Κήρυγμα τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγοπούλου τὴν Κυριακὴ 27ης Ἰουλίου τοῦ 1997
Ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει σήμερα τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος τοῦ Ἰαματικοῦ, ἀλλὰ ἡ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε, παρ' ὅλο ποὺ δὲν εἶναι ἡ περικοπὴ ποὺ οἱ πατέρες ἔθεσαν γιὰ νὰ ἀναγινώσκεται εἰς τιμὴν τοῦ Ἁγίου, συνέπεσε ἡ περικοπὴ αὐτή, νὰ ὁμιλεῖ γιὰ ἴαμα καὶ θεραπεία καὶ ἔτσι τὰ γεγονότα συνδυάζονται καὶ μποροῦμε γιὰ λίγο νὰ θεολογήσουμε πάνω στὸ θέμα τῆς δυνατότητας τῆς θεραπείας, ποὺ ἔχουμε ζῶντας κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀκόμα περισσότερο νὰ προσδιορίσουμε, ἀφοῦ γιορτάζουμε σήμερα τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα, τί σημαίνει ἡ θεραπευτικὴ ἱκανότητα καὶ δύναμη ποὺ ἔχουν οἱ Ἅγιοι καὶ προβαίνουν σὲ ἰάματα κατὰ τὰ μέτρα ποὺ τὸ ἐπιτρέπει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Νὰ σᾶς θυμίσω, μία ἀφετηριακὴ πρόταση πολὺ σπουδαία καὶ μετὰ νὰ σταθοῦμε σὲ κάποιες πτυχὲς τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς καὶ νὰ δοῦμε, αὐτὸν τὸν πραγματικὰ πολὺ σπουδαῖο δρόμο, τί σημαίνει ἡ θεραπεία μας. Νὰ θυμᾶστε... τὰ ἑξῆς ἀφετηριακά. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦταν φτιαγμένος γιὰ νὰ ἀρρωσταίνει. Μέσα ἀπὸ τὸ γενικὸ κλίμα τῆς πτώσεώς του, μπορεῖ καὶ ἀρρωσταίνει ἄλλοτε ὑπεύθυνος ὤν καὶ ἄλλοτε ἀνεύθυνος ὤν. Ἄλλη φορὰ ἡ ἀσθένεια ἡ σωματική, ἐκδηλούμενη, ὀφείλεται σὲ δική μας εὐθύνη καὶ ἄλλη φορὰ ἀνευθύνως ἀλλὰ ζῶντας μέσα σὲ ἕνα κλίμα μεταπτωτικὸ ἀρρωστημένο, ἀρρωσταίνουμε. Αὐτὸ σημαίνει πρῶτα, πρῶτα πὼς δὲν μποροῦμε μία ἀρρώστια νὰ τὴν ὁρίσουμε καὶ νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι πάντοτε ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς μας ἁμαρτίας, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς γενικῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καὶ ἔτσι δὲν μποροῦμε κάποιον ἄρρωστο νὰ τὸν ποῦμε ἁμαρτωλό, ἀλλὰ ὅλοι ὄντας ἄνθρωποι ποὺ ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο τὸν μεταπτωτικὸ μποροῦμε ὑπευθύνως ἢ ἀνευθύνως νὰ ἀρρωσταίνουμε.
Αὐτὸ εἶναι δεδομένο γιὰ νὰ μὴν μποροῦμε νὰ κρίνουμε τίποτε γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἄλλου. Ἐν τῷ κρυφῷ καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ κάθε ἀνθρώπου κρύβεται ἡ αἰτία τῆς ἀρρώστιας του. Ὑπάρχει ὅμως ἡ θεραπευτικὴ τῆς ἀρρώστιας, ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ ἔχει δύο δυνατότητες. Ὅπως λέμε εἴμαστε ἄρρωστοι καὶ δὲν ξέρουμε ἂν εἴμαστε ὑπεύθυνοι ἢ ἀνεύθυνοι γι’ αὐτό, ἡ θεραπευτικὴ αὐτὴ ἔχει δύο δυνατότητες. Ἡ πρώτη δυνατότητα εἶναι νὰ προβοῦμε σὲ μία σωματικὴ θεραπεία. Αὐτὸ κάνει ὁ κόσμος καὶ καλὰ τὸ κάνει καὶ ἡ δεύτερη περίπτωση εἶναι νὰ κάνουμε μία ὁλοκληρωτικὴ θεραπεία, ἡ ὁποία ἀκουμπῶντας τὶς βαθιὲς πτυχὲς τῆς ψυχῆς μας, ἔρχεται νὰ ἐπεκταθεῖ καὶ πρὸς τὸ σῶμα. Ὁπότε, ἡ θεραπεία ποὺ γίνεται ἀπὸ τὰ μέτρα τοῦ κόσμου ἡ σωματική, ἔρχεται νὰ ἔχει ἄλλες ρίζες, ρίζες ποὺ βρίσκονται στὸ κέντρο τῆς ψυχῆς. Ἀφοῦ θυμόμαστε αὐτὲς τὶς βασικὲς προτάσεις, νὰ δοῦμε καὶ λίγες λέξεις, λίγες στιγμὲς τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποὺ πραγματικὰ προσδιορίζουν τὸ βάθος τῆς θεραπευτικῆς ποὺ κάνει ἡ Ἐκκλησία, ποὺ κάνουν οἱ ἰαματικοὶ Ἅγιοι, ὅπως ὁ σημερινὸς ὁ ἑορταζόμενος Ἅγιος Παντελεήμων καὶ πῶς τὸ ἔκανε ὁ Χριστός μας.
Ἀκοῦστε τὶς λέξεις ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς θεραπεύοντας αὐτὸν τὸν ἄρρωστο ἄνθρωπο ποὺ σήμερα ἀκούσαμε νὰ τὸν γιατρεύει ὁ Χριστὸς στὴν περικοπὴ πρὶν ἀπὸ λίγο.
Πρῶτα πρῶτα ὁ Χριστὸς προσδιορίζει τὸ γεγονὸς καὶ βλέπει ὅτι, αὐτὸν τὸν προσέφερον, ἔτσι λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Προσέφερον αὐτόν. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σπουδαῖο, δὲν τὸν ἔφεραν ἁπλῶς τὸν «προσέφεραν» σημαίνει ποὺ αὐτοὶ ποὺ τὸν ἔφερναν, ἡ κοινότητα, τὸ σῶμα τὸ ἀνθρώπινο ποὺ ὑπῆρχε γύρω, εἶχε μία βαθιὰ ἐμπιστοσύνη στὸ Χριστό. Τὸν προσέφεραν, καὶ ὅταν προσφέρω κάτι σημαίνει [πὼς τὸ] προσφέρω. Δὲν τὸ προσφέρω μὲ καμία προοπτική. Δηλαδὴ τὸν ἔφεραν ἐκεῖ καὶ δὲν εἴπανε: γιάτρεψέ τον γιατί ἂν δὲν τὸν γιατρέψεις ἐμεῖς δὲν θὰ πιστεύουμε σὲ σένα. Τὸν ἔφεραν ἐκεῖ καὶ εἶπαν: ὅ,τι καὶ νὰ γίνει, τὸν πήγαμε ἐκεῖ. Καὶ νὰ γιατρευτεῖ σωματικὰ καὶ νὰ μὴν γιατρευτεῖ, πῆγε ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ πάει. Τὰ ὑπόλοιπα τὰ ξέρει Ἐκεῖνος. Αὐτὸ εἶναι μία πολὺ σπουδαία κίνηση, αὐτὴ ἡ κίνηση τῆς προσφορᾶς, ἡ ἀναγωγή μας στὸ Θεό, τὴν ὥρα τὴ δύσκολη, τὴν ὁποιαδήποτε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας ποὺ ἀρχίζει αὐτὸ νὰ λειτουργεῖ θεραπευτικά. Ἀρκεῖ νὰ εἶναι προσφορὰ καὶ νὰ μὴν εἶναι ἦθος ἀνταλλακτικό. Ὁπότε προσεγγίζοντας τὸ Χριστὸ ὡς προσφορά, δὲν θέλεις τίποτα, προσεγγίζεις καὶ δὲν θέλεις κἂν τὴ θεραπεία σου τὴ σωματική. Θέλεις νὰ φτάσεις Αὐτὸν καὶ ξέρεις ὅτι πλησιάζοντας Αὐτόν, ἐπειδὴ θὰ γιατρευτεῖς μέσα σου, τὸ ἄλλο πιὰ εἶναι δευτερεῦον. Ἐκεῖνος ξέρει ἂν πρέπει κάπου περισσότερο νὰ κρατήσουν οἱ πόνοι ἢ νὰ φύγουν οἱ πόνοι. Εἶναι πιὰ δευτερεῦον τὸ θέμα τῆς ἐξωτερικῆς θεραπείας. Γιατί ἡ Ἐκκλησία κάνει ἕνα βαθὺ κοίταγμα στὴ μέσα θεραπεία κι ἂν αὐτὴ ἡ μέσα θεραπεία μπορεῖ νὰ ἐκδηλωθεῖ καὶ πρέπει νὰ ἐκδηλωθεῖ καὶ ὡς ἐξωτερική, ἂς γίνει. Ἀρκεῖ νὰ γίνει βαθιὰ θεραπεία καὶ σὲ αὐτὸ στοχεύει ὁ Χριστὸς καὶ σὲ αὐτὸ στοχεύει ἡ Ἐκκλησία. Δηλαδὴ νὰ κάνουμε πρῶτα πρῶτα τὴν προσφορά μας, ὁπότε μὲ τὴν προσφορὰ καὶ μόνο ποὺ κάνουμε ἐπειδὴ πλησιάζουμε τὸ Χριστὸ ἄδολα τότε ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν θέλει μὲ τίποτα ἀπὸ Αὐτόν, ἀρχίζουμε καὶ θεραπευόμαστε. Γιὰ αὐτὸ μετὰ ἀπὸ λίγο, Χριστὸς ὁμίλησε γιὰ τὴν πίστη ποὺ εἶχε, ὅτι ἡ πίστη μπορεῖ νὰ θεραπεύσει.
«Ἰδὼν τὴν πίστη αὐτῶν». Ἐπειδὴ εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς προσφορᾶς. Καὶ ὅσες φορὲς ἀναμετριόμαστε πιὰ μὲ τὴν πίστη καὶ τὸ κάνουμε μὲ τὸ μυαλό, κάνουμε λάθος, ἂν δὲν κάνουμε πρῶτα τὴν προσφορά μας γιὰ νὰ πιστέψουμε. Ἔτσι ἡ πίστη πιά, ποὺ εἶναι ἡ πολὺ βαθιὰ ἐμπιστοσύνη εἶναι θεραπευτική, ἀλλὰ ἔχει τὴν προϋπόθεση τῆς προσφορᾶς, τῆς βαθιᾶς προσφορᾶς. Νὰ λοιπὸν δύο πρῶτα σημεῖα, ἡ προσφορὰ καὶ ἡ πίστη ἡ ὁποία ἔρχεται νὰ ἀρχίσει νὰ γιατρεύει τὰ δεδομένα τὰ ἐσωτερικὰ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ πολὺ βαθιὰ δεδομένα, ποὺ ἐμεῖς λίγο τὰ πιάνουμε αὐτὰ καὶ λίγο τὰ προσεγγίζουμε καὶ μετὰ ἀπὸ κεῖ πιὰ ἀφοῦ ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ δύο προϋποθέσεις ὁ Χριστὸς προβαίνει σὲ βαθύτερες ἀναλύσεις κοιτάζοντας τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι γύρω, κοιτάζοντας τὸν ἄρρωστο ὁμιλεῖ πιὰ γιὰ κάτι πολὺ πιὸ οὐσιαστικό, ὁμιλεῖ γιὰ τὶς ἐνθυμήσεις καὶ τὰ πονηρὰ τὰ ὁποῖα κρύβονται ἕν ταῖς καρδίες αὐτῶν. Βλέπει τὸν κόσμο γύρω ποὺ δὲν πιστεύει καὶ γελάει πῶς μπορεῖ αὐτὸς νὰ κάνει αὐτὸ καὶ ὁμιλεῖ γιὰ τὶς ἐνθυμήσεις γιὰ αὐτὸ ποὺ ἔχουμε μέσα μας, τὸ θυμικὸ σημαίνει τὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας καὶ ὁμιλεῖ γιὰ τὸ πῶς ἀκριβῶς μποροῦμε νὰ πιστέψουμε, νὰ ἔχουμε ἕνα θυμικὸ τὸ ὁποῖο δὲν ἔρχεται νὰ λειτουργεῖ καταστροφικὰ καὶ μὲ ἕναν τρόπο παλίνδρομο. Ὁμιλεῖ λοιπὸν γιὰ τὶς ἐνθυμήσεις ποὺ ἔχουν μέσα στὶς καρδιὲς αὐτῶν. Τί καρδιὰ ἔχεις δηλαδή, τί προσφορὰ ἔκανες, τί πίστη ἔχεις, ἐπειδὴ μέσα σου θεραπεύτηκες αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐκδηλωθεῖ μετὰ καὶ ὡς ἐξωτερικὴ θεραπεία. Ἀλλὰ ὁπωσδήποτε μέσα σου θεραπεύτηκες. Αὐτοὶ ποὺ εἶναι γύρω ὑγιεῖς, ἀλλὰ ἔχουν ἐνθυμήσεις καὶ πονηρὰ ἔχουν ἐν ταῖς καρδιὲς αὐτῶν, εἶναι ἀθεράπευτοι ἐκεῖ γύρω στὸ Χριστό. Ὁ ἄρρωστος καὶ ὅλοι ποὺ εἶναι γύρω ἀπὸ τὸν ἄρρωστο, αὐτοὶ εἶναι θεραπευμένοι, γιατί ἀκριβῶς δὲν ἔχουν πονηρὰ καὶ ἐνθυμήσεις ἐν ταῖς καρδίες αὐτῶν.
Τὸ μεγάλο παιχνίδι τῆς θεραπείας μας πιά, παίζεται μὲς στὴν καρδιά μας. Καὶ ὅποιος εἶναι ἄρρωστος σωματικὰ πρῶτα ἐκεῖ πρέπει νὰ ἀνατρέξει. Νὰ κάνει μία κάθαρση καρδιᾶς γιὰ ὁποιαδήποτε ἀρρώστια μιλᾶμε, ἔχει δὲν ἔχει εὐθύνη. Νὰ κάνει πρῶτα μία κάθαρση καρδιᾶς, ὅπου ἡ καρδιὰ ἀναπαύεται καὶ ἀρχίζει καὶ λειτουργεῖ βαθιὰ ἡ θεραπεία μας καὶ ὅποιος δὲν εἶναι ἄρρωστος, ξέροντας ποῦ ζεῖ μέσα σὲ ἕνα κόσμο μεταπτωτικὸ καὶ πάλι ἐκεῖ νὰ ἀνατρέξει γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἀρχίσει νὰ τὸ ποῦμε, μία προληπτικὴ θεραπευτικὴ γιὰ τὰ πιθανὰ ἀρρωστήματα ποὺ θὰ ἔρθουν πάνω του καὶ γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ τὰ γιατρέψει μὲ ἕνα γρήγορο, ἀλλιώτικο ρυθμό. Αὐτὸ τὸ θέμα τῶν ἐνθυμήσεων καὶ τῶν πονηρῶν των καρδιῶν ἡμῶν εἶναι ἀκριβῶς τὸ κέντρο, εἶναι τὸ κύτταρο τῆς θεραπευτικῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ Χριστός, μόνο μέσα ἀπὸ κεῖ θεραπεύει.
Οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι οἱ θεραπευτές, οἱ Ἅγιοι οἱ ἰαματικοί, ἐκεῖ στοχεύουν καὶ ποτὲ δὲν γιατρεύσαν ἄνθρωπο χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ τὸ θέλει. Αὐτὸ σημαίνει ἀκριβῶς ὅτι στόχευαν στὸ κέντρο. Ἀφοῦ τὸ ξέρουμε αὐτὸ καὶ ἀφοῦ τὸ ξέρουμε αὐτὸ καὶ ἐμεῖς πιὰ θὰ στοχεύουμε στὸ κέντρο καὶ ἐκεῖ πιὰ Ἀνοίγουμε τὸ δρόμο τῆς βαθιᾶς τῆς ὁποιασδήποτε θεραπείας μας. Ἂν δὲν εἴμαστε ἄρρωστοι, ἐπιταχύνουμε τὸ ρυθμὸ τῆς θεραπευτικῆς μας, τῆς ἰάσεώς μας γιατί ἡ καρδιά μας δὲν ἔχει μέσα [της] διχασμούς. Ἕνας διχασμένος ἄνθρωπος μέσα του, πολὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ γιατρευτεῖ καὶ στὰ σωματικὰ μεγέθη γιατί ἀκριβῶς παλινδρομεῖ ἡ ψυχική του δύναμη. Ἐδῶ λοιπὸν πιὰ στὴν καρδιὰ κρύβεται ἡ θεραπευτικὴ καὶ ὁ Χριστὸς ἐκεῖ στόχευσε καὶ Ἅγιοι Ἀνάργυροι ἐκεῖ στοχεύουν καὶ ὅλα αὐτὰ ἀκριβῶς γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ νὰ κάνουμε ἕνα ἄγγιγμα πάνω στὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ βοηθήσουμε τὴν ὁλοκληρωτικὴ θεραπευτική μας. Ἦρθαν συστήματα στὸν κόσμο τὰ ὁποῖα σήμερα στὴν ἐποχή μας μιλοῦν γιὰ μία ὁλιστικὴ θεραπευτική. Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ἔχει μόνο ἡ Ἐκκλησία. Αὐτοὶ ἔπιασαν ὅτι πίσω ἀπὸ τὸ σωματικὸ κρύβεται κάτι ἄλλο. Ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν διαθέτουν Χριστὸ γιὰ νὰ θεραπεύσουν, λένε ὅτι ὑπάρχει κάτι παραπέρα ἀπὸ τὸ σῶμα. Ἀλλὰ βάζουν πιὰ δικές τους λανθασμένες πολλὲς φορὲς λανθασμένες δαιμονιώδεις, μηχανικὲς καὶ μηχανισμοὺς γιὰ νὰ θεραπεύσουν. Ἡ Ἐκκλησία καὶ μόνο ἔχει τὴν ὁλιστικὴ ἰατρικὴ στὰ χέρια της γιατί ἔχει ὅλον τὸν ἄνθρωπο στὰ χέρια της γιατί μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μπεῖ στὶς ἐνθυμήσεις καὶ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.
Προσεγγίστε καὶ αὐτὰ τὰ θέματα καὶ ἀρχίστε νὰ δουλεύετε πάνω στὴν καρδιά σας, στὴν βαθιὰ ἠρεμία τῆς καρδιᾶς στὴ βαθιὰ ἡσυχία ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πίστεως καὶ τῆς προσφορᾶς μας στὸ Θεὸ καὶ τότε πιὰ ἔχουμε στὰ χέρια μας τὴν θεραπεία μας πέρα ἀπὸ τὴν προσφορὰ τὴν οὐσιαστικὴ ἄλλα δευτερεύουσα ποὺ θὰ κάνει ἡ ἰατρικὴ τοῦ κόσμου καὶ πρέπει νὰ τὴν κάνει καὶ ἔχουμε πιὰ τὴν θεραπευτικὴ στὰ χέρια μας καὶ πέρα ἀπὸ τὸ ἂν θὰ γιατρευτοῦμε σωματικὰ ἢ ὄχι. Καὶ ἔτσι ἁπλῶς ἂν παραμείνει ἡ ἀρρώστια παρόλη τὴν προσφορὰ καὶ τὴν πίστη μας, σημαίνει πρῶτα ποὺ πρέπει καὶ πάλι ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ τοῦ κουβαλοῦμε πάνω μας κάποιο σκόλοπα τὴ σαρκί, ποὺ πιθανῶς νὰ εἶναι μία ἐνεργοποίηση πνευματική. Δὲν ξέρω γιατί, τὸ γιατί πιὰ δὲν τὸ ξέρω ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέσα στὴν ἀρρώστια του δὲν τὸ ἤξερε. Ἀλλὰ καὶ πάλι ἂν κάνω τὴ βαθιὰ ὁλιστικὴ θεραπευτικὴ τῆς καρδιᾶς καὶ παραμείνει ἡ ἀρρώστια ξέρω [ὅτι] αὐτὸ εἶναι γιὰ καλό μου καὶ ξέρω τότε, τὸ κάθε σημεῖο τοῦ πόνου μου τὸ ἀντικρίζω δοξολογῶντας τὸν Θεὸ καὶ κάθε κραυγὴ τοῦ πόνου γίνεται δοξολογία. Μόνο ἔτσι μπορεῖ ἡ ἀρρώστια νὰ γίνει δοξολογία μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴ διαδικασία.
Ἂς τὰ ἀφήσουμε αὐτὰ στὴν καρδιά μας καὶ ἂς παρακαλέσουμε καὶ τὸν μεγάλο Ἅγιο Παντελεήμονα τὸν Ἰαματικό, ὄχι ἁπλῶς νὰ θεραπεύσει τὶς ἀρρώστιες μας -αὐτὸ εἶναι δευτερεῦον- νὰ παρακαλεῖ τὸν Κύριο νὰ ἀνοίξει ὁ νοῦς μας καὶ ἡ καρδιά μας καὶ νὰ καταλαβαίνουμε ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία καὶ τότε πιὰ δὲν θὰ λέμε στοὺς Ἁγίους μας θεράπευσέ με γιατί πονᾶμε. Παρακάλεσε τὸν Κύριο ὅμως νὰ καθαρίσει τὴν καρδιά μας καὶ μετά, ὅ,τι γίνει μὲ τὸν πόνο μας, Ἐκεῖνος ξέρει τὰ ὑπόλοιπα.
Ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει σήμερα τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος τοῦ Ἰαματικοῦ, ἀλλὰ ἡ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε, παρ' ὅλο ποὺ δὲν εἶναι ἡ περικοπὴ ποὺ οἱ πατέρες ἔθεσαν γιὰ νὰ ἀναγινώσκεται εἰς τιμὴν τοῦ Ἁγίου, συνέπεσε ἡ περικοπὴ αὐτή, νὰ ὁμιλεῖ γιὰ ἴαμα καὶ θεραπεία καὶ ἔτσι τὰ γεγονότα συνδυάζονται καὶ μποροῦμε γιὰ λίγο νὰ θεολογήσουμε πάνω στὸ θέμα τῆς δυνατότητας τῆς θεραπείας, ποὺ ἔχουμε ζῶντας κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀκόμα περισσότερο νὰ προσδιορίσουμε, ἀφοῦ γιορτάζουμε σήμερα τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα, τί σημαίνει ἡ θεραπευτικὴ ἱκανότητα καὶ δύναμη ποὺ ἔχουν οἱ Ἅγιοι καὶ προβαίνουν σὲ ἰάματα κατὰ τὰ μέτρα ποὺ τὸ ἐπιτρέπει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Νὰ σᾶς θυμίσω, μία ἀφετηριακὴ πρόταση πολὺ σπουδαία καὶ μετὰ νὰ σταθοῦμε σὲ κάποιες πτυχὲς τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς καὶ νὰ δοῦμε, αὐτὸν τὸν πραγματικὰ πολὺ σπουδαῖο δρόμο, τί σημαίνει ἡ θεραπεία μας. Νὰ θυμᾶστε... τὰ ἑξῆς ἀφετηριακά. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦταν φτιαγμένος γιὰ νὰ ἀρρωσταίνει. Μέσα ἀπὸ τὸ γενικὸ κλίμα τῆς πτώσεώς του, μπορεῖ καὶ ἀρρωσταίνει ἄλλοτε ὑπεύθυνος ὤν καὶ ἄλλοτε ἀνεύθυνος ὤν. Ἄλλη φορὰ ἡ ἀσθένεια ἡ σωματική, ἐκδηλούμενη, ὀφείλεται σὲ δική μας εὐθύνη καὶ ἄλλη φορὰ ἀνευθύνως ἀλλὰ ζῶντας μέσα σὲ ἕνα κλίμα μεταπτωτικὸ ἀρρωστημένο, ἀρρωσταίνουμε. Αὐτὸ σημαίνει πρῶτα, πρῶτα πὼς δὲν μποροῦμε μία ἀρρώστια νὰ τὴν ὁρίσουμε καὶ νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι πάντοτε ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς μας ἁμαρτίας, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς γενικῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καὶ ἔτσι δὲν μποροῦμε κάποιον ἄρρωστο νὰ τὸν ποῦμε ἁμαρτωλό, ἀλλὰ ὅλοι ὄντας ἄνθρωποι ποὺ ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο τὸν μεταπτωτικὸ μποροῦμε ὑπευθύνως ἢ ἀνευθύνως νὰ ἀρρωσταίνουμε.
Αὐτὸ εἶναι δεδομένο γιὰ νὰ μὴν μποροῦμε νὰ κρίνουμε τίποτε γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἄλλου. Ἐν τῷ κρυφῷ καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ κάθε ἀνθρώπου κρύβεται ἡ αἰτία τῆς ἀρρώστιας του. Ὑπάρχει ὅμως ἡ θεραπευτικὴ τῆς ἀρρώστιας, ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ ἔχει δύο δυνατότητες. Ὅπως λέμε εἴμαστε ἄρρωστοι καὶ δὲν ξέρουμε ἂν εἴμαστε ὑπεύθυνοι ἢ ἀνεύθυνοι γι’ αὐτό, ἡ θεραπευτικὴ αὐτὴ ἔχει δύο δυνατότητες. Ἡ πρώτη δυνατότητα εἶναι νὰ προβοῦμε σὲ μία σωματικὴ θεραπεία. Αὐτὸ κάνει ὁ κόσμος καὶ καλὰ τὸ κάνει καὶ ἡ δεύτερη περίπτωση εἶναι νὰ κάνουμε μία ὁλοκληρωτικὴ θεραπεία, ἡ ὁποία ἀκουμπῶντας τὶς βαθιὲς πτυχὲς τῆς ψυχῆς μας, ἔρχεται νὰ ἐπεκταθεῖ καὶ πρὸς τὸ σῶμα. Ὁπότε, ἡ θεραπεία ποὺ γίνεται ἀπὸ τὰ μέτρα τοῦ κόσμου ἡ σωματική, ἔρχεται νὰ ἔχει ἄλλες ρίζες, ρίζες ποὺ βρίσκονται στὸ κέντρο τῆς ψυχῆς. Ἀφοῦ θυμόμαστε αὐτὲς τὶς βασικὲς προτάσεις, νὰ δοῦμε καὶ λίγες λέξεις, λίγες στιγμὲς τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποὺ πραγματικὰ προσδιορίζουν τὸ βάθος τῆς θεραπευτικῆς ποὺ κάνει ἡ Ἐκκλησία, ποὺ κάνουν οἱ ἰαματικοὶ Ἅγιοι, ὅπως ὁ σημερινὸς ὁ ἑορταζόμενος Ἅγιος Παντελεήμων καὶ πῶς τὸ ἔκανε ὁ Χριστός μας.
Ἀκοῦστε τὶς λέξεις ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς θεραπεύοντας αὐτὸν τὸν ἄρρωστο ἄνθρωπο ποὺ σήμερα ἀκούσαμε νὰ τὸν γιατρεύει ὁ Χριστὸς στὴν περικοπὴ πρὶν ἀπὸ λίγο.
Πρῶτα πρῶτα ὁ Χριστὸς προσδιορίζει τὸ γεγονὸς καὶ βλέπει ὅτι, αὐτὸν τὸν προσέφερον, ἔτσι λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Προσέφερον αὐτόν. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σπουδαῖο, δὲν τὸν ἔφεραν ἁπλῶς τὸν «προσέφεραν» σημαίνει ποὺ αὐτοὶ ποὺ τὸν ἔφερναν, ἡ κοινότητα, τὸ σῶμα τὸ ἀνθρώπινο ποὺ ὑπῆρχε γύρω, εἶχε μία βαθιὰ ἐμπιστοσύνη στὸ Χριστό. Τὸν προσέφεραν, καὶ ὅταν προσφέρω κάτι σημαίνει [πὼς τὸ] προσφέρω. Δὲν τὸ προσφέρω μὲ καμία προοπτική. Δηλαδὴ τὸν ἔφεραν ἐκεῖ καὶ δὲν εἴπανε: γιάτρεψέ τον γιατί ἂν δὲν τὸν γιατρέψεις ἐμεῖς δὲν θὰ πιστεύουμε σὲ σένα. Τὸν ἔφεραν ἐκεῖ καὶ εἶπαν: ὅ,τι καὶ νὰ γίνει, τὸν πήγαμε ἐκεῖ. Καὶ νὰ γιατρευτεῖ σωματικὰ καὶ νὰ μὴν γιατρευτεῖ, πῆγε ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ πάει. Τὰ ὑπόλοιπα τὰ ξέρει Ἐκεῖνος. Αὐτὸ εἶναι μία πολὺ σπουδαία κίνηση, αὐτὴ ἡ κίνηση τῆς προσφορᾶς, ἡ ἀναγωγή μας στὸ Θεό, τὴν ὥρα τὴ δύσκολη, τὴν ὁποιαδήποτε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας ποὺ ἀρχίζει αὐτὸ νὰ λειτουργεῖ θεραπευτικά. Ἀρκεῖ νὰ εἶναι προσφορὰ καὶ νὰ μὴν εἶναι ἦθος ἀνταλλακτικό. Ὁπότε προσεγγίζοντας τὸ Χριστὸ ὡς προσφορά, δὲν θέλεις τίποτα, προσεγγίζεις καὶ δὲν θέλεις κἂν τὴ θεραπεία σου τὴ σωματική. Θέλεις νὰ φτάσεις Αὐτὸν καὶ ξέρεις ὅτι πλησιάζοντας Αὐτόν, ἐπειδὴ θὰ γιατρευτεῖς μέσα σου, τὸ ἄλλο πιὰ εἶναι δευτερεῦον. Ἐκεῖνος ξέρει ἂν πρέπει κάπου περισσότερο νὰ κρατήσουν οἱ πόνοι ἢ νὰ φύγουν οἱ πόνοι. Εἶναι πιὰ δευτερεῦον τὸ θέμα τῆς ἐξωτερικῆς θεραπείας. Γιατί ἡ Ἐκκλησία κάνει ἕνα βαθὺ κοίταγμα στὴ μέσα θεραπεία κι ἂν αὐτὴ ἡ μέσα θεραπεία μπορεῖ νὰ ἐκδηλωθεῖ καὶ πρέπει νὰ ἐκδηλωθεῖ καὶ ὡς ἐξωτερική, ἂς γίνει. Ἀρκεῖ νὰ γίνει βαθιὰ θεραπεία καὶ σὲ αὐτὸ στοχεύει ὁ Χριστὸς καὶ σὲ αὐτὸ στοχεύει ἡ Ἐκκλησία. Δηλαδὴ νὰ κάνουμε πρῶτα πρῶτα τὴν προσφορά μας, ὁπότε μὲ τὴν προσφορὰ καὶ μόνο ποὺ κάνουμε ἐπειδὴ πλησιάζουμε τὸ Χριστὸ ἄδολα τότε ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν θέλει μὲ τίποτα ἀπὸ Αὐτόν, ἀρχίζουμε καὶ θεραπευόμαστε. Γιὰ αὐτὸ μετὰ ἀπὸ λίγο, Χριστὸς ὁμίλησε γιὰ τὴν πίστη ποὺ εἶχε, ὅτι ἡ πίστη μπορεῖ νὰ θεραπεύσει.
«Ἰδὼν τὴν πίστη αὐτῶν». Ἐπειδὴ εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς προσφορᾶς. Καὶ ὅσες φορὲς ἀναμετριόμαστε πιὰ μὲ τὴν πίστη καὶ τὸ κάνουμε μὲ τὸ μυαλό, κάνουμε λάθος, ἂν δὲν κάνουμε πρῶτα τὴν προσφορά μας γιὰ νὰ πιστέψουμε. Ἔτσι ἡ πίστη πιά, ποὺ εἶναι ἡ πολὺ βαθιὰ ἐμπιστοσύνη εἶναι θεραπευτική, ἀλλὰ ἔχει τὴν προϋπόθεση τῆς προσφορᾶς, τῆς βαθιᾶς προσφορᾶς. Νὰ λοιπὸν δύο πρῶτα σημεῖα, ἡ προσφορὰ καὶ ἡ πίστη ἡ ὁποία ἔρχεται νὰ ἀρχίσει νὰ γιατρεύει τὰ δεδομένα τὰ ἐσωτερικὰ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ πολὺ βαθιὰ δεδομένα, ποὺ ἐμεῖς λίγο τὰ πιάνουμε αὐτὰ καὶ λίγο τὰ προσεγγίζουμε καὶ μετὰ ἀπὸ κεῖ πιὰ ἀφοῦ ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ δύο προϋποθέσεις ὁ Χριστὸς προβαίνει σὲ βαθύτερες ἀναλύσεις κοιτάζοντας τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι γύρω, κοιτάζοντας τὸν ἄρρωστο ὁμιλεῖ πιὰ γιὰ κάτι πολὺ πιὸ οὐσιαστικό, ὁμιλεῖ γιὰ τὶς ἐνθυμήσεις καὶ τὰ πονηρὰ τὰ ὁποῖα κρύβονται ἕν ταῖς καρδίες αὐτῶν. Βλέπει τὸν κόσμο γύρω ποὺ δὲν πιστεύει καὶ γελάει πῶς μπορεῖ αὐτὸς νὰ κάνει αὐτὸ καὶ ὁμιλεῖ γιὰ τὶς ἐνθυμήσεις γιὰ αὐτὸ ποὺ ἔχουμε μέσα μας, τὸ θυμικὸ σημαίνει τὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας καὶ ὁμιλεῖ γιὰ τὸ πῶς ἀκριβῶς μποροῦμε νὰ πιστέψουμε, νὰ ἔχουμε ἕνα θυμικὸ τὸ ὁποῖο δὲν ἔρχεται νὰ λειτουργεῖ καταστροφικὰ καὶ μὲ ἕναν τρόπο παλίνδρομο. Ὁμιλεῖ λοιπὸν γιὰ τὶς ἐνθυμήσεις ποὺ ἔχουν μέσα στὶς καρδιὲς αὐτῶν. Τί καρδιὰ ἔχεις δηλαδή, τί προσφορὰ ἔκανες, τί πίστη ἔχεις, ἐπειδὴ μέσα σου θεραπεύτηκες αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐκδηλωθεῖ μετὰ καὶ ὡς ἐξωτερικὴ θεραπεία. Ἀλλὰ ὁπωσδήποτε μέσα σου θεραπεύτηκες. Αὐτοὶ ποὺ εἶναι γύρω ὑγιεῖς, ἀλλὰ ἔχουν ἐνθυμήσεις καὶ πονηρὰ ἔχουν ἐν ταῖς καρδιὲς αὐτῶν, εἶναι ἀθεράπευτοι ἐκεῖ γύρω στὸ Χριστό. Ὁ ἄρρωστος καὶ ὅλοι ποὺ εἶναι γύρω ἀπὸ τὸν ἄρρωστο, αὐτοὶ εἶναι θεραπευμένοι, γιατί ἀκριβῶς δὲν ἔχουν πονηρὰ καὶ ἐνθυμήσεις ἐν ταῖς καρδίες αὐτῶν.
Τὸ μεγάλο παιχνίδι τῆς θεραπείας μας πιά, παίζεται μὲς στὴν καρδιά μας. Καὶ ὅποιος εἶναι ἄρρωστος σωματικὰ πρῶτα ἐκεῖ πρέπει νὰ ἀνατρέξει. Νὰ κάνει μία κάθαρση καρδιᾶς γιὰ ὁποιαδήποτε ἀρρώστια μιλᾶμε, ἔχει δὲν ἔχει εὐθύνη. Νὰ κάνει πρῶτα μία κάθαρση καρδιᾶς, ὅπου ἡ καρδιὰ ἀναπαύεται καὶ ἀρχίζει καὶ λειτουργεῖ βαθιὰ ἡ θεραπεία μας καὶ ὅποιος δὲν εἶναι ἄρρωστος, ξέροντας ποῦ ζεῖ μέσα σὲ ἕνα κόσμο μεταπτωτικὸ καὶ πάλι ἐκεῖ νὰ ἀνατρέξει γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἀρχίσει νὰ τὸ ποῦμε, μία προληπτικὴ θεραπευτικὴ γιὰ τὰ πιθανὰ ἀρρωστήματα ποὺ θὰ ἔρθουν πάνω του καὶ γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ τὰ γιατρέψει μὲ ἕνα γρήγορο, ἀλλιώτικο ρυθμό. Αὐτὸ τὸ θέμα τῶν ἐνθυμήσεων καὶ τῶν πονηρῶν των καρδιῶν ἡμῶν εἶναι ἀκριβῶς τὸ κέντρο, εἶναι τὸ κύτταρο τῆς θεραπευτικῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ Χριστός, μόνο μέσα ἀπὸ κεῖ θεραπεύει.
Οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι οἱ θεραπευτές, οἱ Ἅγιοι οἱ ἰαματικοί, ἐκεῖ στοχεύουν καὶ ποτὲ δὲν γιατρεύσαν ἄνθρωπο χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ τὸ θέλει. Αὐτὸ σημαίνει ἀκριβῶς ὅτι στόχευαν στὸ κέντρο. Ἀφοῦ τὸ ξέρουμε αὐτὸ καὶ ἀφοῦ τὸ ξέρουμε αὐτὸ καὶ ἐμεῖς πιὰ θὰ στοχεύουμε στὸ κέντρο καὶ ἐκεῖ πιὰ Ἀνοίγουμε τὸ δρόμο τῆς βαθιᾶς τῆς ὁποιασδήποτε θεραπείας μας. Ἂν δὲν εἴμαστε ἄρρωστοι, ἐπιταχύνουμε τὸ ρυθμὸ τῆς θεραπευτικῆς μας, τῆς ἰάσεώς μας γιατί ἡ καρδιά μας δὲν ἔχει μέσα [της] διχασμούς. Ἕνας διχασμένος ἄνθρωπος μέσα του, πολὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ γιατρευτεῖ καὶ στὰ σωματικὰ μεγέθη γιατί ἀκριβῶς παλινδρομεῖ ἡ ψυχική του δύναμη. Ἐδῶ λοιπὸν πιὰ στὴν καρδιὰ κρύβεται ἡ θεραπευτικὴ καὶ ὁ Χριστὸς ἐκεῖ στόχευσε καὶ Ἅγιοι Ἀνάργυροι ἐκεῖ στοχεύουν καὶ ὅλα αὐτὰ ἀκριβῶς γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ νὰ κάνουμε ἕνα ἄγγιγμα πάνω στὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ βοηθήσουμε τὴν ὁλοκληρωτικὴ θεραπευτική μας. Ἦρθαν συστήματα στὸν κόσμο τὰ ὁποῖα σήμερα στὴν ἐποχή μας μιλοῦν γιὰ μία ὁλιστικὴ θεραπευτική. Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ἔχει μόνο ἡ Ἐκκλησία. Αὐτοὶ ἔπιασαν ὅτι πίσω ἀπὸ τὸ σωματικὸ κρύβεται κάτι ἄλλο. Ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν διαθέτουν Χριστὸ γιὰ νὰ θεραπεύσουν, λένε ὅτι ὑπάρχει κάτι παραπέρα ἀπὸ τὸ σῶμα. Ἀλλὰ βάζουν πιὰ δικές τους λανθασμένες πολλὲς φορὲς λανθασμένες δαιμονιώδεις, μηχανικὲς καὶ μηχανισμοὺς γιὰ νὰ θεραπεύσουν. Ἡ Ἐκκλησία καὶ μόνο ἔχει τὴν ὁλιστικὴ ἰατρικὴ στὰ χέρια της γιατί ἔχει ὅλον τὸν ἄνθρωπο στὰ χέρια της γιατί μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μπεῖ στὶς ἐνθυμήσεις καὶ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.
Προσεγγίστε καὶ αὐτὰ τὰ θέματα καὶ ἀρχίστε νὰ δουλεύετε πάνω στὴν καρδιά σας, στὴν βαθιὰ ἠρεμία τῆς καρδιᾶς στὴ βαθιὰ ἡσυχία ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πίστεως καὶ τῆς προσφορᾶς μας στὸ Θεὸ καὶ τότε πιὰ ἔχουμε στὰ χέρια μας τὴν θεραπεία μας πέρα ἀπὸ τὴν προσφορὰ τὴν οὐσιαστικὴ ἄλλα δευτερεύουσα ποὺ θὰ κάνει ἡ ἰατρικὴ τοῦ κόσμου καὶ πρέπει νὰ τὴν κάνει καὶ ἔχουμε πιὰ τὴν θεραπευτικὴ στὰ χέρια μας καὶ πέρα ἀπὸ τὸ ἂν θὰ γιατρευτοῦμε σωματικὰ ἢ ὄχι. Καὶ ἔτσι ἁπλῶς ἂν παραμείνει ἡ ἀρρώστια παρόλη τὴν προσφορὰ καὶ τὴν πίστη μας, σημαίνει πρῶτα ποὺ πρέπει καὶ πάλι ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ τοῦ κουβαλοῦμε πάνω μας κάποιο σκόλοπα τὴ σαρκί, ποὺ πιθανῶς νὰ εἶναι μία ἐνεργοποίηση πνευματική. Δὲν ξέρω γιατί, τὸ γιατί πιὰ δὲν τὸ ξέρω ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέσα στὴν ἀρρώστια του δὲν τὸ ἤξερε. Ἀλλὰ καὶ πάλι ἂν κάνω τὴ βαθιὰ ὁλιστικὴ θεραπευτικὴ τῆς καρδιᾶς καὶ παραμείνει ἡ ἀρρώστια ξέρω [ὅτι] αὐτὸ εἶναι γιὰ καλό μου καὶ ξέρω τότε, τὸ κάθε σημεῖο τοῦ πόνου μου τὸ ἀντικρίζω δοξολογῶντας τὸν Θεὸ καὶ κάθε κραυγὴ τοῦ πόνου γίνεται δοξολογία. Μόνο ἔτσι μπορεῖ ἡ ἀρρώστια νὰ γίνει δοξολογία μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴ διαδικασία.
Ἂς τὰ ἀφήσουμε αὐτὰ στὴν καρδιά μας καὶ ἂς παρακαλέσουμε καὶ τὸν μεγάλο Ἅγιο Παντελεήμονα τὸν Ἰαματικό, ὄχι ἁπλῶς νὰ θεραπεύσει τὶς ἀρρώστιες μας -αὐτὸ εἶναι δευτερεῦον- νὰ παρακαλεῖ τὸν Κύριο νὰ ἀνοίξει ὁ νοῦς μας καὶ ἡ καρδιά μας καὶ νὰ καταλαβαίνουμε ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία καὶ τότε πιὰ δὲν θὰ λέμε στοὺς Ἁγίους μας θεράπευσέ με γιατί πονᾶμε. Παρακάλεσε τὸν Κύριο ὅμως νὰ καθαρίσει τὴν καρδιά μας καὶ μετά, ὅ,τι γίνει μὲ τὸν πόνο μας, Ἐκεῖνος ξέρει τὰ ὑπόλοιπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου