Στ’ ἀλήθεια δὲν ξέρει κανεὶς ποῦ βρίσκεται ἡ μεγαλύτερη παραφροσύνη τοῦ σύγχρονου κόσμου ποὺ ἔχει ἐκπέσει ἀπὸ τὸ Χριστό: στὴν προσωπικὴ ζωὴ τοῦ καθενὸς ἢ στὸ γάμο; στὸ σχολεῖο ἢ στὴν πολιτική; στὶς οἰκονομικὲς δομὲς ἢ στὶς νομικὲς διατάξεις; στὸν πόλεμο ἢ στὴν εἰρήνη; Παντοῦ βλέπει κανεὶς αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε χυδαῖο καὶ βάρβαρο. Ἐκεῖ ποὺ ὁ Χριστὸς εἶναι περισσότερο ἀπών, ἐκεῖ περισσεύει τὸ χυδαῖο καὶ τὸ βάρβαρο. Τὸ ψεῦδος καὶ ἡ βία θριαμβεύουν.
Ἂς αἰσχύνονται οἱ αἱρετικοὶ θεολόγοι καὶ οἱ προϊστάμενοι τῶν αἱρετικῶν ἐκκλησιῶν ποὺ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ ἀναδείχθηκαν κυρίαρχοι καὶ ἡγεμόνες ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς. Ἔχουν κάθε λόγο νὰ αἰσχύνονται. Γιατί σὰν ἄλλοι ἀνόητοι Γαλάτες, ἐνῷ ἄρχισαν μὲ τὸ πνεῦμα τελειώνουν στὴ σάρκα – ὦ ἀνόητοι Γαλάται... οὕτως ἀνόητοί ἐστε; ἐναρξάμενοι πνεύματι νῦν σαρκὶ ἐπιτελεῖσθε; (Γάλ. 3:1,3). Αὐτοὶ εἶναι οἱ κύριοι ἔνοχοι γιὰ τὸ ὅτι οἱ λαοί τους ξέφυγαν ἀπὸ τὸν ὀρθὸ δρόμο καὶ ἄρχισαν νὰ χωλαίνουν καὶ ἀπὸ τὰ δύο πόδια, προσκυνῶντας πότε τὸ Θεὸ στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ πότε τοὺς χρυσοῦς μόσχους στὴ Σαμάρεια.
Ὅπως κάποτε οἱ ἄπιστοι Ἑβραῖοι καταπατοῦσαν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ... τὴ μία μετὰ τὴν ἄλλη καὶ πορεύονταν κατὰ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου καὶ τῶν καρδιῶν τους, τὸ ἴδιο ἔπραξαν τώρα καὶ τοῦτοι μὲ τὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ κυρίαρχου ὅλων τῶν διδαχῶν. Ὑπονόμευσαν καὶ κατήργησαν τὸ ἕνα δόγμα μετὰ τὸ ἄλλο, ἐξαφάνισαν ὅλες τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές, ἀπέρριψαν τὶς ἀποστολικὲς καὶ πατερικὲς διατάξεις, ἐξευτέλισαν ὅλους τοὺς λόγους τῶν Ἁγίων καὶ τὰ ἀσκητικὰ παραδείγματα τὰ κατέστησαν μύθους.
Τὸ ἰσχυρότερο πλῆγμα ποὺ κατέφεραν στὸ Εὐαγγέλιο οἱ αἱρετικοὶ θεολόγοι εἶναι τὸ ὅτι ἀμφισβήτησαν τὴ θεότητα τοῦ Μεσσία τοῦ κόσμου, κάποιοι μονάχα ἀμφιβάλλοντας ἐνῷ κάποιοι ἄλλοι ἀπορρίπτοντάς την ὁλοκληρωτικά. Ἀκολούθησε ὁλόκληρη σειρὰ ἄρνησης τῶν πνευματικῶν ἀληθειῶν ὅπως ἡ ὕπαρξη τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Δαιμόνων, τοῦ Παραδείσου καὶ τῆς Κολάσεως, τῆς αἰωνίου δόξης τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Δικαίων, τῆς νηστείας, τῆς δυνάμεως τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς ἀξίας τῆς προσευχῆς κ.ο.κ.
Μὲ μιὰ λέξη, οἱ αἱρετικοὶ θεολόγοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὶς προσαρμογὲς καὶ ἐξομοιώσεις ἀκόμα ἀπὸ τὸ σχίσμα τῆς Δύσης ἀπὸ τὴν Ἀνατολή, μὰ πιὸ ἐντατικὰ τὰ τελευταῖα 150 ἔτη. Προσάρμοσαν τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ, τὸ Χριστὸ στοὺς ἄλλους «ἱδρυτὲς θρησκειῶν» καὶ τὸ Χαρμόσυνο ἄγγελμα στὶς ἄλλες θρησκεῖες· τὴν ἰσραηλιτική, τὴ μωαμεθανικὴ καὶ τὴν παγανιστική. Ὅλα δῆθεν στὸ ὄνομα τῆς «ἀνεκτικότητας» καὶ «πρὸς ὄφελος τῆς εἰρήνης» μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ λαῶν. Ὅμως, ἀκριβῶς ἐδῶ βρίσκεται ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ σύλληψη πολέμων καὶ ἐπαναστάσεων πρωτάκουστων στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. Γιατί ἡ ἀλήθεια μὲ τίποτε δὲν ἀνέχεται νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν ἡμιαλήθεια καὶ τὸ ψεῦδος.
Ἡ θεοσοφικὴ ἄποψη ὅτι ἡ ἀλήθεια βρίσκεται διασκορπισμένη σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες, φιλοσοφίες καὶ μυστήρια, ὑπερίσχυε καὶ στοὺς αἱρετικοὺς θεολόγους τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Ἔτσι, λένε, θὰ πρέπει καὶ στὸ Χριστιανισμὸ νὰ ὑπάρχει κάποια δόση ἀλήθειας ὅπως καὶ στὸ Ἰσλὰμ καὶ στὸν Ἰνδουϊσμὸ ἢ στὸν Βραχμανισμό, στὸν Πλάτωνα καὶ στὸν Ἀριστοτέλη, στὴ Ζέντ-Ἀβέστα, στὶς Τάντρες καὶ Μάντρες τοῦ Θιβέτ. Ἂν ἦταν ἔτσι, τότε ἡ κιβωτὸς τῆς ἀνθρωπότητας θὰ ἔπλεε δίχως ἐλπίδα μέσα στὸ σκοτεινὸ ὠκεανὸ τῆς ζωῆς, χωρὶς πυξίδα καὶ καπετάνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου