«Ἰωάννης Ρῶσσος»

Δύο ὧρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ὃ κ. Κῶν/νὸς Πολυχρονίου, ἀνώτερος κρατικὸς ὑπάλληλος μπροστὰ στὴ Λάρνακα τοϋ Ὅσιου. Φοροῦσε πιζάμες καὶ ἕνα ταξὶ τὸν περίμενε στὴν Βορεινὴ πύλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν τελείωσε τὴ μυστική του συνομιλία μὲ τὸν Ὅσιο, ξεκίνησε μὲ ἄργα βήματα, σέρνοντας τὶς παντόφλες στὸ δάπεδο καὶ προχωροῦσε πρὸς τὴν ἔξοδο. Τὸν σταματήσαμε γιὰ λίγο, ἂν θὰ ἤθελε νὰ μᾶς πεϊ γιατί ἔκλαιγε τόση ὥρα, γιατί δὲν ἦταν ντυμένος κανονικὰ ἄφοϋ ἦρθε στὴν Ἐκκλησία καὶ ἂν ἐπιθυμοῦσε νὰ τοῦ δώσουμε δωμάτιο στὸν ξενώνα νὰ ἀναπαυθεῖ λίγο.

- Ὄχι πάτερ, μὲ ξεκούρασε γιὰ πολλὰ χρόνια ὃ “Ἅγιος, αὐτὸς ὃ μεγάλος καὶ θαυματουργὸς γιατρὸς ποῦ ὑπηρετεῖτε. Σήμερα τὸ πρωὶ στὸν «Εὐαγγελισμό», στὸ Νοσοκομεῖο, ἦρθε ἢ γυναίκα μου νὰ μὲ δεῖ. “Εχει περάσει δεκαετία καὶ πλέον νὰ σταθῶ ὄρθιος ὅπως μὲ βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση τοῦ νευρικοῦ συστήματος καὶ μία ἀρρώστια ποῦ εἶχα περάσει μοϋ ἔφεραν ἀναπηρία τόση ποῦ ἔχασα τὴ θέση μου, πῆρα πρόωρα σύνταξη καὶ ὁδηγήθηκα στὰ Νοσοκομεῖα γιατί μετὰ τὸ δεύτερο χρόνο εἶχα πάνω ἀπὸ 80% παράλυση τῶν κάτω ἄκρων. Ἢ παράλυση, ἢ κακὴ ψυχολογικὴ κατάσταση, ἢ πρόωρη ἔξοδός μου ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῆς ζωῆς μὲ ὁδηγοῦσαν σὲ μαρασμό, σχεδὸν στὸ θάνατο.

Σήμερα, λοιπόν, τὸ πρωὶ ἢ γυναίκα μου ἦρθε στὸ Νοσοκομεῖο, μὲ βρῆκε νὰ κοιμᾶμαι, δὲν μὲ ξύπνησε, παρὰ κάθησε δίπλα στὸ κρεβάτι μου σὲ μιὰ καρέκλα. Γιὰ λίγα...

δευτερόλεπτα τὴν πῆρε ὃ Ῥπνος. Βλέπει σὲ ὄνειρό της ὅτι στὸ διπλανὸ θάλαμο γινόταν ἐπισκεπτήριο γιατρῶν. Ἀνάμεσά τους ἦταν ἕνας ἄγνωστος ξένος γιατρός. Τὸν πλησιάζει ἢ γυναίκα μου καὶ τοῦ λέγει: Γιατρέ μου, εἶσθε ξένος; Σᾶς βλέπω γιὰ πρώτη φορὰ στὸΝοσοκομεῖο. Σᾶς παρακαλῶ στὸ διπλανὸ θάλαμο ἔχω τὸν ἄνδρα μου πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια παράλυτο. Οἳ γιατροὶ μοϋ ἔχουν πεῖ τὴν ἀλήθεια ὅτι χάνω τὸ σύντροφό μου. Χάνω τὸ στήριγμά μου. Θὰ πεθάνει ὃ σύζυγός μου. Ἐλᾶτε, γιατρέ μου, νὰ τὸν δεῖτε, νὰ τοϋ δώσετε κουράγιο, νὰ μᾶς πῆτε κάτι καὶ σεῖς.

- Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε, θὰ δῶ καὶ τὸ σύζυγό σου.

Ναί, γιατρέ μου, πέστε μου τὸ ὄνομά σας, νὰ σᾶς περιμένω.

- Ἰωάννης Ρῶσσος, τῆς ἅπαντα. Ξυπνάει, πετιέται ἀπὸ τὸ κάθισμά της! Μὲ

βλέπει ποῦ προσπαθῶ μόνος μου, στηριγμένος στοὺς ἀγκῶνες μου, νὰ σηκωθῶ.

Βοήθησε μέ, γυναίκα, τῆς λέγω, κάποιος μὲ κρατάει ἂπ’ τὶς μασχάλες καὶ μὲ σηκώνει, βοήθησε καὶ σύ. Σηκώθηκα, πάτησα στὸ ἔδαφος, ὅταν τὰ κλάματα τῆς γυναίκας μου εἶχαν φέρει γύρω μας γιατροὺς καὶ βοηθητικὸ προσωπικό. Ὃ ὑπεύθυνος γιατρὸς τοϋ τμήματος, ἕνας πιστός χριστιανος, συγκλονίζεται ἀπὸ τὴ διήγηση τῆς συζύγου μου καὶ προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου δπῶς εἶσαι, μὴ ζητᾶς, νὰ ἀλλάξεις τὶς πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξὶ στὴν εἴσοδο τοϋ Νοσοκομείου καὶ πηγαίνετε στὸ Πνευματικὸ θεραπευτήριο στὴν Ἐκκλησία τοϋ Ἁγίου Ἰωάννου τοϋ Ρώσσου, ποῦ εἶναι στὴν καταπράσινη κοιλάδα τοϋ Προκοπίου τῆς Εὐβοίας, ὅπου καὶ ὁλόκληρο τὸ ἱερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε τὸ μεγάλο σας εὐχαριστῶ καὶ γυρίστε γιὰ τὸ ἐξιτήριο ποῦ αὐτὴ τὴ φορὰ – σπάνια βέβαια, – τὸ ὑπογράφει ὄχι γιατρὸς ἄλλα ἕνας “Ἅγιος! Καὶ σὰν χριστιανὸς καὶ σὰν ἐπιστήμονας ὅ,τι εἶπα τὸ πιστεύω. Πάνω ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη μᾶς εἶναι ἢ παντοδυναμία τοϋ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων του. Αὐτὰ μας εἶπε, πάτερ. Αὐτὰ βλέπετε. Δῶστε μας καὶ σεῖς τὴν εὐλογία σας.

Αὐτὰ εἶπε, αὐτὰ εἴδαμε ἀπὸ τὸν εὐλογημένο αὐτὸ ἄνθρωπο ποῦ μὲ τὰ κλάματα τοῦ (οἳ ἄνδρες γιὰ νὰ κλάψουν πρέπει κάτι τὸ πολὺ σοβαρὸ νὰ συμβαίνει) ἔλεγε στὸν “Ἅγιο ἐκεῖνο τὸ «εὐχαριστῶ» ποῦ εἶναι πρόθυμοι νὰ τὸ ποῦν ὅσοι ἄρρωστοι στὰ Νοσοκομεῖα, στὰ παντὸς εἴδους Νοσηλευτικὰ Ἱδρύματα καὶ “Ἄσυλα ἀνιάτων περιμένουν κάποιον “Ἄγγελο, κάποιον “Ἅγιο, τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο νὰ ταράξει τὰ νερὰ γιὰ νὰ μποῦν σ’ αὐτὸ τὸ μυστήριο ποῦ λέγεται θαυματουργικὴ θεραπεία, ποῦ ὄντως γίνεται κατὰ καιροὺς σὲ ἀσθενεῖς ποῦ ὃ Θεὸς ἐπιλέγει μὲ τὰ δικά του κριτήρια, σχεδὸν ἄγνωστα σέ μας.

22-2-84

Πηγή: Ἱερέως Ἰωάννου Βερνέζου, Βίος καὶ Νέα θαύματα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου, Ἱερὸ Προσκύνημα Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου, Προκόπι Εὔβοιας 1998 (σέλ. 83-85)

Βατοπαίδι