Πρὶν ἀπὸ λίγους μῆνες ἕνας ἕλληνας δημοσιογράφος πῆρε συνέντευξη ἀπὸ τὸν διασημότερο -σήμερα – κήρυκα τῆς ἀθεΐας τὸν βρετανὸ ἐπιστήμονα καὶ συγγραφέα Ρίτσαρντ Ντόκινς. Κάποια στιγμή, ποὺ ὁ (ἐντὸς ἢ ἐκτὸς εἰσαγωγικῶν) ἐπιστήμονας προσπαθοῦσε νὰ ὁρίσει τί εἶναι ‘ζωή’, ὁ πατριώτης μας τὸν βοήθησε μὲ τὴν ἐρώτηση:
- Ὁ Καζαντζάκης εἶχε γράψει: «Ἐρχόμαστε ἀπὸ μία σκοτεινὴ ἄβυσσο καὶ καταλήγουμε σὲ μία σκοτεινὴ ἄβυσσο. Τὸ μεταξὺ φωτεινὸ διάστημα τὸ λέμε ‘ζωή’. Συμφωνεῖτε μὲ αὐτὸν τὸν ὁρισμὸ τῆς ‘ζωῆς’;
Ὁ Ντόκινς συμφώνησε ἐνθουσιασμένος: «Εἶναι μία πρόταση μὲ ὁλοφάνερη τὴν ἀλήθεια μέσα της», εἶπε. «Σίγουρα ἔπειτα ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ δὲν ὑπάρχει ἀπολύτως τίποτε»!…
Ὁπωσδήποτε, ὅσοι … πᾶμε στὴν Ἐκκλησία, δὲν συμφωνοῦμε μὲ τὸν κ. Ντόκινς. Πιστεύουμε ὅτι ἔπειτα ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ σίγουρα ὑπάρχει … κάτι. Πιστεύουμε ὅτι ὑπάρχει κόλαση καὶ παράδεισος. Πιστεύουμε ὅτι μᾶς περιμένει ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ. Τελικά, καὶ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὑπάρχει κάποιος. Ὑπάρχει ὁ Χριστός, ὁ μόνος Ἀληθινὸς Θεὸς ποὺ εἶναι ἡ ζωή!
Ὅμως ἐμεῖς συνήθως ζοῦμε «ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμω». Μὲ ἀμέλεια καὶ ἀδιαφορία. Νομίζουμε ὅτι ἡ μετάβασή μας στὴν ἀπέναντι ὄχθη ἀργεῖ … πολὺ ἀκόμη. Καὶ ἔτσι συνεχῶς ἀναβάλλουμε τὴ διόρθωση καὶ τὴ μετάνοιά μας.
Ἡ ἑπόμενη συγκλονιστικὴ ἱστορία ἀπὸ τὴν «Κλίμακα» τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη μᾶς ξυπνάει: Ἕνας πρώην ἀμελὴς μοναχὸς πῆγε … στὸν ἄλλο κόσμο καὶ γύρισε. Τὸν ἔστειλε πίσω ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ πεῖ σὲ μᾶς ὅτι κάποτε πρέπει νὰ πάρουμε τὴν ὑπόθεση τῆς σωτηρίας μας στὰ σοβαρά.
«Ἕνας μοναχὸς ὁ Ἠσύχιος ὁ Χωρηβίτης», λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης «ζοῦσε ἀμελέστατα χωρὶς τὸ παραμικρὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ ψυχή του. Κάποτε λοιπὸν συνέβη νὰ ἀσθενήσει βαρύτατα καὶ νὰ φθάσει στὸ σημεῖο, ὥστε ἐπὶ μία ὥρα ἀκριβῶς νὰ φαίνεται ὅτι πέθανε.
»Συνῆλθε ὅμως πάλι. Ὅποτε μᾶς ἱκετεύει ὅλους νὰ φύγουμε ἀμέσως. Καὶ ἀφοῦ ἔκλεισε τὴν πόρτα τοῦ κελιοῦ του, ἔμεινε κλεισμένος μέσα δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια, χωρὶς νὰ μιλήσει καθόλου μὲ κανένα. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα δὲν γευόταν τίποτε ἄλλο, ἕκτος ἀπὸ ψωμὶ καὶ νερό. Καθόταν μόνο ἐκστατικὸς ἐμπρὸς σὲ ἐκεῖνα ποὺ εἶδε στὴν ἔκστασή του, χύνοντας ἀθόρυβα καὶ συνεχῶς θερμὰ δάκρυα. Μόνο ὅταν πλησίασε ἡ ὥρα τοῦ θανάτου του, ἀποφράξαμε τὴν πόρτα καὶ μπήκαμε μέσα. Καὶ ἀφοῦ πολὺ τὸν παρακαλέσαμε, τοῦτο μόνον εἶπε: «Συγχωρέστε μέ, ἀδελφοί. Αὐτὸς ποὺ γνώρισε τί σημαίνει μνήμη θανάτου, δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ πλέον νὰ ἁμαρτήσει».
»Ἐμεῖς θαυμάζαμε βλέποντας τὸν ἄλλοτε ἀμελέστατο νὰ ἔχει μεταμορφωθεῖ τόσο πολὺ μὲ...
τὴν μακαριστὴ αὐτὴ ἀλλαγή. Καὶ ἀφοῦ τὸν θάψαμε στὸ κοιμητήριο, ὕστερα ἀπὸ μερικὲς μέρες ἀναζητήσαμε τὸ ἅγιό του λείψανο, ἀλλὰ δὲν τὸ βρήκαμε. Μὲ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ σημεῖο ὁ Κύριός μας πληροφόρησε πόσο εὐάρεστα δέχθηκε τὴν ἐπιμελημένη μετάνοιά του».
τὴν μακαριστὴ αὐτὴ ἀλλαγή. Καὶ ἀφοῦ τὸν θάψαμε στὸ κοιμητήριο, ὕστερα ἀπὸ μερικὲς μέρες ἀναζητήσαμε τὸ ἅγιό του λείψανο, ἀλλὰ δὲν τὸ βρήκαμε. Μὲ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ σημεῖο ὁ Κύριός μας πληροφόρησε πόσο εὐάρεστα δέχθηκε τὴν ἐπιμελημένη μετάνοιά του».
Ἀρχιμ. Β.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου