Βαθύτατα ἐκκλησιολογικὸ καὶ κοινωνικὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς παραβολῆς, ποὺ ἔμεινε γνωστὴ ὡς παραβολὴ «τῶν κακῶν γεωργῶν». Τὴν ἀπηύθυνε ὁ Χριστός μας στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς πρεσβυτέρους τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, συνομιλώντας μαζί τους στὸ Ναό. Χρησιμοποιεῖ ὁ Κύριος τὴν γνωστὴ ἀπὸ τὸν Ἠσαΐα (κέφ. ἐ’ 1 ἐ.) εἰκόνα τοῦ ἀμπελῶνος, γιὰ νὰ δηλώση τὸν «περιούσιο Λαό». Ὁ Θεὸς -ὁ οἰκοδεσπότης- ἐμπιστεύθηκε τὸν Λαό του στοὺς γεωργοὺς - ἡγέτες καὶ δικαιωματικὰ θέλησε μία μέρα νὰ πάρη τοὺς καρπούς, ποὺ τοῦ ἀνῆκαν, τὴν ὑπακοὴ δήλ. στὸ θέλημά Του, τὴν τήρηση τοῦ Νόμου Του. Αὐτὸ ζήτησαν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ, οἱ προφῆται καὶ ἅγιοί Του. Βρέθηκαν ὅμως ἀντιμέτωποι μὲ τοὺς ἄρχοντες τοῦ Λαοῦ, τοὺς γεωργούς, καὶ πλήρωσαν τὴν ἐπιμονή τους νὰ διεκδικοῦν τὰ δικαιώματα τοῦ οἰκοδεσπότου -Θεοῦ μὲ τὸ ἴδιο τους τὸ αἷμα. Τὴν τύχη τῶν δούλων θὰ ἔχη καὶ ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Οἰκοδεσπότου. Ὄχι μόνο δὲν τὸν σεβάσθηκαν, ὅπως περίμενε ὁ Κύριος του ἀμπελῶνος, ἀλλὰ τὸν σκότωσαν, γιὰ νὰ μείνη δικός τους ὁ ἀμπελώνας.
Ἡ Ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται
Ἂν ὅμως ἡ παραβολὴ αὐτὴ τόσο εὔγλωττα ἐκφράζη τὸ δράμα τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Λαοῦ, τὴν τρομερὴ δηλαδὴ ἀποτυχία του νὰ διακονήση τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ μέχρι τέλους, ἀπορρίπτοντας τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ - τὸν κληρονόμο, ἡ ἴδια αὐτὴ παραβολὴ βρίσκει ἐφαρμογὴ ἀδιάκοπα μέσα...
στὴν ἱστορία. Πάντα ἐμπιστεύεται ὁ Θεὸς τὸν Λαό Του σὲ κάποιους γεωργούς. Καὶ περιμένει πάντα νὰ συνάξη τοὺς καρπούς Του. Καὶ στέλνει πάλι τοὺς δούλους Τοῦ -ἂς τοὺς ὀνομάσωμε Ἁγίους, Μάρτυρες, Ὁμολογητές-, ὅλους ἐκείνους, ποὺ πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν προφητικὴ ἀποστολή τους, ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ὁποιουσδήποτε «γεωργοὺς» «καρποὺς ἀξίους» του ἔργου, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός. Δυστυχῶς ὅμως ἡ παλαιὰ ἐκείνη ἱστορία συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται. Τὴν ἴδια τύχη ἔχουν πάντα οἱ δοῦλοι - ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ. Τὴν ἴδια τύχη ἔχει καὶ αὐτὸς ὁ Υἱός, γιατί μαζὶ μὲ τοὺς δούλους δεινοπαθεῖ καὶ «φονεύεται» καὶ Ἐκεῖνος. Σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ σφετεριστὲς τοῦ ἀμπελῶνος -οἱ ἀνάξιοι γεωργοὶ- θὰ βλέπουν τὸν ἀμπελώνα σὰν ἰδιοκτησία τους, λησμονώντας ὅτι δὲν εἶναι παρὰ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καὶ διάκονοι τοῦ Λαοῦ Του. Αὐτὸ εἶναι τὸ κεντρικώτερο σημεῖο τῆς παραβολῆς. Φανερώνει τὴν μεγάλη εὐθύνη τῆς ἡγεσίας καὶ συγχρόνως τὴν κρίση της.«Ποιμένες»
Ἔτσι καταλαβαίνομε, γιατί τόσο συχνὰ στὴν Γραφὴ οἱ ἡγέτες τοῦ Λαοῦ ὀνομάζονται «ποιμένες». Ἡ παραβολὴ μάλιστα τοῦ Χριστοῦ μας γιὰ τὸν «καλὸν ποιμένα» (Ἰωάν. κέφ. 10) εἶναι ἡ σημαντικώτερη ὑπογράμμιση τοῦ ρόλου τῆς ἡγεσίας τοῦ Λαοῦ. Ἀπὸ τὴν ἴδια τοῦ τὴ φύση κάθε Λαὸς θὰ ἐμφανίζεται πάντα στὴν ἱστορία σὰν τὸ ποίμνιο - κοπάδι, ποὺ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ καθοδήγηση, διαποίμανση καὶ προστασία. Ὅσο καὶ ἂν εἴμαστε, δυστυχῶς, πάντα ἕτοιμοι νὰ ρίξωμε τὴν εὐθύνη στὸ Λαὸ γιὰ τὴν κακή του πορεία, μιλώντας γιὰ «ἀνώριμο Λαό», γιὰ «ἀπειθάρχητο Λαὸ» κ.τ.ο., ἡ πορεία κάθε Λαοῦ δὲν εἶναι δική του εὐθύνη. Εἶναι ἔργο καὶ εὐθύνη τῆς ἡγεσίας του, θρησκευτικῆς, πνευματικῆς, πολιτικῆς, καὶ ἰδιαίτερά της τελευταίας, ποὺ ἔχει τὴν δύναμη νὰ ἐπιβάλλη τὴ θέλησή της. Ένας Λαὸς δὲν γίνεται τίποτε περισσότερο ἢ λιγώτερο ἀπὸ ἐκεῖνο, ποὺ εἶναι καὶ θέλουν οἱ ἄρχοντές του.Γιατί αὐτοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, πού, ἂν ἔχουν φόβο Θεοῦ, θὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴ σωτηρία, ἢ θὰ τὸν καταστρέψουν, παρασύροντας τὸν στὸν κατήφορο τῆς ἀθεΐας καὶ τοῦ ἀμοραλισμοῦ τους. Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί στὴν πρώτη ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία τῶν Ἱεροσολύμων διαγράφονται τὰ προσόντα τῶν «διακόνων» τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ (Πράξ. κέφ. 6) καὶ γίνεται μὲ τόση προσοχὴ ἡ ἐκλογή τους. Γιατί ἡ περίπτωση ἐκείνη ἔπρεπε νὰ ἔχη γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ κάθε χριστιανικῆς κοινωνίας, ἀποφασιστικὸ χαρακτήρα. Ἡ πρόοδος ἢ ἡ καταστροφὴ ἑνὸς Λαοῦ θὰ ἐξαρτᾶται πάντα ἀπὸ τὸ ποιὸν τῆς ἡγεσίας του!
Θὰ ἔλθη ὁ Κύριος του ἀμπελῶνος
Στὴν σημερινὴ παραβολὴ ὅμως ἐπισημαίνει ὁ Χριστός μας ὄχι μόνο τὴν εὐθύνη τῶν «γεωργῶν», ἀλλὰ καὶ τὴν τραγικότητά τους. Στὴν μέθη τῆς ἐξουσίας οἱ ὁποιοιδήποτε ἡγέτες λησμονοῦν, ὅτι θὰ ἔλθη καὶ ὁ Κύριος του ἀμπελῶνος. Αὐτὸς θὰ ἔχη τὸν τελευταῖο λόγο! Θὰ ἔλθη νὰ κρίνη τοὺς γεωργούς, ποὺ φάνηκαν ἀνάξιοι στὴν ἀποστολή τους. Καὶ «ἔρχεται» συνεχῶς μέσα στὴν ἱστορία καὶ «κρίνει» μὲ τὸ ξέσπασμα τῆς δίκαιης ὀργῆς Του, πρὶν ἀπὸ τὴν μεγάλη - τελικὴ ἐσχατολογικὴ κρίση Του. Ἂν δὲν μποροῦν, λοιπόν, οἱ γεωργοὶ νὰ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεώς τους, ἂν δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, τὸν λόγο τῆς παρακλήσεως καὶ τῆς ἀγάπης Του, ἂς συγκλονισθοῦν τουλάχιστον ἀπὸ τὴν ἀπειλή Του. Ὁ λόγος αὐτὸς ἔχει βέβαια πρώτιστα ἀναφορὰ στὴν περίπτωση τῆς ἰουδαϊκῆς ἡγεσίας. Εἶναι ὅμως προειδοποίηση καὶ γιὰ τοὺς ὁποιουσδήποτε ἄλλους «γεωργούς». Γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν εὐθύνη τους καὶ νὰ ἀναπροσαρμόσουν τὴ στάση τοὺς ἀπέναντι στὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο ἔχουν ταχθῆ νὰ ὑπηρετοῦν καὶ ὄχι νὰ δυναστεύουν.
Χριστιανοὶ χωρὶς «μαθητεία»;
Εἶναι γνώρισμα τῆς ἐποχῆς μας ἡ πτώση τῆς δίψας γιὰ σπουδή, ποὺ ἀκολουθεῖται ἀπὸ μία γενικώτερη πνευματικὴ ὑποτονία. Δυστυχῶς ὅμως κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ στὴ χριστιανικὴ ζωή μας. Ὁ «κατὰ παράδοση» χριστιανισμός μας, ἔχει μεταβληθῆ σὲ ἕνα εἶδος ἐθιμικοῦ χριστιανισμοῦ τῆς ρουτίνας (τέτοιος εἶναι ὁ «χριστιανισμὸς» τῆς πλειοψηφίας), ποὺ δὲν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη γιὰ συνεχῆ μαθητεία στὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὅσο καὶ ἂν οἱ στατιστικὲς ἔρευνες σημαίνουν τὴν καμπάνα τῆς αἰσιοδοξίας, εἶναι ὑποχρέωσή μας νὰ ἐπισημάνωμε καὶ τὴν ἄλλη πλευρά, ποὺ εἶναι ἴσως λιγότερο εὐχάριστη, γιατί εἶναι πιὸ ρεαλιστική. Πόσοι εἶναι οἱ τακτικὰ ἐκκλησιαζόμενοι, ποῦ τρέφονται συνεχῶς μὲ τὸ θεῖο Λόγο; Πόσο συχνὸ καὶ σὲ ποιὰ ἔκταση γίνεται σ’ ὅλη μας τὴ Χώρα τὸ κήρυγμα, ἡ προσφορὰ τοῦ θείου Λόγου; Πόσοι παρακολουθοῦν θρησκευτικὰ κηρύγματα σὲ αἴθουσες καὶ πόσοι αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη γιὰ τοῦτο; Πόσοι μελετοῦν θρησκευτικὰ - θεολογικὰ βιβλία καὶ φροντίζουν γιὰ τὸν συνεχῆ καταρτισμό τους; Μᾶς ἀρέσει συνήθως νὰ ὑπογραμμίζωμε τὴν συνεχῆ αὔξηση τῶν ἐκκλησιαζομένων στὶς μεγάλες ἑορτές, καὶ ἰδιαίτερα τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Καὶ εἶναι γεγονὸς ἀναντίρρητο ἡ διαπίστωση αὐτή. Μιλοῦμε μὲ ἔμφαση γιὰ τὸν μεγάλο ἀριθμὸ τῶν προσερχομένων στὴ Θ. Κοινωνία τὴ Μ. Ἑβδομάδα. Πολὺ σπάνια ὅμως ἢ καθόλου κάνομε λόγο γιὰ τὸ πόσοι ἀπ’ αὐτοὺς περνοῦν πρῶτα ἀπὸ τὸ «λουτρὸ τῆς ψυχῆς», τὴν ἱερὰ ἐξομολόγηση, ποὺ εἶναι τὸ θερμόμετρο τῆς θρησκευτικότητός μας καὶ χωρὶς τὴν ὁποία ΔΕΝ ὑπάρχει χριστιανικὴ ζωή.
Δὲν μποροῦμε βέβαια νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν πηγαία θρησκευτικότητα τοῦ Λαοῦ μας, ἀλλὰ θέλομε νὰ ἐπισημάνωμε ἐδῶ τὸν κίνδυνο μίας χριστιανικῆς ζωῆς χωρὶς διάθεση συνεχοῦς «μαθητείας» στὸ θεῖο Λόγο, ἑνὸς Χριστιανισμοῦ, ποὺ στερεῖται τῆς ἐπιγνώσεως τῆς ἀληθείας καὶ γι’ αὐτὸ εὔκολα ἀναμιγνύει τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τὴν πίστη μὲ τὴν πρόληψη καὶ τὴ δεισιδαιμονία. Τέτοιος καταντᾶ ὁ Χριστιανισμός μας, ὅταν λείπη ἡ συνεχὴς καὶ ἀδιάκοπη ἐπαφὴ μὲ τὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅταν δὲν θεωροῦμε ἀπόλυτα ἀναγκαία τὴν φοίτησή μας στὸ σχολεῖο τῆς οὐράνιας βασιλείας, στὴ διδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Δυνατοὶ μὲ τὸ Θεὸ
...Δὲν εἶναι σπάνιες οἱ περιπτώσεις, ποὺ μᾶς κυριεύει ἀπόγνωση ἐξ αἰτίας τῆς παρατηρουμένης κρίσεως στοὺς θεσμοὺς καὶ τῆς μικρότητος τῶν προσώπων. Ἡ πτώση καί, ὄχι σπάνια, ἐξαθλίωση τῶν προσώπων, ἡ χρεωκοπία, ὅπως λέμε, τῆς ὁποιασδήποτε μορφῆς ἡγεσίας, ὁδηγεῖ στὴν ἀπαισιόδοξη διαπίστωση, πὼς δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα σωτηρίας. Πολὺ περισσότερο συμβαίνει τοῦτο ὅταν τὰ πρόσωπα ἐκεῖνα, στὰ ὁποῖα στηρίζει κανεὶς τὴν ἐλπίδα του, ἀποδεικνύονται στὸ τέλος ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπὸ τὶς προσδοκίες μας. Οἱ ἀναμενόμενοι ἢ αὐτοπροβαλλόμενοι σωτῆρες μᾶς ἀπογοητεύουν κυριολεκτικά. Τί κάνομε σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις; Τὸ μεγαλύτερο λάθος. Βλέπομε τὰ πράγματα ἀπελπιστικὰ ἀνθρωποκεντρικά. Ἐνῶ πλάθομε τὰ τολμηρότερα σχέδια, ἐνῶ ὑπολογίζομε τὰ πάντα, ἐνῶ στηρίζομε τὶς ἐλπίδες μας σὲ διάφορους, αὐτόκλητους ἀκόμη, σωτῆρες, πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικούς, ἕνα λησμονοῦμε. τον Θεό. Λησμονοῦμε πὼς δὲν σώζεται ἀπὸ μᾶς ὁ κόσμος. Πῶς ἕνας εἶναι ὁ μοναδικός μας σωτήρας, ὁ Χριστός. Ποῦ σώζει κάθε διάσταση τῆς ζωῆς μας, τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μας, τὴν πνευματικὴ ζωή μας καὶ τὴν κοινωνία μας. Πῶς μόνο Ἐκεῖνος, μπορεῖ νὰ ἀνατείλη τὸν ἥλιο τῆς ἐλπίδος καὶ στὸ καταθληπτικώτερο σκοτάδι. Πῶς δὲν εἶναι δικό μας ἔργο ἡ σωτηρία, ἀλλὰ δικό Του. Πῶς μόνο ἂν ὁ ἡγέτης ἀφήση νὰ γίνη χριστοκίνητος, θὰ μπορέση νὰ φέρη τὸν Λαὸ στὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Πῶς μόνο, ἂν ὁ Λαὸς στηρίξη στὸν Θεὸ τὴν ἐλπίδα του, θὰ μπόρεση νὰ βρῆ τὴ λυτρωτική του πορεία. Μὲ τὴν νίκη Τοῦ μποροῦμε νὰ νικᾶμε. Μὲ τὴ δύναμή Του νὰ γινώμαστε κι ἐμεῖς δυνατοί. Μὲ τὴν ἀλήθειά Του νὰ σωζώμαστε.
ΠΗΓΗ: "ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ"
(Ἀπάνθισμα κηρυγμάτων ἀπὸ τὴν
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» τῶν ἐτῶν 1980 καὶ 1983)
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου