔγκλημα, εἶδα στὸν ὕπνο μου μία γυναίκα μαυροφόρα, γλυκεία στὴν ὄψη. Τὴν παρομοίασα μὲ μία Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγήτριας, ποὺ εἶχα ἀπὸ τὴ μακαρίτισσα τὴ μητέρα μου. Μοῦ εἶπε αὐστηρά:
-Σκληρὴ γυναίκα, ὀλιγόπιστη. Τὸ κορίτσι εἶναι δικό μου καὶ μὴν τολμήσεις νὰ τὸ χαλάσεις!
Ἀνατριχίασα, φοβήθηκα καὶ ἔτσι γλύτωσα τὴ Μαρία μου.
Οἱ τύψεις ὅμως δὲν μ' ἀφήνουν νὰ ἡσυχάσω. Κάθε τόσο μὲ ταράζει τὸ...
ἴδιο ὄνειρο. Βλέπω τέσσερα μικρὰ νὰ μὲ κυνηγοῦν, σὰν νὰ θέλουν νὰ μὲ πιάσουν, μὰ δὲν μποροῦν, εἶναι τυφλά! Ξυπνάω συγκλονισμένη. Παρακαλῶ τὴν Παναγία νὰ μοῦ πάρει τὸν ὕπνο, νὰ μὴ βλέπω αὐτὸ τὸ συνταρακτικὸ ὄνειρο....2. «..Ἕνα τυφλὸ ἀγοράκι ἔτρεχε νὰ μ' ἀγκαλιάσει...»!
Μία ἄλλη κυρία, γύρω στὰ τριάντα της χρόνια, ἀποκάλυψε ἐπίσης:
Ἔχω δύο κοριτσάκια, ἔξι κι ὀχτὼ χρονῶν. Ἔμεινα ξανὰ ἔγκυος. Πιάσαμε μεγάλη γκρίνια μὲ τὸν ἄντρα μου.
-Νὰ ρίξεις τὸ παιδί. Δὲν τὰ βγάζω πέρα μὲ τρία παιδιά. Βλέπεις ὅτι βασανίζομαι νὰ θρέψω τόσα στόματα. Ἔχουμε καὶ τοὺς γέρους. Δὲν ἀντέχω ἄλλο...
Στὴν ἀρχὴ ἀντιστάθηκα. Ἄκουγα μὲ φρίκη νὰ μὲ σπρώχνουν σὲ τέτοιο ἔγκλημα. Δυστυχῶς, μὲ πίεζαν καὶ τὰ πεθερικά. Ὁ ἄντρας μου ἔγινε πολὺ σκληρός, μὲ ἀπειλοῦσε μὲ διαζύγιο. Ἀπελπίστηκα καὶ ὑποχώρησα ἀγανακτισμένη. Τὸ κακὸ ἔγινε. Τὸ παιδὶ ἦταν ἀγόρι. Ὅλοι στενοχωρήθηκαν. Τιμωρία ἀπὸ τὸ Θεό, σκέφτηκα, μὰ ἦταν πλέον ἀργά.
Πῆγα σὲ Πνευματικὸ καὶ ἐξομολογήθηκα. Μοῦ ἔβαλε Κανόνα.
-Πέντε χρόνια ἀκοινώνητη καὶ μὲ ἐπιείκεια, γιατί τὸ ἔκανες χωρὶς τὴ θέλησή σου.
Μὲ ὑπομονὴ δέχθηκα τὸν Κανόνα. Ὅμως πονοῦσε ἡ ψυχή μου, ὅταν τὶς Μεγάλες Γιορτὲς ὅλοι στὸ σπίτι πήγαιναν καὶ κοινωνοῦσαν, ἀκόμα καὶ ὁ αἴτιος τοῦ κακοῦ, ἔστω ἀπὸ συνήθεια. Μὲ πλήγωναν καὶ τὰ κοριτσάκια μου, ὅταν μὲ ἀφέλεια μὲ ρωτοῦσαν:
-Μαμά, ἐσὺ δὲν θὰ κοινωνήσεις;
Ἔπρεπε κάθε φορᾶ νὰ σκεφτῶ ψεύτικες δικαιολογίες. Ἡ μικρή μου κορούλα μου ἔλεγε συχνά:
-Μανούλα, ἤθελα κι ἐγὼ νὰ ἔχω ἕνα ἀδελφούλη. Θὰ τὸν ἀγαποῦσα πολύ.
Μία φορά μου εἶπε:
-Μαμά, εἶδα στὸν ὕπνο μου ἕνα ἀγοράκι. Μοῦ εἶπε πὼς εἶναι ὁ ἀδελφούλης μου ποὺ ἀγαπῶ. Μὰ πῶς δὲν ἔχει μάτια νὰ μὲ δεῖ;
Μὲ πῆραν τὰ κλάματα, γιατί τὸ ἴδιο ὄνειρο ἔβλεπα κι ἐγώ. Ἕνα τυφλὸ ἀγόρι ἔτρεχε νὰ μ' ἀγκαλιάσει, μὰ δὲν μποροῦσε, ἦταν τυφλό. Σκέφτηκα, ἂχ παιδάκι μου! Ἐγώ σου ἔβγαλα τὰ ματάκια σου, γιατί δὲν εἶχα δύναμη νὰ φωνάξω: ΟΧΙ στὸ ἔγκλημα τῆς Ἐκτρώσεως, ποὺ ἔκαμε δυστυχισμένο κι ἐσένα, μὰ πιὸ πολὺ ἐμένα....
πηγή: Καρυγὴ ζωῆς: Σᾶς ἱκετεύω μὴ μᾶς σκοτώνετε!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωση γιὰ ὅσα πρέπει νὰ γνωρίζουμε
Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη"
Τήλ: 2310212659
Υπάρχει σχέδιο μείωσης του πληθυσμού.
ΑπάντησηΔιαγραφή