Μία ἅγια μορφή, ἀληθινό κόσμημα στό στερέωμα τῆς στρατευομένης Ὀρθοδοξίας ἐκδήμησε στήν οὐράνια Πολιτεία. Πῆγε ἐκεῖ πού διακαῶς ποθοῦσε σ’ ὅλη τή ζωή του. Στόν τόπο πού ἐπεδίωκε μέσω τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἀπώλεια τοῦ εἶναι φυσικό νά προκαλεῖ αἰσθήματα χαρμολύπης στό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας. Λύπη πού.....
γεννᾶ ἡ ἀπουσία ἀπ’ αὐτούς πού διακονοῦσε. Χαρά γιατί κάθε ὀρθόδοξος μπορεῖ πλέον νά καυχιέται ἐν Χριστῷ, γιά ἕναν ἀκόμη καλοσυνάτο πρέσβη μας στή χορεία τῶν ἁγίων στόν οὐρανό. Ὁ λόγος γιά τόν προσφάτως κοιμηθέντα Πατριάρχη Σερβίας Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἔφυγε πλήρης ἡμερῶν σέ ἡλικία 95 ἐτῶν στίς 15 Νοεμβρίου, μετά ἀπό διετῆ νοσηλεία σέ νοσοκομεῖο τοῦ Βελιγραδίου.
Δυό ἀναμνήσεις κουβαλῶ χρόνια τώρα, ὡς καρφίτσα στό πέτο γιά τόν ἁγνό αὐτό διάκονο καί λειτουργό του Ὑψίστου, γιά τόν ταπεινό ἄνθρωπο τῆς προσφορᾶς καί τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς. Γνώρισα γιά πρώτη φορά τόν ἄξιο αὐτό λευίτη στό πλοῖο πού μᾶς μετέφερε στήν Πάτμο γιά τούς ἑορτασμούς τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου τό 1995. Νεαρός καί ἄπειρος τότε δημοσιογράφος τῆς ἐφημερίδας «Ἡ Καθημερινή» καί πτυχιοῦχος τῆς θεολογικῆς Σχολῆς. Ὁ μακαριστός Πατριάρχης Παῦλος καθώς ἀνέβηκε στό πλοῖο ρώτησε νά μάθει τήν ὥρα πού θά φθάναμε στήν Πάτμο. Βρέθηκα κοντά στό διάλογο πού ἔγινε μέ ἀξιωματικό του πληρώματος, ἀφοῦ ἡ παρουσία τού μου κέντριζε τήν περιέργεια. Θύμιζε κατά πολύ τόν γέροντα Ἁγιορείτη Παϊσιο. Στή συνέχεια ἀπευθύνθηκε στόν ἑλληνομαθῆ Ἐπίσκοπο πού τόν συνόδευε καί τοῦ εἶπε νά φροντίσει νά βρεθεῖ ἱερός ναός προκειμένου νά τελέσει τή Θεία Λειτουργία, τό πρωί πού θά φθάναμε στήν Πάτμο. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἡ ταπεινοφροσύνη καί τό γεγονός πώς κάτι ψιθύριζε συνεχῶς καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς συζήτησης. Πίστεψα τότε ὁ ἀνόητος πώς μπορεῖ νά ἦταν ἀπόρροια κάποιας ἀσθένειας. Καί χωρίς νά τό πολυσκεφθῶ ρώτησα τόν συνοδό τοῦ Ἐπίσκοπο τί ψιθυρίζει. Ἐκεῖνος μέ κοίταξε μέ ἀπορία-ἴσως ξαφνιάστηκε ἀπό τήν ἠλίθια ἐρώτησή μου- καί εἶπε: «Ὁ Πατριάρχης μᾶς ἀγαπᾶ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή...». Τόν παρακάλεσα νά τοῦ μεταβιβάσει νά μείνει γιά λίγο στήν αἴθουσα προκειμένου νά ἀποσπάσω μία μικρή συνέντευξη. Τοῦ μεταβίβασε τό αἴτημα ἄν καί τό κατάλαβε ὁ μακαριστός, μίας καί γνώριζε τήν ἑλληνική γλώσσα. Γέλασε. Εὐγενικά μου εἶπε πώς ἔπρεπε νά ἀποσυρθεῖ γιά τήν τέλεση τοῦ κανόνα του, ἐπικαλούμενος συνάμα πώς θά ἔπρεπε νά ξυπνήσει στίς πέντε τό πρωί γιά νά λειτουργήσει.
Τό πρῶτο μου μέλημα τήν ἑπόμενη τό πρωί ἦταν νά ρωτήσω πού βρίσκεται ὁ Πατριάρχης. Ἀξιωματικός του πληρώματος ἀπάντησε πώς κατέβηκε ἀπό τό πλοῖο στίς πέντε τό πρωί καί πῆγε στό Κάθισμα τῆς Παναγίας τῆς Κουμάνας γιά νά λειτουργήσει!
Ὁ μακαριστός Πατριάρχης Παῦλος διέφερε κατά πολύ ἀπό τούς ὑπολοίπους ρασοφόρους μας πού μετεῖχαν στόν ἑορτασμό. Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας στό ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς κατάφερα, ἔστω καί γιά λίγο καί συζήτησα μαζί του, παρουσία καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου. «Πρόκειται γιά ἄριστο λευίτη καί ἁγνό ταπεινό ἄνθρωπό» μου ψιθύρισε χαμηλοφώνως ὁ κ. Ἀναστάσιος. Ἐκεῖνος σάν νά τό ἄκουσε. Ἔσκυψε τό κεφάλι σάν μικρό παιδί ἀπό ντροπή καί ἀπομακρύνθηκε πιθανόν ἐνοχλημένος ἀπό τόν ἔπαινο... Αὐτή τή σκηνή τήν κουβαλῶ πάντα στή σκέψη μου.
Ἡ δεύτερη συνάντηση μέ τόν καλό αὐτό Πατριάρχη ἔγινε τό Σεπτέμβριο τοῦ 2001 στό βομβαρδισμένο Βελιγράδι μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐπίσκεψης τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χριστοδούλου. Μιλήσαμε γιά λίγο στήν αἴθουσα τοῦ Πατριαρχείου σέ δεξίωση ὑποδοχῆς. Τόν ἔβλεπα πώς τέτοιες ἐκδηλώσεις δέν τοῦ ταιριάζουν. Διέκρινα τήν ἀμηχανία του. Ἦταν ἔξω ἀπό τά νερά του... Πῆρα τήν εὐχή του καί στήθηκα δίπλα του γιά μία ἀναμνηστική φωτογραφία. Στό πρόγραμμα ἀναγραφόταν δεῖπνο στό ξενοδοχεῖο καί θεώρησα πώς ἐκεῖ θά ἦταν ἡ καλύτερη εὐκαιρία νά τοῦ μιλήσω. Ὅμως, ἤμουν ἄτυχος, γιατί δέν ἦρθε. Ὁ Ἐπίσκοπος Εἰρηναῖος πού τόν ἐκπροσώπησέ μου ἀποκάλυψε πώς ὁ μακαριστός λειτουργεῖ καθημερινά στόν νεόκτιστο τότε ναό τοῦ Ἁγίου Σάββα καί γι’ αὐτό δέν τρώει τά βράδια.
Τόν ρώτησα πού βρίσκεται ὁ ναός. Τήν ἄλλη μέρα τό πρωί ξέφυγα ἀπό τήν ἀποστολή καί πῆγα στόν ἱερό ναό. Δέκα περίπου πιστοί βρισκόμασταν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου