ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΓΡΑΙΚΥΛΙΣΜΟΥ

γράφει ὁ Γεώργιος Ἔξαρχος
Οὐδέποτε ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔχει περιέλθει σὲ τέτοια ἀδιαφορία καὶ «ὠχαδελφισμό» σὲ τόσο εὐρὺ ποσοστό. Οἱ ἀναμενόμενες ἐξελίξεις στὸ Κοσσυφοπέδιο δὲ δύνανται
νὰ ταρακουνήσουν τοὺς ταγοὺς τοῦ ἔθνους μας. Ἡ ἀπειλὴ μιᾶς μονομεροῦς ἀναγνωρίσεως ἀπὸ τὴν ἀλβανικὴ πλευρά, μὲ τὶς «εὐλογίες» τῆς «πολιτισμένης» Δύσεως, δὲ συγκινοῦν καθόλου τοὺς κυβερνῶντες. Ἀντιθέτως, ἄλλοι βαλκανικοὶ λαοί,
προσπαθοῦν νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀλλαγές. Οἱ Ἀλβανοὶ τῶν Σκοπίων ἐπιθυμοῦν νὰ ἀκολουθήσουν τοὺς συμπατριῶτες τους στὸ ἴδιο παιχνίδι, ἀπαιτῶντας τὴν ἀπόσχιση τοῦ Τετόβου ἀπὸ τὸ κράτος-προτεκτοράτο τῶν Σκοπίων.... Σημαίνοντα
μέλη τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως, ἐρχόμενα στὴν ἐλεύθερη Θράκη, ξεσηκώνουν τοὺς Ἕλληνες Πομάκους. Ἡ ἐπίσημη Τουρκία περιμένει ἀνυπομόνως τὴν de facto ἀνεξαρτητοποίηση τοῦ Κοσσυφοπεδίου, παίρνοντάς την ὡς ἀφετηρία γιὰ ἕνα ἀνεξάρτητο κράτος τῆς βορείου Κύπρου(!), ἐφόσον βεβαίως οἱ Ἕλληνες τῆς μαρτυρικῆς νήσου ἀπορρίψουν γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἕνα μεταποιηθὲν τερατούργημα
τοῦ σχεδίου Ἀνάν. Στὰ καθ’ ἡμᾶς , τὸ σύμπλεγμα τοῦ ἑλλαδισμοῦ ὄχι μόνο δὲ δύναται
νὰ ἀπαιτήσει νὰ ἔρθει στὸ προσκήνιο τὸ βορειοηπειρωτικὸ ζήτημα, ἀλλὰ ἀντιθέτως
θάπτεται μὲ περισσὴ εὐκολία καὶ γιατί ὄχι μὲ μία ἠθελημένη τέρψη τοῦ ὑπουργείου ἐξωτερικῶν. «Δὲν διεκδικοῦμε τίποτα» λένε οἱ ἰθύνοντες urbi et orbi, κομπάζοντας γιὰ
τὴν φιλειρηνική τους διάθεση. Ὡστόσο αὐτὸ τὸ δόγμα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ μία διαβουκόληση. Ἡ διαστρέβλωση δηλαδή, ἱστορικῶς καὶ γεωγραφικῶς ἀμιγῶς ἑλληνικῶν περιοχῶν εἰς βάρος μας, ἀποτελεῖ μία καλοστημένη φενάκη.
Τέτοιες μέρες πρὶν ἀπὸ μερικά χρόνια τρία στρατευμένα παλληκάρια ἔδωσαν τὴν ἴδια τους τὴν ζωή, ὑπερασπιζόμενα στὰ Ἰμια τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά τοῦ γένους μας. Τουναντίον ὁ κ. πρωθυπουργὸς πρὶν ἀπὸ μόλις ἐξελέγη πρωθυπουργός, ἐπεσκεφθη τήν Τουρκία (καί ὄχι τήν Κύπρο ὡς εἰθισται) καί
κατέθεσε περηφάνως στεφάνι στὸν Μουσταφὰ Κεμάλ, γνωστὸ καὶ ὡς Ἀτατούρκ, τὸν σφαγέα ἑκατομμύριων Ῥωμηῶν! Κανεὶς δὲν ἀντέδρασε… Ἐὰν ὅμως ὁ κ. Παπανδρέου κατέθετε στεφάνι στὸν Χίτλερ ἤ καὶ στὸν Στάλιν, θὰ ξεσηκώνονταν καὶ οἱ πέτρες. Ὡστόσο κανεὶς δὲν κάνει μνεία στὸ ὅτι αὐτοὶ οἱ δύο, ὅπως ἀπέδειξε ἡ ἱστορία, ἀπὸ τὸν Κεμὰλ ἐμπνεόμενοι διέπραξαν τὶς ἀντίχριστες θηριωδίες τους καὶ ὑιοθέτησαν τὰ περίφημα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Τὸ δυσοίωνο ὅμως ἔγκειται στὸ ὅτι ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων καὶ οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς Νέας Ἐποχῆς ἔχουν ὡς στόχο τὴν ἀπομύζηση κάθε ἴχνους ἀξιῶν καὶ ὑψηλῶν ἰδανικῶν τῶν πολιτῶν τοῦ ἔθνους. Καὶ ἐνῶ αὐτοὶ βυσσοδομοῦν μὲ κάθε
εἴδους τεχνάσματα καὶ σοφίσματα, βλέπουμε δυστυχῶς νὰ «τσιμπᾶνε» καὶ πολλοὶ «χριστιανοί», ὑποκύπτοντας καὶ οἱ ἴδιοι μὲ τὴν σειρά τους στὸ σύμπλεγμα τοῦ «ἑλλαδισμοῦ». Εὐτυχῶς ποὺ δὲ σκέφτονταν ἔτσι οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821. Ὁ ἴδιος ὁ Μακρυγιάννης ἔλεγε: «ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ‘νεργήσω κι’ ὅτι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν…»
Καὶ ἀναρωτιέται κάθε λογικὸς ἄνθρωπος, μετὰ ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμοῦ, μετὰ τὴν τεράστια παρακαταθήκη τῶν πατέρων τῆς ἐκκλησίας μας, μετὰ τὶς τόσες θυσίες τῶν νεομαρτύρων καὶ τῶν ἡρώων-ἐθνομαρτύρων «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία», αὐτὴ εἶναι ἡ Ἑλλάδα; Ὄχι λοιπὸν δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα, ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς δείξουν οἱ ῥιψάσπιδες
καὶ οἱ γραικύλοι. Ἡ πραγματικὴ Ἑλλάδα εἶναι ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, οἱ ἀγωνιστὲς καὶ συνεχιστὲς τῶν ἰδανικῶν τῆς φυλῆς μας. Εἶναι ἡ στρατευομένη ἐκκλησία, ἡ ὁποία
ὡς τροφὸς τοῦ ἔθνους προμαχεῖ στὶς ἐπάλξεις του καὶ τὸ κάνει νὰ μεγαλουργεῖ εἰς Δόξαν Θεοῦ. Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος σημαίνει ταυτοχρόνως καὶ καλὸς πατριώτης, ὄχι ὡς προσκόλληση στὸν τόπο, ἀλλὰ ὡς ἰδανικὸ ποὺ ἐκφράζει ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους. Ὁ Φώτης Κόντογλου ἔγραφε πὼς ὁ στόχος τους εἶναι πάντα ὁ ἴδιος, νὰ σβήσουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ «δυτικοποιήσουν» τὴν Ἑλλάδα.
Ἡ εἴσοδός μας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἀποτελεῖ τὴν τελευταία πράξη μιᾶς μκραίωνης συνομωτικῆς διεργασίας γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ κὰτ’ ἐπέκταση ὅλης τῆς ῥωμαίικης παραδόσεως ποὺ κέντρο ἔχει τὸν Θεάνθρωπο. Τὸ γένος μας βρίσκεται στὴν μεγαλύτερη αἰχμαλωσία ὅλων τῶν αἰώνων. Γὶ’ αὐτὸ πρέπει νὰ ξαναζήσει τὸ πνεῦμα τῆς Ῥωμηοσύνης, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν αὐθεντικὴ παράδοση τοῦ γένους μας. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι οὐτοπία. Ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει στὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ στοὺς Ἕλληνες.