Χριστουγεννιάτικο «θαῦμα»: Ὁ Δημήτρης Ἀλικάκος μελετᾶ τὸν Ἅγιο Παΐσιο!

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης 

Μέχρι καὶ τὰ βιβλία τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ξεσήκωσε ὁ Δημήτρης Ἀλικάκος, γιὰ νὰ τὸν συκοφαντήσει μὲ ἀθεολόγητες ἀνοησίες - Μιὰ ἀπάντηση στὴν τραγικὴ ἀνάρτησή του.

Τὸ ἔχουμε ἐμπεδώσει πολὺ καλὰ τόσα χρόνια. Ὁ Δημήτρης Ἀλικάκος εἶναι ὁ κατ' ἐξοχὴν μαϊντανὸς τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν. Στὸν Χριστιανισμὸ ὀφείλει τὴν ἐπαγγελματικὴ ὕπαρξή του ἄλλωστε. Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ ποὺ ἕνας ἰὸς ὀφείλει τὴν ἐπιβίωσή του σὲ ἕναν ξενιστή. 

Στὴν προκειμένη περίπτωση, ὁ ξενιστὴς εἶναι τὸ σῶμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ δόξα τῷ Θεῷ ἔχει ἕνα πανίσχυρο ἀνοσοποιητικὸ 2 χιλιετιῶν, ἔχοντας ἀντιμετωπίσει... ἀσυγκρίτως ἰσχυρότερα «παθογόνα» ἀπὸ τὴ φθηνὴ προπαγάνδα του Ἀλικάκου. Ἑπομένως οὔτε κἂν γιά... γριπούλα δὲν συζητᾶμε. 

Στοχευμένα καὶ συστηματικά, σὲ κάθε παραμονὲς Χριστουγέννων ἢ Πάσχα, θὰ ἔχουμε συναπάντημα τοῦ Ἀλικάκου μὲ κάποιο ἀντιχριστιανικὸ ντελίριο. Θὰ γράψει (ἢ θὰ πεῖ) κάτι, προσπαθῶντας νὰ κάνει «γκὲλ» στὸν πάτο τοῦ βαρελιοῦ. 

Φέτος ὅμως, ἔγινε ἕνα πολὺ ἐντυπωσιακὸ χριστουγεννιάτικο «θαῦμα». Ὁ Ἅγιος Παΐσιος «ἀνάγκασε» τὸν Ἀλικάκο νὰ διαβάσει τὶς διδαχὲς τοῦ Ἁγίου. Αὐτὸ καὶ ἂν εἶναι ἔκπληξη. Μὲ κίνητρο τὸ μῖσος τοῦ Ἀλικάκου γιὰ τὸν ἁγιασμένο γέροντα ποὺ θαυμάζει ὅλη ἡ ὑφήλιος, ὁ δημοσιογράφος φυλλομέτρησε τὰ 4 βιβλία μὲ λόγους τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ποὺ ἔχει ἐκδώσει ἡ γυναικεία Μονὴ τῆς Σουρωτῆς Θεσσαλονίκης: «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος». 

Ὁ πολυεύσπλαγχνος Θεὸς ἀκόμα καὶ στοὺς πολέμιους του, παρουσιάζει πολλὲς εὐκαιρίες γιὰ νὰ φωτιστεῖ ἡ διάνοιά τους. Ὁ Ἀλικάκος δείχνει νὰ ἀπέχει ἔτη φωτὸς ἀπὸ κάθε φώτιση, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ γιὰ τὸν πονηρό του σκοπό, διάβασε κάμποσους λόγους του Παϊσίου καὶ πρόσθεσε... 0,1% πιθανότητες νὰ ξυπνήσει ἀπὸ τὸ χριστιανοφοβικό του λήθαργο. Τὸ ὑπόλοιπο 99,99% μπορεῖ νὰ τὸ προσθέσει σὲ μιὰ στιγμὴ ἡ προαίρεση. Εἴθε νὰ γίνει καὶ αὐτό. 

Ἀλλὰ ἔστω κι ἔτσι ὁ Ἀλικάκος ἔγινε ἐπί τέλους λίγο πιὸ συνεπὴς στὶς συκοφαντίες του. Τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ νὰ πολεμᾶς τὶς ἰδέες ἑνὸς ἐχθροῦ, εἶναι νὰ γνωρίζεις τί ὑποστηρίζει. Ὁ Ἀλικάκος τόσο καιρὸ δὲν ἔκανε οὔτε αὐτό. Ἦταν τελείως ἄσχετος μὲ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ ἦταν παντελῶς ἄστοχα, ἀλλὰ καὶ παιδικὰ μπροστὰ στὴ γραμματεία τῶν ἀπολογητῶν Πατέρων. Ἁπλῶς ἀναμασοῦσε ὀπαδικὰ συνθήματα, χωρὶς καμία διαλεκτικὴ βάση. 

Ὄχι ὅτι ἄλλαξε τίποτα ἰδιαίτερο καὶ τώρα. Ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα ὁ χριστιανομάχος Ἀλικάκος, ἀλλὰ τοὐλάχιστον ἄρχισε νὰ μαθαίνει τὸ «Λόλα, νὰ ἕνα μῆλο» τῶν θρησκευτικῶν. Τί ἀνακάλυψε λοιπὸν ἐμβρόντητος ὁ ἐξερευνητής μας; 

Τί ἔκανε τὸν Ἀλικάκο νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ ροῦχα του 

Ἔγραψε σὲ ἀνάρτησή του ὅτι εἶδε γραμμένο ἕναν λόγο ποὺ ἀποδιδόταν στὸν Ἅγιο Παΐσιο καὶ τὸν ἔκανε νά... φρίξει. Στὸν λόγο αὐτὸ ὁ Ἅγιος φέρεται νὰ ἔλεγε ὅτι πολλὰ νεαρὰ παιδιὰ τὰ παίρνει πρόωρα ὁ Θεός, ἀφοῦ βλέπει ὅτι δὲν θὰ μετανοήσουν, προκειμένου νὰ μὴν πᾶνε στὸ «μπουντρούμι», ἀλλὰ στὸ «σαλόνι» τῆς κόλασης. 

Ἔκπληκτος ὁ ἐξερευνητής μας, ἔψαξε τὰ βιβλία ποὺ προανέφερα γιὰ νὰ διαπιστώσει ἂν ὄντως ἔχει πεῖ ὁ Παΐσιος αὐτὸν τὸν λόγο. Δὲν τὸν βρῆκε πουθενά, ἀλλὰ ἀνακάλυψε κάποια ἄλλα ἀποσπάσματα ποὺ ὄντως προέρχονται ἀπὸ λόγια τοῦ Ἁγίου καί – κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ Ἀλικάκου – ἔχουν τὸ ἴδιο «φρικτὸ» νόημα. 

Συγκεκριμένα, ὅταν ρώτησαν τὸ Ἅγιο Παΐσιο γιατί πεθαίνουν νέοι ἄνθρωποι, ἐκεῖνος ἀπάντησε: 

«Ὁ Θὲός τὸν κάθε άνθρωπο τον πὰίρνει στὴν κὰλύτερη στὶγμή τῆς ζῶής του, μέ ένᾶν εἰδικό τρόπο, γιὰ νὰ σώση την ψύχή του. Ἔάν δή ότί κάποιος θὰ γίνη κάλύτερος, τὸν ἀφήνει νὰ ζήση. Ἔάν δή όμώς ότί θὰ γίνη χείρότερος, τὸν πάίρνει, γιὰ νὰ τὸν σώση. Μερικούς πάλι πού έχοῦν ἀμαρτωλή ζῶή, ἀλλά έχοῦν την διάθεση νὰ κάνουν τὸ κάλό, τοὺς πὰίρνει κόντά Του, πρὶν πρὸλάβουν νὰ τὸ κάνουν, ἐπειδή ξέρει ότί θά έκαναν τὸ κάλό, μόλις τους δὶνόταν ἡ εὐκαιρία. Ἔίναι δηλαδή σὰν νὰ τοὺς λέη: ‘’Μήν κοὺράζεσθε· ἀρκεί ἡ κὰλή διάθεση πού έχετε’’. Άλλόν, ἐπειδή ἔίναι πὸλύ κάλός, τὸν διαλέγει καὶ τὸν παίρνει κόντά Του, γιατί ὁ Παράδεισος χρεὶάζεται μπουμπούκια». 

Σὲ ἕνα ἄλλο ἀπόσπασμα ποὺ παραθέτει ὁ «νεοφώτιστος» Ἀλικάκος, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐξηγεῖ τὸ πνευματικὸ κέρδος ποὺ βγάζει ὁ Θεὸς ἀκόμα καὶ ἀπὸ τραγικὰ γεγονότα τῆς ζωῆς. Συγκεκριμένα, ὁ Ἅγιος λέει γιὰ μιὰ μάνα ποὺ τὸ παιδί της σκοτώθηκε σὲ τροχαῖο: 

«Ἀπό κὰκότητα χτύπησε ὁ ὀδηγός τὸ παίδί σου; Ὄχι. Ἐσύ, γιὰ νὰ σκοτωθή τό έστειλες στὴν δουλειά; Ὄχι. Νὰ πής λοίπόν ʺδόξα Σοὶ ὁ Θέόςʺ, γιατί μπορεί νὰ γίνόταν ένὰ ἀλητάκι καὶ ὁ Θὲός τὸ πήρε στὴν κατάλληλη ώρά. Τώρα ἔίναι ἀσφαλισμένο στὸν Ὄυρανό. Τί κλάίς;». 

Καὶ κατόπιν ὁ Ἅγιος μὲ τὴ σοφία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παρουσιάζει το πῶς ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία καὶ τὰ τρία πρόσωπα ποὺ ἀφορᾶ αὐτὸ τὸ δυστύχημα. Τὸ σκοτωμένο παιδί, ἡ μάνα του καὶ ὁ ὁδηγός: 

«Ἂν τύχόν όμὼς ὁ Θὲός δή ότί τὸ παὶδί θὰ παραστρατήση, ότί πηγαίνει στὴν καταστροφή καὶ δὲν ὑπάρχει άλλὸς τρόπος νὰ σώθή, τὸ πὰίρνει μὲ αὐτόν τον τρόπο. Ἔπιτρέπει λ.χ. ένᾶν μεθυσμένο νὰ τὸ χτὺπήση μὲ τὸ αὐτοκίνητο καὶ νὰ τὸ σκότώση, καί έτσὶ τὸ πὰίρνει κόντά Του. Ἂν ὑπήρχε πὲρίπτωση νὰ γίνη κάλύτερο, θά έφερνε ένὰ ἐμπόδιο νὰ ἀποφύγη τὸ ἀτύχημα. Μετά ξεμεθάει καὶ αὐτός ποὺ χτύπησε τὸ παίδί, έρχεται σὲ συναίσθηση καὶ σέ όλή του τὴν ζῶή τον πεὶράζει ἡ συνείδησή του. «Ἔγκλημάτισα», λέει, καὶ παρακαλεί σύνέχεια τον Θὲό νὰ τὸν συγχωρήση. Σώζεται καὶ αὐτός. Ἡ μάνα πάλι μὲ τὸν πόνο της συμμαζεύεται, σκέφτεται τον θάνατο καὶ ἐτοιμάζεται γιὰ τήν άλλὴ ζῶή, ὀπότε σώζεται καὶ αὐτή». 

Ἔξαλλος ὁ Ἀλικάκος ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου, γράφει στὴν ἀνάρτησή του γιὰ «ἐξωφρενικὴ βλακεία καὶ παραλογισμό», ποὺ πρέπει νὰ «μᾶς σώσουν» ἀπὸ αὐτόν. 

Κατ' ἀρχὰς ποιός ἐμπόδισε τὸν Ἀλικάκο νὰ «σωθεῖ» ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων; Τὸν ἀναγκάζει κανεὶς νὰ τὴν ἀσπαστεῖ; Τὸν κυνηγᾶ κανεὶς μὲ βιβλία τοῦ Ἁγίου Παΐσίού καὶ δὲν μᾶς τὸ ἔχει πεῖ; Μόνος του δὲν μπῆκε στὴ διαδικασία νὰ τὰ ἐξετάσει; Δηλαδὴ ἂν ἐγὼ διαβάσω τὸ λιβελογράφημα τοῦ Ἀλικάκου ποὺ λέγεται «Λύτρωση», θὰ πρέπει οὐρλιάζω ἀπὸ τὰ social ὅτι κάποιος πρέπει νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τέτοια βιβλία; Ὄχι βέβαια, ἀφοῦ ἡ δημοκρατία ἐξασφαλίζει ἐλεύθερη διακίνηση ἰδεῶν. Ἂς γράφει ὅτι θέλει, γιὰ νὰ ἐκτίθεται καὶ περισσότερο. Περίεργη ἄποψη ἔχει γιὰ τὴ δημοκρατία ὁ ἐρευνητής μας. Πρέπει δηλαδὴ νὰ «καῖμε» βιβλία καὶ ὑπολείψεις, μὲ ὅποιου τὰ λόγια δὲν συμφωνοῦμε; Ἀμέσως – ἀμέσως ξεπρόβαλε ἡ φασίζουσα νοοτροπία. 

Ὁ ἄνθρωπος εὐθύνεται γιὰ τὶς δυστυχίες – Ὄχι ὁ Θεός 

Πᾶμε καὶ στὸ «ἄλφα» της «ἀλφαβήτας» τῶν θρησκευτικῶν ποὺ ἔμαθε ὁ κ. Ἀλικάκος. Ἀνακάλυψε ὁ δημοσιογράφος μας, ὅτι ὁ Θεὸς γνωρίζει τὸ μέλλον τῶν ἀνθρώπων! Τί μοῦ λὲς βρὲ παιδί μου! Μὴ μᾶς πεῖς καὶ ὅτι ὡς ἄχρονος καὶ αἰώνιος ποὺ εἶναι, γνωρίζει τὰ πάντα γιὰ τὸ παρελθὸν καὶ τὸ παρὸν ἐπίσης; Μήπως ὁ Ἀλικάκος ἔτυχε νὰ διαβάσει καὶ λίγο Καινὴ Διαθήκη, γιὰ νὰ δεῖ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτει στὰ Εὐαγγέλια ὅτι ἐλέγχει καὶ τὶς τρεῖς πτυχὲς τοῦ χρόνου ἢ ζητᾶμε πολλά; 

Ἄρα ὁ Θεὸς γνωρίζει καὶ τὴν πνευματικὴ ἐξέλιξή μας ὡς τὸν θάνατο, ἄρα μπορεῖ νὰ παρεμβαίνει γιὰ νὰ εὐεργετεῖ μὲ ἄπειρους ἀνεξιχνίαστους τρόπους τὴν κάθε ψυχή. Ἔχοντας τὴν πλήρη εἰκόνα τῶν δεδομένων καὶ τῶν προθέσεων τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὁ Θεὸς ἔχει ἀπόλυτη γνώση γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ καθενός. 

Τὸ σκοτισμένο μυαλὸ τοῦ κ. Ἀλικάκου ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβει το πῶς μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ τρυγήσει καρποὺς σωτηρίας, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὶς πιὸ ὀδυνηρὲς περιστάσεις. Μὰ ἴσα ἴσα ποὺ ὁ ἄνθρωπος μετανοεῖ πολὺ πιὸ συχνὰ μὲ κακοπάθειες, παρὰ μὲ καλοπέραση. Στὴν καλοπέραση συνήθως γίνεται ἀναίσθητος ἕως καὶ βλάσφημος. 

Ἂς σκεφτεῖ πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὁ κ. Ἀλικάκος ὅτι τὸ τροχαῖο ποὺ σχολιάζει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, δὲν τὸ προκάλεσε ὁ Θεός. Τὸ προκάλεσε ἕνας ἀπρόσεκτος ὁδηγὸς καὶ ἴσως καὶ ἄλλοι ὑποψήφιοι παράγοντες (π.χ. μιὰ κακοτεχνία στὸν δρόμο, μιὰ ἀστοχία τοῦ ΚΟΚ, ἕνας τσακωμὸς ποὺ ἔφερε νεῦρα στὴν ὁδήγηση κ.α) ποὺ ὅλοι ἀνεξαιρέτως σχετίζονται μὲ τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα καὶ πάντως ὄχι μὲ τὸν Θεό. 

Γιατί λοιπὸν ὁ Ἀλικάκος ἀσχολεῖται μὲ τοὺς θανάτους ποὺ δὲν προκαλεῖ ὁ Θεός, ἀλλὰ δὲν τὸν ἐνοχλοῦν π.χ. οἱ ἑκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι ποὺ προκαλεῖ ὁ ἄνθρωπος σὲ ἀγέννητα παιδιὰ ποὺ σφαγιάζονται κάθε χρόνο – ὄχι μετὰ ἀπὸ 10-20 χρόνια σὲ κάποιο τροχαῖο – ἀλλὰ πρὶν κἂν δοῦν ποτὲ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου! Τὸν ἐνοχλεῖ ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Παΐσίού γιὰ κάποιο παιδὶ ποὺ φεύγει νωρίς, καὶ δὲν τὸν ἐνοχλεῖ ἡ κρίση ἑνὸς ζευγαριοῦ καὶ ἑνὸς «γιατροῦ» ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὸ παιδὶ σὰν ἀνεπιθύμητη «μᾶζα ἀπὸ κύτταρα» ποὺ πρέπει νὰ κομματιαστεῖ καὶ νὰ ριχτεῖ στὰ ἀπόβλητα; Ἀκόμα καὶ σὲ ἕνα «ἀλητάκι» δίνεται μιὰ εὐκαιρία ζωῆς. Στὸ νεκρὸ μωράκι τί εὐκαιρία δίνεται; Ἀλλὰ αὐτὰ δὲν σᾶς πειράζουν, ἔτσι; 

Καὶ στὴν τελικὴ ποιό εἶναι τὸ σκεπτικὸ στὸ συγχυσμένο μυαλὸ τοῦ κ. Ἀλικάκου; Ὅτι τελικὰ δὲν ὑπάρχει Θεὸς ἢ ὅτι ὑπάρχει καὶ τοῦ φαίνεται... ἄδικος; Μᾶς ἔχει μπερδέψει. 

Ἡ Ἀνάσταση ἔσβησε κάθε ἐπιχείρημα περὶ ἀδικίας 

Παρακάτω στά... θρησκευτικά, ὁ κ. Ἀλικάκος ἴσως νὰ μάθει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι φορέας Ἀνάστασης καὶ ὄχι θανάτου. Τὸν Ἅγιο Παΐσιο καὶ τὸν κάθε χριστιανό, ἐνδιαφέρει πάνω ἀπ’ ὅλα ὁ πνευματικὸς θάνατος καὶ ὄχι ὁ σωματικός. Κυρίως μὲ αὐτὸν τὸν γνώμονα ἐξετάζονται τὰ πάντα. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ αἰώνια ζωή, κανένας θάνατος δὲν μπορεῖ χαρακτηριστεῖ ἀδικαίωτος. 

Τὸ ἂν πεθάνει κάποιος σὲ 20, σὲ 40, σὲ 60 ἢ σὲ 100 χρόνια, ἐλάχιστη σημασία ἔχει μπροστὰ στὸ ἄπειρο τῆς αἰωνιότητας. Ἂν δὲν ὑπῆρχε ἀνάσταση καὶ αἰώνια ζωή, τότε μόνο θὰ μπορούσαμε νὰ μιλήσουμε γιὰ ἀδικία στὸν θάνατο ἑνὸς νέου. Μὲ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα, σοκαριζόμαστε καὶ στενάζουμε μὲ τὴν κάθε ἀπώλεια, ἀλλὰ στὰ πνευματικὰ ὕψη ποὺ εἶχε φτάσει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, μόνο ὁ θάνατος τοῦ πνευματικὰ νεκροῦ τὸν λυποῦσε βαθιά. Γιὰ ἐκείνους ποὺ κέρδισαν τὴ σωτηρία, ποιός ὁ λόγος νὰ λυπηθεῖ; Αὐτὸ εἶναι αἰτία ἄφταστης χαρᾶς καὶ ἀγαλλίασης. 

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔβλεπε τὶς ψυχὲς νὰ ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανό, γνώριζε ποιοί πῆγαν καλὰ στὴν αἰώνια ζωή, συνομιλοῦσε μὲ κεκοιμημένους ἁγίους, καὶ θὰ ἐξέταζε τοὺς σωματικοὺς θανάτους μὲ τὴν μικροσκοπικὴ ἀντίληψη τοῦ Ἀλικάκου γιὰ τὰ πνευματικὰ θέματα; Ἔλεος! 

Αὐτὰ ποὺ λέει ὁ Παΐσιος δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ λέει ἡ Ἁγία Γραφή. Στὴ Σοφία Σολομῶντος γράφει γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα: 

«Εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος ἤγαπήθή καὶ ζὼν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν μετετέθη- ἤρπάγή, μὴ κακία ἄλλάξή σύνεσιν αὐτοῦ, ἢ δόλος ἄπατήσή ψυχὴν αὐτοῦ... Τελειωθεὶς ἐν ὄλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς- ἀρεστὴ γὰρ ἢν ἢ ψυχὴ αὐτοῦ...» (Σοφία Σόλ. δ’ 10). 

Δηλαδή: «Ἔγινε εὐάρεστος στὸν Θεὸ καὶ ἀγαπήθηκε ἀπὸ Αὐτόν, κι ἐνῷ ζοῦσε μεταξὺ ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς τὸν μετέθεσε στὴν αἰώνια ζωή, γιὰ νὰ μὴν ἀλλοιωθεῖ ἡ σύνεσή του ἀπὸ τὴν κακία ἢ ὁ δόλος ἐξαπατήσει τὴν ψυχή του. Ἐκδήμησε σὲ λίγο χρόνο (ὄντας νέος), ἀλλὰ κατάφερε νὰ ἀνταμειφθεῖ σὰν νὰ εἶχε ζήσει πολλὰ χρόνια, διότι ἡ ψυχή του ἦταν εὐάρεστη στὸν Θεό». 

Ἑπομένως ἔχουμε καὶ τὴ σφραγῖδα τῆς Γραφῆς, ὅτι ὁ Χριστὸς ποὺ νίκησε τὸν θάνατο, μπορεῖ νὰ ἐπιτρέψει τὸν πρόσκαιρο σωματικὸ θάνατο εἴτε γιὰ νὰ ἀποτρέψει τὰ χειρότερα – εἴτε γιὰ νὰ ἀνταμείψει τὰ καλύτερα. Κρίνοντας μὲ βάση τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ὄχι αὐτὴν τὴν πρόσκαιρη ὅπου ἐμεῖς οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουμε ἁγιοσύνη, δὲν βλέπουμε τὴν τύφλα μας. Μὲ τὴν Ἀνάστασή του ὁ Χριστὸς ἔδωσε ἐγγύηση ἅπαξ καὶ διὰ παντός, ὅτι ὅσο νέος καὶ ἂν πεθάνει κάποιος θὰ ἀναστηθεῖ καὶ θὰ μετέχει αἰωνίως στὴ δόξα τοῦ παραδείσου, ἔχοντας καὶ πνευματικὸ παράσημο τὸν ἀδόκητο θάνατο. 

Καὶ ναί, στὸ τροχαῖο θὰ συγχωρεθεῖ καὶ ὁ ὁδηγὸς ἂν μετανοήσει. Θὰ σωθεῖ καὶ ἡ μάνα ἂν κάνει τὸν πόνο της ἀμόνι νὰ σφυρηλατήσει τὴ σωτηρία της. Βασικὲς ἀξίες τῆς πίστης μας. Μάθετέ τις κύριε Ἀλικάκο, ἀφοῦ κάνατε τὴν ἀρχὴ μὲ τὸ ξεφύλλισμα τῶν διδαχῶν του Παΐσίού. Ὁ Ἅγιος ἔχει ἡμερέψει πολὺ πιὸ σκληροπυρηνικοὺς ἄθεους ἀπὸ ἐσᾶς... 

sportime