Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας

Ἀναμφισβήτητα ἱστορικῆς σημασίας πρέπει νὰ χαρακτηρισθεῖ ἡ ὁμόφωνη ἀπόφαση τῶν 88 κρατῶν – μελῶν τῆς UNESCO, μὲ τὴν ὁποία στὸ ἑξῆς καθιερώνεται ἡ 9η Φεβρουαρίου κάθε ἔτους ὡς «Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας». Τὸ ἐντυπωσιακό, σύμφωνα μὲ τὴν εἴδηση, εἶναι «ὅτι ἡ ἀπόφαση συνοδεύεται ἀπὸ μία τεκμηρίωση, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ διθύραμβο γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα».
Ἀναλυτικότερα, τὸ κείμενο τῆς ἀποφάσεως τῆς UNESCO ἀναφέρει ὅτι «ἡ Ἑλληνικὴ συνδυάζει τέσσερα ἰδιαίτερα σημαντικὰ χαρακτηριστικά:..
Α. Ἀδιάσπαστη συνέχεια 40 αἰώνων προ­φορικῆς παραδόσεως καὶ 35 αἰώνων γρα­πτῆς παραδόσεως, ἐὰν λάβουμε ὑπ᾿ ὄψιν τὴν γραμμικὴ γραφὴ Β΄ ἢ τουλάχιστον 28 αἰῶνες γραπτῆς παραδόσεως, ἐὰν περιορι­σθοῦμε στὴν ἀλφαβητικὴ γραφή, γεγονὸς ποὺ καθιστᾶ τὰ Ἑλληνικὰ τὴν πιὸ μακροχρόνια, ἀδιάκοπα ὁμιλούμενη καὶ γραφόμενη γλῶσσα στὴν Εὐρώπη. (…)
Β. Μοναδικὴ καλλιέργεια ὡς γλῶσσα (λεξιλόγιο, γραμματικὴ καὶ σύνταξη), λόγῳ τῆς χρήσεώς της ἀπὸ ἀπαράμιλλες ἱστορικὲς προσωπικότητες τῆς λογοτεχνίας, τῆς ποιήσεως, τοῦ θεάτρου, τῆς φιλοσοφίας, τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς ἐπιστήμης, ὅπως ὁ Ὅμηρος, ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Αἰσχύλος, ὁ Θουκυδίδης, ὁ Ἱπποκράτης, ὁ Ἀρχιμήδης καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Γ. Εὐρεῖα παρουσία σὲ πολλὲς γλῶσσες, καθώς, διαχρονικῶς, ἡ Ἑλληνικὴ ἔχει ἀποτελέσει μία ἀπὸ τὶς σημαντικώτερες γλῶσσες ὡς πρὸς τὴν ἐπίδρασή της σὲ ὅλες τὶς ἄλλες εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες καί, δι᾿ αὐτῶν, εὐρύτερα στὸν κόσμο τῶν γλωσσῶν. Ἐπὶ πλέον, ἡ ἰδιαίτερη σημασία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης ἐπιβεβαιώνεται σαφῶς ἀπὸ τὸ γεγονός, ὄτι διδάσκεται διεθνῶς (…) σὲ ἕδρες κλασσικῶν σπουδῶν ἀνὰ τὸν κόσμο (…).
Δ. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἦταν καὶ παραμένει μέχρι καὶ σήμερα ἀνεξάντλητη πηγὴ τῆς διεθνοῦς ἐπιστημονικῆς ὁρολογίας ­ἰδιαίτερα στὴν ἰατρική, καθὼς καὶ στὰ μαθηματικά, στὴν φυσική, στὴν χημεία, στὴν ­μηχανική, στὴν ἀστρονομία, στὴν κβαντομηχανική, στὶς κοινωνικὲς καὶ στὶς ἀνθρωπιστικὲς ἐπι­στῆμες (…)» («Ἑστία» 16-4-2025).
Ἂς σημειωθεῖ ὅτι τὴν πρόταση γιὰ τὴν καθιέρωση «Παγκόσμιας Ἡμέρας Ἑλληνι­κῆς Γλώσσας» κατέθεσε ὁ Μόνιμος Ἀντι­πρόσωπος τῆς Ἑλλάδος στὸ Συμβούλιο τῆς UNESCO, πρέσβυς κ. Γεώργιος Κουμουτσάκος, καὶ ἐπὶ τῆς προτάσεως ἡ πρώτη χώρα ποὺ ἀνταποκρίθηκε θετικὰ μὲ παρέμβασή της στὴ συνεδρίαση τῆς UNESCO ἦταν ἡ Ἁϊτή (ἡ πρώτη χώρα ποὺ εἶχε ἀναγνωρίσει καὶ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση καὶ τὴν Ἑλλάδα ὡς ἀνεξάρτητο Κράτος). Τελικὰ βέβαια, ὅπως ἀναφέραμε, ἡ ἀπόφαση ὑπῆρξε ὁμόφωνη.
Ἡ τιμὴ ποὺ προσγίνεται στὴν πατρίδα μας μὲ τὴν ἀπόφαση αὐτή – γεγονὸς ποὺ καταδεικνύει τὴν οἰκουμενικὴ ἀναγνώριση τῆς ποιότητος καὶ τοῦ ἐπιπέδου τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας – εἶναι, νομίζουμε, ἀπροσμέτρητη. Συνάμα ὅμως ὑπογραμμίζει καὶ τὴ δική μας ντροπή, καθὼς ὅλος αὐτὸς ὁ γλωσσικὸς πλοῦτος καὶ ἡ ὀμορφιὰ ἔχει τὰ τελευταῖα χρόνια οἰ­κτρὰ ὑποβαθμισθεῖ καὶ χλευασθεῖ, βεβηλω­θεῖ στὴν ἴδια τὴν πατρίδα μας μὲ τὴ φοβερὴ
λεξιλογικὴ πενία τῶν Νεοελλήνων καὶ μάλι­στα τῆς μαθητιώσας νεολαίας. Γεγονὸς ποὺ παραπέμπει ὁπωσδήποτε καὶ σὲ ἔκπτωση τῶν ἐγκεφαλικῶν λειτουργιῶν τοῦ ἀνθρώπου καὶ σὲ πολιτισμικὸ μαρασμό. Ἐπιτακτικὴ λοιπὸν ἡ ἀνάγκη γενικῆς ἀναθεωρήσεως ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς φορεῖς τῆς χώρας μας (Ὑπουργεῖο Παιδείας, Ἀκαδημία Ἀθηνῶν), γιὰ μιὰ γλωσσικὴ καλλιέργεια τῶν παιδιῶν μας ἀντάξια τοῦ μεγαλείου τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. 

osotir