Ἡ θεώρηση ὅτι τὸ ἔθνος εἶναι κατασκευὴ καὶ παράγωγο τοῦ κράτους ἰσχύει γιὰ τὰ νεώτερα ἔθνη, αὐτὰ ποὺ δημιουργήθηκαν ὄντως τεχνητὰ μετὰ τὴν δημιουργία τῶν νεώτερων κρατῶν, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα καὶ μετά. Τὸ πιὸ ἀκριβὲς παράδειγμα ἐθνογένεσης, ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὸ κράτος χωρὶς καμία προηγούμενη ἐθνοτικὴ σχέση τῶν πολιτῶν του μεταξύ τους, ἀποτελεῖ τὸ ἀμερικανικὸ ἔθνος. Πολῖτες καταγόμενοι ἀπὸ ὅλα σχεδὸν τὰ εὐρωπαϊκὰ ἔθνη, μόλις ἀπέκτησαν τὴν πολιτική τους ἀνεξαρτησία ἀπὸ τὴν Ἀγγλία μὲ τὴν Ἀμερικανικὴ Ἐπανάσταση, ἄρχισαν μέσα ἀπὸ τοὺς μηχανισμοὺς τοῦ νεοσύστατου ἀμερικανικοῦ κράτους νὰ δημιουργοῦν καὶ νὰ ἐπιβάλουν τὰ βασικὰ χαρακτηριστικὰ αὐτοῦ ποὺ σήμερα ἀποκαλοῦμε ἀμερικανικὴ ἐθνικὴ ταυτότητα. Χωρὶς τὸ ἀμερικανικὸ κράτος, τὸ ἀμερικανικὸ ἔθνος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ δημιουργηθεῖ. Γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ θεωρητικοὶ τοῦ ἐθνικισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἑλληνόφωνοι τοὺς ἀντιγράφουν, ὁμιλοῦν περὶ ἔθνους-κράτους, καθὼς ὄντως στὴν περίπτωση τῶν Η.Π.Α. αὐτὸ... τὰ δύο συνυφάνθηκαν μὴ δυνάμενα νὰ ὑπάρξουν αὐτοτελῶς.
Τὸ πιὸ πρόσφατο δὲ παράδειγμα ἔθνους ποὺ γεννήθηκε τελείως τεχνητὰ ἀπὸ τὸ κράτος εἶναι τὸ ἔθνος τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ἀλβανικοί, εὐρύτερα σλαβικοὶ καὶ βουλγαρικοὶ κυρίως πληθυσμοί, ἐμπέδωσαν μέσα ἀπὸ τὶς κρατικὲς δομὲς τῆς F.Y.R.O.M. τὴν τεχνητὴ ἐθνικὴ ταυτότητα τοῦ «Μακεδόνα», τὴν ὁποία, ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν ἔχουν ἀφομοιώσει πλήρως, καθὼς τόσο οἱ Ἀλβανοί τοῦ Τετόβου, ὅσο καὶ οἱ κυρίαρχοι πληθυσμιακὰ Βούλγαροι ἀντιστέκονται καὶ διατηροῦν ἔντονα τὰ ἀλβανικὰ καὶ βουλγαρικὰ ἐθνοτικὰ στοιχεῖα ἀντίστοιχα.
Σὲ καμία περίπτωση, ὅμως, αὐτὴ ἡ θεώρηση δὲν μπορεῖ νὰ ἐφαρμοστεῖ στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ἀρχαία (κινεζικό, αἰγυπτιακὸ) ἢ μεσαιωνικὰ (ἀγγλικό, γαλλικὸ) ἔθνη. Τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος, ποὺ μὲ ρωτᾶτε συγκεκριμένα, ὑπάρχει μὲ πλήρη συνείδηση καὶ ἰδιαίτερα ἐθνοτικὰ χαρακτηριστικὰ (ὅμαιμον, ὁμότροπον, ὁμόγλωσσον καὶ ὁμόθρησκον) ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Παρ' ὅτι, κατὰ τὴν μεσαιωνικὴ περίοδο τῆς ἱστορίας του, ὑπῆρξε ἡ ἀλλαγὴ στὸ ὁμόθρησκον καὶ ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία περάσαμε στὴν ὀρθοδοξία, τὸ ὁμόθρησκον διατηρήθηκε, καθὼς πλέον ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ ἂν γιὰ θρησκευτικοὺς καὶ πολιτικοὺς λόγους πλέον ἀποκαλοῦνταν συχνότερα Ρωμαῖοι ἢ Ρωμηοί, εἶχαν ὡς κοινὴ πίστη τὴν πίστη στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ πίστη, μάλιστα, αὐτὴ ἔγινε τὸ σπουδαιότερο ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπα ἐθνοτικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Ἑλλήνων ἔκτοτε, καὶ ἔτσι, προσαρμόστηκαν ἢ ὡς ἕναν βαθμὸ προσαρτήθηκαν στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος καὶ τὰ βαρβαρικὰ ἔθνη, ποὺ κατὰ τὸν Μεσαίωνα βαπτίστηκαν ὀρθόδοξα, ὅπως οἱ σλαβόφωνοι, οἱ βλαχόφωνοι, καὶ οἱ ἀρβανιτόφωνοι. Στὰ νεότερα χρόνια, ἤδη ἀπὸ τὴν πρώιμη νεώτερη ἐποχή, τὴν ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας, δυστυχῶς, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καλλιέργησαν μέσα στὸ σῶμα τοῦ ἔθνους δύο θανατηφόρες διαλυτικὲς τάσεις, αὐτὴν τῆς ἐπιστροφῆς στὴν εἰδωλολατρία καὶ τὴν ἄλλη τῆς δημιουργίας ἐθνικῆς συνείδησης διακριτῆς στοὺς σλαβόφωνους (σερβικὴ καὶ βουλγαρικὴ ἀρχικά), στοὺς βλαχόφωνους (ρουμανικὴ) καὶ στοὺς ἀρβανιτόφωνους (ἀλβανική). Ἡ ἐπιστροφὴ στὰ εἴδωλα ἔμεινε στὰ μυαλὰ μόνον λίγων διανοουμένων καὶ κάποιων εὐφάνταστων λαϊκότροπων δωδεκαθεϊστῶν, διατηρῶντας τὴν ὀρθοδοξία ὡς κοινὴ πίστη τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ ἡ διαδικασία τῆς ἀπόσχισης τῶν σλαβοφώνων, τῶν βλαχοφώνων καὶ ἀκόμη καὶ τῶν ἀρβανιτοφώνων ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες δυστυχῶς εὐοδώθηκε δημιουργῶντας νέους ἐχθροὺς γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ (κατὰ μίαν ἔννοια οἱ τελευταῖοι ἐχθροὶ ποὺ δημιουργήθηκαν μὲ αὐτὴν τὴν διαδικασία ποὺ ἐκκινεῖ μέσα στὴν Τουρκοκρατία καὶ ἴσως δὲν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ ἀκόμη, δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τοὺς «Μακεδόνες» τῶν Σκοπίων). Παρόλα αὐτά, τὰ βασικὰ ἐθνοτικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Ἑλλήνων δὲν χάθηκαν καὶ ἔτσι καὶ στὶς μέρες μας, ὅπως στὴν ἀρχαιότητα, ἐξακολουθοῦμε νὰ ὁμιλοῦμε τὴν ἑλληνική, νὰ ἔχουμε τὴν ὀρθὴ πίστη, νὰ ἔχουμε τὰ κοινὰ ἤθη καὶ ἔθιμα καὶ βέβαια τὴν κοινὴ καταγωγή, ἡ ὁποία δὲν χάθηκε, καθὼς παραμένουμε σὲ αὐτὸ τὸ κομμάτι τῆς οἰκουμένης ἀπαρασάλευτα γιὰ ὅσο εἶναι γνωστὴ ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου.
Τὸ πιὸ πρόσφατο δὲ παράδειγμα ἔθνους ποὺ γεννήθηκε τελείως τεχνητὰ ἀπὸ τὸ κράτος εἶναι τὸ ἔθνος τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ἀλβανικοί, εὐρύτερα σλαβικοὶ καὶ βουλγαρικοὶ κυρίως πληθυσμοί, ἐμπέδωσαν μέσα ἀπὸ τὶς κρατικὲς δομὲς τῆς F.Y.R.O.M. τὴν τεχνητὴ ἐθνικὴ ταυτότητα τοῦ «Μακεδόνα», τὴν ὁποία, ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν ἔχουν ἀφομοιώσει πλήρως, καθὼς τόσο οἱ Ἀλβανοί τοῦ Τετόβου, ὅσο καὶ οἱ κυρίαρχοι πληθυσμιακὰ Βούλγαροι ἀντιστέκονται καὶ διατηροῦν ἔντονα τὰ ἀλβανικὰ καὶ βουλγαρικὰ ἐθνοτικὰ στοιχεῖα ἀντίστοιχα.
Σὲ καμία περίπτωση, ὅμως, αὐτὴ ἡ θεώρηση δὲν μπορεῖ νὰ ἐφαρμοστεῖ στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ἀρχαία (κινεζικό, αἰγυπτιακὸ) ἢ μεσαιωνικὰ (ἀγγλικό, γαλλικὸ) ἔθνη. Τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος, ποὺ μὲ ρωτᾶτε συγκεκριμένα, ὑπάρχει μὲ πλήρη συνείδηση καὶ ἰδιαίτερα ἐθνοτικὰ χαρακτηριστικὰ (ὅμαιμον, ὁμότροπον, ὁμόγλωσσον καὶ ὁμόθρησκον) ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Παρ' ὅτι, κατὰ τὴν μεσαιωνικὴ περίοδο τῆς ἱστορίας του, ὑπῆρξε ἡ ἀλλαγὴ στὸ ὁμόθρησκον καὶ ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία περάσαμε στὴν ὀρθοδοξία, τὸ ὁμόθρησκον διατηρήθηκε, καθὼς πλέον ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ ἂν γιὰ θρησκευτικοὺς καὶ πολιτικοὺς λόγους πλέον ἀποκαλοῦνταν συχνότερα Ρωμαῖοι ἢ Ρωμηοί, εἶχαν ὡς κοινὴ πίστη τὴν πίστη στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ πίστη, μάλιστα, αὐτὴ ἔγινε τὸ σπουδαιότερο ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπα ἐθνοτικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Ἑλλήνων ἔκτοτε, καὶ ἔτσι, προσαρμόστηκαν ἢ ὡς ἕναν βαθμὸ προσαρτήθηκαν στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος καὶ τὰ βαρβαρικὰ ἔθνη, ποὺ κατὰ τὸν Μεσαίωνα βαπτίστηκαν ὀρθόδοξα, ὅπως οἱ σλαβόφωνοι, οἱ βλαχόφωνοι, καὶ οἱ ἀρβανιτόφωνοι. Στὰ νεότερα χρόνια, ἤδη ἀπὸ τὴν πρώιμη νεώτερη ἐποχή, τὴν ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας, δυστυχῶς, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καλλιέργησαν μέσα στὸ σῶμα τοῦ ἔθνους δύο θανατηφόρες διαλυτικὲς τάσεις, αὐτὴν τῆς ἐπιστροφῆς στὴν εἰδωλολατρία καὶ τὴν ἄλλη τῆς δημιουργίας ἐθνικῆς συνείδησης διακριτῆς στοὺς σλαβόφωνους (σερβικὴ καὶ βουλγαρικὴ ἀρχικά), στοὺς βλαχόφωνους (ρουμανικὴ) καὶ στοὺς ἀρβανιτόφωνους (ἀλβανική). Ἡ ἐπιστροφὴ στὰ εἴδωλα ἔμεινε στὰ μυαλὰ μόνον λίγων διανοουμένων καὶ κάποιων εὐφάνταστων λαϊκότροπων δωδεκαθεϊστῶν, διατηρῶντας τὴν ὀρθοδοξία ὡς κοινὴ πίστη τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ ἡ διαδικασία τῆς ἀπόσχισης τῶν σλαβοφώνων, τῶν βλαχοφώνων καὶ ἀκόμη καὶ τῶν ἀρβανιτοφώνων ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες δυστυχῶς εὐοδώθηκε δημιουργῶντας νέους ἐχθροὺς γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ (κατὰ μίαν ἔννοια οἱ τελευταῖοι ἐχθροὶ ποὺ δημιουργήθηκαν μὲ αὐτὴν τὴν διαδικασία ποὺ ἐκκινεῖ μέσα στὴν Τουρκοκρατία καὶ ἴσως δὲν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ ἀκόμη, δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τοὺς «Μακεδόνες» τῶν Σκοπίων). Παρόλα αὐτά, τὰ βασικὰ ἐθνοτικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Ἑλλήνων δὲν χάθηκαν καὶ ἔτσι καὶ στὶς μέρες μας, ὅπως στὴν ἀρχαιότητα, ἐξακολουθοῦμε νὰ ὁμιλοῦμε τὴν ἑλληνική, νὰ ἔχουμε τὴν ὀρθὴ πίστη, νὰ ἔχουμε τὰ κοινὰ ἤθη καὶ ἔθιμα καὶ βέβαια τὴν κοινὴ καταγωγή, ἡ ὁποία δὲν χάθηκε, καθὼς παραμένουμε σὲ αὐτὸ τὸ κομμάτι τῆς οἰκουμένης ἀπαρασάλευτα γιὰ ὅσο εἶναι γνωστὴ ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου