Ἄνθρωπος ποὺ δὲν περνάει δοκιμασίες, ποὺ δεν θέλει νὰ τὸν στεναχωροῦν ἢ νὰ τοῦ κάνουν μία παρατήρηση, ἀλλὰ θέλει νὰ καλοπερνάη, εἶναι ἐκτὸς πραγματικότητος. «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἠμᾶς εἰς ἀναψυχήν», λέει ὁ Ψαλμωδός. Βλέπεις, καὶ ἡ Παναγία μᾶς πόνεσε καὶ οἱ Ἅγιοί μας πόνεσαν, γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ πονέσουμε, μία ποὺ τὸν ἴδιο δρόμο ἀκολουθοῦμε. Μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι ἐμεῖς, ὅταν ἔχουμε λίγη ταλαιπωρία σ’ αὐτὴν τὴν ζωή, ξοφλοῦμε λογαριασμοὺς καὶ σωζόμαστε. Ἀλλὰ καὶ ὁ Χριστὸς μὲ πόνο ἦρθε στὴν γῆ. Κατέβηκε ἀπὸ τὸν Οὐρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Καὶ τώρα ὁ Χριστιανὸς τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ ἔτσι τὴν καταλαβαίνει, μὲ τὸν πόνο.
Ὅταν ἐπισκέπτεται ὁ πόνος τὸν ἄνθρωπο, τότε τοῦ κάνει ἐπίσκεψη ὁ Χριστός. Ἐνῶ, ὅταν δὲν περνάη ὁ ἄνθρωπος καμμιὰ δοκιμασία, εἶναι σὰν μία ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ. Οὔτε ξοφλάει, οὔτε ἀποταμιεύει. Μιλάω βέβαια γιὰ ἕναν ὁ ὁποῖος δὲν θέλει τὴν κακοπάθεια γιὰ τὴν ἀγάπη του Χριστοῦ. Σοὺ λέει: «Ἔχω τὴν ὑγεία μου, ἔχω τὴν ὄρεξή μου, τρώω, περνάω μία χαρά, ἥσυχα...» καὶ δὲν λέει ἕνα «δόξα Σοὶ ὁ Θεός». Τουλάχιστον, ἂν ἀναγνωρίζη ὅλες αὐτὲς τὶς εὐλογίες του Θεοῦ, κάπως τακτοποιεῖται ἡ ὑπόθεση. «Δὲν μοῦ ἄξιζαν αὐτά, νὰ πῆ, ἀλλά, ἐπειδὴ εἶμαι ἀδύνατος, γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς μὲ οἰκονομάει».
Στὸν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου ἀναφέρεται ὅτι....
κάποτε ὁ Ἅγιος φιλοξενήθηκε μὲ τὴν συνοδεία του στὸ σπίτι κάποιου πλουσίου. Βλέποντας ὁ Ἅγιος τὰ ἀμύθητα πλούτη τοῦ τὸν ρώτησε νὰ εἶχε καμμιὰ φορᾶ δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Ὄχι, ποτέ, τοῦ ἀπάντησε ἐκεῖνος. Τὰ πλούτη μου συνέχεια αὐξάνονται, τὰ κτήματά μου εὐφοροῦν, οὔτε πόνο ἔχω, οὔτε ἀρρώστια εἶδα ποτέ». Τότε ὁ Ἅγιος δάκρυσε καὶ εἶπε στὴν συνοδεία του: «Ἑτοιμάστε τὰ ἁμάξια νὰ φύγουμε γρήγορα ἀπὸ ‘δῶ, γιατί αὐτὸν δὲν τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ Θεός!». Καὶ μόλις βγῆκαν στὸν δρόμο, τὸ σπίτι τοῦ πλουσίου βούλιαξε! Ἡ καλοπέραση ποὺ εἶχε ἦταν ἐγκατάλειψη Θεοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου