Χριστούγεννα: Θεοῦ συγκατάβαση, ἀνθρώπου θέωση

Ἀπὸ τὴν δεσποτεία τῆς θείας Πατρότητας τὸ ἔξοχο δημιούργημά Του ὁ ἄνθρωπος, ἀρνούμενος πεισματικὰ τὴν Τριαδικὴ φιλόστοργη κοινωνία, στράφηκε, καθοδηγούμενος ἀπὸ τὴν αὐτοθέωση καὶ αὐταρέσκειά του, σὲ μιὰν ἄλλη ἐξόχως δραματικὴ δεσποτεία αὐτὴν τοῦ βροτοκτόνου διαβόλου. Καὶ οἱ θλιβερὲς συνέπειες: ἡ ραγδαία κατολίσθηση στὴν ἄβυσσο τῆς ἁμαρτίας, κυλιόμενος στὸν βόρβορο αἰσχρῶν ἡδονῶν καὶ ὑπηρέτης τῶν θελημάτων τοῦ πονηροῦ «μὴ ἔχων δυνάμεις δι’ ἑκουσίαν ἀνόρθωσιν». Καὶ φυσικὰ ἡ ἐθελούσια, ξέφρενη καταστροφική του πορεία δὲν θὰ εἶχε τέλος αἴσιον καὶ εὐτυχὲς ἐκτὸς ἀπὸ τὴν «ἀπρόοπτη» βουλὴ περὶ τῆς ἐπιστροφῆς του στὸ προγονικό του παραδείσιο σπίτι. Τὸ πλάσμα ἁμάρτησε καὶ ὁ Πατέρας ἀλάνθαστα τὸ σχεδιάζει καὶ τὸ προετοιμάζει μὲ τὴ Σάρκωση τοῦ Υἱοῦ του! Καὶ ἡ ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα προσφέρει τὴν ἑκούσια προσφορὰ τῆς ἀειπαρθένου κεχαριτωμένης Μαρίας. Καὶ βέβαια ἡ Θεοτόκος ἀπάντησε γιατί ποτὲ μιὰ ἀνθρώπινη ὑπογραφὴ δὲν εἶχε τόση σημασία γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη ὅσο ἡ δική της ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Μὲ τὴν εὐλογημένη ὑπογραφή της... ἀπεδείχθη ὁ μεγαλύτερος πρεσβευτὴς τοῦ κόσμου! Ἤδη τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας ἀχνοφέγγει μέσα ἀπὸ «ρήσεις καὶ ἀνίγματα» προφητικῶν φωνῶν ἀλλὰ καὶ τοῦ σπερματικοῦ λόγου τῶν φωτισμένων μορφῶν τοῦ εἰδωλολατρικοῦ κόσμου... 
«Ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ». 
Καὶ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» μὲ τὸ μέγα καὶ φοβερὸ τοῦτο μυστήριο. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἐκστατικὸς μπροστὰ στὸ ἀπερίγραπτο μυστήριο θεολογικότατα στοχάζεται: «δι’ ἀγάπην κατῆλθεν πρὸς ἡμᾶς ὁ ἀγαπητὸς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ...ίνα τὴν πολύθεον πλάνην καταλύσας καὶ τὴν ἀληθῆ καταγγείλας θεογνωσίαν, τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπην διδάξη τοὺς ἀνθρώπους». 
Γεννιέται ὁ Χριστὸς στὴ φάτνη καὶ φανερώνεται ἡ θεϊκὴ ἐλευθερία ἀπ’ ὅσα ἀπαραίτητα καὶ σπουδαῖα, πλούτη, στολίδια, ἀνέσεις καὶ τιμὲς ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Γεννιέται μέσα στὸ στάβλο, ὄχι σὰν ἔρημος, ἀδύναμος, καὶ παραπεταμένος, ἀλλὰ ὡς Θεός, ποὺ καταδέχεται αὐτὸν τὸν κόσμο ὅπως εἶναι. καὶ μέσα σ’ αὐτὸν ὁ Θεὸς προσλαμβάνει τὴν ἀνθρώπινη φύση νὰ τὴν ἁγιάσει , νὰ τὴν ἐξυψώσει νὰ τὴν θεώσει. Αὐτὸ ἁπλᾶ σημαίνει πῶς τελεσίδικα μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, θεραπεύει τὰ πάθη μας, φωτίζει τὸ δρόμο μας, στεγνώνει τὰ δάκρυά μας δίνει νόημα αἰώνιο στὴν ὕπαρξή μας, νικᾶ τὸ θάνατο χαρίζει τὴ λύτρωση. 
Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ πιὸ μεγάλη χαρὰ γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Γιατί; Μήπως γιατί τὴν ἡμέρα αὐτὴ παίρνουμε πλούσια δῶρα; Ὄχι ἀλλὰ γιατί δεχθήκαμε τὸ πιὸ μεγάλο δῶρο ἀπὸ τὸν οὐρανό. 
Μὴν ξεχνᾶμε πὼς οἱ χθεσινοὶ κατάδικοι δεχθήκαμε τὴν ἐλευθερία, οἱ ἐχθροί του, ἔγιναν οἱ πιὸ ἐκλεκτοί του φίλοι καὶ οἱ ἐξόριστοι βρῆκαν καὶ πάλι τὴν ποθεινὴ οὐράνια πατρίδα τους. Τὰ Χριστούγεννα εἶναι τὰ Γενέθλια τοῦ Χριστοῦ. Τὸ Νήπιο τῆς Βηθλεὲμ περιμένει νὰ βρεῖ μιὰ καθαρὴ καρδιὰ ἕναν τόπο ταπεινὸ γιὰ νὰ μᾶς κεράσει τὸν ἴδιο του τον εὐτὸ τὸ Σῶμα του καὶ τὸ Αἷμα Του δηλαδὴ τὴ σωτηρία μας. 
Καὶ σὺ τώρα χριστιανὲ μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ ἀβυθομέτρητο μεγαλεῖο Τοῦ μεῖνε ἐκστατικός. Θὰ σὲ καταπλήξει ἡ θεϊκή του δόξα ποὺ ἀστράφτει στὰ μεσάνυχτα τοῦ κόσμου μὲ τὴν ἄφθαστη φεγγοβολή του: Τῆς ταπεινώσεώς του, τῆς Ἀγάπης Του. Σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἡ νύχτα τῆς Γεννήσεως εἶναι νύχτα νοσταλγική, εἶναι νύχτα ποθητή. 
Ὀνόμασαν τὰ Χριστούγεννα σὰν τὴν κορυφαία πράξη τῆς Θείας φιλανθρωπίας στὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἐδῶ ἀδελφοί μου ἅς προσέξουμε γιατί ἡ θεία φιλανθρωπία ζητᾶ σὰν ἕνα ἐλάχιστο ἀντίδωρο τὴν ἀνθρώπινη φιλανθρωπία ἢ ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Παϊσιος τὸ δικό μας τὸ φιλότιμο. Τὴν ἐξακτίνωση τῆς ἀγάπης μας στοὺς ἐμπερίστατους πονεμένους ἀδελφούς μας ποὺ μᾶς ζητοῦν ἕνα εἰλικρινὲς χαμόγελο, τὸν παρήγορο λόγο, τὴ μυστική μας προσευχὴ γιὰ ὅσους δοκιμάζονται. Ὅμως καὶ ἡ οἰκονομική μας βοήθεια τοῦτες τὶς ἅγιες μέρες ἅς ξεπεράσει τὰ ὅρια καὶ αὐτὰ τῆς λογικῆς σύμφωνα μὲ τὸν Χρυσοστομικὸ λόγο «Ἡ ἐλεημοσύνη δὲν κρίνεται μὲ βάση τὴν ποσότητα αὐτῶν ποὺ δίνονται, ἀλλὰ μὲ βάση τὴ γενναιοδωρία τῆς διαθέσεως». 
Τὰ φετεινὰ Χριστούγεννα ἅς εἶναι εὐχαριστηριακά, δοξολογικά, ἁγιαστικὰ γιὰ τὸν καθένα μας. Ὁ Νεογέννητος Χριστὸς θὰ ζητήσει καὶ φέτος τόπο στὴν καρδιά μας νὰ γεννηθεῖ μέσα στὴν σκοτεινιὰ τοῦ σημερινοῦ κόσμου ποὺ μᾶς πληγώνει μικροὺς καὶ μεγάλους. Ἅς τοῦ ἀνοίξουμε καὶ ἂς τὸν κρύψουμε βαθειὰ μέσα μας. Αὐτὸν τὸν Ἕνα, τὸν πολυπόθητο ἀναφαίρετο θησαυρό, τὸν λυτρωτὴ τοῦ κόσμου.    Χριστούγεννα 2025 

Παῦλος Σαβίδης, θεολόγος