ΕΟΡΤΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί ΚονίτσηςΔύο μεγάλες μορφές τιμά και εορτάζει η Εκκλησία μας την Κυριακή, ευλογημένοι αδελφοί.

Δύο ανθρώπους οι οποίοι έζησαν μεν με διαφορετικούς τρόπους ζωής, που όμως η αγάπη του Θεού, διότι αγωνίστηκαν, τους χάρισε ό,τι ανώτερο για τον άνθρωπο .

Την αγιότητα. Ο πρώτος είναι ο Μέγας Αντώνιος και ο δεύτερος ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος που μαρτύρυσε στα Ιωάννινα.

Ας δούμε εν συντομία τον μεγάλο ασκητή της ερήμου, για να λάβουμε και την ευλογία του.

Μέγας ερημίτης και ασκητής και Όσιος, γι’ αυτό και καθηγητής της ερήμου ονομάστηκε ο Άγιος Αντώνιος.

Από μικρό παιδί είχε αφοσιωθεί στον Σωτήρα μας Κύριον Ιησούν Χριστόν και αποθησαύριζε μέσα στην αγνή και άδολη καρδιά του τα λόγια του Θεού που άκουε στην Εκκλησία. Ήταν δε τέτοιος και....
τόσος ο ζήλος του ώστε, αν και αγράμματος , γνώριζε απ’ έξω όλο το ιερό Ευαγγέλιο και ολόκληρη την Αγία Γραφή. Αυτός δε ήταν και ο λόγος που σε ηλικία 20 ετών , στην ηλικία δηλ. που κάποιοι άλλοι γεύονται τις ηδονές και ως ανόητοι θοπεύουν τα πάθη , ο νέος Αντώνιος , απαρνήθηκε τα πάντα, μοίρασε τα πλούσια υπάρχοντα του στους πτωχούς και πήρε τον δρόμο της ερήμου για να ζήσει τον τραχύ και αγωνιστικό βίο της ασκήσεως.

Τι κατόρθωσε; Αρκεί να μελετήσει κανείς τον βίο και την πολιτεία του που μας άφησε ως πολύτιμο θησαυρό ο μαθητής του ο Μέγας Αθανάσιος.

Και μόνο ότι ο ηρωικότερος των Αγίων και ο αγιώτερος των ηρώων, ο Αθανάσιος δηλ. στηριζόταν στον Μ. Αντώνιο , αφού τον είχε και Γέροντα, και μόνο λοιπόν αυτό, είναι ικανό να αποδείξει τα δυσθεώρητα ύψη της αρετής και της αγιότητας του Οσίου.

Τι να επισημάνει κανείς πρώτο και τι να αφήσει δεύτερο στον θαυμαστό βίο του; Το ότι πάλευε σώμα με σώμα με τον ίδιο τον διάβολο και έβγαζε δαιμόνια από τους ανθρώπους; Το ότι έτρεμαν ακόμα και την παρουσία του οι Αρειανοί (οι πρωπάτορες των σημερινών Χιλιαστών ή «Μαρτύρων του Ιεχωβά») όταν σπανίως κατέβαινε στην πολύβουη Αλεξάνδρεια; Ή να τονίσουμε ότι ποθούσε διακαώς το μαρτύριο για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού; Και όντως έγινε μάρτυρας με την προαίρεσή του και με τους αδιάκοπους αγώνες του. Μαρτύρησε ολόκληρη τη ζωή του με το λευκό μαρτύριο της συνειδήσεως, γι’ αυτό και έλαβε τόση χάρη ώστε τα πνευματικά του τέκνα γέμισαν από αγιότητα και ασκητικούς αγώνες όλες τις ερήμους.

Επόμενο είναι λοιπόν έως το τέλος της ιστορίας η Ορθόδοξοι Χριστιανοί με σεβασμό αλλά και συγκίνηση να επικαλούμαστε τις ευχές του και το ευλογημένο τάγμα των μοναχών και ασκητών, με ιερό ενθουσιασμό να του ψάλλει: «Των μοναστών τα πλήθη τον καθηγητήν σε τιμώμεν , πατήρ ημών Αντώνιε. Διά σου γαρ την τρίβον την όντως ευθείαν πορέυεσθαι έγνωμεν».

Αδελφοί μου. Όλοι μας συνειδητοποιούμε ότι η εποχή στην οποία ζούμε , είναι εποχή που, κατά τον λόγο του Αγίου Αντωνίου, ο κόσμος θα τρελαθεί από την πολύ αμαρτία και το μίσος του διαβόλου. Αν δε υπάρχει κανένας σώφρων και συνετός, αγνός και καθαρός, πιστός και ομολογητής, όλοι τότε θα λένε: «Κοιτάξτε έναν τρελό!». Έναν τρελό που μένει μόνος και δεν ακολουθεί το ρεύμα του κόσμου.

Οπωσδήποτε, όσο θα περνά ο καιρός, τόσο και η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει. Θα χειροτερεύει μεν αλλά και ο Θεός θα προσφέρει πλούσια την χάρη του στους εκλεκτούς του , για να καθοδηγούν τις καλοπροαίρετες ψυχές. Μετα βεβαιότητος όλοι οι πιστοί αναγνωρίζουμε και ομολογούμε το ύψος του μοναχικού μας θεσμού, αφού κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: «...φώς των ανθρώπων , μοναχική πολιτεία». Όμως για να κερδίσει κανείς τον Παράδεισο που όλοι ποθούμε, δε σημαίνει ότι υποχρεωτικά πρέπει να ανήκει στην ευλογημένη τάξη των μοναχών. Είτε λοιπόν είναι κανείς κληρικός, είτε μοναχός, είτε λαϊκός, σημασία έχει να είναι ζωντανός Ορθόδοξος Χριστιανός. Αν ο πιστός αισθάνεται μέσα στην καρδιά του την φλόγα της αγάπης του Χριστού , αν αγωνίζεται κάθε ώρα και στιγμή ώστε να γίνεται ζηλωτής έργων αγαθών, αν συμβαίνει αυτό, τότε δεν έχει να φοβηθεί κανένα κίνδυνο και δεν έχει να πάθει κανένα κακό από την αποστασία και την τρέλα που έχει κατακλύσει τον κόσμο και την κοινωνία μας.

Ο πιστός , ο αγωνιστής πιστός , το γνήσιο τέκνο του Μεγάλου Αντωνίου θα παραμένει σταθερός και θα προκόβει στην μετάνοια και στην αρετή.

Είθε ο Μεγάλος μας Άγιος, ο καθηγητής της ερήμου, ο Μ. Αντώνιος να μας χαρίζει τον ζήλο του για Ορθόδοξη ασκητική βιωτή και θάρρος για ομολογία Χριστού.

Αμήν.