Οἱ περισσότεροι χριστιανοὶ δὲν ἔχουν συναισθηματικὸ δεσμὸ μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἀγνοοῦν ὅτι εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ ἴδιοι εἶναι μέλη της. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει «σπίλον ἢ ρυτίδα ἢ τι τῶν τοιούτων»1, δηλαδὴ δὲν ἔχει ψεγάδι ἢ ἐλάττωμα ἢ κάτι παρόμοιο. Μᾶς τὴν προσέφερε ὁ Χριστὸς μὲ τὴ θυσία Του. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὰ μέλη της πρέπει νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πνευματική τους πρόοδο καὶ νὰ ἔχουν καθαρότητα βίου.
Οἱ χριστιανοὶ ἔχουν ὑποχρεώσεις ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖες καταλήγουν στὴ δική τους σωτηρία. Ὁ ναὸς δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται ὡς ἐκκλησιαστικὴ ὑπηρεσία, ὅπως εἶναι οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες, ὅπου πηγαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὴ ρύθμιση ὑποθέσεων. Στὸ ναὸ πηγαίνουμε γιὰ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ νὰ μετάσχουμε στὰ σωτήρια μυστήριά της προκειμένου νὰ ἔχουμε τὴ χάρη (βοήθεια) τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Παράλληλα μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἀκούσουμε... τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν ἀποδεχθοῦμε καὶ νὰ ἀποτελεῖ γιὰ τὸν καθένα ὁδηγὸς πνευματικῆς πορείας. Μόνο ἔτσι εἴμαστε ζωντανὰ καὶ συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ἔλεγε στοὺς πολυπληθεῖς ἀκροατές του γιὰ τὰ καθήκοντά τους πρὸς τὴν Ἐκκλησία: «Σκεφτεῖτε τί ὑποχρεώσεις ἔχετε! Πόση ἁγιότητα πρέπει νὰ ἔχετε, πόση ἀλήθεια! Τί ἐγρήγορση, τί πνευματικὴ θεωρία καὶ πόση μυστικὴ ἐργασία! Πόσες ἀρετὲς πρέπει νὰ σᾶς κοσμοῦν, πόση πίστη, ἐλπίδα κι ἀγάπη, πόση ἐγκράτεια, συμπάθεια, ἀμοιβαία φροντίδα. Πόσο πρέπει νὰ στηρίζετε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον στὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς!»2.
Στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὰ πνευματικὰ θέματα. Δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ βρεθοῦν στὸ ναό, νὰ ἐπιλέξουν τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, ἐγκαταλείποντας τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιλογές. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς τακτικὰ ἐκκλησιαζόμενους δὲν ἔχουν σταθερότητα στὴν τήρηση τῶν ὑποχρεώσεών τους ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία καὶ τὶς ἐντολές. Ἡ παρουσία τους στὸ ναὸ δὲν τοὺς προκαλεῖ μεταβολὲς στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους, δηλαδὴ στὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐπιθυμίες τους. Τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ τὸν ἀκοῦν βαρύθυμα, ἐνῶ μετὰ τὴ θεία Λειτουργία, στὸ προαύλιο τοῦ ναοῦ, πρόθυμα ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐπικαιρότητα καὶ τὶς ἀπόψεις γνωστῶν καὶ «διασήμων» προσώπων, ὅπως εἶναι οἱ πολιτικοί, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ καλλιτέχνες, οἱ ἀθλητὲς κ.λπ. καὶ κάποτε τὶς ἀποδέχονται, παρόλο ποὺ γνωρίζουν ὅτι τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα εἶναι παντελῶς ἄσχετα μὲ τὴν Ἐκκλησία! Ἡ πνευματική τους κατάσταση μπορεῖ νὰ βελτιωθεῖ, ὅταν ἐπικοινωνήσουν μὲ ἐνάρετους κληρικούς, ποὺ διακονοῦν στὴν Ἐκκλησία. Ἴσως κάποιος ρωτήσει, ἂν ὑπάρχουν τέτοιοι κληρικοὶ στὶς μέρες μας. Εἶναι πικρὴ ἡ διαπίστωση ὅτι δὲν εἶναι πολλοί. Σπανίζουν, γι’ αὐτὸ εἶναι δυσεύρετοι. Καὶ αὐτὸ εἶναι μεγάλο πρόβλημα, ποὺ δύσκολα λύνεται. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμαστε. Νὰ μὴ λησμονοῦμε ὅτι ἕνα ἐνάρετος κληρικὸς μπορεῖ νὰ καλύψει τὸ κενὸ ποὺ δημιουργοῦν δεκάδες ἀνάξιοι κληρικοί. Οἱ καλοπροαίρετοι χριστιανοί, ὅταν ἔχουν τὴν καλὴ ἀνησυχία, συναντοῦν τοὺς ἐνάρετους κληρικούς, συνομιλοῦν μαζί τους, παρηγοροῦνται ἀπὸ τὰ λόγια τους καὶ φωτίζονται ἀπὸ τὸ παράδειγμά τους.
Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ αἰσθάνονται τὴν Ἐκκλησία ὡς πνευματικὸ ἰατρεῖο, ὅπου βρίσκουν αὐτὸ ποὺ κάθε φορὰ ἔχουν ἀνάγκη. Ἐξασφαλίζουν τὴν ἄνωθεν βοήθεια καὶ μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίζουν μὲ ἐπιτυχία σοβαρὰ προβλήματα καὶ δυσάρεστες καταστάσεις. «Ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ τὶς ἀνοικτὲς πληγὲς τῆς ἁμαρτίας θεραπεύονται μὲ τὰ θεοχαρίτωτα φάρμακα, ποὺ χορηγεῖ ὁ Θεός. Καὶ τὰ φάρμακα αὐτὰ εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ θεία Εὐχαριστία, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ διδασκαλία, ἡ καθοδήγηση καὶ ἡ παρηγορία τῶν πνευματικῶν ποιμένων. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ πνευματικὸς καὶ κοινὸς νιπτήρας ποὺ μᾶς καθαρίζει, μᾶς ἐξαγνίζει, μᾶς ἀναγεννᾶ καὶ μᾶς ἁγιάζει. Εἶναι ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπου ὅλοι οἱ πιστοὶ ἁγιάζονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὸ βάπτισμα, τὸ χρῖσμα, τὰ ἄλλα μυστήρια καὶ κυρίως μὲ τὴ θεία Λειτουργία. Εἶναι ὁ πνευματικὸς ἥλιος τοῦ κόσμου ποὺ φωτίζει καὶ δίνει ζωὴ σ’ ὅλους ἐκείνους, ποὺ ζοῦν «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. δ΄ 16), σ’ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἔχει νεκρώσει ἡ ἁμαρτία»3, ὅπως τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης.
Εἶναι εὐλογημένοι τοῦ οὐράνιου Πατέρα ὅσοι βιώνουν τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχουν τὴ βεβαιότητα ὅτι βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴ φροντίδα του.
Οἱ χριστιανοὶ ἔχουν ὑποχρεώσεις ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖες καταλήγουν στὴ δική τους σωτηρία. Ὁ ναὸς δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται ὡς ἐκκλησιαστικὴ ὑπηρεσία, ὅπως εἶναι οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες, ὅπου πηγαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὴ ρύθμιση ὑποθέσεων. Στὸ ναὸ πηγαίνουμε γιὰ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ νὰ μετάσχουμε στὰ σωτήρια μυστήριά της προκειμένου νὰ ἔχουμε τὴ χάρη (βοήθεια) τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Παράλληλα μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἀκούσουμε... τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν ἀποδεχθοῦμε καὶ νὰ ἀποτελεῖ γιὰ τὸν καθένα ὁδηγὸς πνευματικῆς πορείας. Μόνο ἔτσι εἴμαστε ζωντανὰ καὶ συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ἔλεγε στοὺς πολυπληθεῖς ἀκροατές του γιὰ τὰ καθήκοντά τους πρὸς τὴν Ἐκκλησία: «Σκεφτεῖτε τί ὑποχρεώσεις ἔχετε! Πόση ἁγιότητα πρέπει νὰ ἔχετε, πόση ἀλήθεια! Τί ἐγρήγορση, τί πνευματικὴ θεωρία καὶ πόση μυστικὴ ἐργασία! Πόσες ἀρετὲς πρέπει νὰ σᾶς κοσμοῦν, πόση πίστη, ἐλπίδα κι ἀγάπη, πόση ἐγκράτεια, συμπάθεια, ἀμοιβαία φροντίδα. Πόσο πρέπει νὰ στηρίζετε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον στὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς!»2.
Στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὰ πνευματικὰ θέματα. Δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ βρεθοῦν στὸ ναό, νὰ ἐπιλέξουν τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, ἐγκαταλείποντας τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιλογές. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς τακτικὰ ἐκκλησιαζόμενους δὲν ἔχουν σταθερότητα στὴν τήρηση τῶν ὑποχρεώσεών τους ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία καὶ τὶς ἐντολές. Ἡ παρουσία τους στὸ ναὸ δὲν τοὺς προκαλεῖ μεταβολὲς στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους, δηλαδὴ στὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐπιθυμίες τους. Τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ τὸν ἀκοῦν βαρύθυμα, ἐνῶ μετὰ τὴ θεία Λειτουργία, στὸ προαύλιο τοῦ ναοῦ, πρόθυμα ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐπικαιρότητα καὶ τὶς ἀπόψεις γνωστῶν καὶ «διασήμων» προσώπων, ὅπως εἶναι οἱ πολιτικοί, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ καλλιτέχνες, οἱ ἀθλητὲς κ.λπ. καὶ κάποτε τὶς ἀποδέχονται, παρόλο ποὺ γνωρίζουν ὅτι τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα εἶναι παντελῶς ἄσχετα μὲ τὴν Ἐκκλησία! Ἡ πνευματική τους κατάσταση μπορεῖ νὰ βελτιωθεῖ, ὅταν ἐπικοινωνήσουν μὲ ἐνάρετους κληρικούς, ποὺ διακονοῦν στὴν Ἐκκλησία. Ἴσως κάποιος ρωτήσει, ἂν ὑπάρχουν τέτοιοι κληρικοὶ στὶς μέρες μας. Εἶναι πικρὴ ἡ διαπίστωση ὅτι δὲν εἶναι πολλοί. Σπανίζουν, γι’ αὐτὸ εἶναι δυσεύρετοι. Καὶ αὐτὸ εἶναι μεγάλο πρόβλημα, ποὺ δύσκολα λύνεται. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμαστε. Νὰ μὴ λησμονοῦμε ὅτι ἕνα ἐνάρετος κληρικὸς μπορεῖ νὰ καλύψει τὸ κενὸ ποὺ δημιουργοῦν δεκάδες ἀνάξιοι κληρικοί. Οἱ καλοπροαίρετοι χριστιανοί, ὅταν ἔχουν τὴν καλὴ ἀνησυχία, συναντοῦν τοὺς ἐνάρετους κληρικούς, συνομιλοῦν μαζί τους, παρηγοροῦνται ἀπὸ τὰ λόγια τους καὶ φωτίζονται ἀπὸ τὸ παράδειγμά τους.
Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ αἰσθάνονται τὴν Ἐκκλησία ὡς πνευματικὸ ἰατρεῖο, ὅπου βρίσκουν αὐτὸ ποὺ κάθε φορὰ ἔχουν ἀνάγκη. Ἐξασφαλίζουν τὴν ἄνωθεν βοήθεια καὶ μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίζουν μὲ ἐπιτυχία σοβαρὰ προβλήματα καὶ δυσάρεστες καταστάσεις. «Ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ τὶς ἀνοικτὲς πληγὲς τῆς ἁμαρτίας θεραπεύονται μὲ τὰ θεοχαρίτωτα φάρμακα, ποὺ χορηγεῖ ὁ Θεός. Καὶ τὰ φάρμακα αὐτὰ εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ θεία Εὐχαριστία, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ διδασκαλία, ἡ καθοδήγηση καὶ ἡ παρηγορία τῶν πνευματικῶν ποιμένων. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ πνευματικὸς καὶ κοινὸς νιπτήρας ποὺ μᾶς καθαρίζει, μᾶς ἐξαγνίζει, μᾶς ἀναγεννᾶ καὶ μᾶς ἁγιάζει. Εἶναι ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπου ὅλοι οἱ πιστοὶ ἁγιάζονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὸ βάπτισμα, τὸ χρῖσμα, τὰ ἄλλα μυστήρια καὶ κυρίως μὲ τὴ θεία Λειτουργία. Εἶναι ὁ πνευματικὸς ἥλιος τοῦ κόσμου ποὺ φωτίζει καὶ δίνει ζωὴ σ’ ὅλους ἐκείνους, ποὺ ζοῦν «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. δ΄ 16), σ’ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἔχει νεκρώσει ἡ ἁμαρτία»3, ὅπως τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης.
Εἶναι εὐλογημένοι τοῦ οὐράνιου Πατέρα ὅσοι βιώνουν τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχουν τὴ βεβαιότητα ὅτι βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴ φροντίδα του.
Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Σημειώσεις:
1. Ἐφεσ. ε΄ 25-27.
2. Ἁγίου Ἰωάννου Κρονστάνδης, Ἐκκλησία ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας, Ἀθήνα 2012, σελ. 19.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου