Ἐπικήδειος λόγος Γεωργίου Ἀποστολάκη γιὰ τὸν ἀνηψιὸ του Βασίλειο Καλογήρου: «Ὅσα μὲ βίαιο, ἐπώδυνο καὶ μαρτυρικὸ τρόπο σοῦ στέρησαν πονηρὰ μυαλὰ καὶ δόλια χέρια, θὰ σοῦ τὰ δώσει Ἐκεῖνος πολλαπλάσια στὸν Οὐρανό»!

 

Ὁ ἐπικήδειος αὐτὸς λόγος ἐκφωνήθηκε ἀπὸ τὸν θεῖο του Γεώργιο Ἀποστολάκη

IN MEMORIAM ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ

Σεβασμιότατε ἅγιε Λαρίσης κύριε Ἱερώνυμε, πανοσιολογιότατοι καθηγούμενοι, σεβαστοὶ πατέρες καὶ μητέρες, τὴν εὐχή σας.
Ἀγαπημένα μου ἀδέλφια, Κωνσταντῖνε καὶ Σοφία, καλή μου ἀνιψιὰ Χρυσούλα, καὶ σὺ γιε μου Στέφανε καὶ σύζυγέ μου Θωμαή, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι ποὺ περίλυποι ἤλθατε νὰ προσευχηθεῖτε γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ Βασίλη μας καὶ γιὰ συμπαράσταση.
Δὲν θὰ σᾶς πῶ δικά μου λόγια. Θὰ σᾶς πῶ τὰ ἅγια λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ποὺ ἀκούσαμε νωρίτερα στὴν ἀκολουθία:...
«Δὲν θέλω, ἀδελφοί μου, νὰ ἀγνοεῖτε ὅσα ἔχουν σχέση μὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν κοιμηθεῖ, γιὰ νὰ μὴ λυπᾶσθε, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν ἔχουν ἐλπίδα. Γιατί, ἂν πιστεύουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς πέθανε καὶ ἀναστήθηκε, ἔτσι καὶ ὁ Θεός, ἐκείνους ποὺ ἔχουν κοιμηθεῖ, ὄντας ἑνωμένοι μαζὶ τοῦ μὲ τὴν πίστη στὸν Ἰησοῦ, θὰ τοὺς πάρει κοντά Του».

Χαρεῖτε λοιπὸν καὶ μὴ εἶστε λυπημένοι. Γιατί τὸ λέει τὸ ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Ἀποστόλου: «Αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κοιμηθεῖ μὲ πίστη στὸν Ἰησοῦ, θὰ τοὺς πάρει Ἐκεῖνος κοντά Του». Καὶ ὁ Βασίλης κοιμήθηκε μὲ βέβαιη τὴν πίστη του στὸ Χριστό.

Καὶ σὲ σένα εἰδικότερα ἀδελφούλα μου ποὺ στέναξες ὅταν εἶδες τὸ καταφαγωμένο ἀπὸ τὰ ἄγρια ζῶα σῶμα τοῦ γιοῦ σου, καὶ μάλιστα σὲ προχωρημένη σήψη, θέλω νὰ σοῦ πῶ αὐτό: Ἔτσι, κι ἀλλιῶς ὅποιος πεθαίνει, σὲ λίγο σαπίζει, διαλύεται καὶ γίνεται σκόνη καὶ στάχτη. Τί σημασία ἔχει ὅμως αὐτό, ἀδελφούλα μου; Αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς, ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ χαίρεσαι. Γιατί αὐτὸ κάνει καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν θέλει νὰ ξαναφτιάξει ἕνα σπίτι ποὺ ἔχει παλιώσει. Βγάζει δηλαδὴ πρῶτα ἔξω τοὺς ἐνοίκους του καὶ μετά, ἀφοῦ γκρεμίσει τὸ παλιὸ σπίτι, κτίζει ἄλλο, καινούργιο καὶ ὀμορφότερο. Φυσικά, καθόλου δὲν λυποῦνται οἱ ἔνοικοι ποὺ βγῆκαν γιὰ λίγο ἀπὸ τὸ παλιὸ σπίτι, ἀλλά, ἀντίθετα, χαίρονται πάρα πολύ. Γιατί δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ ἡ κατεδάφιση, ἀλλὰ χαίρονται προκαταβολικὰ γιὰ τὴ νέα οἰκοδομὴ ποὺ θὰ ξαναχτιστεῖ.

Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κάνει καὶ ὁ Θεός. Ἐπειδὴ θέλει νὰ μᾶς ἀνακαινίσει, διαλύει τὸ σῶμα μας, ἀφοῦ πρῶτα βγάλει ἔξω ἀπὸ αὐτὸ τὴν ψυχή μας. Θὰ ἀνακαινίσει τὸ σῶμα καὶ μετὰ θὰ ἐγκαταστήσει πάλι μέσα τὴν ψυχή, καὶ μάλιστα, μὲ περισσότερη λαμπρότητα καὶ δόξα. Αὐτὸ ἔκανε καὶ μὲ τὸ σῶμα τοῦ Βασίλη. Τόσο πιὸ λαμπρὸ θὰ τὸ ἀνακαινίσει καὶ θὰ τὸ ἐγκαταστήσει πάλι μέσα στὴν ψυχή του, ὅσο περισσότερο ἐπέτρεψε νὰ φθαρεῖ στὴν ἐπίγεια μορφή του.

Μὴ στέκεσαι λοιπὸν σ' ἐκεῖνον τὸν Βασίλη ποὺ ἔχει πιὰ κλείσει τὰ μάτια του καὶ κείτεται βουβὸς καὶ ἄφωνος, σεσηπὼς καὶ κατασπαραγμένος, ἀλλὰ σκέψου ἐκεῖνον τὸν Βασίλη ποὺ θὰ ἀναστηθεῖ. Σκέψου τὸν Βασίλη ποὺ θὰ ἀπολαύσει δόξα ἀνέκφραστη, θαυμαστὴ καὶ ἐξαίσια. Στρέψτε, καὶ σὺ καὶ ὁ Ντῖνος καὶ ἡ Χρυσούλα, τὰ μάτια σας ἀπ' αὐτὸ ποὺ βλέπετε, σ' ἐκεῖνο ποὺ θὰ γίνει.

Θλίβεστε βέβαια καὶ θρηνεῖτε, καὶ σεῖς καὶ ὅλοι μας, γιατί χάσατε τὸν πιὸ δικό σας ἄνθρωπο. Καὶ δίκαια θὰ μοῦ πεῖτε: Πῶς μποροῦμε νὰ μὴν πονᾶμε; Ἄνθρωπὸς μας εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔφυγε καὶ μάλιστα μὲ τέτοιο βάρβαρο καὶ εἰδεχθῆ τρόπο. Ἀπὸ χέρια ἄνομα. Οὔτε ἐγὼ ὅμως σᾶς λέω κάτι τέτοιο. Δὲν σᾶς μιλάω γιὰ τὴ λύπη, ἀλλὰ γιὰ τὴν ὑπερβολή. Γιατί, τὸ νὰ λυπᾶται κανείς, εἶναι φυσικό. Μὴν ἐπιτρέψτε ὅμως τὴ λύπη νὰ ἀνέβει πάνω ἀπὸ τὸ μέτρο. Πονέστε, κλάψτε, ἀλλὰ μὴν ἀπογοητεύεστε, καὶ μὴν ὀλιγοψυχεῖτε. Ἂς εὐχαριστήσουμε τὸν Θεό, ποὺ παίρνει κοντά Του τὸν ἄνθρωπό μας. Ἔτσι, θὰ τιμήσουμε ἐκεῖνον ποὺ ἔφυγε ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ θὰ τὸν ἐφοδιάσουμε μὲ λαμπρά, ἐντάφια δῶρα.

Ναὶ νὰ δακρύσουμε. Ἂς δακρύσουμε ὅμως στὸ μέτρο ποὺ δάκρυσε κι ὁ Κύριός μας γιὰ τὸν Λάζαρο. Δάκρυσε καὶ ὁ Κύριος· κι ἔτσι, μὲ τὸ παράδειγμά Του, ἔχει θέσει καὶ σὲ μᾶς μέτρα, κανόνα καὶ ὅρια τῆς λύπης. Αὐτὰ τὰ ὅρια, δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τὰ ὑπερβαίνουμε. 

Καὶ σεῖς ὅλοι ἀγαπητοί μας συγγενεῖς καὶ φίλοι, ποὺ σπεύσατε νὰ μᾶς συμπαρασταθεῖτε στὴν δύσκολη αὐτὴ στιγμή, θέλω ἀπὸ καρδιᾶς νὰ σᾶς εὐχαριστήσω. Νὰ εὐχαριστήσω καὶ τὶς χιλιάδες ἄλλων καλῶν ἀνθρώπων ποὺ 50 μέρες τώρα συντροφεύατε τὸν Βασίλη στὸ ταξίδι του καὶ ἐνισχύατε τὴν οἰκογένειά του μὲ τὶς πολλὲς καὶ δυνατὲς προσευχές σας. Νὰ εὐχαριστήσω ὅλους τοὺς κληρικούς, τὰ μοναστήρια, τοὺς μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχὲς ποὺ εἶχαν στὴν ἀνύστακτη προσευχή τους τὸν Βασίλη καὶ τοὺς δικούς του. Αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ σᾶς πῶ ὅτι οἱ προσευχές σας κρατήσανε καὶ κρατᾶνε κι αὐτοὺς καὶ ἐμᾶς τους γύρω. Τὶς αἰσθανόμασταν τὶς προσευχές σας. Πιστεύω ὅτι ἦταν ἡ μεγάλη προῖκα ποὺ πῆρε μαζί του ὁ Βασίλης.

Καὶ τώρα θέλω νὰ ἀπευθυνθῶ σὲ σένα Βασιλάκη μας. Θὰ μᾶς λείψεις. Ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι σὲ κάποιον καιρό, δὲν ξέρω πότε, θὰ καμαρώνουμε γιὰ σένα. Καὶ πολλοὶ τότε θὰ λένε: Ἐγὼ προσευχήθηκα γι’ αὐτόν!

Σοῦ κόψανε, βίαια καὶ βάρβαρα, τὸ νῆμα τῆς ζωῆς σου χέρια ἄνομα. Χέρια ποὺ τὰ διατάξανε ἄλλοι ἄνομοι. Μᾶς εἶπαν οἱ ἰατροδικαστὲς ὅτι ὁ πιθανότερος τρόπος ποὺ σοῦ πήρανε τὴ ζωὴ ἦταν ἕνας ἀσφυκτικὸς θάνατος, ἕνας στραγγαλισμὸς ἴσως. Καὶ αὐτὸ 3-4 ἡμέρες μετὰ τὴν ἐξαφάνισή σου. Καὶ σὲ φαντάζομαι Βασίλη νὰ ζητᾶς καὶ σύ, σὰν τὰ παιδιὰ τοῦ ματωμένου τρένου τῶν Τεμπῶν, ὀξυγόνο καὶ ἀέρα γιὰ νὰ κρατηθεῖς στὴ ζωή.

Εἶμαι ὑπερβέβαιος Βασίλη ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, θὰ ρίξει, ὅταν καὶ ὅπως Ἐκεῖνος θέλει, φῶς στὶς συνθῆκες τοῦ ἄδικου θανάτου σου. Θὰ τὰ μάθουμε ὅλα. Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς δὲν θὰ ἐφησυχάσουμε. Θὰ ἀπαιτήσουμε τὴν δικαίωσή σου. Θὰ βροῦμε τοὺς ἐνόχους καὶ θὰ λάβουν τὴν τιμωρία ποὺ τοὺς ἀξίζει. Στὸ ὑποσχόμαστε καὶ στὸ χρωστᾶμε.

Ἀλλά, ὁ Θεός μας δὲν εἶναι ἄδικος. Εἶναι δίκαιος καὶ σπλαχνικὸς πατέρας. Ὅσα μὲ βίαιο, ἐπώδυνο καὶ μαρτυρικὸ τρόπο σου στέρησαν πονηρὰ μυαλὰ καὶ δόλια χέρια, θὰ σοῦ τὰ δώσει Ἐκεῖνος πολλαπλάσια στὸν Οὐρανό. Μαρτυρικὰ θὰ εἶναι τὰ στεφάνια σου!

Ἤδη ἐκεῖ στὸν Οὐρανὸ «σαράντισες» καὶ σὲ βλέπω νὰ σὲ κρατάει ἀπὸ τὸ χέρι ὁ πρῶτος σου πνευματικός, ὁ πατέρας Κύριλλος Γεραντώνης, ὁ νέος Ἅγιος Κύριλλος τῆς Μονῆς Ὁσίου Δαβίδ, δὲν ἔχω κανένα ἐνδοιασμὸ νὰ τὸ πῶ, καὶ νὰ σὲ ξεναγεῖ στὸ λειμῶνα τοῦ Παραδείσου. Δὲν ἔχουμε ξεχάσει ὅτι τὸ εἶχε δηλώσει καθαρά: «Αὐτὸ τὸ παιδί, τὸ ἀναλαμβάνω ἐγώ, θὰ εἶναι ὑπὸ τὴν προστασία μου». Σᾶς βλέπω λοιπὸν μαζὶ νὰ περιδιαβαίνετε στὰ κάλλη τοῦ Παραδείσου καὶ κάπου ἐκεῖ νὰ συναντᾶς τοὺς παπποῦδες σου: τὸν Βασίλειο καὶ τὸν Στέφανο, τὶς γιαγιάδες σου: τὴν Εὐαγγελία καὶ τὴν Χρυσούλα, καὶ ὅλοι μαζὶ νὰ εὐφραίνεστε μὲ τὴ θέα τῆς Ἁγίας Τριάδας.

Μακάρι, νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ ἐμεῖς αὐτῆς τῆς θέας. Ἄμην!

Ὁ ἐπικήδειος αὐτὸς λόγος ἐκφωνήθηκε ἀπὸ τὸν θεῖο του Γεώργιο Ἀποστολάκη.-