Ποιὸς εἶμαι;

 

Αὐτὴ ἢ ἐρώτηση ἐκφράζει μὲ συγκεκριμένο τρόπο τὸ μυστήριο τῆς ἀνθρώπινης ὑπόστασης. “Εχουμε δεῖ ὅτι ἢ προσευχὴ καὶ οἱ σχέσεις ἀγάπης δίνουν ἐνδόμυχα σ’ ἕνα παιδὶ τὶς πιὸ μακροπρόθεσμες ἀπαντήσεις. Ἀλλὰ τὸ ζήτημα τῆς προσωπικῆς ταυτότητας εἶναι ἕνα θέμα, τὸ ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν ὅλα τὰ παιδιὰ σὲ διάφορα στάδια καὶ σὲ ποικίλα ἐπίπεδα. Ἡ δυσαρέσκεια γιὰ τὰ προσωπικὰ χαρακτηριστικὰ (σωματικὴ ἐμφάνιση ἢ χαρακτήρας ἢ ἱκανότητες) μερικὲς φορές… προκαλεῖ βαθειὰ δυστυχία. Μποροῦμε νὰ καθησυχάσουμε τὰ παιδιὰ μᾶς δτὶ τὸ πραγματικὸ «Ἔγω» δὲν προσδιορίζεται ἀπὸ τὴ δειλία μου ἢ ἀπὸ τὸ διαλυμένο μου σπίτι ἢ τὴν ἀνυπομονησία μου ἢ τὰ ὑπερβολικὰ σγουρὰ μαλλιά μου ἤ… Ἀνακαλύπτω τὸν πραγματικὸ «ἑαυτό» μου ἀκριβῶς, δτᾶν ὑπερνικῶ πολλὰ χαρακτηριστικὰ ποῦ τὰ θεωροῦσα «δικά μου»- μὲ πνευματικὸ ἀγώνα ὑπερνικῶ τὴν κενοδοξία ἢ τὴ μνησικακία ἢ τὴν ὀλιγοπιστία ἢ τὴν ὀλιγοψυχία. Ἀνακαλύπτω πῶς νὰ ἀποδεχθῶ αὐτὰ ποῦ πραγματικὰ παραμένουν ἀναλλοίωτα. Χρησιμοποιώντας θεολογικοὺς δρούς, μποροῦμε νὰ ποῦμε δτὶ μεταξὺ οὐσίας καὶ ὑπόστασης στὸν Θεὸ ὑπάρχει ταυτότητα, ὅπως ἐπίσης καὶ διάκριση. Καὶ στὸν ἄνθρωπο εἶναι δυνατὴ τέτοια τέλεια ἁρμονία ἀνάμεσα στὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ στὸν τρόπο ζωῆς τοῦ κάθε προσώπου. “Ομως, στὸν πεπτωκότα κόσμο ἢ ὑπόσταση πρέπει νὰ ἀναδυθεῖ ὡς νικήτρια ἐπί της πεπτωκυίας φύσεως, γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἢ πραγματικὴ ἀνθρώπινη φύση. “Οταν μιλᾶμε μὲ δυσαρεστημένους καὶ ἀνασφαλεῖς ἐφήβους, αὐτὴ ἢ θεολογικὴ προοπτικὴ συ¬χνὰ τοὺς ἐμπνέει περισσότερο καὶ προκαλεῖ λιγότερες ἃ-ντιδράσεις ἀπὸ κηρύγματα γιὰ τὸ δτὶ δὲν πρέπει νὰ δείχνουν κακομοίρηδες.

Σὲ μία συζήτηση μὲ νεαρὲς ἔφηβους τέθηκε τὸ θέμα τοῦ γάμου. Ἄρχισαν νὰ μιλᾶνε γιὰ τὴ ἐξωτερικὴ ὀμορφιά του σώματος.

Κορίτσι: «Τότε ἔγω μένω ἄτι ἔξω!» “Ἄλλο κορίτσι: «Δὲν θὰ ἐκτιμοῦσα ἕναν ἄντρα ποῦ κοιτάζει μόνο τὴν ὀμορφιά».

Α.Μ.: «Δὲν νομίζω δτὶ ἕνας χριστιανὸς σύζυγος θὰ ἀναζητήσει τὴν ὀμορφιὰ τῶν μοντέλων. Καὶ τελικὰ αὐτὴ εἶναι ἢ πραγματικὴ ὀμορφιά; “Ανμία κοπέλα ἔχει καλὴ καρδιά, τὴ βρίσκεις ἑλκυστική, ἔστω κι ἂν τὰ μάτια της δὲν εἶναι συμμετρικὰ ἢ ζυγίζει περισσότερο ἀπὸ 50 κιλά».

Κορίτσι: «Οἳ κοπέλες-μοντέλα εἶναι πολὺ κοκκαλιάρες καὶ καμαρώνουν γιὰ τὴν ὀμορφιά τους».

Φίλη της: «Ἁπλῶς τὶς ζηλεύεις!»

Α.Μ.: «Δὲν ὑπάρχει τίποτε νὰ ζηλέψεις!Σκέψου τὴ Λ. [μία παντρεμένη γυναίκα]. Κάνεις δὲν...
θὰ τὴν ἔλεγε ὄμορφη μὲ τὴν ἔννοια τῆς ὀμορφιᾶς τῶν μοντέλων καὶ ὅμως ἀκτινοβολεῖ. Εἶναι γεμάτη ἀγάπη. Τὴν βρίσκω ὄμορφη.

Κορίτσι: «Ο Ν. [σύζυγος τῆς Α.] τὴν θεωρεῖ ὄμορφη. Εἶναι ὁλοφάνερο…».

Τὸ τελευταῖο σχόλιο μᾶς ὑπενθυμίζει πόσο ζωτικὴ σημασία ἔχουν τὰ παραδείγματα εὐτυχισμένης ἔγγαμης χριστιανικὴ ς ζωὴ ς.

Δὲν πρέπει νὰ ἐπαναστατοῦμε ἐναντίον αὔτοϋ ποῦ μᾶς ἀνήκει ὡς δεδομένο στοιχεῖο, δπῶς τὸ φύλο, τὸ οἰκογενειακὸ παρελθὸν ἢ τὸ χρῶμα τοϋ δέρματος. Ἢ ψυχὴ ποῦ ἀναπτύσσεται μαθαίνει δτὶ δὲν τὴν ἀπειλοῦν αὐτοὶ οἳ παράγοντες. Ὁρίζομαι ἀπὸ αὐτὰ μόνο μὲ τὴν ἔννοια δτὶ ὃ Θεὸς διάλεξε νὰ μοῦ τὰ δώσει νὰ ἐργασθῶ μὲ αὐτά, ὥστε νὰ μεταμορφωθῶ. Τὰ μόνα «ἄσχημα χαρακτηριστικὰ» ποῦ ἔχουν πραγματικὰ σημασία εἶναι τὰ ἁμαρτωλά.

Μία ἔφηβος μιλώντας γιὰ τὶς βιολογικὰ καθορισμένες διαφορὲς μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικών: «Νομίζω ὅτι εἶναι ἄδικο- δὲν τὸ διάλεξα νὰ εἶμαι γυναίκα».

Α.Μ.: «Κανεὶς δὲν ὑπάρχει ἔξω ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση. Ἂν δὲν εἶχες κάποιο φύλο, δὲν θὰ ὑπῆρχες ὡς πρόσωπο-δὲν μπορεῖς νὰ ἀπομονώσεις ἕνα “Ἔγω”, ποῦ θὰ μποροῦσε κατὰ κάποιον τρόπο «νὰ διαλέξει ἐκ τῶν προτέρων».

Οἳ πατέρες διδάσκουν ὅτι δὲν ὑπάρχει φύση ἕκτος της ὑποστάσεως οὔτε ὑπόσταση ἕκτος της φύσεως. Καμία ἀνθρώπινη φύση δὲν ὑπάρχει «ἀπὸ μόνη της», γιὰ νὰ προσληφθεῖ ἀπὸ πρόσωπα. Κανένα πρόσωπο δὲν προϋπάρχει τῆς ἀνθρώπινής του φύσης. Ἡ ἀνθρώπινη φύση, ὅπως ἢ Θεία φύση, ὑπάρχει πάντα σὲ προσωπικὴ μορφὴ ὕπαρξης.

Κορίτσι: «Καὶ πάλι νομίζω ὅτι εἶναι ἄδικο».

Α.Μ.: «Μπορεῖς νὰ ξεδιαλύνεις τὸ θέμα μαζί Του. Ὅμως, προσπάθησε νὰ μὴν ἐπαναστατήσεις, πρὶν Τοῦ δώσεις τὴν εὐκαιρία νὰ σοὺ ἀπαντήσει. Σὲ μία τέτοια πνευματικὴ κατάσταση δὲν θὰ ἤσουν εὐχαριστημένη, ἀκόμη κι ἂν ἤσουν ἄντρας. Τὸ θέμα εἶναι νὰ κάνουμε ὅ,τι καλύτερο μποροῦμε μὲ ὅ,τι μᾶς ἔχει δοθεῖ. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο μπορεῖ νὰ εἴμαστε στὸ τέλος καὶ εὐγνώμονες».

Μία φίλη της συμπληρώνει μεταφέροντας κάτι ποῦ εἶχε ἀκούσει: «Δὲν ἔχει σημασία τί εἶσαι, ἄλλα ποιὸς εἶσαι». (Οἱ φίλοι σπάνια κατηγοροῦνται ὅτι κάνουν κήρυγμα…-ἔτσι, αὐτὴ ἢ θέση δὲν προκάλεσε ἀντίδραση.)

Κάποτε ἕνα δύσκολο χαρακτηριστικὸ μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ἄρδην πάρτε τὴν περίπτωση τοϋ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης ποῦ προσευχόταν ἀπεγνωσμένα στὸν Θεό, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ μάθει ἀνάγνωση. Ὃ Θεὸς ἄκουσε τὴν ἔμπονη προσευχὴ τοϋ πονεμένου παιδιοῦ Του καὶ φώτισε τὸ νοῦ του.

Ἐνθαρρύνουμε μία εὐγνωμονῆ στάση πρὸς τὰ φυσικὰ χαρακτηριστικά, ἐκεῖνα ποῦ ἀρέσουν στὸ παίδι καὶ ἐκεῖνα ποῦ μέχρι τώρα περιφρονεῖ. “Οδηγούμε τὰ παιδιὰ πρὸς τὴν πραγματική τους ὑπόσταση καλλιεργώντας εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεό. Ποιὸς εἶμαι; Κάποιος ποῦ τὸν τιμᾶ ὃ Θεός.

Πηγή: Ἀδελφῆς Μαγδαληνῆς, Συνομιλίες μὲ παιδιά. Ἐκδόσεις Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ

Ἀπό:Ἀπόψεις γιὰ τὴν Μονὴ Βατοπαιδίου