Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ἦταν ἡ τελικὴ σφραγῖδα πρὶν τὰ Ἅγια Πάθη ποὺ πιστοποίησε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀπόλυτος Κύριος τῆς ζωῆς καὶ νικητὴς τοῦ θανάτου. Εἶναι μιὰ συγκλονιστικὴ στιγμὴ τῶν Εὐαγγελίων, ὅπου φανερώνονται ταυτόχρονα καὶ οἱ δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀνθρώπινη καὶ ἡ θεϊκή. Εἶναι μιὰ προφητεία ποὺ ὁ Χριστὸς παρέδωσε στὸν κόσμο στὴ μορφὴ ἑνὸς ἐκπληκτικοῦ θαύματος.
Ὀκτὼ ἡμέρες ἀργότερα ὁ Ζωοδότης θὰ παρέδιδε τὸ πνεῦμα του στὸν Σταυρό. Κι ἔπειτα θὰ συνέτριβε τὸ κράτος τοῦ Ἅδη. Ὁ Λάζαρος ἦταν ἕνα μικρὸ λάφυρο τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἡγεμονία τοῦ θανάτου, ἕνα προμήνυμα... τῆς τελικῆς λεηλασίας αὐτοῦ τοῦ ἀρχαίου κακοῦ ποὺ συντελέστηκε μὲ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Τὸ προειδοποιητικὸ χτύπημα, πρὶν τὸ καθολικὸ σάρωμα.
Ξέρουμε ὅτι ὁ Λάζαρος ἦταν καρδιακὸς φίλος τοῦ Χριστοῦ, καὶ αὐτό μᾶς κάνει νὰ συλλογιζόμαστε ὅτι ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἕνας «Λάζαρος».
«Τὸν Χριστὸ νὰ Τὸν αἰσθανόμαστε φίλο μας. Εἶναι ὁ φίλος μας. Τὸ βεβαιώνει ὁ ἴδιος, ὅταν λέει: ‘’Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ...’’. Σὰν φίλο νὰ Τὸν ἀτενίζουμε καὶ νὰ Τὸν πλησιάζουμε», ἔλεγε τόσο ὄμορφα ὁ Ἅγιος Πορφύριος μὲ τὴν ἀγαπητική του ψυχή.
Τὸ σῶμα τοῦ τετραήμερου Λαζάρου εἶχε παραδοθεῖ ἤδη στὴ φθορὰ καὶ τὴ σήψη, ἔτσι ὅπως ὁρίζουν οἱ λειτουργίες τῆς φύσης. Κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει βρεθεῖ τρόπον τινὰ στὴ νεκρικὴ κατάσταση τοῦ Λαζάρου. Ὄχι μόνο γιὰ τέσσερις μέρες, ἀλλὰ γιὰ μῆνες, γιὰ χρόνια ἢ καὶ γιὰ μιὰ ὁλόκληρη ζωή, τὰ πάθη μας νεκρώνουν τὴν ψυχὴ καὶ προκαλοῦν πνευματικὴ σήψη ποὺ ἐξαπλώνεται, ὅσο δὲν λαμβάνουμε τὸ φάρμακο τῆς μετάνοιας.
Τὸ ταφικὸ σπήλαιο τοῦ Λαζάρου εἶχε ἕναν μεγάλο λίθο ποὺ τὸ ἔφραζε. Βαρύς, ἀσήκωτος καὶ ἀποτρεπτικὸς νὰ εἰσέλθει το φῶς τοῦ Χριστοῦ, σὰν τὸ πέτρινο τεῖχος τοῦ ἐγωισμοῦ, ποὺ μᾶς καθηλώνει στὴν πνευματικὴ ἀδράνεια καὶ τέλος στὴν ἀπονέκρωση.
Ἐνῷ ὁ Χριστὸς μποροῦσε νὰ θεραπεύσει ἔγκαιρα τὸν Λάζαρο ἀκόμα καὶ ἐξ’ ἀποστάσεως καὶ ἐνῷ στὴ συνέχεια «εἶδε» τὴν ἀκριβὴ στιγμὴ ποὺ ξεψύχησε ὁ φίλος του, ἐν τούτοις καθυστέρησε σκόπιμα νὰ πάει στὴ Βυθανία. Στὸ θαυμαστὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἔπρεπε νὰ περάσουν πρῶτα τέσσερεις μέρες ὥστε νὰ διαλυθεῖ κάθε ζιζάνιο ἀμφιβολίας γιὰ τὸ ἀσύλληπτο θαῦμα ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε «ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ».
Ἔτσι καὶ στὶς δικές μας ὧρες λιγοψυχίας, πολλὲς φορὲς σκεφτόμαστε μὲ παράπονο ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐπεμβαίνει τὴ στιγμὴ ποὺ νιώθουμε ὅτι τὸ χρειαζόμαστε περισσότερο. Ὅμως Ἐκεῖνος γνωρίζει τὸν κατάλληλο χρόνο καὶ τὸν κατάλληλο τρόπο ποὺ θὰ μᾶς ἀποτραβήξει ἀπὸ τὰ ὑγρὰ σκοτάδια τοῦ ψυχικοῦ μας μνήματος. Ἂν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημά Του, θὰ παραμερίσει τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει, ὅπως ἀψήφησε τοὺς Ἰουδαίους ποὺ Τὸν ἔψαχναν γιὰ νὰ Τὸν φονεύσουν, καὶ παρόλα αὐτὰ πῆγε στὴ Βυθανία παρὰ τὶς προειδοποιήσεις τῶν Ἀποστόλων.
Ὀκτὼ ἡμέρες ἀργότερα ὁ Ζωοδότης θὰ παρέδιδε τὸ πνεῦμα του στὸν Σταυρό. Κι ἔπειτα θὰ συνέτριβε τὸ κράτος τοῦ Ἅδη. Ὁ Λάζαρος ἦταν ἕνα μικρὸ λάφυρο τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἡγεμονία τοῦ θανάτου, ἕνα προμήνυμα... τῆς τελικῆς λεηλασίας αὐτοῦ τοῦ ἀρχαίου κακοῦ ποὺ συντελέστηκε μὲ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Τὸ προειδοποιητικὸ χτύπημα, πρὶν τὸ καθολικὸ σάρωμα.
Ξέρουμε ὅτι ὁ Λάζαρος ἦταν καρδιακὸς φίλος τοῦ Χριστοῦ, καὶ αὐτό μᾶς κάνει νὰ συλλογιζόμαστε ὅτι ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἕνας «Λάζαρος».
«Τὸν Χριστὸ νὰ Τὸν αἰσθανόμαστε φίλο μας. Εἶναι ὁ φίλος μας. Τὸ βεβαιώνει ὁ ἴδιος, ὅταν λέει: ‘’Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ...’’. Σὰν φίλο νὰ Τὸν ἀτενίζουμε καὶ νὰ Τὸν πλησιάζουμε», ἔλεγε τόσο ὄμορφα ὁ Ἅγιος Πορφύριος μὲ τὴν ἀγαπητική του ψυχή.
Τὸ σῶμα τοῦ τετραήμερου Λαζάρου εἶχε παραδοθεῖ ἤδη στὴ φθορὰ καὶ τὴ σήψη, ἔτσι ὅπως ὁρίζουν οἱ λειτουργίες τῆς φύσης. Κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει βρεθεῖ τρόπον τινὰ στὴ νεκρικὴ κατάσταση τοῦ Λαζάρου. Ὄχι μόνο γιὰ τέσσερις μέρες, ἀλλὰ γιὰ μῆνες, γιὰ χρόνια ἢ καὶ γιὰ μιὰ ὁλόκληρη ζωή, τὰ πάθη μας νεκρώνουν τὴν ψυχὴ καὶ προκαλοῦν πνευματικὴ σήψη ποὺ ἐξαπλώνεται, ὅσο δὲν λαμβάνουμε τὸ φάρμακο τῆς μετάνοιας.
Τὸ ταφικὸ σπήλαιο τοῦ Λαζάρου εἶχε ἕναν μεγάλο λίθο ποὺ τὸ ἔφραζε. Βαρύς, ἀσήκωτος καὶ ἀποτρεπτικὸς νὰ εἰσέλθει το φῶς τοῦ Χριστοῦ, σὰν τὸ πέτρινο τεῖχος τοῦ ἐγωισμοῦ, ποὺ μᾶς καθηλώνει στὴν πνευματικὴ ἀδράνεια καὶ τέλος στὴν ἀπονέκρωση.
Ἐνῷ ὁ Χριστὸς μποροῦσε νὰ θεραπεύσει ἔγκαιρα τὸν Λάζαρο ἀκόμα καὶ ἐξ’ ἀποστάσεως καὶ ἐνῷ στὴ συνέχεια «εἶδε» τὴν ἀκριβὴ στιγμὴ ποὺ ξεψύχησε ὁ φίλος του, ἐν τούτοις καθυστέρησε σκόπιμα νὰ πάει στὴ Βυθανία. Στὸ θαυμαστὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἔπρεπε νὰ περάσουν πρῶτα τέσσερεις μέρες ὥστε νὰ διαλυθεῖ κάθε ζιζάνιο ἀμφιβολίας γιὰ τὸ ἀσύλληπτο θαῦμα ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε «ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ».
Ἔτσι καὶ στὶς δικές μας ὧρες λιγοψυχίας, πολλὲς φορὲς σκεφτόμαστε μὲ παράπονο ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐπεμβαίνει τὴ στιγμὴ ποὺ νιώθουμε ὅτι τὸ χρειαζόμαστε περισσότερο. Ὅμως Ἐκεῖνος γνωρίζει τὸν κατάλληλο χρόνο καὶ τὸν κατάλληλο τρόπο ποὺ θὰ μᾶς ἀποτραβήξει ἀπὸ τὰ ὑγρὰ σκοτάδια τοῦ ψυχικοῦ μας μνήματος. Ἂν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημά Του, θὰ παραμερίσει τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει, ὅπως ἀψήφησε τοὺς Ἰουδαίους ποὺ Τὸν ἔψαχναν γιὰ νὰ Τὸν φονεύσουν, καὶ παρόλα αὐτὰ πῆγε στὴ Βυθανία παρὰ τὶς προειδοποιήσεις τῶν Ἀποστόλων.
Τὸ δάκρυ τοῦ Χριστοῦ
Ὅπως ἀναφέρει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη, ὁ Ἰησοῦς ὅταν εἶδε τὴν ἀδερφή τοῦ Λαζάρου Μαρία νὰ κλαίει, καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴ συνόδευαν ἐπίσης νὰ κλαῖνε, «ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν», δηλαδὴ ἐπιβλήθηκε στὸ πνεῦμα του γιὰ νὰ συγκρατήσει τὴ συγκίνησή του καὶ τάραξε τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ συνέλθει. Ἔπειτα ὅμως «ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς», παραδόθηκε στὴν ὁρμητικὴ δύναμη τῆς συγκίνησης ὡς ἄνθρωπος.
Ὁ Χριστὸς δάκρυσε γιατί ὁ θάνατος εἶναι ἡ ὕστατη καὶ ἀπόλυτη συντριβὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ποὺ γιὰ τοὺς ἀμετανόητους ἀκολουθεῖται καὶ ἀπὸ τὸν δεύτερο καὶ χειρότερο θάνατο, τὸν πνευματικό, ποὺ εἶναι ὁ αἰώνιος ἀποχωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς ἔχει ἐξασφαλίσει ὁ Θεός.
Σὲ αὐτὰ τὰ δάκρυα τοῦ Χριστοῦ, χώρεσαν ὅλοι οἱ ὠκεανοὶ δακρύων ποὺ χύθηκαν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης ποὺ ἔφερε ἡ ἀνθρωποκτόνος ἁμαρτία. Μπροστὰ στὸ μνῆμα του Λαζάρου, ὁ Χριστὸς ἔκλαψε γιὰ ὅλα τὰ μνήματα, ὅλα ἐκεῖνα τὰ χαμόγελα ποὺ πάγωσαν, ὅλη τὴν ὀμορφιὰ ποὺ ἔκλεψε τὸ χῶμα, ὅλα τὰ «ἐγὼ» ποὺ πέθαναν ἀμετανόητα καὶ ὅλα τὰ ἀναφιλητὰ ποὺ ἀναζητοῦσαν κάποιο νόημα στὴν κυριαρχία τοῦ θανάτου.
Ὅμως ἐκεῖνο τὸ δάκρυ τοῦ Χριστοῦ ἦταν καὶ ἡ πρώτη σταγόνα τῆς ἀναστάσιμης εὐλογίας ποὺ θὰ ἔβρεχε καταρρακτωδῶς σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἦταν ἁγίασμα ποὺ μέσα του κρυβόταν ὅλο τὸ ἄπειρο τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ πλάσματά Του.
Ὁ Χριστὸς δάκρυσε γιατί ὁ θάνατος εἶναι ἡ ὕστατη καὶ ἀπόλυτη συντριβὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ποὺ γιὰ τοὺς ἀμετανόητους ἀκολουθεῖται καὶ ἀπὸ τὸν δεύτερο καὶ χειρότερο θάνατο, τὸν πνευματικό, ποὺ εἶναι ὁ αἰώνιος ἀποχωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς ἔχει ἐξασφαλίσει ὁ Θεός.
Σὲ αὐτὰ τὰ δάκρυα τοῦ Χριστοῦ, χώρεσαν ὅλοι οἱ ὠκεανοὶ δακρύων ποὺ χύθηκαν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης ποὺ ἔφερε ἡ ἀνθρωποκτόνος ἁμαρτία. Μπροστὰ στὸ μνῆμα του Λαζάρου, ὁ Χριστὸς ἔκλαψε γιὰ ὅλα τὰ μνήματα, ὅλα ἐκεῖνα τὰ χαμόγελα ποὺ πάγωσαν, ὅλη τὴν ὀμορφιὰ ποὺ ἔκλεψε τὸ χῶμα, ὅλα τὰ «ἐγὼ» ποὺ πέθαναν ἀμετανόητα καὶ ὅλα τὰ ἀναφιλητὰ ποὺ ἀναζητοῦσαν κάποιο νόημα στὴν κυριαρχία τοῦ θανάτου.
Ὅμως ἐκεῖνο τὸ δάκρυ τοῦ Χριστοῦ ἦταν καὶ ἡ πρώτη σταγόνα τῆς ἀναστάσιμης εὐλογίας ποὺ θὰ ἔβρεχε καταρρακτωδῶς σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἦταν ἁγίασμα ποὺ μέσα του κρυβόταν ὅλο τὸ ἄπειρο τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ πλάσματά Του.
Πόσες φορὲς μείναμε χωρὶς ἀνάσταση;
Ἴσως θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναλογιστοῦμε πόσες φορὲς ἀκούσαμε ἐμεῖς τὸ «Λάζαρε δεῦρο ἔξω» στὴ ζωή μας, ἀλλὰ ἀρνηθήκαμε νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν ἐθισμὸ στὴν πνευματικὴ νέκρωσή μας. Πόσες φορὲς παρουσιάστηκαν ἄνθρωποι ποὺ ἔστειλε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν, καὶ νὰ ἀποκυλήσουν τὸν λίθο τοῦ ἐγωισμοῦ μας, κι ὅμως ἐμεῖς τοὺς διώξαμε καὶ μείναμε καθηλωμένοι στὸ καλοχτισμένο μνῆμα τῶν παθῶν μας.
Νὰ ἀναλογιστοῦμε πόσο παραμένουμε φασκιωμένοι ἀπὸ τὶς νεκρικὲς ταινίες ποὺ μᾶς ζώνουν, παρὰ τὰ τόσα ἁγιοπατερικὰ ἀναγνώσματα, τὰ τόσα κηρύγματα, τὰ τόσα προσκυνήματα, τὶς τόσες πνευματικὲς συμβουλὲς ποὺ ἀκοῦμε.
Τελικά, πόσες φορὲς γνέφει ἡ ψυχή μας ἀρνητικὰ στὴν ἔγερση, ἀλλὰ συγκαταβατικὰ στὴν κατάβαση στὸν Ἅδη;
Εἴμαστε ὅλοι μικροὶ «Λάζαροι» ποὺ χρωστᾶμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε σὲ αὐτὴ τὴ βροντερὴ φωνὴ ποὺ μᾶς καλεῖ νὰ ξαναβγοῦμε στὸ ζεστὸ φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὁ τάφος τῆς ἀμετανόητης ψυχῆς μας, εἴτε μιὰ ἁπλῆ σπηλιὰ εἶναι – εἴτε τῆς χτίσουμε ὁλόκληρο μαυσωλεῖο, τὴν ἴδια σήψη περιέχει. Τὸ ἴδιο σκοτάδι φιλοξενεῖ. Τὴν ἴδια αἰώνια κατάληξη θὰ ἔχει.
Ἡ ἐτυμολογία τοῦ ὀνόματος Λάζαρος εἶναι ἀπὸ τὸ ἑβραϊκό «’El’azár», ποὺ σημαίνει «ὁ θεὸς βοηθός». Ἡ χεῖρα βοηθείας προσφέρεται σὲ ὅλους μας. Μένει νὰ ζωοποιηθοῦμε μὲ τὰ βήματα τῆς δικῆς μας ἀνάστασης...
Νὰ ἀναλογιστοῦμε πόσο παραμένουμε φασκιωμένοι ἀπὸ τὶς νεκρικὲς ταινίες ποὺ μᾶς ζώνουν, παρὰ τὰ τόσα ἁγιοπατερικὰ ἀναγνώσματα, τὰ τόσα κηρύγματα, τὰ τόσα προσκυνήματα, τὶς τόσες πνευματικὲς συμβουλὲς ποὺ ἀκοῦμε.
Τελικά, πόσες φορὲς γνέφει ἡ ψυχή μας ἀρνητικὰ στὴν ἔγερση, ἀλλὰ συγκαταβατικὰ στὴν κατάβαση στὸν Ἅδη;
Εἴμαστε ὅλοι μικροὶ «Λάζαροι» ποὺ χρωστᾶμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε σὲ αὐτὴ τὴ βροντερὴ φωνὴ ποὺ μᾶς καλεῖ νὰ ξαναβγοῦμε στὸ ζεστὸ φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὁ τάφος τῆς ἀμετανόητης ψυχῆς μας, εἴτε μιὰ ἁπλῆ σπηλιὰ εἶναι – εἴτε τῆς χτίσουμε ὁλόκληρο μαυσωλεῖο, τὴν ἴδια σήψη περιέχει. Τὸ ἴδιο σκοτάδι φιλοξενεῖ. Τὴν ἴδια αἰώνια κατάληξη θὰ ἔχει.
Ἡ ἐτυμολογία τοῦ ὀνόματος Λάζαρος εἶναι ἀπὸ τὸ ἑβραϊκό «’El’azár», ποὺ σημαίνει «ὁ θεὸς βοηθός». Ἡ χεῖρα βοηθείας προσφέρεται σὲ ὅλους μας. Μένει νὰ ζωοποιηθοῦμε μὲ τὰ βήματα τῆς δικῆς μας ἀνάστασης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου