Ὁμοφυλοφιλία: ἡ ὀρθόδοξη θέση

Λαμβάνοντας ὑπόψη τὴν παραδοσιακὴ Ὀρθόδοξη ἑρμηνεία τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται στὴ λειτουργικὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, τὶς μυστηριακὲς ἀκολουθίες, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴ ζωὴ καὶ διδασκαλία τῶν Ἁγίων, εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐνστερνίζεται τὶς ἀπόψεις ἐκείνων τῶν Χριστιανῶν, ὁμοφυλόφιλων ἢ ἑτεροφυλόφιλων, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὸν ὁμοφυλοφιλικὸ προσανατολισμὸ ὡς διαταραχὴ καὶ ἀσθένεια, καὶ οἱ ὁποῖοι ἑπομένως θεωροῦν τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς πράξεις ἁμαρτωλὲς καὶ καταστροφικές.

Σύμφωνα μὲ τὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ἁγιογραφικὲς περικοπὲς ὅπως οἱ ἑπόμενες δὲν ἐπιτρέπουν ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐκτὸς ἀπὸ τὴν προφανῆ ἑρμηνεία:

Ἐὰν ἕνας ἄνδρας κοιμηθεῖ μὲ ἕναν ἄντρα ὅπως μὲ μία γυναίκα, καὶ οἱ δύο ἔχουν διαπράξει βδέλυγμα … (Λευιτικὸ κ΄ 13)

Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο (δήλ. γιὰ τὴν ἄρνησή τους νὰ ἀναγνωρίσουν, νὰ εὐχαριστήσουν καὶ νὰ δοξάσουν τὸ Θεὸ) ὁ Θεὸς τοὺς παρέδωσε σὲ ἐπαίσχυντα πάθη. Οἱ γυναῖκες τοὺς ἀντάλλαξαν τὶς φυσικὲς σχέσεις μὲ τὶς παρὰ φύση, καὶ παρομοίως οἱ ἄνδρες ἄφησαν τὶς φυσικὲς σχέσεις μὲ τὶς γυναῖκες καὶ κάηκαν μὲ φλόγα ἀκράτητης ἐπιθυμίας μεταξύ τους, διαπράττοντας ἄνδρας μὲ ἄνδρα ἐπαίσχυντες πράξεις καὶ λαμβάνοντας ἔτσι ἀπὸ τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτὸ τὸ μισθὸ ποὺ τοὺς ἄξιζε γιὰ τὴν πλάνη τοὺς (Ρώμ. ἃ΄ 26-27).

Μὴν πλανάσθε! Οὔτε οἱ πόρνοι, οὔτε οἱ εἰδωλολάτρες, οὔτε οἱ μοιχοί, οὗτοι ἐκθηλυμένοι, οὔτε οἱ ἀρσενοκοῖτες (δήλ. σοδομίτες, αὐτοὶ ποὺ κοιμοῦνται μὲ ἄντρες), οὔτε οἱ πλεονέκτες, οὔτε οἱ κλέφτες, οὔτε οἱ μέθυσοι, οὔτε οἱ ὑβριστές, οὔτε οἱ ἅρπαγες δὲν πρόκειται νὰ κληρονομήσουν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ τέτοιοι ἤσασταν κάποιοι ἀπό σας. Ἀλλὰ πλυθήκατε, ἀλλὰ ἁγιασθήκατε, ἀλλὰ δικαιωθήκατε μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Ἃ΄ Κόρ. στ΄ 9-11).

Ἀθέλητες Ἁμαρτίες

Σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ὅλες οἱ ἁμαρτίες σκόπιμες καὶ ἠθελημένες, καὶ δὲν εἶναι ὅλες οἱ ἁμαρτωλὲς πράξεις συνειδητὲς σὲ ἐκείνους ποὺ τὶς διαπράττουν. Τουλάχιστον ὄχι ἐξαρχῆς. Μὲ μία λέξη, ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι πάντα κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ ἁμαρτωλὸς εἶναι ἀπαραίτητα πλήρως καὶ συνειδητὰ ἔνοχος. Ὑπάρχουν ἁμαρτίες ποὺ προκαλοῦνται ἀπὸ ἄγνοια ἢ ἀπὸ τὸ πάθος στὸ ὁποῖο ὑπόκειται κάποιος, ἁμαρτίες ποὺ «ἐνεργοῦν στὰ μέλη μας,» ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀκόμη καὶ ἐνάντια στὴ λογικὴ καὶ συνειδητή μας θέληση (δεῖτε Ρώμ. κέφ. 6-8). Τέτοιες εἶναι οἱ ἁμαρτίες οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στὶς ὁποῖες οἱ πιστοὶ ἱκετεύουν τὸ Θεὸ γιὰ συγχώρηση καὶ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ὄχι μόνο τῶν ἐν γνώσει, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν ἀγνοία, ὄχι μόνο τῶν ἑκουσίων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀκούσιων.

Ὑπάρχουν ἁμαρτίες ποὺ εἶναι ἀκούσιες, ἀθέλητες, ἀνεπίλεκτες. Ἁμαρτίες ποὺ ὑπερνικοῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἀναγκάζουν μέσα ἀπὸ παράλογες ὁρμὲς καὶ ἐξαρτήσεις, μέσα ἀπὸ τὴν ἀδυναμία τῆς σάρκας, τὶς συναισθηματικὲς παρορμήσεις καὶ τὶς ἄκριτες ἐπιθυμίες σὲ ἐνέργειες ποὺ οἱ ἴδιοι δὲ θέλουν, καὶ τὶς ὁποῖες συχνὰ περιφρονοῦν καὶ ἀποστρέφονται – ἀκόμα καὶ ὅταν ἐπιδίδονται σὲ αὐτές. Αὐτὲς εἶναι γνωστὲς ἀπὸ τὴν παράδοση ὡς ἁμαρτωλὰ πάθη. Τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὲς οἱ ἁμαρτίες δὲν ἐπιλέγονται ἐλεύθερα δὲν τὶς καθιστὰ οὔτε στὸ ἐλάχιστο λιγότερο ἁμαρτωλές. Ἁμαρτάνω σημαίνει χάνω τὸ στόχο, βγαίνω ἀπὸ τὴ διαδρομή, παρεκκλίνω, βεβηλώνω, παραβιάζω… Εἴτε ἡ πράξη εἶναι συνειδητὰ ἠθελημένη καὶ σκόπιμα ἐνεργούμενη εἴτε ὄχι. Εἴτε ὁ παραβάτης προσωπικὰ πέφτει ἐλεύθερα καὶ πλήρως στὴν ἁμαρτία, εἴτε ὄχι.

Ἐξαγορασμένοι ἁμαρτωλοὶ

Σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, οἱ Χριστιανοὶ εἶναι ἐξαγορασμένοι ἁμαρτωλοί. Εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν σωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσθένεια καὶ τὴν ἁμαρτία, σωσμένοι ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ τὸ θάνατο μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς πίστης στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «καὶ τέτοιοι ἤσασταν κάποιοι ἀπὸ σᾶς» (Ἃ΄ Κόρ. στ΄ 10). Βαπτίζονται ἐν Χριστῷ καὶ χρίζονται μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, προκειμένου νὰ ζήσουν τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὁμολογοῦν τὴν πίστη τοὺς μέσω τῆς κανονικῆς συμμετοχῆς στὴ λειτουργικὴ λατρεία καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ κοινωνία, ποὺ συνοδεύονται μὲ συνεχῆ ὁμολογία, μετάνοια καὶ τὸν ἀκλόνητο ἀγώνα ἐνάντια σὲ κάθε μορφὴ ἁμαρτίας, ἑκούσια ἢ ἀκούσια, ἡ ὁποία προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει τὶς ζωές τους στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ στὸν αἰώνα τὸ μέλλοντα.

Ὁ ὁμοφυλόφιλος Χριστιανὸς καλεῖται σὲ μία ἰδιαίτερα σκληρὴ μάχη. Ὁ ἀγώνας τοῦ εἶναι ἰδιαίτερα ἄγριος. Δὲ γίνεται καθόλου εὐκολότερη μὲ τὴν ἀπρόσεκτη, ἀληθινὰ δαιμονικὴ ἐχθρότητα ἐκείνων ποὺ περιφρονοῦν καὶ γελοιοποιοῦν ὅσους φέρουν αὐτὸ τὸν ἐπίπονο καὶ ἐπαχθῆ σταυρὸ οὔτε ἀπὸ τὴν ἀστόχαστη, ἐξίσου δαιμονικὴ ἀποδοχὴ τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς δραστηριότητας ἀπὸ τοὺς πλανημένους συνηγόρους καὶ ἐφαρμοστές της.

Ὅπως συμβαίνει μὲ ὅλους τους πειρασμούς, τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες – συμπεριλαμβανομένων ἐκείνων ποὺ εἶναι βαθιά, καὶ πολλὲς φορὲς φαινομενικὰ ἀνεξάλειπτα ἐνσωματωμένες στὴ φύση μᾶς λόγω τῆς θλιβερῆς κληρονομιᾶς μας – ὁ ὁμοφυλοφιλικὸς προσανατολισμὸς μπορεῖ νὰ θεραπευτεῖ καὶ οἱ ὁμοφυλοφιλικὲς πράξεις μποροῦν νὰ πάψουν. Μὲ τὸ Θεὸ ὅλα τὰ πράγματα εἶναι δυνατά. Ὅταν οἱ ὁμοφυλόφιλοι Χριστιανοὶ εἶναι πρόθυμοι νὰ ἀγωνιστοῦν, καὶ ὅταν λαμβάνουν ὑπομονετική, συμπονετικὴ καὶ αὐθεντικὰ ἀγαπητικὴ βοήθεια ἀπὸ τὶς οἰκογένειες καὶ τοὺς φίλους τους – καθένας ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀγωνίζεται μὲ τοὺς δικούς του πειρασμοὺς καὶ τὶς ἁμαρτίες, γιατί κανένας δὲ μένει χωρὶς αὐτὸ τὸν ἀγώνα, ὑπὸ κάποια μορφή, καὶ κανένας δὲν εἶναι ἀναμάρτητος παρὰ μόνο ὁ Θεὸς – ὁ Κύριος ἐγγυᾶται τὴ νίκη μὲ τοὺς τρόπους ποὺ Αὐτὸς γνωρίζει. Ἡ νίκη, ὡστόσο, ἀνήκει μόνο στὶς θαρραλέες ψυχὲς ποὺ ἀναγνωρίζουν τὴν κατάστασή τους, συνειδητοποιοῦν τὴ δυσαρέσκειά τους, ἐκφράζουν τὸ θυμό τους, ὁμολογοῦν τὶς ἁμαρτίες τους, συγχωροῦν ὅσους τοὺς προσβάλλουν (περιλαμβανομένων πάντοτε τῶν γονέων καὶ τῆς οἰκογένειάς τους), καὶ ἁπλώνουν τὸ χέρι τους γιὰ βοήθεια μὲ ἀληθινὴ διάθεση νὰ θεραπευτοῦν. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς ὑπόσχεται ὅτι οἱ ἅγιοι ἥρωες ποὺ «ὑπομένουν μέχρι τέλους» κατὰ μῆκος αὐτοῦ του «δύσκολου δρόμου ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωὴ» σίγουρα «θὰ σωθοῦν» (Μάτθ. ζ΄ 13, κδ΄ 13).

«…ὁ Κύριος ἐγγυᾶται τὴ νίκη μὲ τοὺς τρόπους ποὺ Αὐτὸς γνωρίζει»

Τοῦ π. Thomas Hopko