Ὁ θάνατος τοῦ Πάπα

Τὴ Δευτέρα τοῦ Πάσχα (21 Ἀπριλίου 2025) ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ καὶ ὁ πολυσυζητημένος Πάπας Φραγκίσκος. Ἡ εἴδηση δημιούργησε, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, τεράστια αἴσθηση σὲ ὅλο τὸν κόσμο, τὰ δὲ μέσα ἐνημερώσεως ἀφιέρωσαν ἐκτεταμένες ἀνταποκρίσεις γιὰ τὸν θάνατό του, ἀλλὰ καὶ τὰ πρωτοσέλιδα μεγάλων ἐφημερίδων πρόβαλαν τὴ μορφή του.
Ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδοξίας, τὸ σύνολο τῶν Ἀρχιεπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν ἔσπευσε νὰ ἐκφράσει τὴ θλίψη του γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Πάπα, ὑπογραμμίζοντας τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ τῆς δωδεκαετοῦς θητείας του στὸν παπικὸ θρόνο. Ὅπως καὶ πάλι ἦταν ἀναμενόμενο, ἡ θερμότερη ἀναφορὰ στὸ πρόσ­ωπο τοῦ Πάπα, ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδόξων, ἦταν αὐτὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος... ὑπογράμμισε τὴν ἰδιαίτερη φιλία του μὲ τὸν Πάπα, τὶς κοινὲς προσπάθειές τους γιὰ ἕνωση Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ καὶ τὴν πρόθεσή τους νὰ ἑορτάσουν ἐφέτος ἀπὸ κοινοῦ στὴ Νίκαια τὴν ἐπέτειο τῶν 1.700 ἐτῶν ἀπὸ τὴ σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὅπως δὲ ἔχει γραφεῖ παλαιότερα, ὑπολόγιζαν μὲ αὐτὴ τὴν εὐκαιρία νὰ καθιερώσουν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ.
Ἀναμφιβόλως ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἦταν ξεχωριστὴ προσωπικότητα. Ὅπως διὰ πολ­λῶν ἔχει τονισθεῖ, ἡ συμπεριφορά του εἶχε ἔντονο τὸ στοιχεῖο τῆς ἁπλότητας καὶ τοῦ αὐ­θορμητισμοῦ. Οἱ δὲ ἐνέργειές του γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ δυστυχισμένους ἦταν συνεχεῖς καὶ ἐπίμονες. Ὑπῆρξε τολμηρὸς σὲ πολλὲς ἀποφάσεις του, κάποιες ἀπὸ τὶς ὁποῖες, ὡς μοντερνιστικές, προκάλεσαν ἀντίδραση ἀκόμα καὶ μέσα στοὺς κόλπους τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ.
Τὸ ἐρώτημα, ὡστόσο, ποὺ τίθεται ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδοξίας, εἶναι τὸ κατὰ πόσον ἡ συνηθισμένη ἔκφραση συλλυπητηρίων μπορεῖ, παραβλέποντας τὸ γεγονὸς ὅτι μεταξὺ τῶν δύο πλευρῶν ὑπάρχει «χάσμα μέγα», νὰ ἐκδηλώνεται μὲ περισσὴ θερμότητα, σὰν νὰ πρόκειται γιὰ θάνατο Ὀρθόδοξου ἀρχιερέως.
Πρόκειται γιὰ λάθος σοβαρό. Ὁ Πάπας Φραγκίσκος μπορεῖ ὡς πρόσωπο νὰ ἦταν σὲ πολλοὺς συμπαθὴς καὶ φιλικός, ὅμως δὲν ἔπαυε νὰ εἶναι ἡγέτης ἑνὸς κακοήθους θρησκευτικοῦ μορφώματος, ποὺ ταλαιπωρεῖ πάνω ἀπὸ χίλια χρόνια τὸν Χριστιανικὸ κόσμο, ποὺ ἔχει μετατραπεῖ σὲ αἵρεση, καὶ στὸν χῶρο του ἔχει διαστρέψει πλήρως τὸν ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα τῆς ἄλλοτε (κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία) πρωτόθρονης Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης καὶ ἔχει διαστρεβλώσει τὴ θεολογία.
Κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ παραβλέπει τὴ φριχτὴ αὐτὴ πραγματικότητα. Ὁ Παπισμὸς μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται ἀπὸ πολλοὺς Ἐκκλησία, ἀλλὰ Ἐκκλησία, μὲ τὴν πραγματικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου, δὲν εἶναι. Εἶναι κοσμικὸ κράτος μὲ θρησκευτικὸ ἐπίχρισμα, τὸ κράτος τοῦ Βατικανοῦ. Οἱ δὲ ὡραιολογίες καὶ τὰ γλυκόλογα περὶ ἑνότητος, ἐνῶ ὁ Παπισμὸς ἐμμένει στὶς τερατώδεις πλάνες του, ἀποτελοῦν βαρύτατη ἐκτροπή.
Ἄν, ὡστόσο, ὁ θάνατος τοῦ Πάπα συν­τελέσει, ὥστε νὰ μὴν πραγματοποιηθεῖ ἡ σχεδιαζόμενη κοινὴ ἐκδήλωση στὴ Νίκαια γιὰ τὰ 1.700 χρόνια ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, αὐτὸ θὰ εἶναι μεγάλο κέρδος. Θὰ ἀποφευχθεῖ ἔτσι ἕνα θέατρο, ποὺ θὰ καλλιεργοῦσε ψευδαίσθηση ἑνότητος, ἐνῶ θὰ ἐνίσχυε τὴν προωθούμενη ἕνωση στὴν πράξη.

Ὁ Κύριος ἂς προστατεύει τὴν Ὀρθοδοξία μας! 

osotir