Πόσο μοιάζω τοῦ Θωμά!

Ἄπιστος” ὁ Θωμάς; Δὲν πίστεψε ὅτι ὁ Κύριος ἀναστήθηκε. Ἤθελε νὰ ἔχει προσωπικὴ συνάντηση μαζί του νὰ δεῖ τὶς πληγὲς στὸ Ἅγιο Σῶμα Του… γιὰ νὰ ὁμολογήσει “ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεὸς μού”, γιὰ νὰ πειστεῖ ὅτι Χριστὸς Ἀνέστη.
Πόσο μοιάζω τοῦ Θωμά! Στιγμιαία καὶ μένα ἡ πίστη μου κλονίζεται… Ἀπὸ κάποιο γεγονός, ἀπὸ μία στενοχώρια… Ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ ἐγὼ θέλω νὰ Τὸν δῶ, ἂν ὄχι νὰ Τὸν ἀγγίξω…
Ὅταν ὅμως....Τοῦ χαρίζω τὴ σκέψη μου, καὶ εἶμαι ἤρεμη – ἐγὼ καὶ Ἐκεῖνος – καταλαβαίνω ὅτι πρέπει νὰ σηκώσω τὰ μάτια μου ἀπὸ τὴ γῆ καὶ νὰ δῶ στὸν οὐρανό… ἀπὸ τὰ γήινα νὰ φτερουγίσω στὰ οὐράνια. Γιατί γιὰ μᾶς ἀναστήθηκε… γιὰ μᾶς θανάτωσε τὸ θάνατο.
Τὸ θάνατο; Μεταξὺ μας δὲν ἔχω συμφιλιωθεῖ μαζί του κι εἶναι ἐχθρός της ὕπαρξής μου. Λέω στὸν ἑαυτό μου ὅτι εἶναι μακριὰ ἀκόμα γιὰ μένα… Πονάει γιατί δὲν μπορῶ νὰ κάνω κάτι γιὰ νὰ τὸν ἀποφύγω… εἶναι τὸ ἄγνωστο ταξίδι… τὸ ὄχι οἰκεῖο… τὸ σκοτάδι…
Η σκέψη μου πάλι στρέφεται στὸν Δημιουργό μου, καὶ τότε πιστεύω χωρὶς νὰ ψηλαφίσω τὶς πληγὲς τοῦ γιατί κάθε κύτταρο τοῦ σώματός μου φωνάζει… ὅτι θέλει ὁ ἴδιος νὰ μᾶς πάρει ἀπ’ τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς ἀνεβάσει ψηλὰ μίας καὶ μᾶς ἔχει δημιουργήσει γιὰ τὰ ὑψηλά. Μὲ τὴν ἀνάστασή Του μᾶς ὑπογράφει ὅτι ἡ ζωὴ συνεχίζεται κοντὰ τοῦ γιατί τὸ ἔχει ὁ ἴδιος ἀποδείξει μὲ τὴ ζωὴ Τοῦ ἐδῶ στὴ γῆ ὅτι μᾶς θέλει κοντά του… Εἶναι πραγματικότητα ἡ ζωὴ χωρὶς τέλος. Ἡ ζωὴ μὲ τὸν Χριστό…
ΠΙΣΤΕΥΩ Κύριε, στὴν οἰκονομία Σου, ΠΙΣΤΕΥΩ Κύριε στὰ Πάθη Σου, ΠΙΣΤΕΥΩ Κύριε στὴν Ἀνάστασή Σου…Ὅμως ΠΙΣΤΕΥΩ Κύριε!
Στ. Μπ.
Πηγή:Ἀπόψεις γιὰ τὴν Μονὴ Βατοπαιδίου