Ἀθάνατα λόγια καὶ συμβουλὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἀμβροσίου τῆς Μονῆς Δαδίου (+2006).

Ὁ Γέροντας Ἀμβρόσιος μὲ τὸν Μακαριστὸ Μητροπολίτη Σισανίου καὶ Σιατίστης Ἀντώνιο. Δύο ὀσιακὲς μορφὲς τῆς Ὀρθοδοξίας μας ποὺ ὅπως φαίνεται καὶ στὴν φωτογραφία εἶχαν ψυχὲς μικρῶν παιδιῶν ὅπως δίδαξε ὁ Κύριός μας.
Γέροντας Ἀμβρόσιος τῆς Μονῆς Δαδίου
1) Στὸ τέλος Αὐγούστου 2001, κάποιος τὸν παρακάλεσε νὰ προσευχηθεῖ στὸν Ἅγιο Νεκτάριο, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει. Καὶ ὁ Γέροντας:
- Ἄστον, παιδί μου, τὸν Ἅγιο. Αὐτὸς εἶναι στὴν Ἀμερική. Τρέχει νὰ σώσει ζωές.
Στὶς 11 Σεπτεμβρίου 2001 ἔπεσαν οἱ Δίδυμοι Πύργοι. Λίγους μῆνες νωρίτερα εἶχε πεῖ ὅτι ἐκεῖνο ποὺ πρόκειται νὰ συμβεῖ στὴν Ἀμερικὴ θ’ ἀλλάξει τὸν ροῦ τῆς Ἱστορίας:
- Μεγάλο κακὸ θὰ βρεῖ τὴν Ἀμερική, καὶ ὄχι μόνο μέσα στὸν Σεπτέμβριο. Ἀλλοίμονο!
Αὐτὸ τὸ εἶχε προαναγγείλει ἐπίσης καὶ στὸν μακαριστὸ Ἐπίσκοπο Σισανίου καὶ Σιατίστης Ἀντώνιο σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις τοῦ τελευταίου (φωτογραφία), καὶ ἦταν παρόντες κι ἄλλοι, χωρὶς ὅμως νὰδώσει ἐξηγήσεις:
- Σεβασμιώτατε, νὰ δεῖτε τί θὰ πάθουν οἱ Ἀμερικανοὶ σὲ δύο μῆνες, εἶχε πεῖ. (σέλ. 119)
2) Τὸ 1990 εἶχε πεῖ ὅτι σύντομα ὁ Θεός, ἐπειδὴ θέλει νὰ στηρίξει τοὺς ἀνθρώπους, θὰ ἀποκαλύπτει τοὺς Ἁγίους Του ὀφθαλμοφανῶς. Ἐπειδὴ οἱ πειρασμοὶ θὰ εἶναι μεγάλοι καὶ τὰ βάσανα δυσβάσταχτα, θὰ παραχωρήσει ὁ Κύριος νὰ ἐμφανίζονται Ἅγιοι, καὶ μάλιστα μεγάλοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἢ ὁ Ἅγιος Γεώργιος. Θὰ ἀκοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι τὴ μία ἑβδομάδα παρουσιάστηκε ὁ τάδε Ἅγιος στὴν Κρήτη, τὴν ἄλλη ὁ τάδε στὴ Μακεδονία, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ. (σέλ. 122)
3) – Τί νὰ κάνω μὲ τὰ παιδιά μου, γέροντα, ποῦ εἶναι δύσκολα; Μοῦ φωνάζουν, κοιτάζουν τὰ ἐπικίνδυνα προγράμματα τῆς τηλεόρασης καὶ ἐπηρεάζονται.
- Μόνος ὁ Κύριος διορθώνει τὴν κατάσταση, θὰ λές: «Κύριε, σῶσε ἐμένα, διόρθωσε μέ, καὶ φώτισε καὶ τὰ παιδιά μου νὰ εἶναι κοντά Σου».
Καὶ ὁ Κύριος θὰ σὲ ἀκούσει καὶ θὰ σοὺ δώσει ἐκεῖνο ποὺ πρέπει.
- Μᾶς ἀκούει, ὅμως, ὁ Κύριος; Φτάνει ἡ φωνή μας ἐκεῖ;
- Δὲν ξέρω… τὸν περασμένο μήνα τὸν πονοῦσαν τ’ αὐτιά (!)
- Θὰ ἔρθουν χρόνια δύσκολα, ἀλλὰ μὴ φοβάστε. Τὰ παιδιὰ Τοῦ ὁ Θεὸς δὲν τὰ ἐγκαταλείπει, θὰ τὰ φυλάει σκανδαλωδῶς.
- Δηλαδή, Γέροντα;
- Τί δηλαδή; Νά, ἅμα δὲν θὰ ἔχεις νὰ φᾶς, θὰ ξυπνᾶς τὸ πρωί, θὰ βρίσκεις μία φραντζόλα πάνω στὸ τραπέζι καὶ θὰ λές: «Αὐτὸ ἀπὸ ποῦ ἦρθε»; Ἀλλὰ πρέπει νὰ ἔχεις πίστη. Χωρὶς πίστη, δὲν γίνεται τίποτα. (σέλ. 178)
4) – Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, δὲν ἔχεις διανοηθεῖ τί θὰ δεῖς καὶ τί θὰ ἀκούσεις. Δὲν ἔχουν ξαναγίνει ποτὲ στὸν κόσμο, εἶπε μία μέρα τὸ καλοκαίρι τοῦ 2005.
- Στὴν Ἑλλάδα θὰ συμβοῦν;
- Σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ σ’ ἐμᾶς. Καὶ γιατί; Γιατί ἐμεῖς, λέει, εἴμαστε ὁ φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καταντήσαμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία χειρότεροι ἀπὸ τοὺς ἄθεους. (σέλ. 178)
5) Ὁ Γέροντας ἔλεγε γιὰ τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου ὅτι θὰ διαρκέσει ὅσο κρατάει ὁ Ἑξάψαλμος, λίγα λεπτά. Τὴν ὥρα ποῦ θὰ κρινόμαστε, στὸν οὐρανὸ θὰ ψέλνουν τὸν Ἑξάψαλμο οἱ Ἄγγελοι. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ ζοῦν ἐκείνη τὴ στιγμὴ θὰ βιώσουν τὸν θάνατο ἀκαριαία καὶ ἀμέσως μετὰ θὰ ἀναστηθοῦν, θὰ εἴμαστε ὅλοι μὲ τὰ σώματα μᾶς ἄϋλα, δὲν θὰ πιάνουμε χῶρο, ὁ ἕνας θὰ βλέπει τὸ σῶμα τοῦ ἄλλου καὶ ὅλοι θὰ εἶναι στὴν ἡλικία τῶν 33 χρόνων.
Ὁ Κύριος θὰ κρατᾶ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ αὐτομάτως θὰ πηγαίνουμε δεξιὰ ἢ ἀριστερὰ ἀπὸ μόνοι μας, γιατί θὰ ξέρουμε ἂν εἴμαστε γιὰ τὸν Παράδεισο ἢ ὄχι. Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ Δεσποτικό, ποῦ κάθεται ὁ Δεσπότης, στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀνοιχτὸ τὸ βιβλίο καὶ δὲν ὑπάρχει καντήλι ἐπάνω – δηλώνει ὅτι δὲν ὑπάρχει ἔλεος στὴ Δευτέρα Παρουσία. Ἐνῶ στὸ τέμπλο εἶναι κλειστὸ τὸ βιβλίο ποῦ κρατάει ὁ Χριστὸς καὶ ὑπάρχει καντήλι, διότι ἀκόμη ἔχουμε ἔλεος. (σέλ. 183)
6) Ἐπειδὴ ἔρχονται πολὺ δύσκολες μέρες γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ὁ Θεὸς πῆρε ὁρισμένους ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἔκανε ἀξιωματικούς. (σέλ. 210)
7) Τὰ πράγματα θὰ ἐξελιχθοῦν πολὺ γρήγορα. Ὁ διάβολος θὰ κυριαρχήσει. Ὅσοι τὸν πλησιάσουν, θὰ τοὺς τσακίσει, θὰ τοὺς συντρίψει. Φίλους αὐτὸς δὲν ἔχει. (σέλ. 210)
8) Νὰ προσέχετε, γιατί ὁ κακὸς στήνει παγίδες. Μὴ γελᾶτε! Εἶναι δίπλα μας κι ἐσεῖς δὲν μπορεῖτε νὰ τὸν δεῖτε. Ἀκουστὲ τί σᾶς λέω. Μὴ σταματᾶτε νὰ προσεύχεσθε!
Βάζει ὁ διάβολος τὸν κόσμο νὰ ἁμαρτήσει, καὶ μετὰ τὴν ἁμαρτία τοὺς φοβίζει καὶ τοὺς κάνει νὰ ντρέπονται νὰ ἐξομολογηθοῦν.
Πῆγα ἕνα τέταρτο στὴν κόλαση καὶ νόμιζα ὅτι ἤμουν τρεῖς ὧρες. (σέλ. 210)
9) Ὅσοι κάνουν τὸ χάραγμα, δὲν θὰ βροῦν στιγμὴ ἡσυχίας. Πρέπει ν’ ἀποκτήσετε ἰσχυρὴ πίστη, μόνοι σας, μὲ ὑπομονή, μὲ καλοσύνη, μὲ δικαιοσύνη. Νὰ μὴ χάσουμε τὴν πίστη! Σταθερὴ πίστη, καὶ ὁ Θεὸς θὰ δώσει βοήθεια. Χωρὶς τὴν προσευχή, πᾶμε χαμένοι. Μὴ σκέφτεστε γιὰ τὸ μέλλον. Εἶναι ὅλα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Νὰ διαβάζετε Πατερικὰ κάθε μέρα ἀπὸ λίγο καὶ ὁ Θεὸς θὰ φωτίζει. Ὕστερα θὰ δυναμώνει ὁ νοῦς σας. (σέλ. 211)
10) Ἡ εὐχὴ «Κύριε, ἐλέησον» εἶναι σὰν ἕνα σπαθὶ ποὺ κόβει στὰ δύο τὸν Σατανᾶ.
Βρεθήκαμε στοὺς ἔσχατους καιροὺς ἐμεῖς οἱ ταλαίπωροι, καὶ οἱ μοναχοὶ καὶ κοσμικοί, ἀλλὰ ὁ ἀγώνας εἶναι ἀγώνας. Δὲν θὰ σταματήσεις τὸν ἀγώνα οὔτε δευτερόλεπτο. Ἀγώνας μέχρι τέλους! καὶ τότε ὁ Κύριος, ποῦ στεφανώνει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἀποκαθιστᾶ αἰώνια, Ἐκεῖνος τὴν τελευταία ὥρα θὰ σοὺ χαρίσει ὄχι πράγματα ψεύτικα καὶ μάταιά της ζωῆς αὐτῆς, ἀλλὰ θὰ σὲ κάνει ἄξια νὰ βασιλεύεις μέσα στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αἰώνια! Ὄχι γιὰ 1.000 χρόνια, γιὰ 100.000 χρόνια.
Αἰώνια [σημαίνει] δὲν ἔχει τέλος. (σέλ. 211)
11) Ἄλλη τόση νὰ εἶναι ἡ γῆ (σὲ πληθυσμό), μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ τὴ θρέψει. Περὶ ἀναστάσεως τῶν σωμάτων μὴν ἀμφιβάλλετε. Νά, εἶμαι 90 χρόνων. Αὐτὸ τὸ σῶμα πρέπει νὰ λιώσει στὸν τάφο, γιὰ νὰ βγεῖ καινούριο, ἄφθαρτο, αἰώνιο, χωρὶς νὰ ἀρρωσταίνει, χωρὶς νὰ πονᾶ, χωρὶς νὰ διψᾶ, χωρὶς νὰ ζεσταίνεται, θὰ εἶναι ὅπως τὰ ἀγγελικὰ σώματα. Ἀρκεῖ νὰ μὴν πέσουμε στὴν ἁμαρτία. Ὁ Θεὸς θέλει νὰ Τοῦ ποῦμε ὅτι μόνο γι’ Αὐτὸν θὰ ζοῦμε. Ἂν μείνουμε στὴν ἁμαρτία, τότε καὶ τὰ καταχθόνια εἶναι αἰώνια. Δὲν ἀλλάζει ἀπὸ κεῖ ἡ κατάσταση, ἡ βάσανος, ἡ ὀδύνη, ὁ πόνος, οἱ φωτιές.
Ἐσᾶς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ αὐτὰ σας τὰ λένε μαλακά. Οὔτε ὁ Ἰάκωβος οὔτε ὁ Πορφύριος τὰ ἔλεγαν αὐστηρά. Ἔτσι ἔπρεπε νὰ τὰ ποῦν, νὰ τὰ ἀκούσει ὁ κόσμος καὶ νὰ μετανοήσει. Ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ μὲ χτυπάει ἀλύπητα. Μοῦ λέει: «Μὴν τοὺς τὰ λὲς τόσο καθαρά. Ἄστους νὰ κοιμοῦνται. Μὴν τοὺς ἀφήνεις νὰ ξυπνοῦν». (σέλ. 211)
12) Ἡ ἁμαρτία μπαίνει ἀπὸ τὰ αἰσθητήρια ὄργανα. Πρέπει νὰ τὴ σταματᾶμε στὸ μυαλὸ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴν εὐχή.
Ὁ φθόνος εἶναι τὸ χειρότερο ἁμάρτημα καὶ δὲν ἔχουμε ἐλαφρυντικά. Πρέπει νὰ φεύγει ἀπὸ μέσα μας.
Καὶ οἱ Ἅγιοι ἁμάρτησαν, ἀλλὰ ἁγίασαν. Ὡς ἄνθρωποι, κι αὐτοὶ ἔπεσαν σὲ παραπτώματα, ἀλλὰ ἁγίασαν. (σέλ. 214)
13) (Γιὰ κάποιον ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ κατάθλιψη) Ἀκόμα δὲν ἔχει τελειοποιηθεῖ ὡς πρὸς τὴν πίστη του. Ὅταν πιστέψουμε πραγματικά, μιλᾶμε στὸν Χριστὸ ὅπως σὲ φίλο, ὅπως στὸν πατέρα. Καὶ τότε Αὐτὸς θὰ συνομιλήσει μαζί μας. Ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς μιλήσει σὲ κάθε μᾶς ζήτημα, εἴτε μέσω κάποιου ἄλλου εἴτε ἐσωτερικὰ θὰ μιλήσει καὶ θὰ τὸν καταλάβουμε.
Ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἄκρες.
Ὁ Θεὸς μὲ ἕνα χάδι διορθώνει τὰ πάντα.
Ἐὰν σφάλλουμε, ὁ Ἄγγελος-φύλακας φεύγει, κάθεται πιὸ πέρα στενοχωρημένος. Ἀλλὰ μ’ ἕνα «συγγνώμη», παιδί μου, ὅταν εἶναι ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας, ἐπιστρέφει.
Αὐτοὶ ποὺ φεύγουν τὴν ἑβδομάδα τῶν Παθῶν πᾶνε κατευθείαν ἐπάνω. Εἶναι εὐλογημένος ὁ ἄνθρωπος ποῦ πεθαίνει Σάββατο καὶ κηδεύεται Κυριακή. Ὁ δρόμος γιὰ τὸν Παράδεισο εἶναι ἀνοιχτός. (σέλ. 214)
14) Οἱ δαίμονες κάποιες φορὲς τοῦ ἐμφανίζονταν καὶ δὲν ἦταν λίγες οἱ περιπτώσεις ποὺ ἦρθε σὲ ἀντιπαράθεση μαζί τους, προκειμένου νὰ προστατέψει κάποιον ἄνθρωπο, μάλιστα κάποτε τὸν χτυποῦσαν κιόλας. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ ἀποκάλυπτε εὔκολα. Γιὰ παράδειγμα, μία φορὰ τοῦ ἐμφανίστηκε ἕνας γιγαντόσωμος δαίμονας ποῦ τοῦ ἔδωσε μία γροθιὰ στὸ πρόσωπο καὶ ὁ Γέροντας, ὁ ὁποῖος τότε ἦταν ὄρθιος καὶ γερός, δὲν δίστασε καὶ τοῦ τὴν ἀνταπέδωσε. Τὰ σημάδια τῶν χτυπημάτων ἐπάνω του μερικὲς φορὲς ἦταν ὁρατά, σὰν τότε ποὺ τὸν εἶχαν δαγκώσει στὸ δεξὶ χέρι, ἀνάμεσα στὸν δείκτη καὶ τὸν ἀντίχειρα, καὶ ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Σισανίου καὶ Σιατίστης Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος τὸ εἶδε, γύρισε καὶ εἶπε σὲ ἕνα πνευματικὸ παιδί του ποὺ τὸν συνόδευε:
- Εἶδες τί τοῦ ἔχει κάνει ὁ σατανᾶς;
Μίαν ἄλλη φορᾶ, ὅταν πλέον ἦταν κατάκοιτος καὶ δὲν μποροῦσε οὔτε νὰ ἐξομολογεῖ, ὁ γιατρὸς Θ. Ντοῦρος γύρευε Πνευματικὸ καὶ ὁ Γέροντας τὸν ἐξομολόγησε, ὅμως τὴ νύχτα ὑπέφερε ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων ποῦ τὸν χτυποῦσαν, γιατί πῆρε ἐπάνω του τὶς ἁμαρτίες τοῦ γιατροῦ. Ἀλλὰ ὅταν κάποτε ἕνα πνευματικό του παιδὶ τοῦ ζήτησε νὰ τὸν συγχωρήσει ποὺ τοῦ ἔφερε τόση ταλαιπωρία μετὰ τὴν ἐξομολόγηση, ἐκεῖνος τὸν ἀνέπαυσε:
- Αὐτὴ εἶναι ἡ δουλειά μου, παιδί μου, εἶπε. (σέλ. 89)
15) Πῆγε ὁ Γέροντας σὲ κάποιο Μοναστήρι μ’ ἕνα νέο ἱερέα, πνευματικό του παιδί, γιὰ νὰ προσκυνήσουν. Στὸ ἀρχονταρίκι ποὺ κάθισαν, ὑπῆρχε μία παλιὰ φωτογραφία μοναχῶν της Μονῆς. Τὴν ὥρα ποὺ ἔπιναν τὸν καφέ, ἐπίασε τὴ φωτογραφία καὶ τοῦ εἶπε στὸ αὐτί, δείχνοντας ἕνα μοναχὸ ἀπὸ τοὺς 20 περίπου ποῦ εἰκονίζονταν:
- Τοὺς βλέπεις; Μόνο αὐτὸς σώθηκε. (σέλ. 107)
16) Δύο χρόνια πρὶν τὴν κοίμησή του, εἶχε πεῖ σὲ ἕνα πνευματικό του παιδὶ ποὺ ἐκτιμοῦσε πολύ, ὅταν ἐκεῖνος τοῦ πρότεινε νὰ τὸν πάει μία σύντομη βόλτα γιὰ νὰ ξεσκάσει, λίγο μετὰ τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὸ «Ἀττικὸ» νοσοκομεῖο:
- Ἐγώ, Γιῶργο, ἀπὸ ἐδῶ ποῦ εἶμαι πηγαίνω παντοῦ. Τὰ βλέπω ὅλα.
Τὰ γνωστὰ περιστατικὰ εἶναι ἀποκαλυπτικὰ γι’ αὐτὸ τὸ χάρισμα ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός, ἰδίως κατὰ τὰ τελευταία τρία χρόνια της ζωῆς του. Γιὰ παράδειγμα, κάποια φορᾶ ἀποκάλυψε ὅτι ἦταν σὲ μία σπηλιὰ καὶ ἔκανε λειτουργία μὲ τοὺς πρωτοχριστιανούς.
Τὰ πνευματικά του ταξίδια ὅμως, δὲν ἀφοροῦσαν μόνο τὸ παρελθόν. Μποροῦσε νὰ μεταφέρεται πνευματικὰ καὶ νὰ πληροφορεῖται γιὰ διάφορα ποῦ συνέβαιναν καὶ στὸ παρὸν ἢ στὸ μέλλον. Μία φορά, γιὰ παράδειγμα, εἶχε ἐκμυστηρευτεῖ ὅτι ἦταν στὴν Κρήτη καὶ συλλειτουργοῦσε μὲ ἕναν Ἱερέα, ἀγαπημένο πνευματικό του παιδί, ἦταν δὲ πολὺ εὐχαριστημένος ἀπὸ αὐτὸ ποῦ εἶχε ζήσει. (σέλ. 124)
17) Ὅπως θὰ θυμοῦνται ὅλοι, τὸ πρωὶ τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 2004 κατέπεσε στὴ θαλάσσια περιοχὴ τοῦ Σιγγιτικοῦ κόλπου, ὀκτὼ ναυτικὰ μίλια ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος, τὸ ἑλικόπτερο Σινούκ, τὸ ὁποῖο μετέφερε τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Πέτρο καὶ τοὺς 16 ἀνθρώπους ποὺ ἦταν μαζί του, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Τὸ ἴδιο βράδυ ὁ Γέροντας ἦταν σὲ μεγάλη προσευχή. Ἔβλεπε ποὺ εἶναι καὶ πονοῦσε γι’ αὐτὸ ποῦ ἔβλεπε, γιατί τὸ πρόσωπο τοῦ μαζευόταν καὶ ἔκανε γκριμάτσες. Ἀποκάλυψε μόνο ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔφυγαν μαρτυρικά, γιατί κατάλαβαν ὅτι πεθαίνουν καὶ πολὺ ταλαιπωρήθηκαν.
Κάποιος τὸν ρώτησε:
- Γέροντα, γιατί μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, σ’ αὐτὸ τὸ μέρος, καὶ τόσο πολλοί;
- Τοὺς μάζεψε ὅλους ὁ Θεός, παιδί μου, γιατί ἔτσι ἦταν τὸ θέλημά Του, ἀπάντησε.
Ἀλλὰ ἔπειτα ἀπὸ κάποιες μέρες, ὅταν εἶχαν πάλι τὸ θέμα αὐτὸ στὴ συζήτηση, πρόσθεσε καὶ τὰ ἑξῆς:
- Ὁ τρόπος ποὺ πεθάνανε τοὺς πάει στὸν Παράδεισο ὅλους. (σέλ. 124)

http://vatopaidi.wordpress.com
www.gerontas.gr
Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ
τὸ εἴδαμε στὸΘΑΝΟΣ-ΕΥΗ