Ὅταν κανείς μελετᾶ σοβαρά καί κυρίως ἄνευ προκαταλήψεων τά «παγκόσμια» αὐτά θέματα, πού ἔχουν νά κάνουν μέ τήν ἀνάμνηση τοῦ Παραδείσου καί τήν προσμονή τοῦ Λυτρωτοῦ, ὁλοένα καί περισσότερο διαπιστώνει ὅτι τά ὅσα διηγεῖται ὁ Μωϋσῆς στό καταπληκτικό βιβλίο τῆς Γενέσεως, εἶναι ἀλήθεια.
Εἶναι ἡ ἀλήθεια περί τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ τραγικοῦ ἀλλά καί τόσο εὐλογημένου τούτου πλάσματος.
Ἀλήθεια ἡ ὁποία πέρασε τά σύνορα τῶν πρώτων γενεῶν τῶν ἀνθρώπων καί «μαζί τους συνταξίδευσε σέ ὅλους τους τόπους τῆς γής καί ντύθηκε τά χρώματα τῶν διαφόρων λαῶν καί ἐποχῶν» ὅπως πολύ προσφυῶς τόνισε κάποιος, συνοψίζοντας ἄριστα τήν πραγματικότητα τῶν ἀρχαίων παραδόσεων τῶν λαῶν τῆς γής. Σήμερα ἄς περάσουμε νά δοῦμε τίς παραδόσεις καί τίς ἀρχαῖες διδασκαλίες καί ἄλλων Ἐθνῶν. Ἄς δοῦμε τούς...Μογγόλους.
Οἱ Μογγόλοι εἶναι περισσότερο ἀποκαλυπτικοί. Κάνουν λόγο γιά τήν «φυγαδευθεῖσαν εὐδαιμονίαν» ὅταν οἱ προπάτορες ἔφαγαν ἀπό τούς καρπούς τῆς «σχίμης» ( φυτό ), πού «ἐβλάστανε ἄφθονον εἰς τήν ἐπιφάνειαν τῆς γής , λευκόν καί γλυκύ σάν ζάχαρη. Ἡ θωριά τοῦ ἐξεγέλασε κάποιον ἄνθρωπον καί ἔφαγεν ἀπό τό φυτόν», «καί τότε τά πάντα τετέλεσται».
Οἱ Πέρσες τώρα, μιλοῦν γιά τόν Μεσχίαν καί τήν Μεσχιανήν ( τό πρῶτο ζευγάρι ), πού ἁγνοί στήν ἀρχή ὑποτάσσονταν στόν δημιουργό τους Ὡρομάζιν. Ὅμως ὁ Ἀρειμάνιος τους ἐφθόνησε καί μέ τήν μορφή τοῦ ὄφεως τούς ἔδωσε καρπούς, τούς ὑπέταξε καί ἔτσι κατέστρεψε αὐτούς καί τούς ἀπογόνους τους.
Καί μετά τούς Πέρσες , ἄς κάνουμε λόγο γιά τούς Ἰνδούς.
Ὡς ἀρχαῖο Ἔθνος καί οἱ Ἰνδοί, ἔχουν ἀνάλογες παραδόσεις καί προσδοκίες.
Ἔτσι λοιπόν στόν Βεδισμό, προσδοκᾶται ὁ Θεός τοῦ φωτός νά ἐνανθρωπίσει ἐκ παρθένου, στελλόμενος ὑπό τοῦ οὐρανίου πατρός του, ὡς μεσίτης μεταξύ Θεοῦ καί κόσμου.
Κατά τά κείμενα τοῦ Μαχαϋάνα Βουδδισμοῦ (maha-yana= μεγάλη ὁδός), δήλ. τοῦ μεταγενέστερου, ἐξελιγμένου Βουδδισμοῦ, θά ἔλθει ὁ θεῖος Λυτρωτής καί Διδάσκαλος, ὁ ὁποῖος θά ἀποκαλύψει θεῖες ἀλήθειες ἀπό τό πλήρωμα τῆς σοφίας του καί θά πληρώσει τίς ἐσωτερικές ἐπιθυμίες καί νοσταλγίες τοῦ ἀνθρώπου.
Κατά τά πηγαία κείμενα τοῦ Ἰνδικοῦ Βουδδισμοῦ, ἤδη ὁ Βούδδας Gotama, ὁ ἱστορικός Βούδδας, ἀπέκρουσε ἐπανειλημμένως καί κατηγορηματικῶς ἰσχυρισμούς ὀπαδῶν του, ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ εἶναι ἀνυπέρβλητη καί ὅτι, συνεπῶς , δέν πρόκειται νά ὑπάρξει στό μέλλον διδασκαλία κάποιου ἄλλου, ἀνώτερη ἀπό αὐτήν. Ἀντιθέτως μέ τούς ἰσχυρισμούς αὐτούς τῶν ὀπαδῶν του, ὁ Βούδδας, ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστόν, ἔδρασε περί τόν Ἐ΄ αἵ. π. Χ. , τόνισε τά ἑξῆς: «Μετά 500 ἔτη, θά χρεοκοπήσει ἡ διδασκαλία μου» ( Σάν νά εἶχε αὐτός προαιστανθεῖ ὅ,τι ἀκολούθησε...).
Ἔπειτα, στόν Θιβετικό Βουδδισμό, ἀναμένεται παρθενογέννητος Θεάνθρωπος Λυτρωτής.
Καί ὁ Χινδουϊσμός προσδοκᾶ τόν ἀπαστράπτοντα ὡς ἥλιον Λυτρωτήν, γιά νά ἐπαναγάγει τήν ἀνθρωπότητα στόν ἀρχαίγονο χρυσόν αἰώνα!
Καί ἄς κλείσουμε ὅμως καί πάλι μέ τούς ἀρχαίους προγόνους μας, τούς Ἕλληνες.
Ἡ Πανδῶρα, ἡ πρώτη γυναίκα πού οἱ θεοί προίκισαν μέ ὅλες τίς χάρες, ἔρχεται στόν σύζυγό της Ἐπιμηθέα- ἀδελφό του Προμηθέως- μέ ἕνα κουτί γεμάτο δῶρα. Ἔχει ὅμως τήν ἐντολή νά μήν ἀνοίξει τό σκέπασμα, διότι θά χάσει ὅλα τά καλά πού εἶναι μέσα. Τήν ἔφαγε ὅμως ἡ περιέργεια, σήκωσε τό σκέπασμα λίγο νά δεῖ, κι εὐθύς πέταξαν ὅλα τά δῶρα μακριά ἀπό τό σπίτι τοῦ Ἐπιμηθέα.
Τό μόνο πού πρόφτασε νά κλείσει μέσα ἦταν ἡ ἐλπίδα!
Ἄν προσέξουμε τίς παραδόσεις τῶν λαῶν, θά διαπιστώσουμε ὅτι ὅλες αὐτές κινοῦνται στό ἴδιο μοτίβο.
Κάθε λοιπόν καλοδιάθετος δέν μπορεῖ παρά νά βλέπει αὐτή τήν ἀλήθεια πού ὑφίσταται ἀντικειμενικά σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γής, ὡς μία ζωντανή ἀνάμνηση καί ἐλπίδα.
Τό νά θέλει τώρα κανείς μετά ἀπ’ ὅλα αὐτά, νά ἀρνεῖται τήν ἱστορική πραγματικότητα, εἶναι σάν νά θέλει νά ἀρνηθεῖ τό ἡλιακό φῶς, καθ’ ἤν στιγμήν, ὁ ἥλιος μεσουρανεῖ. Δέν ἔχει λοιπόν κανείς παρά νά ἔχει ἀνοιχτούς τους ὀφθαλμούς του καί τά ὦτα του, στό πανόραμα καί στή φωνή τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου